Vanmorgen werd ik gewekt door een zonnestraal die net tussen het kozijn en het rolgordijn kon piepen! Ik had niet direct zin om op te staan en liet me door het gezang van de vogels nog even in een soort vredige tussenstand wiegen. Zondag is geen dag om vroeg op te staan, maar met dit heerlijke zonnetje was het ook zonde om lang in bed te blijven liggen. Dus toch maar eruit. Wat een verschil met gisteren toen ik wakker werd met het geluid van de regen tegen de ruiten.
Toch heeft zo'n zon ook nadelen, want toen ik beneden kwam en de luxaflex ophees bleek maar weer eens wat een slechte huisvrouw ik ben. De ramen zagen er niet uit. Het is dat we tegenwoordig een vriendelijke glazenwasser hebben die de buitenboel elke maand lapt, anders hadden we er niet doorheen kunnen kijken. Tjongejonge aan de binnenkant mag er ook wel eens een flinke klets water tegen en een zeem er achter aan. Ik haat ramenlappen en ook alle andere gezinsleden staan niet te trappelen. Volgens mij merken ze die vieze ramen geeneens op. Best handig want want je niet ziet hoef je ook niet schoon te maken. Toch besloot ik deze zonnige zondag niet te laten verpesten door vieze ramen. Huishoudelijke klusjes doen op zondag vind ik prima, maar tot je ellebogen in een emmer met vies water staan en de ramen staan te zemen vind ik niet kunnen op zondag. Eigenlijk op geen enkele dag, maar ja een mens moet toch ook door zijn ramen kunnen kijken.
De vogels deerden die vieze ramen trouwens in het geheel niet, want zij waren luid kwetterend aanwezig in de tuin even als meneer of mevrouw Muis die onder de seringenboom, waar al het vogellekkers in hangt, voor stofzuiger speelde. Gelukkig had ik nog wel genoeg zicht om al dat vogel en muis gedoe eens een poosje op mijn gemak te kunnen bekijken. En toen zag ik dat de eerste krokus haar ranke nekje naar de zon toe draaide en heel voorzichtig haar tere witte blaadjes ontvouwde. Niet alleen ik was er stil van, maar ook het vogelgedoe hield even op en keek toe. Nu weet ik dat mussen dol zijn op gele krokussen, daar schijnt een bepaald soort vitamine in te zitten, maar ik wou eigenlijk zelf nog wel even van mijn krokus genieten en toen ik dus een mus al begerig naar mijn witte krokus zag loeren gaf ik een bons tegen het raam, waarop de mus verongelijkt op de pergola ging zitten mokken. De eerste krokus, dat was samen met die stralende zon een voorteken. Een voorbode van de Lente! Het zou zo maar eens kunnen zijn dat het de rest van de week weer met bakken uit de lucht komt, daarom moest ik dit zonnetje uitbuiten.
Dus op de fiets gestapt en naar het tuincentrum gereden. Want fietsen vind ik leuk (en is goed voor mijn lijf) maar een doel om naar toe te fietsen is wel zo prettig. Ik reed langs de Oosterbegraafplaats, daar stonden al wat bomen in de knop en ook daar waren de vogels druk in de weer. Zo te horen hielden ze een zondagmiddagconcert. Even verderop zag ik in een voortuintje al een rose boompje in bloei en overal langs de kant bloeiden ineens de krokussen. Zouden ze dat afgesproken hebben met mijn krokus?
In het tuincentrum was het niet druk met bezoekers en ook was het nog niet zo vol met planten, wel stonden de bakken met de vaste planten op kleur al weer klaar. Verderop stonden de potten met bloembollen, hyacinthen, witte- en blauwe druifjes, narcissen en nog veel meer moois. Alles nog in de knop, maar met de belofte van Lente. De viooltjes, in grote getalen aanwezig, vrolijkten de boel op en riepen me zachtjes. Koop mij, koop mij! Wij willen bij jou in de tuin en ze plooiden hun bloemblaadjes bevallig om me maar te verleiden. Bijna was ik erin gestonken. Maar ja ik was op de fiets en een bak violen prak je niet zo snel in een fietstas. Dus ik heb ze beloofd dat ik binnenkort terugkom, maar dat ze nu nog even moeten wachten.
