Het leek wel lente!

Afgelopen maandag stond ik om 7 uur s'ochtends nog, dik ingepakt, mijn autoruiten te krabben. Koning Winter had ze rijkelijk voorzien van een ijslaag. Het was -5 maar het voelde als -15! Nou ja, na zo'n sessie kom je dan wel goed wakker en fris op kantoor. 

Wat een verschil met het eind van de week, want vrijdag ging ik de deur uit om naar de kapper te gaan en toen bleek ineens de lente te zijn gearriveerd. Wat heerlijk en eigenlijk zonde om een paar uur in zo'n kappersstoel door te brengen, maar ja de lokken behoeven ook enig onderhoud en dus genoot ik er maar achter het raam van en onderweg naar een andere afspraak was het genieten van het uitzicht over de ineens wat - zo leek het althans - groenere weilanden. 

Vandaag was er tijd om de tuin in te gaan en ook dat was genieten. Hoewel het de afgelopen week soms stevig gevroren heeft piept er hier en daar al weer onkruid naar boven. Tijd om korte metten mee te maken, net als met de uitlopers van de aster. Deze dame is een bazig type en heeft de neiging om zich door de hele border overal mee te bemoeien. Dat vind ik niet goed want daarmee drukt zij mijn andere geliefde planten weg en daarom geef ik in het vroege voorjaar altijd goed haar grenzen aan door de uitlopers die ze al gemaakt heeft weg te halen en haar alleen toegang te geven tot haar eigen stuk. 

Daar mag ze uitgroeien en dan aan het eind van de zomer haar wolk van lila bloemetjes tentoon stellen. Nu de overige planten nog nauwelijks boven de grond komen kun je er goed bij en trek je er zo hele slierten uit. 

Het was heerlijk in de tuin en ik kon zelfs een kop thee buiten drinken omdat de stoelen droog waren. Tim scharrelde gezellig om me heen en speelde met de gesnoeide takken van de kamperfoelie. 

Ook maakte ik de vogelhuisjes leeg. In beide huisjes zat een nestje, terwijl ik dacht dat er maar 1 huisje verhuurd was. Ik had vanuit het ene huisje de koolmeesjes uit zien vliegen terwijl pa en ma ze aanmoedigden vanaf de schutting. In dat huisje was het nestje ook leeg. In het andere nestje lagen drie dode koolmeesjes, ach wat sneu! 

Altijd mooi om te zien hoe zo'n nestje gemaakt is en nu zag ik ook dat Tim een bijdrage had geleverd aan de bekleding, want in beide nestjes zat het vol met haar van Tim. Hij scharrelt graag tussen de plantenpotten en de borders door en dan blijft er nog wel eens een pluk haar hangen van zijn lange vacht. 

Als je goed kijkt dan is er al best wat te zien in zo'n wintertuin. De bollen komen goed op, de helleborus bloeit en er zijn een heleboel sneeuwklokjes. Ook komen er hier en daar al weer groene puntjes aan de roos. Heerlijk hoor een nieuw tuinseizoen. Ik hoop dat Koning Winter zijn koffers gepakt heeft en wat mij betreft: Laat die lente maar komen! 

Blokfluitles

Vanmorgen werd ik wakker van de herrie van een groep meeuwen die hun eerste blokfluitles kregen. Althans zo klonk het! Tjonge wat een lawaai was dat. Het kunnen ook halsbandparkieten geweest zijn want die zitten hier ook in grote betalen, maar het was nog vroeg, 8.00 uur en ik lag nog te lekker om mijn bed uit te stappen en te vragen of de blokfluitles elders kon plaatsvinden. Gelukkig nam de herrie na een half uurtje af, maar toen was ik al te wakker om me nog even om te draaien en verder te slapen. 

Nu is 8 uur ook weer niet zo vroeg, maar op mijn vrije zaterdag voor mij echt te vroeg! Er lag een pittige week achter me met natuurlijk de gewone werkdagen en op donderdag de verjaardag van mijn lief. Een verjaardag waar niets meer te vieren valt, omdat hij niet meer verjaart, maar die er qua emoties behoorlijk inhakte. 

Zijn derde verjaardag zonder hem alweer en wat nu dus eigenlijk zijn geboortedag is. Ik moest deze dag gewoon werken. In eerste instantie had ik gepland om net als vorig jaar thuis te werken, maar helaas stond er een afdelingsoverleg gepland en omdat ik geen spelbreker wilde zijn ben ik toch naar kantoor gegaan. 

In eerste instantie ging dat best goed, totdat er van veel lieve mensen appjes binnenkwamen die aan me dachten op deze dag en toen dachten de emoties, ja maar ho even als we zo beginnen dan mogen wij ook los! Nou lekker dan, het behoeft vast geen uitleg dat ik tijdens het overleg er niet altijd even scherp bijzat. Het allerliefste wilde ik naar huis en diep onder mijn dekbed wegkruipen. 

Best gek is dat op zo'n dag die emoties zo'n eigen leven leiden, want toen hij er nog was zat ik op zijn verjaardag óók gewoon op mijn werk en was ik daar dan niet mee bezig. Maar goed, toen viel er natuurlijk nog wat te vieren s'avonds als we allebei thuis waren. Het is ook niet zo dat ik hem op de dag ervoor dan minder mis, maar blijkbaar is dit hoe zo'n rouwproces zijn eigen gang gaat. 

