Toch heeft zo'n zon ook nadelen, want toen ik beneden kwam en de luxaflex ophees bleek maar weer eens wat een slechte huisvrouw ik ben. De ramen zagen er niet uit. Het is dat we tegenwoordig een vriendelijke glazenwasser hebben die de buitenboel elke maand lapt, anders hadden we er niet doorheen kunnen kijken. Tjongejonge aan de binnenkant mag er ook wel eens een flinke klets water tegen en een zeem er achter aan. Ik haat ramenlappen en ook alle andere gezinsleden staan niet te trappelen. Volgens mij merken ze die vieze ramen geeneens op. Best handig want want je niet ziet hoef je ook niet schoon te maken. Toch besloot ik deze zonnige zondag niet te laten verpesten door vieze ramen. Huishoudelijke klusjes doen op zondag vind ik prima, maar tot je ellebogen in een emmer met vies water staan en de ramen staan te zemen vind ik niet kunnen op zondag. Eigenlijk op geen enkele dag, maar ja een mens moet toch ook door zijn ramen kunnen kijken.
De vogels deerden die vieze ramen trouwens in het geheel niet, want zij waren luid kwetterend aanwezig in de tuin even als meneer of mevrouw Muis die onder de seringenboom, waar al het vogellekkers in hangt, voor stofzuiger speelde. Gelukkig had ik nog wel genoeg zicht om al dat vogel en muis gedoe eens een poosje op mijn gemak te kunnen bekijken. En toen zag ik dat de eerste krokus haar ranke nekje naar de zon toe draaide en heel voorzichtig haar tere witte blaadjes ontvouwde. Niet alleen ik was er stil van, maar ook het vogelgedoe hield even op en keek toe. Nu weet ik dat mussen dol zijn op gele krokussen, daar schijnt een bepaald soort vitamine in te zitten, maar ik wou eigenlijk zelf nog wel even van mijn krokus genieten en toen ik dus een mus al begerig naar mijn witte krokus zag loeren gaf ik een bons tegen het raam, waarop de mus verongelijkt op de pergola ging zitten mokken. De eerste krokus, dat was samen met die stralende zon een voorteken. Een voorbode van de Lente! Het zou zo maar eens kunnen zijn dat het de rest van de week weer met bakken uit de lucht komt, daarom moest ik dit zonnetje uitbuiten.
Dus op de fiets gestapt en naar het tuincentrum gereden. Want fietsen vind ik leuk (en is goed voor mijn lijf) maar een doel om naar toe te fietsen is wel zo prettig. Ik reed langs de Oosterbegraafplaats, daar stonden al wat bomen in de knop en ook daar waren de vogels druk in de weer. Zo te horen hielden ze een zondagmiddagconcert. Even verderop zag ik in een voortuintje al een rose boompje in bloei en overal langs de kant bloeiden ineens de krokussen. Zouden ze dat afgesproken hebben met mijn krokus?
In het tuincentrum was het niet druk met bezoekers en ook was het nog niet zo vol met planten, wel stonden de bakken met de vaste planten op kleur al weer klaar. Verderop stonden de potten met bloembollen, hyacinthen, witte- en blauwe druifjes, narcissen en nog veel meer moois. Alles nog in de knop, maar met de belofte van Lente. De viooltjes, in grote getalen aanwezig, vrolijkten de boel op en riepen me zachtjes. Koop mij, koop mij! Wij willen bij jou in de tuin en ze plooiden hun bloemblaadjes bevallig om me maar te verleiden. Bijna was ik erin gestonken. Maar ja ik was op de fiets en een bak violen prak je niet zo snel in een fietstas. Dus ik heb ze beloofd dat ik binnenkort terugkom, maar dat ze nu nog even moeten wachten.
Wel heb ik mezelf getracteerd op een pot narcissen en drie primulaatjes en die laatsten mogen gezellig met zijn drieen hier op tafel de lente een beetje verkondigen. Opgewekt fietste ik naar huis en wat bleek, ineens had mijn witte krokus gezelschap gekregen van een gele en een lila! Ook waren de vieze ramen weg. De zon stond weer van het huis af en de ramen zien er zo best schoon uit. Daar wordt een mens nog eens vrolijk van!
geweldig weer, hier wordt een mens echt blij van, ik kan ook zo genieten van de natuur. liefs
BeantwoordenVerwijderen