Wel heb ik mezelf getracteerd op een pot narcissen en drie primulaatjes en die laatsten mogen gezellig met zijn drieen hier op tafel de lente een beetje verkondigen. Opgewekt fietste ik naar huis en wat bleek, ineens had mijn witte krokus gezelschap gekregen van een gele en een lila! Ook waren de vieze ramen weg. De zon stond weer van het huis af en de ramen zien er zo best schoon uit. Daar wordt een mens nog eens vrolijk van!
Vorige maand was ik op de Albert Cuijpmarkt in Amsterdam. Op een koude zaterdagmiddag liepen wij kleumend langs de kramen. Was dan thuis gebleven hoor ik mensen in gedachten knorren, maar nee de kruidenvoorraad was ernstig geslonken en dan zit er niks anders op. Naar de Albert Cuijp, omdat daar een geweldige kruidenwinkel zit. Je kunt het zo gek niet bedenken of zij hebben het in hun winkel en die winkel loopt door tot op de markt. De lekkerste kerrie massala koop ik daar om er een troostvolle surinaamse kip kerrie mee te maken. Verschillende soorten koek- en speculaaskruiden, zakjes met allerlei soorten peper, korrels, fijn of grof gemalen het is er allemaal en dan niet in die pietluttige zakjes die je bij de super koopt. Nee, gewoon een flinke zak peperkorrels. En dat was bijna allemaal op en zonder een lekkere draai peper is een maaltje eten niet af dus op naar de Cuijp.
De winkel zit in het midden van de markt dus je moet een flink eind de markt op. Dat is niet erg want je hoort en ziet nog eens wat. Zo stond er bij de kraam met tweedehands stripboeken, waar manlief altijd even moet neuzen een echtpaar van middelbare leeftijd. Dat het een echtpaar was zag je meteen want ze hadden allebei hetzelfde jack aan. De man was aan het zoeken tussen de strips terwijl echtgenote met een gezicht als een onweersbui dat gade stond te slaan. Ze waren gezellig een dagje naar Amsterdam. De man vond een Suske en Wiske die hij nog niet had. Met een stralend gezicht en een overduidelijke zachte G vroeg hij aan de koopman of hij toevallig ook nummer zus en me zo had? Nee, zei de koopman met een overduidelijk Amsterdamse accent, nee dat heb ik niet, mot je een tassie? En al wordt je dan bijna uit je jas geblazen door de wind van dit straattheater heb je meteen een goed humeur.
Bij de kruidenwinkel was het gezellig druk. Ze hebben niet alleen kruiden maar ook een grote keuze in losse thee en ook drop in allerlei soorten en smaken. Je kunt er terecht voor allerhande kookspullen en ze verkopen er ook chinese notitieboekjes. Ik mag daar graag een uurtje rondscharrelen. Toen ik al mijn kruiden had verzameld en al bijna richting de kassa liep viel mijn oog op de paprikapoeders die daar geduldig op een koper lagen te wachten. Het leek wel een stilleven die prachtige rode kleuren op die grauwe en grijze middag. Vooral het Hongaarse paprikapoeder zag er mooi uit. En of het nou door de kou kwam dat ik een visioen kreeg van een dampende pan Goulash of door de mooie kleur? Dus hup in de mand en dat was meteen een goed excuus om er een nieuw potje bij uit te zoeken want een zakje met los poeder wordt natuurlijk een zooitje in je kast. Met de kruiden in de tas togen we naar de haringman op de hoek van de markt, want dat is de vaste afsluiting van een middagje Cuijp.
