En dan zijn we in 2025 aangeland. Een heel nieuw jaar met nieuwe kansen en nieuwe mogelijkheden!
Ik wens jullie een jaar
Op eerste kerstdag ging ik met mijn dochter naar het theater. Voor mijn verjaardag kreeg ik van haar kaartjes voor de matinee van Sister Act. Dat was heel gezellig. In het theater hing een feestelijke sfeer en het bezoek zag er ook wat feestelijker uit dan anders. Veel glitter en mooie jurken. Leuk om te zien.
Het was een leuke en vrolijke voorstelling en na afloop wandelden we via het Leidseplein door de Leidsestraat naar het Rembrandtplein. Ook dat was een leuke wandeling door die feestelijk versierde stad.
Op het Rembrandtplein is er weer een kerstmarkt(je) en een schaatsbaan(tje) en ook dat was gezellig om naar te kijken, maar niet te lang, want het weer was niet gezellig, het motregende en het was waterkoud. In onze stamkroeg, nou ja meer een eetcafé, was het zoals ieder jaar weer prachtig versierd en daar namen wij een drankje en aten een hapje, samen met het gezin van mijn broer dat ook binnen kwam waaien!
Op weg naar huis gebeurde er iets grappigs. Op het perron van het metrostation stond een dame met, naar het zich liet aanzien, een klein hondje aan de riem, maar eenmaal dichterbij bleek het geen hondje te zijn, maar een lichtgrijze poes die daar of het de gewoonste zaak van de wereld was aan de voeten van haar vrouwtje zat te wachten tot de metro eraan kwam.
In de metro bepaalde het lot dat de dame met de poes tussen mij en mijn schoonzus in kwam zitten, met de poes op haar schoot. Die keek eens om zich heen, stond op en ging bij mijn schoonzus op schoot liggen. De eigenares en ik raakten in gesprek. De poes was een Britse korthaar en had en beeldschoon snoetje. De vrouw vertelde dat het een heel rustig katje was die graag mee op stap ging. Nou dat hoef ik met mijn Tim niet te proberen.
De poes lag ondertussen op haar gemakje bij mijn schoonzus op schoot en liet zich door haar aaien. Halverwege de reis stond ze op en ging op de schoot van haar vrouwtje staan, zette nog even een poot op mijn bovenbeen, maar besloot toen toch op de schoot van haar vrouwtje te gaan liggen. Het was zo schattig om te zien, hoe dat beestje zich volkomen op haar gemak voelde in zo'n volle metro.
En net als die poes ga ik op mijn gemakje door de kerstvakantie naar het nieuwe jaar toe. Gisteren nog even op de kleinzonen gepast, zodat hun ouders ook even wat rust hadden. Laurens was erg verkouden en hing lekker tegen mij of dochter aan en met Arthur hebben we geknutseld. Hij is dol op siervuurwerk, dat kennen ze in Frankrijk met oudjaar niet, en dus hebben we van een lege keukenrol en mooie glimmende stukjes papier een vuurpijl geknutseld. Die maakt tenminste niet zo'n herrie!
Het was maar goed dat Arthur nog even langskwam want ik had het achterpand van zijn trui af en ik was er achter gekomen dat ik een fout had gemaakt. Daar baalde ik van als een stekker en was eigenlijk niet van plan om het over te doen, want als je het niet weet zie je het niet, maar toen ik gister het achterpand even tegen zijn rug aan hield, bleek het al aan de krappe kant te zijn.
Ik had hem al langer gemaakt, maar tjonge wat groeit dat kind hard. Nou niks aan te doen, dan begin ik toch maar opnieuw.
Op mijn gemakje, met de Top 2000 op de achtergrond en een spinnende Tim die er ook op zijn gemak bij ligt!
Fijne jaarwisseling alvast!
En zo zijn we dan aangeland op 24 december, de dag voor kerst, kerstavond! Buiten is het grijs en grauw en binnen branden de lichtjes van de kerstboom. Tim ligt te slapen in zijn mandje en ik brei nog even een paar toertjes aan Arthur zijn Ajaxtrui voor ik me bij de kapper mag melden.
Ik heb kerstvakantie dus alle tijd en rust om zomaar overdag een stukje te breien. Wat een luxe is dat toch.
Dochter is in de keuken een chocoladetaart aan het bakken, een van de toetjes (of desserts zoals Arthur het altijd zo mooi op zijn Frans zegt) voor het kerstdiner vanavond. Gisteren heb ik al een champagnetaart gemaakt.
