Bijzondere ontmoetingen

Afgelopen week moest ik voor mijn werk naar een bijeenkomst. Samen met een collega ben ik voor de organisatie contactpersoon bij het UWV en twee keer per jaar is er een bijeenkomst met een afvaardiging van het UWV en de contactpersonen van bedrijven die ook bij deze groep zijn aangesloten. 

Eerlijk is eerlijk, ik had er helemaal geen zin in! Voor dit soort dingen moet ik altijd uit mijn comfortzone want meestal zitten er bij zo'n groep allemaal mensen die ik dan mooier en slimmer vind dan ik mezelf vind en helemaal als ik die mensen niet ken. Dat zijn natuurlijk gekke gedachtes want misschien ben ik niet mooier of slimmer, ik ben zeker ook niet dommer. Maar goed dat altijd aanwezige stemmetje heb ik de kop ingedrukt en ben gegaan. 

Voor mij was het een thuiswedstrijd deze keer, want het bedrijf dat deze keer de gastvrouw was ligt op ongeveer 900 meter van mijn huis. Dus niks geen lange reistijden, files of gedoe met parkeerplaatsen, ik ging lekker met de benenwagen. 

Gelukkig was het droog, maar wel van dat loodgrijze novemberweer waarbij je het gevoel hebt dat de klamme mist - hoewel het helder was - je bij de strot grijpt. Het leek een saaie wandeling door zo'n kantorenpark maar ik was amper onderweg toen ik een jonge man tegenkwam in een zwart pak met zo'n V op de schouders. Hij keek erg moeilijk en liep gek wijdbeens alsof hij net in zijn broek gepoept had. Op mijn goedemiddag antwoordde hij dan ook niet, maar keek me gekweld aan. Arme man!

Even verderop, juist toen ik de hoek om wilde slaan kwam er een andere man aangelopen. Wollen muts, dikke trui, korte broek en blote voeten op badslippers en een groezelige vuilniszak in de hand. Hij beantwoordde mijn groet wél en begon meteen een heel verhaal af te steken over Roemenen die in zijn wijk liepen te klussen en dat die er een rotzooi van maken terwijl hij alles netjes achterliet, terwijl hij zijn hand in de daar staande vuilnisbak stak en op zoek ging naar lege blikjes. De oogst was mager, slechts 1 blikje ging in zijn groezelige zak. 

Ik was maar even stil blijven staan om naar zijn relaas te luisteren en keek onderwijl naar zijn blote voeten die kouwelijk afstaken bij de wollen muts. Hij zag mijn blik en zei dat hij het niet koud had en vertelde hoe hij wel driehonderd euro per week aan statiegeld ophaalt. Ik werk hard voor mijn geld, mevrouw! Ik geloofde het meteen en werd weer even met mijn neus op de feiten gedrukt wat ik zelf voor goed en luxe leven heb. 

We namen afscheid door elkaar een goede dag toe te wensen en hij liep verder naar de volgende vuilnisbak al scheldend op die ....Roemenen die er zo'n zooitje van maken en ik vervolgde ook mijn weg. 

Om bij het juiste gebouw te komen moest ik een tunneltje doorlopen en aan het eind daarvan stuitte ik op drie, goedgeklede, jonge kantoormensen die een broodje aan het eten waren. Ze knikten me gedag en ik hoorde dat de enige jongen in het gezelschap luid riep: Televisie? Dat vind ik zo'n achterhaald gedoe! En dat hele internet ook, dat gebruik ik alleen maar voor mijn werk! 

Een wandelingetje van 900 meter, drie verschillende "ontmoetingen" en het werd ook nog eens een leuke, leerzame middag! Het leek wel een column van Sylvia Witteman. 

Tips en Tricks voor de Toekomst

Dit wordt geen vrolijk blogje met gezellige tips, maar toch wil ik mijn tip vandaag hier graag delen. In mijn werk als casemanager verzuim heb ik te maken met zieke medewerkers en gelukkig worden de meeste weer beter, maar soms ook niet en dat is natuurlijk erg verdrietig. 

Helaas maak ik het mee dat mensen niet meer aan het werk kunnen en dat er dan een WIA aanvraag moet worden gedaan. Het is fijn dat dit vangnet er is, maar het betekent wel dat het inkomen van iemand dan wel fors naar beneden kukelt en dat is naar. 

