Verrassing

Gister werd ik door manlief meegetroond naar de stad. Onder het mom van we moeten een kadootje kopen voor mijn zus. Nou daar zocht ik niks achter want zijn zus viert deze week inderdaad dat ze weer een jaar ouder geworden is. Wat me wel verbaasde was dat manlief zaterdag niet genegen was om de stad in te gaan, want toen was het lekker weer en gisteren was er regen voorspeld. Maar ach het is een blijft een man en hoewel een onzettende leukerd, hij is niet altijd even voorspelbaar. Gelukkig maar.

Zo kwam het dat wij gister in de hozende regen uit de tram stapten en ons tussen de toeristen door richting de Bijenkorf begaven. Toen wij ons eenmaal naar binnen geworsteld hadden kwam de grote vraag, wat gaan we schoonzus schenken? Nu dat is het heerlijke van zo'n grote winkel en je kunt je hart ophalen met snuffelen en het zoeken naar een leuk verjaarspresentje. Een kolfje naar mijn hand. We sloegen daar een plezierig uurtje stuk en vonden een mooi kadootje.

We konden weer naar huis. Buiten was het inmiddels een kakafonie van sirenes en akelige blauwe lichten van brandweer, politie en ambulances wierpen hun schaduwen over de Beurs van Berlage. Een mensenmassa stroomde samen en het bleek dat er iemand onder een tram was gaan liggen. Lijn 24 op precies te zijn. Niet zo handig en ook heel akelig zo roezemoesten enkele passanten die het ongeval hadden zien gebeuren.

Alle andere trams konden zo hun weg niet vervolgen en zat er volgens mij maar een ding op. Door een miezerige, akelige regen naar het station lopen en onderweg het hoofd discreet afwenden om geen ramptoerist te zijn. Ik had niet zo'n zin in de aanblik van een in elkaar geprakte toerist.

Ach zei manlief, laten we bij het paleis maar een tram pakken en dan naar Waterlooplein rijden. Nemen we daar de metro. Strak plan, wij op naar het paleis en daar kwam de tram juist aan. Hotsend en botsend reden we door de stad, waar almaar nieuwe politieauto's en ambulances met veel kabaal kwamen aanrijden. Op het Rembrandtplein bedacht manlief plotsklaps dat hij dorst had en ons favoriete cafe met een bezoek wilde vereren. Gezellig maar het werd er niet vroeger op en ik moest ook nog koken voor mijn bloedjes. Laten we maar naar huis gaan riep ik dus. Maar niks hoor er moest dringend wat gedronken worden en dat eten koken kon best een uurtje later.

In het cafe was het niet heel erg druk. In het midden waren enkele lege tafeltjes in de buurt van het open haardje. Ik wilde al neerstrijken toen man riep, zullen we aan de zijkant gaan zitten. Oke oke dan aan de zijkant, maar wacht eens daar zaten al wat mensen. Ik keek eens goed en zag ineens mijn eigen bloedjes zitten. Met een big smile zaten ze daar en riepen Verrassing!!!!

Ik werd op een stoel gezet, kreeg een drankje en een bitterbal en werd daarna meegenomen de Utrechtsestraat in, Nu weet ik uit ervaring dat daar heule gezellige en lekkere restaurantjes zitten, Een daarvan is wel een van mijn lievelingsrestaurantje. En jawel hoor daar stond achterin de zaak een tafel voor ons gereserveerd. Wat gezellig, wat lief en wat lekker. Dat hadden die schatjes allemaal bedacht toen afgelopen week de post een papiertje bracht. Gewoon een simpel velletje papier, maar wel met het magische woord, Diploma erop. Steeds had ik geroepen tegen het gezin, als ik dat papiertje eindelijk heb, neem ik jullie mee uit eten. Maar dat had manlief mooi geregeld dus. Een echte verrassing. We hebben zalig gegeten, maar toen ik mijn glas hief en proostte op zoveel geluk moest ik toch even aan die arme toerist onder de tram denken.