Sluiten en sloffen

Vanmorgen om 07.15 liep ik naar mijn ouderlijk huis. Terwijl ik het kruispunt overstak hoorde ik twee heren luidkeels ruzie maken. Twee stratenmakers die mot hadden over een touwtje wat blijkbaar niet recht lag. Aan mij heb je in zo'n geval niks want ik zie zulks niet en ik had ook geen zin om me er mee te bemoeien. Ik hou niet van ruzie. 

In het ouderlijk huis ging ik nog even op mijn "eigen plekje" op de bank zitten en nam in gedachten afscheid van wat altijd een fijn en liefdevol thuis was en waar het nu een rommel is en de ziel zonder zijn bewoners is verdwenen. Alle mooie herinneringen heb ik opgeborgen in mijn hoofd en hart. 

Om klokslag half acht reed er een vrachtwagentje voor waaruit drie potige heren klommen. De heren van "De Ontruimer" die vandaag het huis helemaal leeg gaan halen. Alle spullen die voor ons van waarde zijn hebben we de afgelopen weken weggehaald. Heel veel spullen hebben een nieuw leven gekregen. 

De neef van de buurman die binnenkort gaat trouwen werd heel blij met de wasmachine, de droger, de vaatwasser en de magnetron. De buurman zelf wilde het zonnescherm graag hebben en alle handdoeken zijn naar de dierenambulance Amsterdam gegaan, zij kunnen die heel goed gebruiken. 

De tegeltjes uit het toilet met de favoriete spreuken van mijn moeder hangen nu in het huis van mijn nichtje. Mijn neef kon in zijn nieuwe huis de koelkast en de vriezer goed gebruiken. Als ik binnenkort een taartje ga eten bij mijn dochter dan doe ik dat van een gebaksbordje van mijn moeder. De grote, eiken tafel waaraan we zo vaak samen met de hele familie hebben gezeten staat binnenkort in een andere vorm in het nieuwe huis van mijn zoon en zullen we aan die zelfde tafel weer nieuwe mooie herinneringen maken. Het leuke is dat mijn zoon dit nog met mijn vader besproken heeft en dat hij dat zelf ook een heel mooi idee vond. 

Aan het eind van de dag is het hele huis leeg en volgende week leveren we de sleutel in bij de woningbouwvereniging. Het is goed zo, we sluiten een hoofdstuk! 

En toch is het een beetje weemoedige dag. Dat is logisch, maar het komt ook omdat we deze week op mijn werk bericht kregen dat een nog jonge collega gestorven is. Dat hakt er best in, zeker bij zijn team en zo stond ik gistermorgen een herdenkingsplekje in te richten op het kantoor waar hij werkzaam was, dronk ik een kop koffie met zijn collega's en haalden we mooie herinneringen aan hem op. 

Is er nog wel eens wat leuks? Jazeker zijn er leuke dingen. Bijvoorbeeld dat mijn leidinggevende met zwangerschapsverlof is gegaan en dat wij als team hadden besloten om haar uit te zwaaien met een mand vol leuke dingen. Voor mijn bijdrage aan de mand  breide ik een paar slofjes. Ik had nog een mooi bolletje witte babywol en het is altijd een leuk werkje om dat te breien. Samen met een handcrème maakte ik er een gezellig pakketje van. 

PS, toen ik terug naar huis liep waren de stratenmakers klaar met ruzie maken en lag het stukje straat er strak in! 

Snelle Minestronesoep! (Recept van de maand).

Het is alweer de laatste editie van het recept van de maand. Bedacht door Elizabeth en ik wilde daar toch ook nog even een recept aan toevoegen. Maar wat? Nu ik vaak alleen voor mezelf moet koken heb ik daar niet zoveel plezier meer in als dat ik voor mijn gezin of voor familie en vrienden kook. Gelukkig heb ik regelmatig eters over de vloer en sta ik dan wel met plezier in de keuken, maar voor mezelf vind ik het vaak de moeite niet waard. 

En dat is natuurlijk stom, want mijn lijf verdient ook lekker én gezond eten. Daarom heb ik een paar gerechten verzameld die ik dan in het weekend maak en dan in porties invries. Als ik dan na een lange werkdag thuiskom hoef ik geen uren meer in de keuken te staan. Het is dan wel handig als je zo'n bakje dan van te voren uit de vriezer hebt gehaald, maar ook daar heb ik wat op gevonden en eindelijk de handleiding van de magnetron eens goed bekeken hoe de ontdooistand nu eigenlijk werkt. 