Ook komt het voor dat medewerkers zo ziek zijn dat ze komen te overlijden voordat de WIA is aangevraagd en dat heeft natuurlijk ook weer consequenties voor de nabestaanden. 

Wat ik heel vaak merk is dat mensen niet goed op de hoogte zijn van hun financiële situatie als er sprake gaat zijn van ziekte, leven met een WIA-uitkering of dat nabestaanden niet weten hoe de financiële situatie eruit ziet als iemand overlijdt. 

Gelukkig werk ik bij een organisatie die medewerkers en hun partners als er zo iets aan de hand is hulp biedt. Ik kan dan een budgetcoach aanbieden die samen met de medewerker gaat kijken hoe de financiële situatie er uit gaat zien als het inkomen verandert na een WIA-uitkering of als de medewerker zal gaan overlijden. Als iemand zo ziek is kun je niet vaak iets doen voor iemand, maar een luisterend oor aanbieden én dan zulke hulp kan wel en ik heb gemerkt dat dit vaak wat opluchting geeft. 

En daarom is het goed om eens te kijken naar je financiële situatie. Wat gebeurd er als je met pensioen gaat? Wat krijg je dan aan inkomen? Wat als de partner geen eigen inkomen heeft, maar er is wel een huis. Kun je daar dan blijven wonen of moet je verkopen en moet je maar zien waar je kan gaan wonen in deze overspannen huizenmarkt? 

Als ik dit soort zaken bespreekbaar maak dan hoor ik vaak, maar hoe kan ik dat uitzoeken? Daar heb ik allemaal geen verstand van. Je kunt natuurlijk een financieel expert inhuren of als je een belastingconsulent hebt of boekhouder daar eens mee om tafel gaan zitten, maar je kunt zelf ook heel eenvoudig dingen nakijken. 

Als je wil weten wanneer je (ongeveer) de AOW-gerechtigde leeftijd bereikt kun je dat eenvoudig nakijken op de Sociale Verzekerings Bank. Pas 5 jaar van te voren maakt de regering de definitieve AOW-leeftijd bekend, maar het geeft je een indicatie. 

Hoe het met je pensioen is geregeld kun je sowieso navragen bij het pensioenfonds waar je nu pensioen opbouwt. Heb je meerdere banen gehad en meerder pensioenfondsen dan heb je een helder overzicht op Mijn Pensioenoverzicht. Je logt hier in met je DigiD en je ziet wat je krijgt op je pensioendatum. 

En wat als je partner in de WIA komt of wegvalt? Hoe ziet dan jouw financiële situatie eruit? Weet je van je partner wat hij/zij wil bij een definitief afscheid? Zijn er verzekeringen en hoe ziet de hypotheek eruit? 

Allemaal geen gezellige zaken om te bespreken, maar wel belangrijk. 

Dit blog is tot stand gekomen naar aanleiding van een oproep van Elizabeth

Nijn in de maak

Tijdens mijn vakantie in september was het in de tweede week niet zulk mooi weer als ik had gehoopt. De herfst had haar komst aangekondigd en toen kreeg ik zin in potten thee, kaarsjes aan en een breiwerk. 

Er stond nog een breiwerk op de pennen en dat was de kabeltrui voor Arthur. Een mooi maar niet makkelijk patroon - in de zin van je moet je hoofd erbij houden en tellen - en die had ik ik door de zorg van mijn vader en de rompslomp na zijn overlijden even weggelegd. Helaas zag ik dat er een aantal steken van de naald was gegleden. Ook dat nog en de vraag was ook, past hij Arthur nog wel want die was in de zomervakantie een behoorlijk eind gegroeid. Dat breiwerk ging dus even aan de kant. 

Maar wat dan wel? Ik had nog veel blauw van dat garen en bedacht dat ik helemaal nog geen trui voor Laurens heb gebreid. Dat arme kind, al ruim een jaar oud en nog geeneens één zelfgebreide trui van zijn oma gehad. 

De keus werd snel gemaakt, ik zocht een patroontje, breide een proeflapje en ging van start. Een Nijntje trui moest het worden, want Laurens is dol op Nijntje. Van alle boekjes die hier in zijn speelgoedkrat zitten, pakt hij altijd eerst de boekjes van Nijntje. 

