Gemakje

Op eerste kerstdag ging ik met mijn dochter naar het theater. Voor mijn verjaardag kreeg ik van haar kaartjes voor de matinee van Sister Act. Dat was heel gezellig. In het theater hing een feestelijke sfeer en het bezoek zag er ook wat feestelijker uit dan anders. Veel glitter en mooie jurken. Leuk om te zien. 

Het was een leuke en vrolijke voorstelling en na afloop wandelden we via het Leidseplein door de Leidsestraat naar het Rembrandtplein. Ook dat was een leuke wandeling door die feestelijk versierde stad.

Op het Rembrandtplein is er weer een kerstmarkt(je) en een schaatsbaan(tje) en ook dat was gezellig om naar te kijken, maar niet te lang, want het weer was niet gezellig, het motregende en het was waterkoud. In onze stamkroeg, nou ja meer een eetcafé, was het zoals ieder jaar weer prachtig versierd en daar namen wij een drankje en aten een hapje, samen met het gezin van mijn broer dat ook binnen kwam waaien! 

Op weg naar huis gebeurde er iets grappigs. Op het perron van het metrostation stond een dame met, naar het zich liet aanzien, een klein hondje aan de riem, maar eenmaal dichterbij bleek het geen hondje te zijn, maar een lichtgrijze poes die daar of het de gewoonste zaak van de wereld was aan de voeten van haar vrouwtje zat te wachten tot de metro eraan kwam.  

In de metro bepaalde het lot dat de dame met de poes tussen mij en mijn schoonzus in kwam zitten, met de poes op haar schoot. Die keek eens om zich heen, stond op en ging bij mijn schoonzus op schoot liggen. De eigenares en ik raakten in gesprek. De poes was een Britse korthaar en had en beeldschoon snoetje. De vrouw vertelde dat het een heel rustig katje was die graag mee op stap ging. Nou dat hoef ik met mijn Tim niet te proberen. 

De poes lag ondertussen op haar gemakje bij mijn schoonzus op schoot en liet zich door haar aaien. Halverwege de reis stond ze op en ging op de schoot van haar vrouwtje staan, zette nog even een poot op mijn bovenbeen, maar besloot toen toch op de schoot van haar vrouwtje te gaan liggen. Het was zo schattig om te zien, hoe dat beestje zich volkomen op haar gemak voelde in zo'n volle metro.

En net als die poes ga ik op mijn gemakje door de kerstvakantie naar het nieuwe jaar toe. Gisteren nog even op de kleinzonen gepast, zodat hun ouders ook even wat rust hadden. Laurens was erg verkouden en hing lekker tegen mij of dochter aan en met Arthur hebben we geknutseld. Hij is dol op siervuurwerk, dat kennen ze in Frankrijk met oudjaar niet, en dus hebben we van een lege keukenrol en mooie glimmende stukjes papier een vuurpijl geknutseld. Die maakt tenminste niet zo'n herrie! 

Het was maar goed dat Arthur nog even langskwam want ik had het achterpand van zijn trui af en ik was er achter gekomen dat ik een fout had gemaakt. Daar baalde ik van als een stekker en was eigenlijk niet van plan om het over te doen, want als je het niet weet zie je het niet, maar toen ik gister het achterpand even tegen zijn rug aan hield, bleek het al aan de krappe kant te zijn. 

Ik had hem al langer gemaakt, maar tjonge wat groeit dat kind hard. Nou niks aan te doen, dan begin ik toch maar opnieuw. 

Op mijn gemakje, met de Top 2000 op de achtergrond en een spinnende Tim die er ook op zijn gemak bij ligt! 

Fijne jaarwisseling alvast! 

Kerstwens

En zo zijn we dan aangeland op 24 december, de dag voor kerst, kerstavond! Buiten is het grijs en grauw en binnen branden de lichtjes van de kerstboom. Tim ligt te slapen in zijn mandje en ik brei nog even een paar toertjes aan Arthur zijn Ajaxtrui voor ik me bij de kapper mag melden. 

Ik heb kerstvakantie dus alle tijd en rust om zomaar overdag een stukje te breien. Wat een luxe is dat toch. 

Dochter is in de keuken een chocoladetaart aan het bakken, een van de toetjes (of desserts zoals Arthur het altijd zo mooi op zijn Frans zegt) voor het kerstdiner vanavond. Gisteren heb ik al een champagnetaart gemaakt.

