dinsdag 29 september 2015

Postzegel make-over!

Eindelijk was het gisteren zover. De hovenier kwam met zijn maatje om de tuin op te knappen. Gister moest ik gewoon werken en dus was ik er niet bij toen de kamperfoelie zonder geur bruut werd gescheiden van de schutting. Manlief nam gister de honneurs waar en stuurde me wel een appje met een foto van deze wrede scheiding. 

Toen ik gisteravond thuis kwam lagen ze nog te snikken in het plantsoen totdat ze op het vrachtwagentje van de tuinman werden afgevoerd. Zielig maar soms moet je je hart verharden. Het leven is nu eenmaal niet makkelijk dus ook niet voor schuttingen en uitgedijde kamperfoelie struiken die niet eens lekker ruiken. 

De nieuwe schutting stond bijkans al trots de tuin af te schermen, alleen de deur moest er nog ingehangen worden. Wat een ruimte hadden we ineens. Ons postzegeltje bleek gewoon een hele meter breder. Dat is best veel hoor.

Vandaag was het mijn beurt om de catering te verzorgen van de tuinheren. Gelukkig kan ik thuis werken en dus tussen de bedrijven door koffie schenken, soep en broodjes maken en serveren aan de heren. En me overal mee bemoeien natuurlijk, want dat doe ik graag.  Nou viel dat best mee hoor, maar ik mocht natuurlijk wel zeggen hoe breed de nieuwe borders moesten worden. Ik zal maar eerlijk bekennen en alsjeblieft niet verder vertellen, ze zijn een pietsie breder geworden dan manlief eigenlijk had gewild. Dat klinkt natuurlijk heel uitgekookt en dat is het ook wel een heel klein beetje, maar gelukkig kwam het met de tegels net zo uit. 

Anders had die arme tuinman allemaal randjes van die mooie tegels moeten slijpen en zeg nou zelf dat is toch zonde? Manlief heeft het nog niet nagemeten en dat zal hij vast ook niet doen. Doet hij dat wel, dan heb ik de tuinman op mijn hand die mij beloofd heeft met de hand op zijn hart te verklaren dat het echt niet anders kon. Zo zie je maar weer hoe goed het werkt als je voor die mannen een lekker bakkie soep kookt en aan het eind van de middag een zelfgebakken, nog warme, quiche uit de oven tovert en de heren trakteert. De liefde van de man gaat immers door de maag en blijkbaar dus ook van de tuinmannen. Gelukkig heeft manlief ook wat hij graag wil. Een groter terras. Alle partijen tevreden en dat in 1 middag. Nou daar doen ze in Den Haag weken over.

Een kant van de verkleinde border krijgt zijn eigen vaste planten terug. De andere kant niet, want daar had meneer kamperfoelie alles weggedrukt. Die border ga ik opnieuw inplanten en ik verheug me nu al op het maken van een beplantingsplan en de tocht naar het tuincentrum. Ik kan niet wachten. Toch moet dat want de tuinmannen hebben zeker nog een dag nodig om alles netjes te maken en de sering nog te snoeien. Gelukkig moet ik morgen werken, mijn vader gaat de tuinmannen cateren, en zo hoef ik dus het gehuil van de sering niet aan te horen als hij aan de beurt is. 

Was het maar vast morgenavond! 

vrijdag 25 september 2015

Sjans!

Vandaag had ik een dagje vrij. Hoewel ik  veel van mijn werk hou is zo'n dagje tussendoor erg fijn.

Eerst een beetje uitslapen, want dat alleen al is een genot op zo'n vrije dag. Dat je de wekker niet hoeft te zetten. Uiteindelijk wordt je toch wakker op de gewone tijd maar dat is niet erg, want alleen al het beseffen op dat moment dat je er niet uit hoeft is al een super moment. Dat je je nog even heerlijk onder je dekbedje kunt vlijen en nog gezellig even naar dromenland kunt. Dat alleen al maakt een vrije dag geslaagd. 