Op de website van Jessica Tromp vond ik verschillende inbrei patronen van Nijntje en het leek me leuk om Nijn in een tuinbroek te maken, maar helaas die paste niet. Eigenlijk paste alleen Nijntje met de bal en die heb ik al eerder voor Arthur gebreid, maar ach dat truitje is toen naar een neefje in Frankrijk gegaan en Laurens moet toch ook zijn eigen Nijntje trui hebben. 

Het was weer een gezellig werkje. Ik breide eerst het rugpand, toen de mouwen en gisteren maakte ik het voorpand af. Nu moet ik de bal er nog op mazen en hier en daar wat details. Dat ga ik volgend weekend doen bij daglicht. Het wordt al weer zo vroeg donker dat ik dit na een werkdag niet meer red. 

In de herfstvakantie gaat Laurens met zijn grote broer en mama naar Parijs om de franse familie weer te knuffelen, maar als ze terug zijn dan hoop ik dat ik de trui af heb. Zo gezellig weer zo'n breiwerkje onder handen!

Tips & Tricks: Dagelijkse dingen

Voor de tips & tricks voor oktober wilde ik nu eens een echt handige tip met jullie delen, zo eentje waarvan je zegt, goh dat is me toch handig, had ik dat maar jaren eerder geweten. Ik sloeg aan het nadenken, maar het bleef leeg in de bol. Ik kwam niet verder dan kranten boven op je keukenkastjes leggen die het stof en het vet opvangen en die je dan een keer in de zoveel tijd in de vuilnisbak kiepert, doekje over de kastjes en hup weer nieuwe kranten erop. 

Maar dat was nou niet direct een geweldige tip. Zelf heb ik dat ooit eens geprobeerd maar ik was zo aan het hannesen om die kranten op de kast te krijgen zonder dat je dat zag dat ik de hele handel al in de papierbak had gegooid voor er nog maar 1 krant pasklaar op lag. Geen fijne tip dus. 

Ik sloeg aan het graven in mijn geheugen of er nog niet ergens in een laatje van mijn brein een fijne tip lag van mijn moeder of mijn oma's, maar met dat kwam ik niet verder dan de tip: Bezint eer gij begint!

Nou dat is een hele ouderwetse tip natuurlijk, maar nog steeds heel goed bruikbaar. En zo bedacht ik dat er veel tips verborgen zijn in spreekwoorden en gezegdes: 

• Gooi geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt.
• Haastige spoed is zelden goed.
• Een goed begin is het halve werk. 
• De aanhouder wint.
• Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.
• De tering naar de nering zetten.
• Je moet het ijzer smeden als het heet is.
• Wie zijn eigen nest bevuilt moet erin liggen. 
• Wie de bal kaatst kan hem terug verwachten.
• Wie het laatst lacht lacht het beste. 
• Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. 

Het is dus géén blog geworden met een tip waar je echt wat aan hebt, sorry, maar je moet maar zo denken:

Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd!

Dit blog is tot stand gekomen naar aanleiding van een oproep van Elizabeth

Zak

Ik zal het maar eerlijk bekennen: Ik heb een zakprobleem! Bij al het leed in de wereld is mijn zakprobleem natuurlijk een futiliteitje, maar toch, ik heb er last van. 

Wat is het geval? Toen ik vijf weken geleden nieuwe kozijnen en ramen kreeg, pasten de luxaflex beneden en in mijn slaapkamer niet meer. De werkmannen hadden hun hielen bij wijze van spreken nog niet gelicht of daar stond de inmeetman van de winkel hier uit het dorp die zulks verkoopt op de stoep. Hij mat een en ander op en ik zocht samen met mijn dochter de nieuwe luxaflex uit. 

Dit moet hier hangen tot ik naar het bejaardenhuis ga dus we hebben een weloverwogen keuze gemaakt, de boel is besteld en de fabriek gaat alles op maat maken. Helaas zijn dit geen standaardmaten waardoor het allemaal wat langer duurt! 

Nu wilde ik in mijn slaapkamer toch wat voor de ramen hebben want ik hou niet van inkijk en wil in mijn geboortekostuum vanuit de douche mijn slaapkamer in kunnen lopen zonder dat er een glazenwasser van schrik van zijn ladder kukelt. 

Nu mag je in die kunststof kozijnen niet boren en was het verstandig om er ook niks op te plakken omdat dit akelige lijmresten kan achterlaten en daarom had ik bedacht om vuilniszakken te gebruiken en die met een soort kneedgum - waar ik ook de tekeningen van Arthur mee op de keukendeur plak - op te hangen. 