Vanavond vieren we kerstavond met elkaar, ons gezin, het gezin van mijn broer en de moeder en broer van mijn schoondochter die uit Frankrijk zijn overgekomen. Dan zitten we met elkaar aan de tafels die gemaakt zijn uit het dikke eikenhoutenblad van de grote tafel van mijn ouders. Die tafel waaraan we zoveel kerstavonden hebben gezeten en zoveel plezier hebben gehad.
Met liefde denken we aan hen die niet meer onder ons zijn en we zullen op ze proosten, zodat ze er toch een beetje bij zijn. Een avond waar ik best tegenop zie, maar waar het ook fijn zal zijn om samen te zijn. Zeker nu Laurens voor het eerst ook een beetje mee zal eten van het kerstdiner. Hij houdt enorm van eten en vindt het gezellig om er in zijn kinderstoel bij te zitten. Die twee mannetjes brengen zoveel licht in mijn leven!
Het is een rijkdom om zoveel lieve mensen om je heen te hebben, zeker nu het in de wereld zo onrustig is en er zoveel oorlog. Ik kan die oorlogen niet veranderen, maar kan er wel mede voor zorgen dat het in mijn kleine kring fijn is en ik hoop dat iedereen in een kleine kring warmte en liefde voelt. Al die kleine kringen bij elkaar zorgen misschien voor een grote kring van warmte en liefde die zich over de wereld verspreidt.
Ik wens alle lezers van dit blog dan ook liefdevolle kerstdagen, lekker eten en lieve mensen om je heen. En als je om wat voor reden dan ook, alleen bent dan wens ik je fijne dagen met jezelf toe.
Een favoriete uitspraak van mijn vader was: Rust alleen, kan je redden! Hij bedoelde dat met name in het verkeer. Niet even snel voor iemand langs schieten en dus afsnijden, als je een vrachtwagen inhaalt moet je even wat meer afstand nemen voor je weer teruggaat naar de rijstrook en hou altijd voldoende afstand en met slecht weer nog wat extra. Hij had als brandweerman genoeg gezien hoe het soms vreselijk kon misgaan en dus kreeg ik dit zinnetje regelmatig te horen.
En omdat het me met de paplepel is ingegoten gedraag ik me daar nog altijd naar en zeker in het verkeer. Pas veel later leerde ik dat dit zinnetje een heel handig hulpmiddel is voor meer zaken.
Zo helpt het me op mijn werk. Als ik het loeidruk heb en er moeten meerdere ballen in de lucht gehouden worden dan hoor ik zijn stem in mijn hoofd en in plaats van nog harder te gaan werken neem ik even pauze en afstand. Dat lijkt tegenstrijdig maar juist door de afstand komt er ruimte in mijn hoofd, krijg ik overzicht en weet ik beter welke bal het eerst moet en welke ballen nog even mogen wachten en zo kan dan vervolgens in een rustig tempo alles afhandelen.
En dat geldt ook voor meer dingen, het hoeft niet allemaal perfect. Voldoende is goed genoeg en ook dat geeft rust.
De maand december is met uitstek een maand waarin we allemaal, of althans de meesten (aantal) van ons, gaan rennen. Want er moet vaak zoveel. Een kerstboom kopen, opzetten, de boel versieren, bedenken wie je gaat uitnodigen, wat je dan gaat eten en dan al die boodschappen in huis halen.
Zelf wil je er ook vaak nog een beetje kersterig bij zitten, ook al weet je best dat die prachtig aangeklede mensen in de kerstreclames niet echt zijn, dat zijn perfect aangeklede mensen die elkaar misschien niet eens kennen en met een beroepsglimlach moeten acteren in zo'n filmpje.
Zij hebben geen last van ladders in panty's of sauzen die klonteren of een hond die modder van zijn dagelijkse wandeling mee naar binnenbrengt terwijl je net alles aan kant hebt en vers gestreken de visite wil ontvangen.
Je rent je rot omdat je het vaak toch goed wil doen en anderen het naar de zin wil maken. En dat is ook leuk en vaak gezellig als je zelf er maar niet bijhangt als een uitgewrongen dweiltje tijdens of na die feestdagen.
En daarom gooi ik de tip van mijn vader, die er dit jaar voor het eerst niet meer bij is met kerst, maar als decembertip in dit blog.
Rust alleen, kan je redden!
En of en op welke manier je dat toepast, het is allemaal prima zolang jij er maar blij mee bent!
Dit blog is tot stand gekomen naar aanleiding van een oproep van Elizabeth om elke tweede vrijdag van de maand tips & tricks te delen.