Eind van de middag had ik een afspraak met de schoonheidsspecialiste voor groot onderhoud. Ik weet het, het is een hele opoffering, maar het moet. Anders slaat het verval wel erg hard toe. Gelukkig heb ik een hele lieve schoonheidsspecialiste bij wie het goed toeven is en die met haar gouden vingertjes mijn verlepte wangetjes en het plooirokje boven mijn bovenlip weer tot de orde roept. Terwijl ik dan met een masker op mijn kop verwoede pogingen doe om te ontspannen neemt ze mijn voeten in de houdgreep en pedicuurt zij ze tot poezelige zachte voetjes. Ik weet het, het is een hel! :-)

Tussen het uitslapen en de schoonheidsspecialiste moest ik op de boodschap. Normaal doen we dat op zaterdag maar morgen ben ik vrijwilliger voor de Amref loop die we op het werk organiseren. Met mijn slechtgehumeurde knieen kan ik niet lopen, maar als vrijwilliger kan ik best mijn steentje bijdragen. 

Zodoende ging ik vandaag naar het dorp alwaar de slager lichtelijk van de leg was door mijn komst. Terwijl hij de riblappen in blokjes sneed (daar ga ik van de week goulash van maken) vroeg hij ietwat zorgelijk of ik dan morgen niet kwam. Je zou haast denken dat zo'n slager naar mijn komst uitkijkt op de zaterdag. Nee slager alle boodschappen doen we vandaag.  Toen ik af moest rekenen en zijn tevreden lachje zag begreep ik zijn zorg pas. Tenslotte moet zo'n man ook leven. 

Bij de grootgrutter dwaalde ik door de paden en dat was inderdaad een heel verschil met de zaterdag, want dan ontstaan er nog wel eens files in de gangpaden en die bleken er op de vrijdag niet te zijn. In het gangpad tussen de koffiemelk en de chocolade bleek wel een kleine verkeersopstopping. Ik moest even wachten tot een mevrouw haar favoriete pakje koffiemelkcupjes van de onderste plank had gevist. Ik had alle tijd dus bleef geduldig wachten tot ik er bij kon. Achter mij kwam ook een karretje tot stilstand. De bestuurder van dit vehikel, een aardige man zo te zien, verhief zijn stem en zong heel hard mee met het liedje wat op dat moment door de winkel klonk. Al zingend keek hij mij olijk aan. Ik moest daar wel een beetje om lachen en toen zei hij: ja mevrouw ik zing speciaal voor u! 
Waarop ik nog meer moest lachen en zei, nou dat gebeurt me niet vaak. En wat zei die leuke man toen? Hij zei, dat kan ik me niet voorstellen,  gaf me een vette knipoog en ging er vandoor met zijn kar. Mij verbluft achterlatend tussen de koffiemelk en de chocolade. 

Ik had sjans! Met een grote glimlach reed ik de boodschappen naar huis en met een nog grotere glimlach fietste ik even later naar de schoonheidspecialiste. Ineens bleken de rimpels minder diep. Heerlijk hoor zo'n vrije dag!

maandag 21 september 2015

Wilskracht

Je loopt een winkel in, pakt een mandje, en je zegt tegen de lieftallige dame of vriendelijke vent achter de toonbank zo achteloos mogelijk, ach doet u mij een onsje wilskracht.

Waarop de lieftallige dame of de vriendelijke vent vraagt, waar heeft u het voor nodig mevrouw? Je buigt een beetje over de toonbank en fluistert in de richting van de lieftallige dame of de vriendelijke vent; om een beetje af te vallen.

Je krijgt een brede glimlach terug van de lieftallige dame of de vriendelijke vent en krijgt als antwoord: Nou mevrouw dat treft, die is toevallig in de aanbieding. Een tientje voor een hele kilo en je kunt het lang bewaren hoor. Koel wegzetten maar niet in de koelkast anders verliest het zijn werking. Tevreden ga je naar huis met je kilo en je zet hem weg op een koel plekje, maar wel in het zicht en elke dag neem je een paar gram en de kilo's verdwijnen als sneeuw voor de zon. Niet meteen met hordes tegelijk, maar met onsjes per dag en je voelt je intens gelukkig met je wilskracht in de kast.