Het leek een goed plan en door de vuilniszakken was het ook lekker donker in de slaapkamer. Nou wat zeur je dan over een zakprobleem, zul je zeggen? Maar na 5 weken is de kneedgum het wel zat. Die heeft er geen zin meer in en laat los, waardoor de zakken losschieten en ik ze elke dag opnieuw moet bevestigen. Nu is dat ook niet zo erg, maar van de week lag ik in bed al een beetje weg te doezelen, met Tim vredig maffend op het voeteneind, toen de zakken in een keer van het raam donderden en Tim en ik ons een hoedje schrokken. 

En wij vonden dat geen pretje om door die zakkende zakken wreed uit onze slaap gehaald te worden. Maar goed het is dus geen wereldprobleem en ik hoop maar dat de luxaflexen snel klaar zijn. 

Ondertussen is er ook nog iets leuks te melden! Tim is vandaag uit zichzelf, helemaal alleen door zijn kattenluik naar buiten gegaan! Van buiten naar binnen ging al helemaal goed, maar andersom nog niet. We hebben geoefend met een open luik en hem er door heen gepraat, net zolang tot hij het zelf aandurfde met dat open luik en toen met het luik op een kiertje. 

Vanmiddag was ik op tijd thuis van mijn werk, maar ik had nog een overleg en dat vond Tim niet gezellig. Hij zat te miauwen voor de achterdeur, laat me naar buiten vrouw. Maar dat ging dus niet want ik moest mijn aandacht bij het gesprek houden. Ik hoorde een hoop gerommel bij het luik, hoorde het openklikken en even later zag ik meneer in de tuin lopen. 

Ik zat in een heel serieus gesprek met iemand die door een moeilijke periode gaat en ik moest me bedwingen om niet hardop te juichen dat mijn kat door zijn luik gaat. Dat zou een beetje gek zijn geweest, maar ik vind het fijn voor hem dat hij nu zelf kan bepalen wanneer hij naar buiten en naar binnen wil. 

Helemaal trots ben ik op hem. Nu nog een oplossing vinden voor mijn zakken!

Tuin

Wat een heerlijk nazomer weer! Het is een perfecte afsluiting van mijn vakantie want maandag begint de werkweek weer en dat is ook weer prima. Het was een beetje gekke vakantie zo met de komst van de nieuwe kozijnen en ik heb dan ook lang niet alles kunnen doen wat ik mij voorgenomen had. Maar goed is dat eigenlijk niet altijd zo met vakanties? 

Wat ik wel heb gedaan deze week was lekker in de tuin werken. Samen met dochter heb ik vorig weekend veel gesnoeid en onkruid gewied, dat schiet altijd als paddenstoelen uit de grond, maar nu is het weer toonbaar. Niet al te netjes want de borders mogen best een beetje rommelig zijn. 

Woensdag moest ik naar het tuincentrum om kattenbakvulling te halen en daar heb ik eens lekker rondgescharreld tussen de plantjes. Dat is per slot van rekening óók vakantie. Ze waren druk bezig om de kersttoestanden op te bouwen en in te richten, maar er was nog genoeg moois aan planten om fijn van te genieten. Er gingen dan ook een aantal planten met me mee naar huis. 

Donderdagochtend wilde ik direct na het ontbijt de tuin in, maar het was nog erg mistig. De slierten nevel dwarrelden nog door de straat, maar toen dat een beetje optrok ben ik heerlijk de tuin in gegaan. Helaas was dat qua geluid wat minder "zen" dan dat dit doorgaans het geval is, want in de straat die aan mijn tuin grenst zijn stoere werkmannen bezig om de gasleidingen te vervangen. 

Dat is natuurlijk belangrijk en nodig maar wel een beetje jammer dat dit juist nu moest zijn, want de heren begonnen al om 07.00 uur met hun herrie. Tim vond die herrie ook vervelend en dorst ook bijna niet de tuin in, maar toen ik in de tuin bezig was kwam hij toch om me heen scharrelen. 

Als hij het te eng vond ging hij gauw weer - door het luik - naar binnen. Ik had de klep van het luik opengezet en hij kwam daardoor ook weer naar buiten. Inmiddels gaat van buiten naar binnen heel goed maar andersom nog niet. Het zij zo. Ik doe de deur wel voor hem open als hij naar buiten wil en dan kan hij zelf weer naar binnen. 

