Bezoek

Een paar maanden geleden schrok ik me op een avond helemaal het apenzuur. Ik zat op de bank, waarvan ik goed uitzicht heb op de tuin, en ineens werd ik aangestaard door twee gele lichtjes. Die lichtjes bewogen langs de vensterbank. Het was rondom Halloween en ik dacht eerst dat er geesten in de tuin waren geland toen bleek dat het gewoon een kat was die nieuwsgierig een kijkje kwam nemen in onze huiskamer. Toen ik van de schrik bekomen was bekeek ik de bezoeker eens goed en bleek het een vrolijk rood beestje te zijn. Geen idee of het een jongen of een meisje is, maar sindsdien vereert deze buurtkat ons regelmatig met een bezoek. Hij (ik noem hem voor het gemak maar even een hij) gaat dan in de tuin liggen, steeds een beetje dichter bij het raam als wij in de buurt zijn, maar een poging tot even gezellig kennismaken is tot nog toe op een mislukking uit gelopen. 

Tegenwoordig springt meneer niet direct op als ik de tuindeur open doe en kiest het hazenpad, maar een aaitje en koppies geven is er nog niet bij. Jammer maar niks aan te doen. Hij hoort mijn verhalen aan en kijkt me aan met een blik, van mens rot op, ga uit mijn tuin. Ik heb hem natuurlijk verteld dat het niet erg is als hij onze tuin beschouwd als een gezellig uitje, maar dat er natuurlijk absoluut geen sprake kan zijn van enige activiteiten van sanitaire aard. Dat zal even lekker worden. 

Ook heb ik hem verteld dat de vogels die de tuin bezoeken geen culinaire hapjes zijn en dat hij ze met rust moet laten. Beide mededelingen werden met een hautaine blik aangehoord en ik zag hem de rode schouders ophalen. Om het goed te maken vertelde ik nog wel dat hij zich eventueel aan een veldmuis in de schuur mag vergrijpen maar ik geloof niet dat dit aanbod nu zo aanlokkelijk was. Die veldmuizen vind ik ook zielig maar die maken er met zijn allen wel een zooitje van in de schuur en bovendien "doen" ze het de hele tijd maar met elkaar waardoor de populatie rap groeit! Dus vandaar mijn aanbod in de hoop dat die muizen subiet besluiten te verhuizen.

Van de week maakte poes het wel een beetje bont. Ineens zag ik hem achter in ons postzegeltuintje in de betonnen vlechtmatten (die daar staan te wachten tot ze onderdeel van de vloer van de schuur mogen worden en in de tussentijd dienen om planten aan te hangen) klimmen op weg naar het vogelhuisje dat aan de muur hangt. Paniek alom bij een mezenechtpaar dat blijkbaar dit huis heeft gehuurd om een gezin groot te brengen. Dat was niet de afspraak, hij zou van de vogels afblijven, dus wij moesten ingrijpen. Alleen al het bewegen van de deurklink was genoeg om hem van zijn snode plannetje af te brengen. Verongelijkt ging hij zich op de schutting, quasi nonchalant van ik was niks van plan hoor, een beetje zitten te wassen. Af en toe nog likkebaardend naar het vogelhuis loerend. 

Vandaag, begin van de avond, dacht hij waarschijnlijk komaan laat ik nog een poging wagen. Ze zullen vast wel zitten te eten in de keuken die mensen en dan heb ik vrij spel. Nou mooi niet. Ik zag hem de tuin inspringen en positie innemen om het vogelhuis te grazen te nemen. Hij had echter niet gerekend op de halsbandparkieten die tegenwoordig regelmatig bij ons komen dineren en nu vrolijk ondersteboven aan de pindakorven hingen. Die schrokken zich een ongeluk van die kat en vlogen krijsend weg. Die kat had de halsbandparkieten niet gezien en schrok op zijn beurt weer van het gekrijs. Je zag hem denken, verdorie weer mijn plan mislukt. Hij ging er maar eens op zijn gemakje bijliggen, de voetjes ingetrokken onder de buik en de staart gracieus gedrapeerd om het lijf. Het moet gezegd, een plaatje van een kat!

En daar was Dollie de Duif, op zoek naar wat lekkere hapjes. De halsbandparkieten zijn ontzettende knoeierds en Dollie ruimt de boel dan op. Goed geregeld. De kat keek de duif met hernieuwde belangstelling. Als voorgerecht was een carpaccio van Duif misschien ook wel lekker en dan als toetje de vogels uit het huisje. Maar Dollie had geen trek om kattenvoer te worden en keek de kat spinnijdig aan, niet van plan om uit te tuin bij de lekkere hapjes weg te vliegen. Ze zette een hoge borst op en pikte richting de kat. Die was stomverbaasd om door een Duif uit gejouwd te worden en droop maar af. Met de mooie staart tussen de benen! 

Het is maar een postzegeltuintje, maar het is helemaal niet saai hier hoor. Ik hoef geen jaarkaart van Artis. Het is nu avond en het regent, de kat laat zich niet zien. Die laat zich niet nat regenen, hij zal daar gek wezen, maar net zag ik wel twee veldmuizen door de regen sjouwen op weg naar de pinda's. Dus weer nieuw bezoek. Gezellig hoor.