Ja ja zo zou het moeten zijn. Maar zo is het niet. Ik zal het maar eerlijk bekennen, ik ben geboren zonder wilskracht. Vergeten in te bakken. Ben ik mooi klaar mee want zo wordt het natuurlijk nooit wat met die lijn.

En het schijnt allemaal zo makkelijk te zijn. Volgens de Libelle dan hè? Want die zei vorige week nog dat veranderen best moeilijk is maar dat het toch de moeite waard is. En hoe je het dan doet? Nou, zo!

En ik lees die hele handleiding en met elke tip die ik lees voel ik me meer en meer een lafbek, een slappe doos en een enorme tuttebel worden. Want ik heb het niet. Ik kan niet ferm nee zeggen als mij een taartje wordt aangeboden. Zeker niet als er enige overredingskracht wordt ingezet om het toch te nemen. Ik kan niet denken nou aan 1 crackertje met een likje smeerkaas heb ik zat voor de lunch.

Ik hoor wel eens van mensen, ik had het zo druk ik heb helemaal vergeten te eten. Dat heb ik nou echt helemaal nooit. Ik vergeet nooit om te eten. Hoe doen die mensen dat? Ik heb het ook hartstikke druk maar mijn lunch overslaan? Ja ik zal daar gek wezen. Stel dat ik er niet aan zou denken dan doet mijn buik dat wel.

Zo ook nu, al laat in de avond en bijna tijd om mijn mandje in te gaan. En wat hoor ik roepen? De brie die in de koelkast ligt te mokken dat er helemaal niemand naar hem omkijkt. Dat vind ik dan weer zielig, maar dat is dus niet bevorderlijk voor een beter figuur en straks een mooie, nieuwe jurk in een maatje minder. Zo'n stemmetje dat almaar roept, eet mij, eet mij. Nou dat is echt niet leuk hoor!

Maar goed ik kan best veel, ben soms heus een aardig mens, maar die wilskracht op het gebied van afvallen (en sporten) heb ik dus niet. Ik heb heus wel wilskracht hoor want ik kan gerust een mooi boek uitlezen en als ik naar de stad wil om iets leuks te kopen of mijn nagels wil laten lakken, nou een knappe jongen die me tegenhoudt. Het zit dus, net als het teveel aan vet, op de verkeerde plek.

Misschien moet ik maar gewoon een besluit nemen, dit is wat het is, beter wordt het niet. Ik zal altijd die mevrouw blijven met die dikke kont maar dan wel eentje die ondanks die dikke kont blij is met zichzelf. Dat zou de meest logische oplossing zijn. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar nijg wel naar deze beslissing. Ben alleen zo bang dat mijn huisarts er geen genoegen mee neemt. Maar ja, dan moet zij maar over de brug komen. Met een recept voor een onsje wilskracht.

woensdag 16 september 2015

Herrie!

Doorgaans ben ik een vredelievend mens! In het verkeer gedraag ik me als een dame, echt ook al word ik zowat van de weg afgedrukt ik zal nimmer boos toeteren of mijn middelvinger opsteken. Wil er iemand in de file op het laatste moment invoegen, zodat hij/zij niet een uur in de rij hoeft te staan, ik laat hem of haar ertussen. Ik ben echt de beroerdste niet. 

Ook in een winkel zal ik niet in woede uitbarsten als er iemand voordringt en snel boos zul je me niet krijgen. 

Maar........

Woest kan ik worden als ik s'avonds net in mijn warme bedje lig, de ogen al een beetje geloken zijn en op het punt sta (of lig) een beetje weg te doezelen en er gaan een aantal mensen op straat een kletsverhaal staan houden. Geluid dringt s'nachts veel verder en als ze dat net onder mijn raam doen dan klinkt dat alsof er een versterker aanstaat. Niet fijn en niet handig. 

Toch heb ik ondervonden dat het maar beter is om je tandenknarsend onder je dekbed en je kussen te begraven dan er iets van te zeggen. Toen ik een tijdje terug het raam opengooide en heel hard sssttt sssttt riep viel dat volledig in verkeerde aarde. De jongelui die stonden te ouwehoeren waren vies beledigd omdat ze dachten dat ik kssst kssst riep. Boos riepen ze dat ze geen honden waren. 

