Feestje!

Waarschuwing: als je niet van verhalen houdt over kleinkinderen, of als dat te pijnlijk is, sla dan dit blogje gerust over!

Tijdens de voorjaarsvakantie is Arthur 7 jaar geworden en vanmiddag had hij zijn verjaarspartijtje met zijn vriendjes en vriendinnetjes. Hij verheugde zich daar enorm op, maar het was natuurlijk niet handig om zijn kleine broertje daarbij in de buurt te hebben. Ook voor zijn ouders niet, die al die koters in de gaten moesten houden. Je wil ze tenslotte heel teruggeven aan hun ouders als ze worden opgehaald. 

Daarom had ik aangeboden om voor Laurens te zorgen (absoluut geen straf) en aan het eind van de ochtend haalde ik de kleine man op! Ga je met oma mee, vroeg ik hem? Voor ik het wist stond hij al bij de deur. Tutu die, was het antwoord en inderdaad mijn auto stond voor de deur. 

Achttien maanden oud is hij nu en natuurlijk heb ik het bij mijn eigen kinderen, neefjes en nichtjes meegemaakt, maar telkens is het toch weer een wonder om te zien hoe zo'n klein baby'tje uitgroeit tot een mensje met een eigen wil en hoe zo'n mensje de wereld ontdekt. 

Van niks zelf kunnen naar steeds een beetje meer zelf kunnen en steeds meer kunnen begrijpen. De ene week lukt het nog niet om twee duploblokjes op elkaar te zetten en de andere week lukt het ineens wel en dan de trots op zo'n gezichtje! De interactie die je hebt met zo'n minimens. 

Als oma heb je misschien nog meer de tijd om dit proces te aanschouwen en er van te genieten. In de auto zat meneertje zich al te verkneuteren, althans zo vatte ik het op, want het gebrabbel was niet van de lucht en in mijn achteruitkijkspiegel zag ik af en toe zijn vingertje dat naar iets wees. 

Eenmaal uit de auto liep hij aan mijn hand naar huis en hij liep precies op de goede voordeur af. Die! Ja die. Poe! Ja Tim de poes was er ook, al vond die het bezoek iets minder leuk, want hij werd net in zijn dutje gestoord. 

Ik had het verzoek gekregen om Laurens hier zijn middagslaapje te laten doen, hij had al geluncht, was die ochtend erg vroeg wakker geworden en had al een hoop energie verbruikt. Maar eerst even landen, het leek me niet prettig om direct na binnenkomst door je oma je bed ingegooid te worden. Dus nog even een kwartiertje spelen en toen ik vroeg, dodo? Dat is het woord wat zijn Franse moeder gebruikt voor slaapje ging hij direct naar de trap. Ook dat doet hij zelf al, de trap oplopen, maar alleen als er iemand achter hem loopt. 

Ik legde hem in bed, gaf hem zijn speen en de Nijntje knuffel die hij hier altijd heeft en ging even bij hem in de buurt zitten op het logeerbed. Al gauw vielen zijn ogen dicht en was hij vertrokken. Zo tevreden en volkomen thuis. Hoe mooi is dat. 

Bijna 3 uur heeft hij liggen pitten en na een banaantje en wat drinken gingen we naar het tuincentrum, viooltjes kopen voor zijn moeder. Samen zochten we de viooltjes uit en hij genoot, van de kleuren van de bloemen én van de vissen in de aquaria. En ik genoot met hem mee! 

Daarna gingen we samen naar zijn huis, want Arthur vierde na zijn partijtje zijn verjaardag nog met de Nederlandse familie! Het feestvarken was een beetje moe, maar erg blij met zijn kadootjes en we hadden het gezellig met elkaar. Vandaag was een supergezellig feestje.   

Bloghop Favorieten: Plant of Bloem!

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand maart. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over de favoriete plant of bloem! En dat is nu net een kolfje naar mijn hand, want ik ben dol op bloemen en planten! 

Het maakt niet uit waar ze staan, in de vrije natuur, een buurtperkje, in huis of in mijn tuin, van planten en bloemen kan ik ontzettend genieten. Mijn trouwe bloglezers weten ondertussen wel hoe ik geniet van mijn tuin, oftewel mijn postzegeltje waar ik mijn borders verzorg en elk voorjaar weer de potten vul met eenjarige bloeiers en daar gezellige hoekjes mee maak. 

