Zielig maar toch lekker!

Ik hou van koken! Maar nog meer van lekker eten! Ik vind het ook heel plezierig om kookboeken te lezen of een mooi kooktijdschrift. Ik laat me nogal eens verleiden tot de aankoop van zo'n pretentieus, duur en hip kooktijdschrift. Daar kan ik niks aan doen, want ze roepen me altijd vanuit hun vak bij de super net op het moment dat ik vlak voor sluitingstijd naar binnen glip om haast, haast nog even een belangrijk, niet te missen ingredient moet aanschaffen. Ook al maak ik elke week een keurig boodschappenbriefje, als de hele rataplan eindelijk het pand is ingesleept is er altijd wel wat vergeten. Inderdaad heel dom ja.

Meestal is het een waar genoegen om het kooktijdschrift door te bladeren en me te verlekkeren aan de mooie foto's en de heerlijke recepten. Soms is het ook gewoon zonde van het geld. Vorige maand waren er een paar bladzijdes gewijd aan het maken van hartige yoghurtjes. Heel Arabisch, culinair en heel hip, maar niet iets wat ik blijmoedig mijn gezin voorzet na een dag zwoegen op school of op het werk. 

Deze maand echter stonden er verschillende recepten in die wel de moeite waard leken. Ik bezweek dus al snel. Met een natte vinger te lijmen noemen ze dat hier in Amsterdam. Dus zat ik met het tijdschrift in de aanslag afgelopen vrijdag om eens een fijn weekmenuutje op te stellen. Al bladerend kwam ik een recept tegen met lamskoteletjes in de hoofdrol. Dat leek me wel lekker voor vandaag en het kwam juist goed uit dat dochter vanavond elders een vorkje zou meeprikken. Dochter houdt namelijk niet van lamsvlees. Want dat is ZIELIG! Ja ja en het eten van kip, of varken of een smakelijk koeienbilletje (biefstuk) is niet zielig? Ik ga de discussie niet eens meer aan, want al verzeker ik haar nog zo hard dat al die lammetjes een geweldig leven hebben gehad etc etc, ze blijft bij haar standpunt. En dat mag natuurlijk ook!

Dus lamskoteletjes vanavond, maar jammer wel was dat, toen ik het recept doorlas en eens goed de kleine lettertjes er bij zocht over voedingswaarden en dergelijke, er in dat ene gerecht wel 925 kilocalorieen per persoon zaten. Nou dat is best veel. Wat zeg ik, dat is heel veel. En dat gaan we dus niet doen. Want ik lust geen calorieen. Zeker als er zoveel in zit bederft dat ontzettend de smaak van een gerecht. Vind ik dus.

Ietwat teleurgesteld bladerde ik verder of terug dat weet ik niet meer en daar kwam ik een spaghettigerecht tegen met spinazie en kikkerweten en nog iets van een topping er boven op van gebakken broodkruim. Ook flink aan de maat hoor qua calorieen, dit gerecht was goed voor bijna 700 kilocalorieen per persoon. Ook heel jammer van de smaak. 

Maar wij laten ons niet snel uit het veld slaan en zeker niet als het om die ellendige calorieen gaat dus heb ik gewoon het beste van de twee recepten bij elkaar gezet en daar een lekker maaltje van gekookt. Mijn mannen hebben gesmuld! Hier komt het. 

Voor 3 personen:
3 dubbele lamskoteletjes (ik kocht ze bij de slager en die heeft ze voor mij in een marinade met knoflook gezet, de schat) Heb je zo'n slager niet, wrijf ze dan in met peper, zout en knoflook en wat olijfolie.
1 blik van ongeveer 350 gram kikkererwten
300 gram verse spinazie gewassen en goed uitgelekt
1 ui, gesnipperd
1 teen knoflook
ongeveer 12 snoep of cherry tomaatjes in tweeen
verder nodig een grillpan en een wok

Maak de grillpan gloeiend heet en grill daarop de lamskoteletjes  tot ze rose zijn van binnen
Fruit ondertussen in een klein beetje olijfolie de gesnipperde ui met de knoflook. Gooi de spinazie daarbij en schep om tot het een beetje geslonken is. Doe de kikkererwten erbij en roerbak nog heel even tot alles warm is.  Doe de tomaatjes erbij en schep om en maak alles op smaak met peper en wat zout. Verdeel over drie voorverwarmde borden en leg de koteletjes ernaast. 