Eenmaal thuis was daar dochter, die een appelcake aan het bakken was en kater Tim die me blij kwam begroeten. Dat was fijn. En even later reed zoon met gezin de straat in en kwamen de kleinzonen het huis binnenrollen. Arthur met heel veel knuffels en met een ernstig snoetje zei hij, oma ik weet wel waarom we vandaag bij jou eten hoor. Oh ja, ja want eigenlijk zou opa jarig zijn, maar die is overleden en als we samen eten dan groeten wij opa. Zo heeft mama me het verteld. Nou hou het daar maar eens droog bij! 

Gelukkig kwam Laurens daar achteraan gestapt op zijn nieuwe schoenen. Hij gaat steeds beter lopen en doet niks liever dan dit te showen. Soms is het nog een beetje wankel en valt hij op zijn luierbillen waarbij hij dan boem roept en hij de lachers op zijn hand heeft. En zo brengen ze licht en lucht met zich mee. 

Mijn broer kwam ook een vorkje meeprikken en we openden toch maar de champagne die van oudjaar nog stond te wachten en hieven het glas op die lieve man, vader, opa en vriend die we allemaal zo missen. Zo fijn als je dit met elkaar kunt doen en delen. 

Gisterochtend zag de wereld er een stuk lichter uit. Vanuit de metro, op weg naar lesdag 3, zag ik de zon boven Amsterdam opkomen en dat was prachtig. Na een fijne lesdag ging ik moe, maar voldaan weer naar huis. Halverwege stapte er een echtpaar in van mijn leeftijd in de metro en daar had ik toch zo'n leuk gesprek mee. Dat zijn gewoon cadeautjes. Ze kwamen uit Twente en waren onderweg naar de Ziggo dome voor een voorstelling. Ik hoop dat ze het fijn hebben gehad. 

Eigenlijk vond ik dus dat ik wel een ochtendje uitslapen had verdiend. Meestal is het de krantenjongen, die me al luid schreeuwend in zijn telefoon in een taal die ik niet versta, wakker maakt, maar vanmorgen dus die vogels met hun herrie. Uiteindelijk heb ik er toch een relaxte ochtend van gemaakt met koffie en ontbijt op bed voor ik de boodschappen ging halen.

Morgenochtend ga ik gewoon in de herkansing en nu maar hopen dat die beesten dan niet de tweede les hebben!

Bloghop van de maand, favorieten: Spelletjes

Ik zal maar meteen met de deur in huisvallen: Ik hou niet van spelletjes! Tja en daar zit je dan met je goeie gedrag om een stukje te schrijven voor de bloghop van Elizabeth Dat wordt een kort stukje zou je dan denken, maar je hebt natuurlijk spelletjes en spelletjes!

Als kind hield ik al niet van spelletjes, maar mijn oma, die bij ons woonde, hield daar wel van. Als mijn ouders een avondje uit waren dan werd er gekaart en gingen we eenendertigen met dubbeltjes. Iedere speler kreeg drie dubbeltjes en wie het eerste door al zijn dubbeltjes was deed niet meer mee. Vaak (of eigenlijk altijd) zat ik net lekker in een boek en dan moest ik meedoen. 

Dan probeerde ik zo snel mogelijk te verliezen en mijn dubbeltjes in te leveren voor mijn boek. Helaas ging die vlieger niet altijd op en moest mijn boek wachten. Toch heb ik hele fijne herinneringen aan die avonden. 

Ook voor mijn kinderen was ik geen spelletjes moeder, maar gelukkig werd dat hiaat opgevuld door de ouders van mijn man, die wel dol op spelletjes waren en ik geloof niet dat ze daar een trauma van opgelopen hebben. 

Maar nu ben ik al bijna zeven jaar oma en Arthur houdt wél van spelletjes en als hij dan met een spelletje aankomt zetten dan doe ik natuurlijk altijd mee. Zo heb ik me de afgelopen jaren moeten bekwamen in vier op een rij, mens erger je niet en een frans spelletje met konijnen die je een berg op moet brengen en zorgen dat je konijn niet in een gat valt. Erg lastig allemaal voor deze oma, maar toch geniet ik er dan wel van. 

Niet zozeer van het spelletje zelf, maar van het plezier van Arthur en de slimmigheidjes die hij inzet om de spelregels - zeker als ze in het Frans zijn - zo te omzeilen dat hij toch wint. Soms win ik en dan heeft hij soms bewondering voor me dat het gelukt is, maar regelmatig is er dan ook de teleurstelling van het verliezen. Maar ook dat hoort bij spelletjes, soms win je en soms verlies je. Dat hoort bij het leven!

Laurens is nog te klein voor spelletjes, maar met hem speel ik kiekeboe en daar beleven we beide veel plezier aan en natuurlijk komt er een moment dat ik ook met hem echte spelletjes ga spelen. Maar misschien houdt hij ook wel niet van spelletjes. Wie weet? 

Wat is dan mijn favoriete spelletje? Dat zijn er dan twee. Kiekeboe met Laurens en Ik zie, ik zie wat jij niet ziet met Arthur! 

En zo werd er toch een bloghop over spelletjes geschreven!