Tja en dan moet je naar beneden om daar aan de deur je excuses aan te bieden en natuurlijk heb je niet net je meest mooie pyjama aan. Nee altijd net dat oude kreng waar je er niet in uit ziet, sterker nog niet dood in gevonden wil worden, maar die wel het allerlekkerste zit. Enfin, uitgelegd dat je geen hond wilde wegjagen en dat ze best mogen praten en lachen, maar niet onder mijn slaapkamerraam omdat ik wil slapen en of ze dus ZACHTJES willen doen. 

Die jongelui, je overbuurjongens, liggen natuurlijk in een deuk om jouw vertoning en aanvaarden je excuses en beloven ook zachtjes te doen, wat ze prompt weer vergeten en je zoekt je bed weer op. Dan duurt het nog uren voor je eindelijk de slaap vat. 

Tussendoor schrik je nog even op uit een sluimer van loeiende sirenes, want als je zo dicht tegen een grote stad aan woont is het ook s'nachts nooit helemaal stil. Waarom de brandweer s'nachts trouwens door een dorp met loeiende sirenes moet rijden terwijl er geen kip op straat is is mij een raadsel, maar dat zullen die brandweerjongens wel gewoon leuk vinden. 

Uiteindelijk val je in slaap en schrik je je te pletter van de wekker die voor je gevoel veels te vroeg af gaat. Zo'n nacht moet je dus niet te vaak hebben en eerlijk is eerlijk soms is het heerlijk als het tegen bedtijd plenst van de lucht want dan weet je zeker dat er niet geouwehoerd wordt op straat. 

Dat zijn de avondgeluiden en de nacht. Nu is er een nieuw fenomeen bijgekomen. De bellende fietser om pak em beet zes uur in de ochtend. Ja echt ZES uur. Je hoort hem in je slaap al van verre aankomen. De fiets loopt een beetje aan en er wordt keihard gebeld. Daarbij bedoel ik niet dat de fietser continu met zijn fietsbel klingelt, nee hij belt met een telefoon. Deze man, komende uit een ver buitenland blèrt keihard in zijn telefoon en dat klinkt als een taal uit een Afrikaans land (dat weet ik niet zeker want mijn talenkennis reikt niet zo ver en zeker niet om zes uur in de ochtend). Hij praat heel hard en daar word ik wakker van. Ver voordat mijn wekker gaat. 

Daar wordt ik pisnijdig van want om dat uur wil ik nog slapen. Hoe ga je zo'n man op zo'n fiets dus ook duidelijk maken dat het wat zachter moet. Om die man dat te vertellen moet ik dus dik voor zessen mijn bed uit, douchen en aankleden want anders schrikt hij zich rot van mijn pyjama, en dan aan het begin van de straat gaan zitten wachten tot hij komt. Hij komt echter niet elke morgen dus de kans is aanwezig dat ik dan voor niks zit te wachten. Ander probleem is dat ik zijn taal niet beheers en dat ik dus geluk moet hebben dat hij Nederlands of Engels spreekt. 

Ik heb wel eens gedacht om een emmer water naast mijn bed te zetten en dat uit het raam te werpen op het moment dat hij langs belt. Eh fietst. Probleem 1 is dat ik niet goed kan mikken, probleem 2 is dat ik die emmer water natuurlijk vergeet als ik s'nachts naar het toilet moet en dus of de emmer omgooi of er instap. Dat is beide niet handig. Ook is het natuurlijk helemaal niet aardig om iemand nat te gooien en zijn telefoon te verdrinken. Geen optie dus. 

Ik ben bang dat de enige optie verhuizen is naar het platteland. Maar daar heb je weer andere geluiden en dan moet ik alleen want ik krijg mijn man met geen tien paarden naar het platteland. Eens een stadsmens, altijd een stadsmens. Nee het leven is soms helemaal niet eenvoudig. Zucht.......

zondag 13 september 2015

Kokoskoeken ipv kransen


I


Ik was dus niet in het bezit van glucosestroop en daarom neusde ik maar eens rond op het wereldwijdeweb voor een ander recept. Nou daar waren er plenty van. Van simpele recepten met alleen kokos, eiwit en suiker tot uitgebreidere recepten waar ook meel en boter aan te pas kwam naast alle eerdere genoemde ingrediënten.