Vanavond was het eindelijk zover en heb ik heel voorzichtig het paprikapoeder in het nieuwe potje gegoten en geeneens gemorst! Hij maakt het met zijn mooie kleur samen met de kerrie massala gewoon gezellig in mijn kruidenkastje! En nu heb ik een Hongaarse Goulash op het vuur staan. En dat ruikt me toch lekker!
Hier is het recept:
500 gram runderriblappen in blokjes
2 uien gesnipperd
2 knoflooktenen gesnipperd of in de pers
2 rode paprika's in blokjes
1 blik tomatenstukjes
2 theelepels Hongaarse paprikapoeder van de Peperbol op de Albert Cuijp of ander paprikapoeder
2 laurierblaadjes
1 eetlepel bloem
2 eetlepels tomatenpuree
1 eetlepel bakboter of olie
1 eetlepel versgehakte peterselie
peper en zout
druppeltje azijn
Verwarm de olie of boter in een braadpan en braadt daar de helft van het vlees om en om scheppend snel bruin. Haal het uit de pan en doe de tweede helft van het vlees erin. Als dat bruin is haal dat ook de pan. Doe de ui in de pan en schep om, knoflook en paprika erbij en schep even om. Doe het vlees weer in de pan met de laurierblaadjes en de tomatenstukjes uit blik, het druppeltje azijn en een theelepel paprikapoeder. Roer om en doe er ongeveer 200 ml heet water bij. Nooit koud water anders wordt het vlees taai! Laat zo'n 2,5 uur, langer mag ook lekker sudderen op een heel zacht vuurtje. Check zo af en toe of er nog genoeg vocht in de pan zit en en boel niet aanbrandt! Giet er anders weer wat heet water bij! De avond tevoren kan ook heel goed. Als het vlees zacht is bindt de saus dan door twee eetlepels tomatenpuree los te roeren met een eetlepel bloem en doe dat bij de Goulash. Laat sudderen tot de saus wat dikker wordt. Breng op smaak met nog wat paprikapoeder, peper en zout. Strooi als laatste de gehakte peterselie erover. Dien op met pasta, rijst, gekookte aardappels of brood (net wat je lekker vindt). Een groene salade erbij maakt het af! En wie een laurierblaadje op zijn bord vindt, die moet de afwas doen!
Een tijdje terug viel er een mail in mijn box dat er een handwerkbeurs zou plaatsvinden in februari in Zwolle. Dus ik naar mijn mams, die heeft mij het handwerken met de paplepel ingegoten en zei haar Mam wat vindt je er van, denk je dat je dat alweer kunt, zo'n middagje op een beurs rondscharrelen? Mams lag in december nog in het ziekenhuis met een hartinfarct, maar de medicijnen doen hun werk en zelf wil ze niks liever dan weer alles gewoon doen wat ze altijd deed, maar dan met wat rustpauzes ertussen. Er moet vooral niet gezeurd worden want daar houdt mijn mams niet van. Mijn voorstel werd dus met gejuich ontvangen en wat dacht ik wel niet, natuurlijk kon ze dat aan! Dus wij vanmorgen in de auto op weg naar Zwolle. Het was prachtig weer, blauwe lucht, grote witte wolken, groene weilanden met vredig grazende schapen en wat gakkende ganzen daarin. Kortom alle ingredienten waren aanwezig om er een mooie dag van te maken. En dat deden we.