Stokbrood erbij is lekker en wat knoflooksaus ook. Stel je hebt nog een fles wijn met een restje van het weekend dan is dat ook lekker om dat maar op te maken. Maar nodig is het niet die wijn hoor, het hoeft niet, het kan. Na afloop hoef je alleen nog maar je vingers af te likken en de botjes van de koteletjes in de kliko te gooien voor je dochter thuis komt. Dat is alles.

Rozen

Ik ben dol op rozen dus staan er in ons postzegeltuintje ook rozen. Ik heb aan de ene kant een prachtige, grootbloemige roos genaamd Compassion. Zij heeft zachtrose blaadjes die verkleuren naar een soort van geel en deze dame ruikt heerlijk. Zij staat dan ook dicht bij het terras zodat ze haar delicate geur over het terras kan laten uitwaaieren. Heel romantisch. 

Aan de andere kant in de border staat een witte roos, genaamd Metro en deze ruikt ook lekker, maar is veel bescheidener in bloei en in geur als haar zuster aan de overkant. Verder heb ik nog wat kleine struikjes die af en toe dapper een bloemetje tevoorschijn toveren, maar daar niet erg goed in zijn. Toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om ze weg te doen. 

Als laatste staat een beetje achter in de postzegel een grote rozenstruik met prachtige, grote zachtgele bloemen. Haar naam is Amber! Deze struik bloeit niet alleen veel maar is ook nog eens ontzettend nieuwsgierig. Ze groeit zo hard mogelijk om maar over de schutting in de tuin van mijn buurvrouw te kunnen kijken. Die vindt zoveel voyeurisme helemaal niet erg. Helemaal niet omdat deze roos niet te beroerd is om ook aan de kant van buurvrouw haar prachtigste bloemen te tonen. Alle partijen blij zullen we maar zeggen. 

Ik was afgelopen herfst te lui geweest om mijn rozen terug te snoeien. Dat doe ik meestal in het voorjaar en ook nu was het er nog steeds niet van gekomen. De rozen waren al flink uitgelopen en vooral Amber stak haar nieuwsgierige neus al boven de schutting uit. De storm van een week geleden vond in haar dus een prachtig slachtoffer en blies net zolang tot de touwtjes waarmee Amber steun vond aan de schutting knapten en de wind dus vrij spel kreeg om Amber omver te blazen. Die bood dapper weerstand, maar kon toch niet fier overeind blijven staan. Zo kwam het dat ze half in de tuin hing. 

Dat is natuurlijk niet handig in ons kleine postzegeltuintje want de was kon zo niet worden opgehangen en even naar de schuur werd bijna een tocht door de jungle. Er moest iets gebeuren. Gisteren heb ik samen met manlief de snoeischaren ter hand genomen en zijn we flink aan de slag gegaan. Dat vond Amber helemaal niet leuk en stribbelde flink tegen. Als gevolg daarvan zit ik nu onder de krassen en kijkt zij mij nu, kort geknipt, verwijtend aan. Het is zielig ja, zo'n ingreep, maar uit ervaring weet ik dat ze nieuwsgierig genoeg is en dat ze er voor gaat zorgen dat ze snel weer over de schutting kan kijken. Ik zal haar verwennen met wat extra aandacht zoals een beetje mest en wat liefkozende woorden. Al staat ze daar nu nog niet voor open, maar uiteindelijk worden we weer vriendjes. 