Na een paar uurtjes rommelen stonden de gekochte plantjes op hun plek en kan ik daar deze herfst fijn van genieten. 

Het wachten is nog op de eerste en enige tomaat. Deze is helemaal zielig en alleen ontstaan uit de plantjes die ik begin dit jaar opkweekte uit de zaadjes van de stamboomtomaten van de groentejuwelier. De planten hebben het niet goed gedaan en dat is mijn eigen schuld, want rondom het overlijden van mijn vader heb ik ze een beetje vergeten en niet goed verzorgd. Enfin, volgend jaar beter. 

Met dit mooie weer ga ik nog even fijn genieten van mijn tuintje en dan straks lekker eten bij zoon en schoondochter aan de gerecyclede, eiken tafel van mijn ouders. Want die is klaar en zo ontzettend mooi geworden! 

Luik

Toen de kozijnenman in maart hier was om alles op te meten en een offerte te maken vroeg ik hem of ik ook een achterdeur kon bestellen met een kattenluik erin. Nou, zei de kozijnenman, kant en klare deuren met kattenluiken hebben we niet, maar als u zelf een kattenluik koopt dan zagen de monteurs deze met alle plezier er voor u in. 

Na lang wikken en wegen besloot ik om toch een kattenluik aan te schaffen zodat Tim zelf kan beslissen wanneer hij naar buiten wil en weer naar binnen. Hij vindt het heerlijk om in de tuin rond te scharrelen en dat plezier gun ik hem graag. Ook als ik even weg ben, want hij kan de tuin niet uit. Dit type kat kan niet zo goed klimmen en hij vindt de buitenwereld eng dus ik hoef niet bang te zijn dat hij de kuierlatten neemt. 

Ik ging dus op zoek naar een goed kattenluik, want de kozijnenman had me wel geadviseerd om een luik te kiezen wat goed sluit omdat het anders een behoorlijk tochtgat wordt. Dat wilde ik juist voorkomen en verdiepte me in soorten en maten van luiken. 

Er was er een met een app en die registreert de chip van je kat en daarmee gaat hij open of dicht, net hoe jij hem instelt en omdat je alleen de chip van jouw kat registreert komen andere katten niet binnen. Dat leek me wel zo prettig. Maar...., zei zoon, die ik mee liet kijken, deze firma verwerkt alles in de cloud en als die firma dus failliet gaat of stopt dan wordt die cloud niet meer up to date gehouden en werkt de boel niet meer. Daar had hij een punt en na even verder zoeken vonden we een luik dat op ongeveer dezelfde manier werkt, maar dan zonder cloud en via een app. 

Het luik kwam en werd netjes in de nieuwe achterdeur gemonteerd. Tim haalde ik op van zijn logeerpartij, zette zijn mand open en meneer wandelde meteen naar het luik en ging aandachtig naar buiten zitten kijken. Het leek bij hem in de smaak te vallen en ik pakte de handleiding erbij om de boel te installeren. 

Dat bleek zomaar niet te gaan want er moest nog een hub bijbesteld worden, wat niet erg duidelijk vermeld was, maar oké de hub besteld. Die kwam binnen net op het moment dat zoon hier was en hij ging met de installatie aan de slag. Tim moest daarvoor zijn hoofd bij het luik houden, het liefst er even in, maar ja dat doet hij natuurlijk niet op commando. 

Uiteindelijk is het gelukt en kon de training beginnen. Ja doei dacht Tim, wat was er mis met het vorige systeem van ik miauw, jij doet de deur open en ik ga naar buiten! Hier werk ik niet aan mee! 

Tja daar zit je dan met je dure luik en hub! Het leek een fiasco, maar gelukkig is Tim erg nieuwsgierig en gaat hij er dus wel voor zitten om naar buiten te kijken. Om hem te motiveren er doorheen te stappen lag ik op mijn knieën in de tuin hem peptalk te geven. Dat zal een gek gezicht geweest zijn om een dikke vrouw voor een kattenluik te zien hangen en te kat te bewegen om naar buiten te komen. Gelukkig waren de buren niet thuis. 

Inmiddels gaat hij wel van buiten naar binnen, maar andersom doet hij nog niet. Misschien moet hij nog even wennen aan de best luide klik die het systeem laat horen als hij de chip waarneemt en daarmee het luik ontgrendelt. Harde geluiden vindt hij sowieso in het begin altijd eng. Het zal wel wennen. Of niet! 

Laat me erin!