We hebben genoten van alles wat de beurs ons te bieden had. Wat was er veel te zien! Er zaten kantklossende dames te demonstreren hoe ze goochelden met al die klosjes. Na wat klosjes heen en weer gegooid te hebben en wat spelden op een kussentje geprikt ontstond er zo maar een mooi kantje! Er zaten twee dames in een stand met op de achterwand een paar donkerbruine quilts (lappendekens) die zo donker en somber waren dat ik even dacht op de uitvaartbeurs te zijn beland. De dames trokken er allebei ook een gezicht bij of hun laatste uurtje was geslagen en ze dus allebei maar alvast een lijkwade hadden genaaid. Gek genoeg hadden ze weinig aanloop bij hun standje! Er waren vrolijke dames die lustig zaten te borduren en onderwijl te kwekken, zoals het dames betaamt die een dagje met elkaar op stap zijn. Er liepen mannen tussen, ja echt mannen, met grote rugtassen om de schouders en met gezichten die vertelden dat ze eigenlijk veel liever naar het voetballen of naar de kroeg of naar allebei waren gegaan, dan met de bolletjes wol van hun echtgenotes te sjouwen. En ik snap dat, want kom op nou medezusters, een paar bolletjes wol kunnen wij toch zeker zelf wel dragen. We zagen de prachtigste borduurpakketten met klaprozen, vossen, vogels en noem maar op. Aangeprezen door een kloeke Duitse dame. Er was een meneer die een naaimachine demonstreerde die wel honderdduizend borduurpatroontjes helemaal zelf kon maken. Het was meer een naaiende en bordurende computer, want met zo'n ouderwetse naaimachien had dit ding niets van doen. Jammer was wel dat dat apparaat iets van drieduizend euries kostte, waardoor ook daar de klandizie niet storm liep. We zagen leuke, zacht pluizende garens in schattige kleurtjes, wol gemaakt van brandnetels en dat was zo hard dat je je heel goed kon voorstellen dat die brandnetels ontzettend de pest erin hadden om tot wol verwerkt te zijn en dus nog niet uitgeprikt waren. We zagen gezellige katoentjes, waar leuke dekentjes van gehaakt waren en er waren ook bolletjes wol in neon kleuren, zo fel dat de zonnebril daar in die hal ineens even nodig was.
Het allerleukste aan zo'n beurs is het mensen kijken. En op deze beurs al helemaal omdat dit natuurlijk voor de echte diehard handwerkliefhebbers onder ons de ultieme gelegenheid was om de eigengemaakte creaties te tonen. We zagen een dame in een zelfgepunnikte jurk in de meest wonderlijke kleuren. Dat snap ik want toen ik vroeger punnikte maakte ik daarbij ook de restjes wol van mijn moeder op en werd het een kleurrijke sliert. Ik bedacht maar even niet hoeveel punnikuurtjes er in die jurk zitten. Maar misschien heeft haar man (die naast haar liep) wel dapper meegepunnikt. Sommige mensen doen er echt alles aan om hun huwelijk goed te houden. Ik zag een mevrouw met een hes van vilt waar ik me bij afvroeg hoe ze in dat ding gekomen was en vooral hoe ze dat weer uitkreeg? Maar wie weet, wellicht was ook hier een behulpzame man aanwezig. Er waren ook dames in prachtig gebreide truien en vesten, zo mooi dat meneer Armani en andere modekornuiten daar best wel eens jaloers op kunnen worden. Helaas liep er ook een meneer tussen met een door zijn vrouw gebreide trui die niet zo goed gelukt was. Die trui dan, want die vrouw liep trots te stralen naast haar eigengemaakte creatie, terwijl haar man alleen maar ongelukkiger ging kijken met zijn scheve trui aan! Ik stel me dan zo voor dat daar thuis alvast wat harde woorden over zijn gevallen. Zo van: Nee Henk je mag vanmiddag niet naar de voetbal je gaat met mij mee in mijn eigengebreide trui naar de handwerkbeurs. Even later zag ik die man zo'n sombere lijkwade quilt afrekenen en dan hoop je er maar het beste van.
Met een klein tasje met daarin een streng wol en wat borduurstofjes en patroontjes zochten wij eind van de middag de auto weer op. We hadden een gezellige middag, maar toen we thuis kwamen waren ineens onze mannen weg. Voetbal kijken. In de kroeg! :-)
Deze foto is van www.wereldwol.nl waar ik vanmiddag garen en patroon heb gekocht. Is hij niet prachtig?