Ik kocht in de supermarkt een zakje kokos omdat ik een recept had gevonden van kabeljauw in repen gesneden en ge paneerd in kokos. Dat leek me wel een fijn recept voor komende week. Zo'n zakje kokos is dan natuurlijk teveel en ik bedacht op dat moment dus dat ik van de rest wel kokoskransen kon bakken. En zo geschiedde!

Uiteindelijk gebruikte ik het recept wat achter op het zakje kokos stond. Zie het resultaat op de foto. Het zijn koekjes geworden en geen kransen. Ze zien er uit als kleine pannenkoeken maar ze smaken wel lekker. 

Nee voor de echte kokoskransen van Jannie en Robert moet ik toch achter glucosestroop en ouwel aan. Nu ga ik binnenkort met mijn nichtje van 11 naar een mooie, grote kookwinkel in Hilversum, want mijn nichtje heeft bedacht dat ze later een eigen kookwinkel wil beginnen en daarom heb ik haar een middagje snuffelen in een van mijn favoriete kookwinkels beloofd. Ze hebben daar een hele grote bakafdeling en  zullen ze me vast aan glucosestroop en ouwel kunnen helpen. 

Zo en nu ga ik een fijn kopje koffie zetten voor mijn echtgenoot en mezelf en hem eens trakteren op een eigengebakken koekje! En vanavond weer opnieuw genieten van Martine, de negen overgebleven bakkers en Jannie&Robert! 

zaterdag 12 september 2015

Zien bakken doet bakken

Helaas kon ik zondagavond niet naar de eerste aflevering van Heel Holland Bakt kijken want we hadden visite en om die nu te vragen om een uur hun klep te houden, omdat ik zonodig moet genieten van Martine en alle baksels gaat wat ver. Gelukkig hebben we een opneem apparaat en heb ik een echtgenoot die dat ding goed kan bedienen. Met het schaamrood op de kaken zal ik maar bekennen dat ik van dit soort apparatuur geen snars begrijp. Geef me een goede oven, een mooie keukenmachine en ik bestudeer de handleiding alsof het mijn lievelingsroman is, maar andere elektronische zaken kunnen me niet boeien. 

Gisteravond hadden we pas tijd om de aflevering van zondag terug te kijken. En wat was het weer genieten. Martine met haar nuchtere opmerkingen en schitterende mimiek, de 10 bakkers en Jannie en Robert natuurlijk. Zien eten doet eten zegt men weleens en dat geldt voor bakken eigenlijk net zo. Zien bakken doet bakken dus vatte ik het plan op om de kokoskransen uit het programma zelf eens te bakken. Dus toen ik vanmorgen door de supermarkt liep werd spontaan het plan geboren omdat op deze zaterdagmiddag eens te doen. Zo'n zaterdagmiddag waarop de zon niet schijnt, het ook niet regent en waar dus eigenlijk niet zo veel aan is. Zo'n middag wordt dan behoorlijk opgeleukt door een beetje rommelen in de keuken met als resultaat iets lekkers, waardoor je gezin je de hemel inprijst. Of niet natuurlijk.

Helaas was er bij onze grootgrutter geen velletje ouwel te bekennen en dat is toch echt niet een lullig winkeltje. Maar zo bedacht ik, dan spuit ik die rondjes gewoon op een velletje bakpapier en dan eten we ze zonder ouwel. Kan ons het schelen. Handiger is natuurlijk ook om voor dat je boodschappen gaat doen het recept te bestuderen, want toen ik dat bij thuiskomst deed bleek dat Janny en Robert glucosestroop gebruiken en dat heb ik natuurlijk niet in voorraad. Probleem 1. Probleem 2 was dat de oven gruwelijk vies bleek. 

Tijdens de vakantie heeft zoonlief nogal eens een pizza in de oven geschoven en dat op het rek gedaan in plaats van op de bakplaat waardoor er nogal veel lekkage was en de bodem van mijn mooie oven bekleedt was met een soort van pizzadrek. Jakkes. Eerst maar eens de oven schoonmaken. Daar gaat je mooie serene zaterdagmiddag met je kokoskransen bakken denkt u nu natuurlijk. Maar niets is minder waar. 