Vanavond vieren we kerstavond met elkaar, ons gezin, het gezin van mijn broer en de moeder en broer van mijn schoondochter die uit Frankrijk zijn overgekomen. Dan zitten we met elkaar aan de tafels die gemaakt zijn uit het dikke eikenhoutenblad van de grote tafel van mijn ouders. Die tafel waaraan we zoveel kerstavonden hebben gezeten en zoveel plezier hebben gehad. 

Met liefde denken we aan hen die niet meer onder ons zijn en we zullen op ze proosten, zodat ze er toch een beetje bij zijn. Een avond waar ik best tegenop zie, maar waar het ook fijn zal zijn om samen te zijn. Zeker nu Laurens voor het eerst ook een beetje mee zal eten van het kerstdiner. Hij houdt enorm van eten en vindt het gezellig om er in zijn kinderstoel bij te zitten. Die twee mannetjes brengen zoveel licht in mijn leven!

Het is een rijkdom om zoveel lieve mensen om je heen te hebben, zeker nu het in de wereld zo onrustig is en er zoveel oorlog. Ik kan die oorlogen niet veranderen, maar kan er wel mede voor zorgen dat het in mijn kleine kring fijn is en ik hoop dat iedereen in een kleine kring warmte en liefde voelt. Al die kleine kringen bij elkaar zorgen misschien voor een grote kring van warmte en liefde die zich over de wereld verspreidt. 

Ik wens alle lezers van dit blog dan ook liefdevolle kerstdagen, lekker eten en lieve mensen om je heen. En als je om wat voor reden dan ook, alleen bent dan wens ik je fijne dagen met jezelf toe. 

Tips and Tricks December: Rust

Een favoriete uitspraak van mijn vader was: Rust alleen, kan je redden! Hij bedoelde dat met name in het verkeer. Niet even snel voor iemand langs schieten en dus afsnijden, als je een vrachtwagen inhaalt moet je even wat meer afstand nemen voor je weer teruggaat naar de rijstrook en hou altijd voldoende afstand en met slecht weer nog wat extra. Hij had als brandweerman genoeg gezien hoe het soms vreselijk kon misgaan en dus kreeg ik dit zinnetje regelmatig te horen. 

En omdat het me met de paplepel is ingegoten gedraag ik me daar nog altijd naar en zeker in het verkeer. Pas veel later leerde ik dat dit zinnetje een heel handig hulpmiddel is voor meer zaken. 

Zo helpt het me op mijn werk. Als ik het loeidruk heb en er moeten meerdere ballen in de lucht gehouden worden dan hoor ik zijn stem in mijn hoofd en in plaats van nog harder te gaan werken neem ik even pauze en afstand. Dat lijkt tegenstrijdig maar juist door de afstand komt er ruimte in mijn hoofd, krijg ik overzicht en weet ik beter welke bal het eerst moet en welke ballen nog even mogen wachten en zo kan dan vervolgens in een rustig tempo alles afhandelen. 

En dat geldt ook voor meer dingen, het hoeft niet allemaal perfect. Voldoende is goed genoeg en ook dat geeft rust. 

De maand december is met uitstek een maand waarin we allemaal, of althans de meesten (aantal) van ons, gaan rennen. Want er moet vaak zoveel. Een kerstboom kopen, opzetten, de boel versieren, bedenken wie je gaat uitnodigen, wat je dan gaat eten en dan al die boodschappen in huis halen. 

Zelf wil je er ook vaak nog een beetje kersterig bij zitten, ook al weet je best dat die prachtig aangeklede mensen in de kerstreclames niet echt zijn, dat zijn perfect aangeklede mensen die elkaar misschien niet eens kennen en met een beroepsglimlach moeten acteren in zo'n filmpje. 

Zij hebben geen last van ladders in panty's of sauzen die klonteren of een hond die modder van zijn dagelijkse wandeling mee naar binnenbrengt terwijl je net alles aan kant hebt en vers gestreken de visite wil ontvangen.

Je rent je rot omdat je het vaak toch goed wil doen en anderen het naar de zin wil maken. En dat is ook leuk en vaak gezellig als je zelf er maar niet bijhangt als een uitgewrongen dweiltje tijdens of na die feestdagen. 

En daarom gooi ik de tip van mijn vader, die er dit jaar voor het eerst niet meer bij is met kerst, maar als decembertip in dit blog. 

Rust alleen, kan je redden! 

En of en op welke manier je dat toepast, het is allemaal prima zolang jij er maar blij mee bent! 

Dit blog is tot stand gekomen naar aanleiding van een oproep van Elizabeth om elke tweede vrijdag van de maand tips & tricks te delen.