Toen wij bijna 32 jaar geleden hier kwamen wonen was de tuin niet veel meer dan wat verdord gras, uit de kluiten gewassen coniferen en veel onkruid. Het budget was laag maar dat gaf niet. Aan de straatkant was er behalve hier en daar een paaltje en een stukje gescheurd doek geen afscheiding, maar mijn lief maakte samen met onze vaders een schutting van sloophout met een pergola erboven. Hij werd netjes in de beits gezet en zie daar, het was ineens onze tuin geworden. 

Niet gehinderd door enige kennis van tuinieren ging ik naar plantjesmarkten en tuincentra en stortte me daar op de koopjes en plantte die in de juist gemaakte borders. Dat ging niet helemaal goed, maar een rozenstruik, genaamd Compassion had het wel naar haar zin en liet dat duidelijk merken door uitbundig te groeien en te bloeien en haar zalige parfum over de tuin te sproeien. 

Nu 32 jaar later, ben ik door schade en schande wijs geworden door veel over tuinieren te lezen en het maar gewoon te doen, maar  de roos Compassion staat nog steeds als een grande dame op haar plek tegen de schutting en nog steeds maakt ze me blij met een uitbundige bloei. Ik vertroetel haar dan ook, al heb ik in het begin haar ook wel eens pijn gedaan door een verkeerde snoeibeurt, maar ze heeft het me blijkbaar vergeven. Op dit moment komen er al weer kleine scheutjes groen aan haar takken en laat ze me zo zien dat ze er weer zin in heeft. Nou ik ook! 

Ik wil haar dan ook op dit blog uitroepen tot mijn favoriete plant én bloem! 

Natuurlijk zijn de andere planten in de tuin me ook dierbaar. De meeste vaste planten komen nu voorzichtig weer boven de grond en ik kan me dan al weer verheugen op hun bloei en de mooie combinaties die zij met elkaar maken in de border. 

Deze week was het zulk mooi weer dat ik een middag vrijgekomen heb om die door te brengen in mijn tuintje. Met de toet in de zon, een kopje thee erbij en Tim scharrelend om me heen ben ik aan het zaaien geslagen. Tomaten, bolcourgettes en doperwten in de groenteafdeling en bij de bloemen lathyrus en juffertjes in het groen. Die potjes staan nu in een kweekbakje op de vensterbank. 

In de tuin bloeien nu sneeuwklokjes, krokussen en helleborussen. Ook staat er hier en daar al een narcis die binnenkort haar gele blaadjes zal ontvouwen. Op het rek staan hele mooie dubbele narcisjes, die had ik kant en klaar in het tuincentrum gekocht en zij bloeien nu. Op de tuintafel staat een schaal met diepblauwe hyacinten, deze had ik met kerst gekregen en bloeien nu ook en ruiken heerlijk. 

Wat me opviel is dat er weer veel bijen en hommels op die narcissen en hyacinten afkomen. Veel meer dan vorig jaar en dat is een goed teken. 

Ik zou nog veel meer kunnen vertellen over mijn andere favorieten in de tuin, mijn sering, de lelietjes van dalen, de korenbloem, maar dat zou maar saai worden en dus ga ik gauw kijken bij de andere bloghoppers wat daar de favoriete bloemen en planten zijn. 

Weekendwondertjes

Nu ik niet meer op vrijdag werk heb ik drie dagen weekend en die drie dagen gaan eigenlijk net zo snel om, maar genieten doe ik er zeker van. 

Gisteravond was ik met schoonzus en zwager naar het theater. We zagen Saturday Night Fever in het DeLaMar in Amsterdam en wat een geweldige show was het. Met die heerlijke muziek van de Beegees en bij de hoofdrolspelers Buddy Vedder en Esmée Dekker spatte het plezier in hun optreden er vanaf, net als bij de rest van de cast eigenlijk. Ik heb er van genoten! 

Vandaag was ook een fijne dag, wakker worden met een stralende zon, koffie en het weten dat de dag nog helemaal voor je ligt. Terwijl ik zat te bedenken wat ik allemaal wilde en moest doen kreeg ik een mailtje binnen. De beoordeling van mijn eerste module opdracht was er en die had ik goed gemaakt. Wat een fijne opsteker. 