Mijn oven heeft namelijk een zelfreiningstand. Alle rekken en rekhouders dienen te worden verwijderd, de losse kruimels en aangekoekte pizzastukken eveneens, deurtje dicht en oven op de juiste stand en hup reinigen maar. Over twee uur is de binnenkant van mijn oventje weer maagdelijk lichtgrijs alsof er nooit maar dan ook echt nooit een pizza heeft liggen bakken, laat staan lekken. 

Jammer alleen is wel dat het in huis een beetje gaat ruiken of er twintig bedorven pizza's verbrandt worden. Dat ruikt heel vies, maar voor een echte lekkere kokoskrans moet een mens wat over hebben. 
Wordt vervolgd!

maandag 7 september 2015

Onbewoonbaar verklaard

De kogel is door de kerk! Of liever gezegd, de kogel gaat door onze tuin. Nou ja zo rigoreus ook weer niet want er wordt niet geschoten, maar we gaan wel geweld inzetten. De bedoeling is dat er zeker geen gewonden vallen, maar de schaar cq. zaag gaat er in! 

Toen wij 22,5 jaar geleden hier kwamen wonen was het tuintje, voor ons toen tuin want we hadden een balkonnetje van een halve meter diep en een meter breed, een rommelig geval. Het is een hoekhuis en de voormalige bewoners hadden de coniferen aan de straatkant uit de grond gerukt om mee te nemen naar hun nieuwe huis in Almere en daar een paar armoedige stromatten voor in de plaats gezet. Dat was  ten eerste geen gezicht en ten tweede bood het niet veel bescherming voor ongenood bezoek. Lees inbrekers! 

Maar ja, de inrichting kostte ons behoorlijk wat spaargeld en het spaarvarken was niet al te vol, omdat we het jaar ervoor in het huwelijk getreden waren, zodat er voor de tuin niet veel overbleef. Gelukkig kreeg mijn vader het aanbod om bij iemand een berg sloophout weg te halen. Van dat sloophout maakten mijn vader, mijn broer en verse echtgenoot een stevige solide schutting die vele jaren zijn best deed om ons te beschermen. De weergoden teisterden hem en hij bleef fier overeind totdat ook hij moest toegeven aan de elementen en zijn leeftijd en tijdens een flinke storm een paar jaar terug toch het loodje legde. Een operatie met een aantal by-passes bleek behoorlijk effectief en zo leefde de schutting nog lang en gelukkig. 

Zoals dat gaat met hoogbejaarden hebben ze vaak een steuntje nodig in de vorm van een rollator of een stok. Toen 22,5 jaar geleden de nieuwe schutting stond te stralen in de beits, zette ik er een paar klimplanten tegenaan. Links een klimroos, die het nog steeds naar de zin heeft en mij elk jaar verwend met prachtige rose bloemen en een hemels parfum en rechts een clematis die altijd een beetje armetierig bleef maar toch elk jaar dapper wat bloemetjes tentoonstelde. In het midden zette ik een klein kamperfoelieplantje, want zo wist ik met mijn lekenverstand op het gebied van tuinieren, die ruiken zo lekker. Nou lekker geroken heeft hij nooit maar bloeien kan hij (en daar zijn de bijen en de hommels intens gelukkig mee) maar groeien kan hij nog veel beter. 

Die eerste jaren in ons postzegeltje deed ik maar wat, er ging wat dood, ik kocht iets nieuws en had altijd wel een tuintje vol met bloemen. Na een paar jaar had ik een mooie volle border. Wat ik die eerste jaren vooral niet deed, was snoeien. Dat vond ik zielig. Mijn kamperfoelie heeft dus dankbaar gebruik gemaakt van mijn hazehart want die groeide tegen de klippen op. Nu is zijn onderkant zo'n wirwar aan dikke stengels dat hij de andere vaste planten al heeft verdrongen. De phloxen zijn verhuisd, een roosje heeft het leven gelaten en ga zo maar door. Alleen de tuingeraniums laten zich niet wegjagen. 