Ik heb al een tijdje last van een knie met een slecht humeur. Ik heb hem al verschillende malen liefdevol toegesproken en hem in de watten gelegd door hem in te smeren met allerlei cremmetjes, maar het humeur wordt er maar niet beter op. Dat is vervelend want zo'n galbak verpest je eigen humeur ook nog eens en als je niet uitkijkt steekt hij andere onderdelen van het lijf ook aan en voor je het weet is je hele rechterkant chagerijnig. Er zit niets anders op, om dat kreng beter te stemmen of liever gezegd tot de orde te roepen moet er grof geschut worden ingezet. De fysiotherapeut. Nu zijn wij hier in het dorp gezegend met een hele aardige, die ook nog eens heel goed is in het tot orde roepen van ledematen die in de mopperstand staan. Gelukkig maakt hij dan ook een plekkie voor me vrij en mag ik deze week met knie in zijn behandelkamer verschijnen. En daar zit nu het dilemma!
Want om die knie in het gareel te krijgen moet je je spijkerbroek uittrekken en heeft de peut het volle zicht op je dikke benen en met de putten in je dijen zit je je daar toch een pietsie te schamen en kun je jezelf wel voor de kop stoten dat je niet vijf keer per week in de sportschool te vinden bent om aan een mooi strak lijf te werken. Te laat! Om de schaamte nog enigszins te beperken zorg je ervoor dat je benen glad geschoren zijn en er niet uitzien als Harrie de Harige Aap. Een vrolijk lakje op de teennagels zorgt voor een beetje kleur op de behandeltafel en die dijen bedek je gewoon met een lang shirt, want al oefen je je de hele week het schompes en laat je nog effe snel liposuctie toepassen dat gaat hem toch niet worden. Bovendien die man kijkt naar je slecht gehumeurde knie en het zal hem worst zijn (hoop je vurig) of die stelten van jou er als een sinaasappel uitzien of als een perzik. Als je daar maar niet met zweetvoeten van een week zit, zodat hij stijl achterover valt en jij op zoek moet naar een andere peut. Niet iedereen heeft namelijk de benen van een Doutzen Kroes en dat weet zo'n man heus wel. Belangrijker is dat hij je knie weer in een goed humeur krijgt en dat jij die sportschool weer in kan zonder die helse pijnen en zo praat je jezelf moed in.
En ja er zijn natuurlijk mensen met echte problemen, die hele andere dingen hebben om zich druk te maken dan jouw plaatsvervangende schaamte over je dikke dijen, klutsknieen en klapkuiten. Maar als vrouw met een maatje meer heb je daar toch last van. Althans ik wel! En daar hebben ze het nooit over in die programma's van Obese en de vetste afvallers. Zo'n Wendy van Dijk die vraagt dat niet aan de dikkere medemens, want Wendy heeft daar geen weet van. Als Wendy een knie met een slecht humeur heeft dan kan ze haar mooie beentjes bevallig op de behandeltafel uitstallen. Ik wil wel eens weten van mijn medezusters met een maatje meer hoe zij dat doen als ze uit de kleren moeten bij een peut of bij een arts en ze het lijf ten volke moeten tonen? Hoe voelt dat en wat doet dat met ze? Het blijft toch tobben met zulke vragen en dan is niet alleen mijn knie uit zijn humeur, maar ik zelf ook! Zucht!