Tevreden reed ik naar het tuincentrum want ik had zin in viooltjes en het voortuintje had wat aandacht nodig. Bij het vervangen van de kozijnen was er niet zoveel meer van over en al helemaal niet meer nadat in december de straat openlag om de gasleiding te vervangen en de gasmannen de stoeptegels in mijn groenstrookje hadden geparkeerd. 

De hortensia had er niet onder geleden en tot mijn verbazing waren de rozenstruikjes ook veerkrachtig en hadden ondanks de kou toch al weer nieuwe loten gemaakt. Het onkruid begon ook al weer te groeien en het zag er wat armoedig uit. Dus hup naar het tuincentrum. Altijd een feestje! 

Eenmaal terug wiedde ik het onkruid en zette de gekochte tulpen, narcissen en blauwe druifjes in de grond, heel handig die bloembollen in zo'n pot en nog wat bodembedekkers. Bij de voordeur aan de haak hing ik een pot met violen. Het ziet er weer netjes uit. 

Dochter kwam theedrinken en dat deden we in de achtertuin, lekker in de zon en terwijl we bijkletsten zette ik wat primula's en viooltjes in diverse potten. Nog wat dode takken van vaste planten weggehaald en toen was de kliko vol en werd het al weer kouder. 

Dat gaf niks want ik wilde nog lekker even een uurtje breien. Arthur is helemaal gek van voetballen en wilde graag een Ajaxtrui! En die ben ik dus aan het maken voor hem. Afgelopen dinsdag mocht hij 7 kaarsjes uitblazen en dat deed hij in Parijs. We facetimeden natuurlijk en ik kreeg filmpjes van de jarige die samen met zijn moeder en neefje een groot Aquarium in Parijs bezocht. 

Op die filmpjes stond mijn kleine Franse Amsterdammer in zijn Ajax T-shirt de vissen te aaien. Althans zo leek het. Het was in elk geval leuk om te zien hoe hij genoot en hoe groot hij al weer is. 

Ik schiet nu lekker op aan de trui, het achterpand en de mouwen zijn af en nu ben ik bezig aan het voorpand. Gelukkig gaat het weer goed met Ajax en staan ze nu bovenaan in de competitie, tot grote vreugde van Arthur, want van verliezen houdt hij niet. En nu maar hopen dat ze kampioen worden en ik op tijd zijn trui af heb! 

Het leek wel lente!

Afgelopen maandag stond ik om 7 uur s'ochtends nog, dik ingepakt, mijn autoruiten te krabben. Koning Winter had ze rijkelijk voorzien van een ijslaag. Het was -5 maar het voelde als -15! Nou ja, na zo'n sessie kom je dan wel goed wakker en fris op kantoor. 

Wat een verschil met het eind van de week, want vrijdag ging ik de deur uit om naar de kapper te gaan en toen bleek ineens de lente te zijn gearriveerd. Wat heerlijk en eigenlijk zonde om een paar uur in zo'n kappersstoel door te brengen, maar ja de lokken behoeven ook enig onderhoud en dus genoot ik er maar achter het raam van en onderweg naar een andere afspraak was het genieten van het uitzicht over de ineens wat - zo leek het althans - groenere weilanden. 

Vandaag was er tijd om de tuin in te gaan en ook dat was genieten. Hoewel het de afgelopen week soms stevig gevroren heeft piept er hier en daar al weer onkruid naar boven. Tijd om korte metten mee te maken, net als met de uitlopers van de aster. Deze dame is een bazig type en heeft de neiging om zich door de hele border overal mee te bemoeien. Dat vind ik niet goed want daarmee drukt zij mijn andere geliefde planten weg en daarom geef ik in het vroege voorjaar altijd goed haar grenzen aan door de uitlopers die ze al gemaakt heeft weg te halen en haar alleen toegang te geven tot haar eigen stuk. 

Daar mag ze uitgroeien en dan aan het eind van de zomer haar wolk van lila bloemetjes tentoon stellen. Nu de overige planten nog nauwelijks boven de grond komen kun je er goed bij en trek je er zo hele slierten uit. 

Het was heerlijk in de tuin en ik kon zelfs een kop thee buiten drinken omdat de stoelen droog waren. Tim scharrelde gezellig om me heen en speelde met de gesnoeide takken van de kamperfoelie. 

