Afgelopen week was de koninklijke top 500 op NPO Radio 2 en daarin kwam het liedje "Foto van Vroeger" van Rob de Nijs voorbij. Ik had het al een hele tijd niet gehoord, maar de tekst boorde zich in mijn ziel en blijft maar rondzingen in mijn hoofd.
En dat is ook niet zo gek, want het markeert precies de situatie waarin ik me nu bevind. Mijn vader is aan het laatste eindje van zijn leven bezig met veel downs en af en toe een up. Het kaarsje brandt langzaam op, maar het kan ook maar zo zijn dat het vlammetje plotseling uitwaait. Het is zeker dat hij niet meer naar huis kan en er komt een definitieve plek voor hem in een verzorgingshuis bij ons in het dorp. Hij staat daar boven aan de lijst en het is een gek idee dat er eerst iemand dood moet gaan voor hij daar terecht kan.
Aan de ene kant hoop je dat er snel plek is voor hem, want hij wil daar nog graag naar toe omdat hij het gevoel heeft dat hij dan dichter bij ons, zijn kinderen is, en aan de andere kant weet je dat op het moment dat het bericht komt dat een andere familie dan veel verdriet heeft. Dat is een dubbel gevoel.
Ondertussen hebben we (mijn broer, zus en ik) de eerste stap gezet om het ouderlijk huis leeg te maken en zijn we afgelopen week begonnen met de zolderverdieping. Daar stond ik in mijn oude zolderkamer met niet alleen letterlijk foto's van vroeger in mijn handen, maar ook in mijn hoofd. Want daar op die zolderkamer droomde ik over het ontmoeten van mijn prins op het witte paard en toen dat gebeurde, al was het een prins in een groene volkswagen polo, droomde ik over een lang leven samen vol liefde en geluk.
Die dromen kwamen allemaal uit en terwijl ik daar over aan het mijmeren was in mijn hoofd trok mijn broer een aantal dozen achter de deurtjes op zolder vandaan en uit een van die dozen kwam mijn trouwjurk! Ik wist dat hij daar ergens lag, maar had er geen rekening mee gehouden dat ik hem zou tegenkomen. Mijn hoofd vulde zich met nog meer foto's van vroeger, van die stralende dag in mei, nu bijna 32 jaar geleden waar ik het jawoord gaf aan mijn prins. Die dag waar we zo stralend gelukkig waren en zoveel van elkaar hielden en dat altijd bleven doen (en ik nog doe) totdat ik voorgoed afscheid moest nemen van mijn prins. En daar op die zolder liepen heden en verleden dwars door elkaar heen.
We zijn er nog lang niet in dat huis, er moet nog veel gebeuren. De grote boekenkast moet nog worden doorgelopen. Bij een vluchtige beschouwing zag ik al dat er vele boekenvrienden van vroeger tussenstaan. Heel veel oude boeken zijn er, nog van mijn opa en omdat ik de lezer ben van de familie, mag ik daar doorheen en gek genoeg kijk ik er naar uit om die pareltjes van vroeger weer te lezen.
Dozen vol dia's zijn er nog en dozen vol foto's waarvan ik veel mensen die daar opstaan niet eens ken. Kortom voorlopig lopen al die foto's van vroeger nog wel even door mijn hoofd. Ik denk dat iedereen die een ouderlijk huis moet opruimen daar mee geconfronteerd wordt en dat mooie herinneringen met zich mee kan brengen. En dat is wat dit liedje van Rob de Nijs zo goed beschrijft. Er zijn zoveel fijne herinneringen aan een liefdevolle en fijne jeugd. "Mijn moeder was thuis, dus wat kon me gebeuren", zingt Rob en zo was het precies.
Het was altijd een fijn thuis om naar terug te keren, ook later toen ik al uit huis was en ook voor mijn man en kinderen. Dat huis verdient dan ook een liefdevolle ontmanteling en dat gaan we dus ook doen. Ik hoop dan ook dat het ons gegeven is om nog samen met mijn vader die foto's van vroeger te bekijken en mooie herinneringen op te halen. In de hoop het laatste stukje op zijn pad mee te mogen wandelen en het hem zo comfortabel mogelijk te maken.
 |
| 42 jaar geleden in mijn nieuwe zolderkamer! |