Vanmorgen werd ik wakker van de wind die om het huis gierde. Als je er dan niet uit hoeft is dat helemaal niet erg, maar toch hoopte ik dat het een betere dag zou worden dan de afgelopen dagen. Toen was het steeds zo guur en donker dat om 15.30 de lampen in de tuin al aansprongen.
Gisteren was ik in het tuincentrum om kattenbakvulling te halen en daar was het wel gezellig met al die kerstlichtjes en toen heb ik mezelf getrakteerd op een minikerstboompje voor in de tuin. Ik kocht er ook een snoer lampjes voor buiten bij en eenmaal thuis heb ik het boompje op het tuinbankje dat tegen de schuur staat gezet, lampjes erin gedaan, een tijdklok opgesnord en de boel geïnstalleerd. Om half vijf gingen de lichtjes aan en dat stond erg gezellig.
Vandaag belooft de buienradar een droge dag en terwijl ik dit schrijf probeert de zon door de wolken te piepen. Dus gauw het huis aan kant maken en even een wandeling maken voor een frisse neus. Daarna een lekker potje thee zetten en breien.
De trui voor Laurens maakte ik drie weken geleden af. Precies op mijn verjaardag was hij af en dat kwam goed uit want toen ze s'avonds allemaal kwamen eten - dochter had een heerlijk verjaarsdiner gekookt en schoondochter had een taart gemaakt als dessert, wat een verwennerij - kon Laurens direct zijn nieuwe trui passen. Hij vond hem geloof ik wel mooi want hij wees met een vingertje naar Nijntje.
Ondertussen was ik gestart met een babyvestje. Onlangs is mijn nichtje weer moeder geworden van haar derde kindje en ik dus weer oudtante, of hoe dat ook heten mag. Het is een jongetje en ik wil binnenkort op kraamvisite en daar kom je natuurlijk niet met lege handen.
Nu had ik vorig jaar in de wolwinkel in de Amsterdamse Jordaan een breiboek in de uitverkoop gekocht met babypatronen. De bedoeling was om daar iets uit te breien voor Laurens, maar door de zorg voor mijn vader kwam het er niet van. Maar dat boek en drie bollen Rowan babygaren lag er dus nog en daarmee brei ik nu een vestje voor Otis. Het is heerlijk garen om mee te breien en ik moet alleen de mouwen nog afmaken en het vestje in elkaar zetten en de bies er aanbreien. Een heerlijk werkje voor een zondagmiddag!
Het garen voor een volgend project staat ook al klaar. Genoeg te doen dus op winderige, regenachtige zondagen deze herfst! Al mag ik s'avonds na het werk ook graag nog een paar toertjes breien.
Afgelopen week moest ik voor mijn werk naar een bijeenkomst. Samen met een collega ben ik voor de organisatie contactpersoon bij het UWV en twee keer per jaar is er een bijeenkomst met een afvaardiging van het UWV en de contactpersonen van bedrijven die ook bij deze groep zijn aangesloten.
Eerlijk is eerlijk, ik had er helemaal geen zin in! Voor dit soort dingen moet ik altijd uit mijn comfortzone want meestal zitten er bij zo'n groep allemaal mensen die ik dan mooier en slimmer vind dan ik mezelf vind en helemaal als ik die mensen niet ken. Dat zijn natuurlijk gekke gedachtes want misschien ben ik niet mooier of slimmer, ik ben zeker ook niet dommer. Maar goed dat altijd aanwezige stemmetje heb ik de kop ingedrukt en ben gegaan.
Voor mij was het een thuiswedstrijd deze keer, want het bedrijf dat deze keer de gastvrouw was ligt op ongeveer 900 meter van mijn huis. Dus niks geen lange reistijden, files of gedoe met parkeerplaatsen, ik ging lekker met de benenwagen.
Gelukkig was het droog, maar wel van dat loodgrijze novemberweer waarbij je het gevoel hebt dat de klamme mist - hoewel het helder was - je bij de strot grijpt. Het leek een saaie wandeling door zo'n kantorenpark maar ik was amper onderweg toen ik een jonge man tegenkwam in een zwart pak met zo'n V op de schouders. Hij keek erg moeilijk en liep gek wijdbeens alsof hij net in zijn broek gepoept had. Op mijn goedemiddag antwoordde hij dan ook niet, maar keek me gekweld aan. Arme man!