Ook maakte ik de vogelhuisjes leeg. In beide huisjes zat een nestje, terwijl ik dacht dat er maar 1 huisje verhuurd was. Ik had vanuit het ene huisje de koolmeesjes uit zien vliegen terwijl pa en ma ze aanmoedigden vanaf de schutting. In dat huisje was het nestje ook leeg. In het andere nestje lagen drie dode koolmeesjes, ach wat sneu! 

Altijd mooi om te zien hoe zo'n nestje gemaakt is en nu zag ik ook dat Tim een bijdrage had geleverd aan de bekleding, want in beide nestjes zat het vol met haar van Tim. Hij scharrelt graag tussen de plantenpotten en de borders door en dan blijft er nog wel eens een pluk haar hangen van zijn lange vacht. 

Als je goed kijkt dan is er al best wat te zien in zo'n wintertuin. De bollen komen goed op, de helleborus bloeit en er zijn een heleboel sneeuwklokjes. Ook komen er hier en daar al weer groene puntjes aan de roos. Heerlijk hoor een nieuw tuinseizoen. Ik hoop dat Koning Winter zijn koffers gepakt heeft en wat mij betreft: Laat die lente maar komen! 

Blokfluitles

Vanmorgen werd ik wakker van de herrie van een groep meeuwen die hun eerste blokfluitles kregen. Althans zo klonk het! Tjonge wat een lawaai was dat. Het kunnen ook halsbandparkieten geweest zijn want die zitten hier ook in grote betalen, maar het was nog vroeg, 8.00 uur en ik lag nog te lekker om mijn bed uit te stappen en te vragen of de blokfluitles elders kon plaatsvinden. Gelukkig nam de herrie na een half uurtje af, maar toen was ik al te wakker om me nog even om te draaien en verder te slapen. 

Nu is 8 uur ook weer niet zo vroeg, maar op mijn vrije zaterdag voor mij echt te vroeg! Er lag een pittige week achter me met natuurlijk de gewone werkdagen en op donderdag de verjaardag van mijn lief. Een verjaardag waar niets meer te vieren valt, omdat hij niet meer verjaart, maar die er qua emoties behoorlijk inhakte. 

Zijn derde verjaardag zonder hem alweer en wat nu dus eigenlijk zijn geboortedag is. Ik moest deze dag gewoon werken. In eerste instantie had ik gepland om net als vorig jaar thuis te werken, maar helaas stond er een afdelingsoverleg gepland en omdat ik geen spelbreker wilde zijn ben ik toch naar kantoor gegaan. 

In eerste instantie ging dat best goed, totdat er van veel lieve mensen appjes binnenkwamen die aan me dachten op deze dag en toen dachten de emoties, ja maar ho even als we zo beginnen dan mogen wij ook los! Nou lekker dan, het behoeft vast geen uitleg dat ik tijdens het overleg er niet altijd even scherp bijzat. Het allerliefste wilde ik naar huis en diep onder mijn dekbed wegkruipen. 

Best gek is dat op zo'n dag die emoties zo'n eigen leven leiden, want toen hij er nog was zat ik op zijn verjaardag óók gewoon op mijn werk en was ik daar dan niet mee bezig. Maar goed, toen viel er natuurlijk nog wat te vieren s'avonds als we allebei thuis waren. Het is ook niet zo dat ik hem op de dag ervoor dan minder mis, maar blijkbaar is dit hoe zo'n rouwproces zijn eigen gang gaat. 

Eenmaal thuis was daar dochter, die een appelcake aan het bakken was en kater Tim die me blij kwam begroeten. Dat was fijn. En even later reed zoon met gezin de straat in en kwamen de kleinzonen het huis binnenrollen. Arthur met heel veel knuffels en met een ernstig snoetje zei hij, oma ik weet wel waarom we vandaag bij jou eten hoor. Oh ja, ja want eigenlijk zou opa jarig zijn, maar die is overleden en als we samen eten dan groeten wij opa. Zo heeft mama me het verteld. Nou hou het daar maar eens droog bij! 

Gelukkig kwam Laurens daar achteraan gestapt op zijn nieuwe schoenen. Hij gaat steeds beter lopen en doet niks liever dan dit te showen. Soms is het nog een beetje wankel en valt hij op zijn luierbillen waarbij hij dan boem roept en hij de lachers op zijn hand heeft. En zo brengen ze licht en lucht met zich mee. 

Mijn broer kwam ook een vorkje meeprikken en we openden toch maar de champagne die van oudjaar nog stond te wachten en hieven het glas op die lieve man, vader, opa en vriend die we allemaal zo missen. Zo fijn als je dit met elkaar kunt doen en delen. 