De sering aan de overkant van de tuin aanschouwde de ingreep met enige belangstelling. Hij staat nu te bloeien en ruikt heerlijk. Een beetje uit de hoogte, zo van kijk mij eens mooi zijn, bekeek hij de operatie van Amber. Ik ben ook dol op mijn sering en hij weet het nog niet, maar als hij uitgebloeid is krijgt ook hij een flinke snoeibeurt. Ik moet streng zijn. 

En dan ga ik nu weer fijn de was ophangen. Die kan weer frank en vrij wapperen. 

Moederdag

De eerste moederdag zonder mijn mams. We deden allang niks meer aan moederdag, ze vond het alleen leuk toen wij op de kleuterschool nog de allermooiste dingen kleiden, tekenden of knutselden en die tijd waren we natuurlijk allang voorbij. Toen mijn broer, zus en ik nog thuis woonden hebben we een aantal jaren op moederdag samen met mijn vader een grote slagroomtaart gekocht bij een goede banketbakker. Daar smulden wij dan allemaal van en ze genoot. Want als diabeet een taartje eten was er niet zo vaak bij, als ze dus al taart at, genoot ze daar dan dubbel van.

De laatste jaren kwam ze wel eens gezellig eten op moederdag en dan kookte ik haar lievelingsgerechten. Dat vond ze leuk, maar net zo vaak kwam ze (natuurlijk altijd samen met mijn vader) zomaar voor de gezelligheid een vorkje mee prikken.

Op bloemen was ze dol, die nam ik dus vaak tussendoor gewoon voor haar mee. Een mooi boeketje of zomaar gewoon een bos tulpen. Of narcissen! Alles was goed. Nog leuker was om samen met haar op stap te gaan. Naar de huishoudbeurs en dan niet om gratis te snoepen, maar om mensen te kijken en gekke situaties te spotten. Zomaar even gezellig naar de markt en aansluitend even samen lunchen. Of maar gewoon bij haar zijn en allebei verdiept zijn in een boek. We konden ongelooflijke lol hebben om simpele dingen.

Ik geloof dat ik dit soort dingen nu het meeste mis, al konden we het laatste jaar minder op stap omdat haar gezondheid dat niet toeliet.

En nu dus moederdag. Mijn eigen bloedjes zijn er niet vandaag en dat geeft niet want ook ik heb niks met moederdag. Niks geen verplichtingen alsjeblieft. Zo'n verrassing als vorige week vind ik veel leuker. En toch is het moederdag vandaag. Al weken verschijnen er op de tv de meest zoetsappige plaatjes in de reclames over moeders. Nooit gedacht dat het me zoveel zou doen. Juist omdat we er niks meer aan deden op die ene zondag in mei. En toch raakte me het, omdat nu het besef is dat er nooit meer een samen zal zijn. Op wat voor dag dan ook. Er staat een mooie witte roos bij haar foto, maar niet speciaal voor moederdag. Er staat altijd een blommetje bij haar foto. Ik schreef maar een gedichtje voor haar en ga maar gewoon doen wat ik anders altijd doe op zondag.

Op de kleuterschool maakte ik een tekening

Of reeg een ketting met de mooiste kralen

Later toen we ouder waren gingen we met mijn vader

Bij de banketbakker een grote taart halen

Toen ik het huis uit ging zei ze:  elke dag is moederdag

Dus kom maar niet speciaal vandaag

Een onverwacht uitje of kadootje vind ik leuker

Als jij zin hebt om te komen dan heb ik dat graag

De laatste jaren vierden we moederdag dus niet meer

Bloemen nam ik vaak gewoon tussendoor voor haar mee

Of we gingen naar de stad voor een lunch of manicure

Altijd lol en plezier, zo gezellig met zijn twee

En dan nu de eerste moederdag zonder haar

Nooit meer even samen, het is een hard gelag

Vanaf haar foto op de vensterbank lacht ze me toe

toch wil ik even kwijt op deze moederdag

Mam je was de beste!

Dikke kus!