De kamperfoelie en de schutting hebben dus al jaren een innige relatie. Zonder de een is de ander niks en toen ook de straat begon te verzakken en de seringenboom ook een eigen leven ging leiden door bijvoorbeeld zijn armen bevallig om de schuur heen te slaan wisten mijn echtgenoot en ik dat het tijd was om eens flink te gaan sparen. Een oude sok was zo gevonden en dapper spaarden wij flink voor ons tuinproject. 

Nu is het bijna zover, de hovenier is langs geweest en heeft een offerte gemaakt, die goddank binnen onze oude sok paste en nu gaat hij over precies drie weken aan de slag. Ik kan niet wachten, want dit tuinseizoen heb ik er behoorlijk de lap in laten hangen. Geen enkel vlijtig liesje kocht ik en geen afrikaantje kweekte ik op. Omkruid tierde welig. Het was aan de overgebleven vaste planten te danken dat er nog een beetje kleur in de tuin was. Samen met de hovenier hebben we een plannetje gemaakt en het gaat er allemaal, hoewel simpel, prachtig uitzien.

Toch heb ik een probleem, want het is niet niks een gelukkig huwelijk te ontbinden ook al is het in je tuin. Ook al omdat die kamperfoelie inmiddels vele bewoners heeft. Als de mussen straks terugkeren van hun zomerreces dan vinden ze geen plek meer in die struik. Daar krijg ik gegarandeerd klachten over. En wat te denken van al die spinnen die nu druk zijn met het weven van hun web en genieten van het avondzonnetje na het doen van de huishouding. Hoe ga ik ze vertellen dat ze beter kunnen verhuizen voordat hun huis vernield wordt. Nee, ondanks dat ik me erg verheug op mijn nieuwe tuintje en hoop dat er nog vele mooie nazomerdagen komen vind ik dat een lastige opgave. Maar goed, soms is het leven gewoon best zwaar. Een hazehart dus!


animaatjes-tuinieren-85735.gif

woensdag 2 september 2015

Breien voor Kenia

Breien is als chocolade voor de geest dat is algemeen bekend! Niet? Nou ik vind van wel, maar ja wat moet je breien en wat doe je met die breisels. Nu is een paar sokken altijd wel lekker maar je kunt niet eeuwig sokken breien. Daarom is het zo fijn dat er soms van die brei-acties zijn. Zo heb ik al eens babymutsjes voor India gebreid en ook voor pasgeboren kindertjes in Zambia heb ik mijn best gedaan. Best een grappig idee dat er ergens op de wereld een babietje is met een door mij vervaardigde muts op het bolletje!

Het breien zelf is niet alleen ontspannend maar ook het lezen over breien is dat. Daarom volg ik een blog van de eigenaresse van een handwerkwinkel in Arnemuiden. Zij zet de leukste patronen met bijbehorend verhaal op haar blog en als ik s'avonds na een dag werken op de bank ben geland is het fijn en knus om haar blog te lezen. 

In maart was ik met mijn echtgenoot in Zeeland en stond er een bezoek aan haar winkel op het programma en echt het was er net zo leuk en gezellig als haar schrijfsels en foto's deden vermoeden. 

In juli deed ze een oproep aan haar lezers. Ze zocht 159 breisters om een schooltrui te breien voor leerlingen in Kenia. 

http://blij-dat-ik-brei.blogspot.nl/2015/07/gezocht159-breisters.html

Via bovengenoemde link kom je op haar blog met de oproep! 

Ik las het verhaal achter deze oproep en werd enthousiast. Ik heb de wol besteld in Arnemuiden en die lag een paar dagen later in de bus. Helemaal vacuum getrokken, hoe handig, dus het paste door de brievenbus. Sinds gister heb ik een truitje voor een Kenia's kind op de pennen staan. Leuk hoor.

Ja echt breien is als chocolade voor de geest. En wat nu zo fijn is door het breien heb ik helemaal geen trek in chocolade. Dat is een win-win situatie. Een kind straks een warme trui en ik een kilootje minder. 


kenia3.jpg