Gisterochtend zag de wereld er een stuk lichter uit. Vanuit de metro, op weg naar lesdag 3, zag ik de zon boven Amsterdam opkomen en dat was prachtig. Na een fijne lesdag ging ik moe, maar voldaan weer naar huis. Halverwege stapte er een echtpaar in van mijn leeftijd in de metro en daar had ik toch zo'n leuk gesprek mee. Dat zijn gewoon cadeautjes. Ze kwamen uit Twente en waren onderweg naar de Ziggo dome voor een voorstelling. Ik hoop dat ze het fijn hebben gehad. 

Eigenlijk vond ik dus dat ik wel een ochtendje uitslapen had verdiend. Meestal is het de krantenjongen, die me al luid schreeuwend in zijn telefoon in een taal die ik niet versta, wakker maakt, maar vanmorgen dus die vogels met hun herrie. Uiteindelijk heb ik er toch een relaxte ochtend van gemaakt met koffie en ontbijt op bed voor ik de boodschappen ging halen.

Morgenochtend ga ik gewoon in de herkansing en nu maar hopen dat die beesten dan niet de tweede les hebben!

Bloghop van de maand, favorieten: Spelletjes

Ik zal maar meteen met de deur in huisvallen: Ik hou niet van spelletjes! Tja en daar zit je dan met je goeie gedrag om een stukje te schrijven voor de bloghop van Elizabeth Dat wordt een kort stukje zou je dan denken, maar je hebt natuurlijk spelletjes en spelletjes!

Als kind hield ik al niet van spelletjes, maar mijn oma, die bij ons woonde, hield daar wel van. Als mijn ouders een avondje uit waren dan werd er gekaart en gingen we eenendertigen met dubbeltjes. Iedere speler kreeg drie dubbeltjes en wie het eerste door al zijn dubbeltjes was deed niet meer mee. Vaak (of eigenlijk altijd) zat ik net lekker in een boek en dan moest ik meedoen. 

Dan probeerde ik zo snel mogelijk te verliezen en mijn dubbeltjes in te leveren voor mijn boek. Helaas ging die vlieger niet altijd op en moest mijn boek wachten. Toch heb ik hele fijne herinneringen aan die avonden. 

Ook voor mijn kinderen was ik geen spelletjes moeder, maar gelukkig werd dat hiaat opgevuld door de ouders van mijn man, die wel dol op spelletjes waren en ik geloof niet dat ze daar een trauma van opgelopen hebben. 

Maar nu ben ik al bijna zeven jaar oma en Arthur houdt wél van spelletjes en als hij dan met een spelletje aankomt zetten dan doe ik natuurlijk altijd mee. Zo heb ik me de afgelopen jaren moeten bekwamen in vier op een rij, mens erger je niet en een frans spelletje met konijnen die je een berg op moet brengen en zorgen dat je konijn niet in een gat valt. Erg lastig allemaal voor deze oma, maar toch geniet ik er dan wel van. 

Niet zozeer van het spelletje zelf, maar van het plezier van Arthur en de slimmigheidjes die hij inzet om de spelregels - zeker als ze in het Frans zijn - zo te omzeilen dat hij toch wint. Soms win ik en dan heeft hij soms bewondering voor me dat het gelukt is, maar regelmatig is er dan ook de teleurstelling van het verliezen. Maar ook dat hoort bij spelletjes, soms win je en soms verlies je. Dat hoort bij het leven!

Laurens is nog te klein voor spelletjes, maar met hem speel ik kiekeboe en daar beleven we beide veel plezier aan en natuurlijk komt er een moment dat ik ook met hem echte spelletjes ga spelen. Maar misschien houdt hij ook wel niet van spelletjes. Wie weet? 

Wat is dan mijn favoriete spelletje? Dat zijn er dan twee. Kiekeboe met Laurens en Ik zie, ik zie wat jij niet ziet met Arthur! 

En zo werd er toch een bloghop over spelletjes geschreven! 

Weer naar school!

Vanmorgen was het dan zover. Om kwart over acht verliet ik het huis en wandelde door de mist naar het metrostation. Klaar voor mijn eerste schooldag! 

Eerste schooldag? Jazeker, de eerste schooldag voor de opleiding tot coach waar ik me de komende 5 maanden in ga bekwamen. 