Soms is het wel puzzelen om niet teveel in te slaan, want je wil niet elke dag hetzelfde eten en je wil ook geen groentes weggooien. Een stronk broccoli of een pakket snijboontjes is al snel te veel als ik het laat bezorgen door de Picnic. Op de markt is dat beter af te meten, maar ik word er ook steeds beter in om met dezelfde groente twee keer een ander gerecht te maken. Bijvoorbeeld de ene dag gekookte snijboontjes met een aardappeltje en een balletje gehakt (die ballen maak ik ook van te voren en vries ze apart met de jus in) en de andere dag een roerbakje van snijboontjes en andere restjes, wat kip en rijst. 

Soep is ook zo'n fijn gerecht om al je restjes in te verwerken en dat maak ik dus ook regelmatig. Een favoriet is op dit moment minestronesoep. Daarvoor gebruik ik:

• Een pakje gezeefde tomaten of een blik tomatenblokjes
• 750 ml water
• Twee groente bouillonblokjes
• Een zak boerensoepgroenten (of alle restjes groente van de afgelopen week en een gesnipperd uitje)
• Een klein pakje of blikje witte bonen, uitgelekt
• Wat takjes peterselie en/of basilicum
• Een handje volkoren pasta naar keuze

Doe de tomaten, het water en de bouillonblokjes in een pan en breng aan de kook. Roer goed door tot de bouillonblokjes zijn opgelost. Doe de groente, de boontjes en de pasta erbij en laat alles ongeveer 15 minuten doorkoken. Breng op smaak met peper, misschien nog wat zout en de verse peterselie en/of basilicum. 

Als ik het wat luxer wil hebben dan doe ik er wel eens gevulde pasta in, zoals tortellini. En als ik nog een potje pesto open heb staan dan is een schepje door de soep ook erg lekker. 

Een afbakbroodje of een boterham, met pesto, tapenade of wat (kruidenboter) is ook heerlijk. Wat over is is makkelijk in te vriezen, maar ook is zo'n kop soep heerlijk bij de lunch de volgende dag. 

Dit was dus mijn laatste bijdrage aan het Recept van de Maand. Dank je wel Elizabeth voor het leuke idee. Ik heb veel recepten voorbij zien komen, een aantal er van gemaakt en ook wat combinaties gemaakt en een heleboel inspiratie opgedaan! 

Dobberen en mijmeren

In januari dacht ik na over hoe ik mijn vakantie(s) in ging vullen dit jaar, want ik heb bij mijn huidige werkgever heel veel vakantiedagen. Zou het me dit jaar lukken om alleen op vakantie te kunnen gaan? En wat zou ik dan willen? 

Het antwoord op die vraag was eigenlijk heel simpel. Zon, Zee, Zonnebedje, Zwembad, Parasol én mijn Ereader vol met boeken. Nu heb je dat in Nederland natuurlijk ook allemaal, maar vaak niet tegelijk en daarom was een buitenlandse vakantie de meest logische optie. 

Doodeng vond ik dat want ik was nog nooit alleen met vakantie geweest, hoe zou ik dat vinden. Zou het niet te eenzaam zijn vroeg mijn bange ik zich af? Mijn dappere ik zei, wat heb je te verliezen? Thuis mis je je lief ook en heb je je verdrietmomenten en dat zal op Malta niet anders zijn. Als je altijd maar met je dikke kont op de bank blijft hangen, dan kom je dus nooit ergens meer. Wil je dat? In een vlaag van dapperheid boekte ik een kleine vakantie van 6 dagen op Malta voor begin juni. Dochter beloofde op Tim te komen passen. 

En dus stapte ik vorige week zondag in het vliegtuig en ging ik met mijn koffertje en een goed gevulde Ereader in mijn tas naar Malta. Het lijf en het hoofd waren moe van alle emoties en indrukken van de afgelopen weken en van het zorgen voor en om in de afgelopen maanden. Het was maar goed dat ik in januari niet wist hoe goed het eigenlijk was gepland. Even een beetje uitrusten. 

Ik had mezelf getrakteerd op een goed hotel met een all inclusive arrangement zodat ik s'avonds niet in mijn uppie een restaurant op hoefde te zoeken om een tafeltje voor 1 persoon te vragen, maar gewoon het hotelrestaurant in kon lopen om met mijn bordje langs het buffet te gaan om wat lekkers uit te zoeken. 