Je hebt die dingen nu eenmaal dus moet je ervoor zorgen dat ze er ook een beetje netjes uitzien. Je kunt de prachtigste kleding aanhebben, perfecte make-up en mooie sieraden maar als je nagels er uit zien alsof je dagen aaneen in de tuin hebt gewerkt is je hele verschijning direct naar de knoppen. En ook al laat je je kop strak trekken bij de plastische chirurg zodat je een huidje hebt als een perzik en een uitstraling als van een barbie die zich een ongeluk is geschrokken, dat wordt allemaal teniet gedaan als je je handen niet zo af en toe eens insmeert met een beetje vet uit een tube of pot en je nagels eens een beurtje geeft. Dus toen ik van de week mijn handen eens aan een kritische blik onderwierp, was het weer eens tijd. Nu kun je natuurlijk heel goed thuis aan het vijlen gaan, handbadjes nemen en smeren tot je een ons weegt, maar dat is zo'n gedoe. Alle gezinsleden hadden andere bezigheden gistermiddag dus had ik letterlijk de handen vrij! Op naar de nagelstudio in de Bijenkorf. Daar worden je handen en vooral je nagels voor een niet al te hoog bedrag heerlijk watten gelegd. Na betaling (is vooraf handig zodat straks je pasgelakte nagels niet meteen beschadigen) mag je plaatsnemen op een hoge zwarte stoel, als een prinses wordt je stoel aangeschoven en mag je je handen vlijen op twee zachte zwarte kussentjes. Je hoeft je alleen nog maar te ontspannen en nergens meer aan te denken. De nagelexpert van dienst neemt dan plaats tegenover je en met een stralende lach wordt je welkom geheten. Voorgaande keren had ik altijd een allerliefst meisje met wie ik dan lekker kon kleppen over de voordelen van roze of grijze lak en allerlei mutsige meisjespraat kwam dan aan de orde. Dit keer nam een schone jongeman tegenover mij plaats, lachte zijn stralend witte tanden bloot en keek mij vanonder zijn witblonde pony kek aan en stelde zich voor: Vic! Zo dat was andere koek. Vic ging aan de slag en nam mijn nagels een voor een onder handen en terwijl hij er lustig op los vijlde en met brute kracht de vellen en lellen verwijderde en mijn nagelriemen terugstuurde naar waar ze hoorden, begon hij mij uit te vragen over wat ik zoal deed in het dagelijkse leven? Ik gaf hem een korte impressie en dacht, ja hoor eens Vic, dat kan ik ook! Want wat doet zo'n leuke, keurig geklede en gestylde en lekker ruikende jongeman tussen al die kakelende nagelkippen? Gelukkig was Vic bereid mij dat te vertellen, maar eerst moest er nog de kleur worden uitgekozen. Of ik wat in gedachten had? Nou iets van taupe of lichtgrijs. Vic haalde de potjes en liet me de kleuren zien. Toen keek hij me aan en zei, maar ik heb nog een hele mooie nieuwe kleur die goed bij u zou passen. Welke kleur kleding draagt u het meest? Nou zwart! Ja dat dacht hij al. (hij dacht natuurlijk, dat is heel verstandig want dat kleedt tenminste een beetje af) En Vic pakte een potje met een dieprode, fluweel achtige kleur. Die jongen had gelijk. Was prachtig. Terwijl hij ervoor zorgde dat mijn handen van ordinaire huishoudhanden omgetoverd werden in zachte handen als van een dame, vertelde hij mij waarom hij dit werk zo graag deed. Het ging hem om de contacten met de klanten, vrouwen praten doorgaans heel graag over zichzelf. Ze storten hun hele ellende over hun slechte huwelijk over hem uit, tracteren hem op ondeugende, beetje stoute verhalen of roddelen lekker over hun vriendinnen, terwijl hij hun handen omtovert tot juweeltjes. Het allermooiste is als ze tevreden de deur uitgaan en nog eens bij me terugkomen, vertelde hij. En hij lachte zijn stralende witte tandenlach! Ik had een reuze middag daar aan die zwarte tafel met mijn handen in de bekwame handen van Vic. Niet alleen zien mijn nagels en handen er weer goed uit, maar het was zo leuk om zijn passie te zien. Zo'n jongen die zich in zo'n bolwerk van vrouwen helemaal op zijn gemak voelt en daar zijn rol in kan spelen. Wat een schat! Gelukkig heb ik geen huwelijksproblemen en stoute verhalen ken ik niet, maar ik had ze zo aan hem verteld met zijn trouwhartige open blik! De hele weg naar huis in de tram en de metro heb ik tevreden naar mijn nagels zitten koekeloeren en ik wordt er nog steeds blij van! Goh, die Vic!