Verrassing

Gister werd ik door manlief meegetroond naar de stad. Onder het mom van we moeten een kadootje kopen voor mijn zus. Nou daar zocht ik niks achter want zijn zus viert deze week inderdaad dat ze weer een jaar ouder geworden is. Wat me wel verbaasde was dat manlief zaterdag niet genegen was om de stad in te gaan, want toen was het lekker weer en gisteren was er regen voorspeld. Maar ach het is een blijft een man en hoewel een onzettende leukerd, hij is niet altijd even voorspelbaar. Gelukkig maar.

Zo kwam het dat wij gister in de hozende regen uit de tram stapten en ons tussen de toeristen door richting de Bijenkorf begaven. Toen wij ons eenmaal naar binnen geworsteld hadden kwam de grote vraag, wat gaan we schoonzus schenken? Nu dat is het heerlijke van zo'n grote winkel en je kunt je hart ophalen met snuffelen en het zoeken naar een leuk verjaarspresentje. Een kolfje naar mijn hand. We sloegen daar een plezierig uurtje stuk en vonden een mooi kadootje.

We konden weer naar huis. Buiten was het inmiddels een kakafonie van sirenes en akelige blauwe lichten van brandweer, politie en ambulances wierpen hun schaduwen over de Beurs van Berlage. Een mensenmassa stroomde samen en het bleek dat er iemand onder een tram was gaan liggen. Lijn 24 op precies te zijn. Niet zo handig en ook heel akelig zo roezemoesten enkele passanten die het ongeval hadden zien gebeuren.

Alle andere trams konden zo hun weg niet vervolgen en zat er volgens mij maar een ding op. Door een miezerige, akelige regen naar het station lopen en onderweg het hoofd discreet afwenden om geen ramptoerist te zijn. Ik had niet zo'n zin in de aanblik van een in elkaar geprakte toerist.

Ach zei manlief, laten we bij het paleis maar een tram pakken en dan naar Waterlooplein rijden. Nemen we daar de metro. Strak plan, wij op naar het paleis en daar kwam de tram juist aan. Hotsend en botsend reden we door de stad, waar almaar nieuwe politieauto's en ambulances met veel kabaal kwamen aanrijden. Op het Rembrandtplein bedacht manlief plotsklaps dat hij dorst had en ons favoriete cafe met een bezoek wilde vereren. Gezellig maar het werd er niet vroeger op en ik moest ook nog koken voor mijn bloedjes. Laten we maar naar huis gaan riep ik dus. Maar niks hoor er moest dringend wat gedronken worden en dat eten koken kon best een uurtje later.

In het cafe was het niet heel erg druk. In het midden waren enkele lege tafeltjes in de buurt van het open haardje. Ik wilde al neerstrijken toen man riep, zullen we aan de zijkant gaan zitten. Oke oke dan aan de zijkant, maar wacht eens daar zaten al wat mensen. Ik keek eens goed en zag ineens mijn eigen bloedjes zitten. Met een big smile zaten ze daar en riepen Verrassing!!!!

Ik werd op een stoel gezet, kreeg een drankje en een bitterbal en werd daarna meegenomen de Utrechtsestraat in, Nu weet ik uit ervaring dat daar heule gezellige en lekkere restaurantjes zitten, Een daarvan is wel een van mijn lievelingsrestaurantje. En jawel hoor daar stond achterin de zaak een tafel voor ons gereserveerd. Wat gezellig, wat lief en wat lekker. Dat hadden die schatjes allemaal bedacht toen afgelopen week de post een papiertje bracht. Gewoon een simpel velletje papier, maar wel met het magische woord, Diploma erop. Steeds had ik geroepen tegen het gezin, als ik dat papiertje eindelijk heb, neem ik jullie mee uit eten. Maar dat had manlief mooi geregeld dus. Een echte verrassing. We hebben zalig gegeten, maar toen ik mijn glas hief en proostte op zoveel geluk moest ik toch even aan die arme toerist onder de tram denken.