Het was er allemaal. De zon scheen uitbundig, de zee liet afwisselend haar golven zachtjes tegen de rotsen klotsen en soms als ze er zin in had dan maakte ze samen met de wind hoge fonteinen van golven die in fijne druppeltjes over me uitspatten als ik over de reling van de beachclub hing om die golven te aanschouwen. Het zwembad in de beachclub was er en de zonnebedjes met een gigantische parasol die de badmeester van dienst elke morgen voor me uitklapte. 

Grote, zachte badlakens die ik van het hotel kreeg, zoveel ik wilde, om op het zonnebedje te leggen en de ijskoude mineraalwatertjes met een schijfje citroen die ik, zoveel als ik maar wilde, kon halen bij de leuke barmevrouw.  En natuurlijk de Ereader vol met boeken. Wat een vakantiegevoel kreeg ik daarvan. 

Ik heb geluierd en naar de golven gekeken en geluisterd. Naar de mensen gekeken in de beachclub. Een grote groep Engelse mannen met roodverbrande ruggen die om 11 uur s'ochtends al zo dronken waren dat ze van hun stoelen vielen. Ik had uitzicht op een dronken Engelse jongeman met een zwarte string en blote, roodverbrande billen die op elke bil een getatoeëerde tekst had staan wat ik niet kon (en ook niet wilde) lezen. 

Ik zag oudere echtparen die elkaar liefdevol met zonnebrandcreme insmeerden en genoten van de zon en elkaars gezelschap. En ik werd er niet eens verdrietig van omdat ik niet meer samen oud kan worden met mijn lief, maar dankbaar was omdat ik zeker wist dat als we dat wel hadden mogen doen, ook wij elkaars rug liefdevol hadden ingesmeerd met zonnebrandcreme. 

Ik zwom elke dag in het blauwe zwembad, dobberde en mijmerde daar in dat water over de afgelopen weken, het waken, het sterven en het mooie afscheid wat we mijn vader gaven. Ik dacht aan de goede vriend die drie dagen na het overlijden van mijn vader zo plotseling stierf en pas veertig jaar oud was. Aan het verdriet wat in de aula rondging tijdens de condoleance. Dezelfde aula waar ik twee dagen daarvoor voorgoed afscheid nam van mijn vader en nu afscheid nam van hem en wat zo niet te bevatten is. 

Er kwam rust in mijn hoofd en in mijn lijf en toen kon de Ereader niet alleen open, maar kon ik me ook weer concentreren op een nieuw boek. Iets wat de afgelopen jaren best lastig was en ik eigenlijk vooral oude boeken herlas, want die kende ik al en was het niet zo erg als mijn gedachten afdwaalden. 

Onder die parasol, of in de lounge van het hotel of in mijn bed las en las ik. Wel drie boeken heb ik uitgelezen. 

1. Soedah, laat maar geschreven door Maddy Stolk. Een intrigerend verhaal over een Indische familiegeschiedenis. 
2. Heeft iemand Charlotte Salter gezien? Geschreven door Nicci French. Een psychologische thriller over de verdwijning van een moeder en het effect dat dat jaren later nog op haar gezin heeft. 
3. Naar zachtheid en een warm omhelzen, van Adriaan van Dis. Over zijn tijd dat hij als jongen bij zijn grootvader en ommie logeerde. 

Alle drie stuk voor stuk prachtige boeken. Nummer 1 en 3 stonden al heel lang klaar op mijn reader maar het lukte niet om mijn aandacht er bij te houden en nummer 2 downloadde ik vlak voor vertrek op mijn Ereader via mijn kobo-plus abonnement. 

Nu ben ik weer thuis bij Tim die het fijn heeft gehad bij dochter. Het was fijn om hem en mijn gezin weer te zien. Het hoofd is weer wat leger en kan ik me nu opmaken om samen met mijn broer en zus het ouderlijk huis definitief te ontmantelen. 

Al dobberend en mijmerend in dat blauwe water met die ruisende zee op de achtergrond leerde ik dat ik ook alleen mag genieten (het verdrieten loopt er gewoon naast). Dat een mens altijd meer kan dan zij denkt. Dat het leven ineens echt zomaar klaar kan zijn en dat morgen niet vanzelfsprekend is.  Én dat je alle lichtpuntjes díe er zijn, samen moet binden en dat je dan een mooie toef licht krijgt die je verder helpt om uit de duisternis weg te blijven.