Afgelopen jaar was het met de zorg voor en het overlijden van mijn vader een pittige eerste helft van 2024 en tegelijkertijd zat ik ook in het derde jaar van mijn weduweschap. Een jaar waar ik steeds meer bezig was met wie ben ik nu eigenlijk zelf, zonder mijn lief en hoe ga ik mijn toekomst nu op een beetje prettige manier zin geven? 

Daar ben ik zelf verantwoordelijk voor, want hoe lief en betrokken onze kinderen en familieleden ook zijn, zij hebben hun eigen leven en daar wil ik niet te veel op leunen. 

Dat waren best grote vragen en toen ik op mijn werk de vraag kreeg of ik wilde nadeken over een functie waar ik ook leiding moest geven, werd ik nog meer uitgedaagd om na te denken over wat ik nu wil. 

Eigelijk wist ik direct al wel dat een leidinggevende functie niet aan mij besteed is, daar word ik niet gelukkig van, maar waarvan dan wel? Even daarna overleed er een vrij jonge collega. Hij was al een poos ziek, maar de week voor zijn overlijden had ik hem nog aan de telefoon en hadden we nog een mooi gesprek. Zijn overlijden kwam niet alleen voor mij onverwacht maar ook voor zijn team. 

Het hakte er nogal in en ik werd gebeld door de leidinggevende om langs te komen om steun te bieden aan het team. Ik maakte mijn agenda voor de volgende ochtend leeg, reed die dag na het werk naar het dorp en kocht een mooi notitieboek, een vaasje, een witte roos, een waxinelichtjehouder met een led-lampje, een doos tissues en een fotolijstje. 

De volgende ochtend vroeg richtte ik een herdenkingsplekje in op de werkplek. De leidinggevende had een mooie foto en deed deze in het lijstje. We dronken koffie met elkaar en er was tijd en aandacht om stil te staan bij het verlies en herinneringen op te halen. Na afloop werd ik aangehaakt door een aantal collega's die nog even 1 op 1 wilde napraten. Toen ik terugreed naar kantoor dacht ik na over de vraag  waar ik nu blij van word en toen bedacht ik, dat ik blij word om er voor andere mensen te zijn. Gewoon een luisterend oor bieden. 

Met dat idee ben ik verder gaan zoeken, heb ik gesproken met andere mensen, heb ik nog een fijn gesprek gehad met de coach die mij zo fijn geholpen heeft in mijn rouwproces en langzaam ontstond het idee om zelf een coach te gaan worden. 

Nu is coach een vrij beroep en de ene coach is de andere niet, maar ik wil wel een goede coach worden en zijn en dus heb ik alles op een rijtje gezet en ben ik 4 uur minder gaan werken zodat ik nu elke vrijdag vrij ben en heb ik me ingeschreven voor deze opleiding. Ook om dat ik dit heel goed in mijn huidige werk kan gebruiken.

Het was best spannend om zo'n beslissing te nemen, maar het voelde goed en dus zat ik vanmorgen voor het eerst sinds jaren, op mijn 58e, weer in de klas! En leuk dat het was! 

De opleiding kent 5 modules en we zijn met 10 cursisten. De komende 5 maanden gaan we met elkaar op reis en deze eerste les kregen we een ontzettend aardige en bevlogen docent. Ze had de les zo goed ingedeeld, zo afwisselend en interactief dat het best bijzonder was dat we als totale vreemden voor elkaar binnen kwamen en aan het eind van de dag we allemaal het gevoel hadden dat we elkaar al aardig hadden leren kennen. 

Toen ik vanavond rond zes uur weer thuis kwam was ik erg moe, maar zeer voldaan! Natuurlijk zal het soms best pittig zijn, want ik leer iets minder makkelijk dan toen ik een stuk jonger was en moet ik ook echt tijd en energie vrij maken om te leren en de opdrachten te maken, maar gelukkig hebben we niet iedere week les en kan ik op de vrije vrijdag een hoop doen. 

Het zal me veel over mezelf leren en ik hoop het goed te kunnen toepassen in mijn huidige werk en heel misschien is het straks voor als ik over 10 jaar met pensioen ben ook nog iets wat ik dan kan doen in plaats van achter de geraniums te kruipen. In elk geval maakt dit besluit de toekomst die zo donker was al een heel stuk lichter!