Even verderop, juist toen ik de hoek om wilde slaan kwam er een andere man aangelopen. Wollen muts, dikke trui, korte broek en blote voeten op badslippers en een groezelige vuilniszak in de hand. Hij beantwoordde mijn groet wél en begon meteen een heel verhaal af te steken over Roemenen die in zijn wijk liepen te klussen en dat die er een rotzooi van maken terwijl hij alles netjes achterliet, terwijl hij zijn hand in de daar staande vuilnisbak stak en op zoek ging naar lege blikjes. De oogst was mager, slechts 1 blikje ging in zijn groezelige zak.
Ik was maar even stil blijven staan om naar zijn relaas te luisteren en keek onderwijl naar zijn blote voeten die kouwelijk afstaken bij de wollen muts. Hij zag mijn blik en zei dat hij het niet koud had en vertelde hoe hij wel driehonderd euro per week aan statiegeld ophaalt. Ik werk hard voor mijn geld, mevrouw! Ik geloofde het meteen en werd weer even met mijn neus op de feiten gedrukt wat ik zelf voor goed en luxe leven heb.
We namen afscheid door elkaar een goede dag toe te wensen en hij liep verder naar de volgende vuilnisbak al scheldend op die ....Roemenen die er zo'n zooitje van maken en ik vervolgde ook mijn weg.
Om bij het juiste gebouw te komen moest ik een tunneltje doorlopen en aan het eind daarvan stuitte ik op drie, goedgeklede, jonge kantoormensen die een broodje aan het eten waren. Ze knikten me gedag en ik hoorde dat de enige jongen in het gezelschap luid riep: Televisie? Dat vind ik zo'n achterhaald gedoe! En dat hele internet ook, dat gebruik ik alleen maar voor mijn werk!
Een wandelingetje van 900 meter, drie verschillende "ontmoetingen" en het werd ook nog eens een leuke, leerzame middag! Het leek wel een column van Sylvia Witteman.
Dit wordt geen vrolijk blogje met gezellige tips, maar toch wil ik mijn tip vandaag hier graag delen. In mijn werk als casemanager verzuim heb ik te maken met zieke medewerkers en gelukkig worden de meeste weer beter, maar soms ook niet en dat is natuurlijk erg verdrietig.
Helaas maak ik het mee dat mensen niet meer aan het werk kunnen en dat er dan een WIA aanvraag moet worden gedaan. Het is fijn dat dit vangnet er is, maar het betekent wel dat het inkomen van iemand dan wel fors naar beneden kukelt en dat is naar.
Ook komt het voor dat medewerkers zo ziek zijn dat ze komen te overlijden voordat de WIA is aangevraagd en dat heeft natuurlijk ook weer consequenties voor de nabestaanden.
Wat ik heel vaak merk is dat mensen niet goed op de hoogte zijn van hun financiële situatie als er sprake gaat zijn van ziekte, leven met een WIA-uitkering of dat nabestaanden niet weten hoe de financiële situatie eruit ziet als iemand overlijdt.
Gelukkig werk ik bij een organisatie die medewerkers en hun partners als er zo iets aan de hand is hulp biedt. Ik kan dan een budgetcoach aanbieden die samen met de medewerker gaat kijken hoe de financiële situatie er uit gaat zien als het inkomen verandert na een WIA-uitkering of als de medewerker zal gaan overlijden. Als iemand zo ziek is kun je niet vaak iets doen voor iemand, maar een luisterend oor aanbieden én dan zulke hulp kan wel en ik heb gemerkt dat dit vaak wat opluchting geeft.
En daarom is het goed om eens te kijken naar je financiële situatie. Wat gebeurd er als je met pensioen gaat? Wat krijg je dan aan inkomen? Wat als de partner geen eigen inkomen heeft, maar er is wel een huis. Kun je daar dan blijven wonen of moet je verkopen en moet je maar zien waar je kan gaan wonen in deze overspannen huizenmarkt?
Als ik dit soort zaken bespreekbaar maak dan hoor ik vaak, maar hoe kan ik dat uitzoeken? Daar heb ik allemaal geen verstand van. Je kunt natuurlijk een financieel expert inhuren of als je een belastingconsulent hebt of boekhouder daar eens mee om tafel gaan zitten, maar je kunt zelf ook heel eenvoudig dingen nakijken.
Als je wil weten wanneer je (ongeveer) de AOW-gerechtigde leeftijd bereikt kun je dat eenvoudig nakijken op de Sociale Verzekerings Bank. Pas 5 jaar van te voren maakt de regering de definitieve AOW-leeftijd bekend, maar het geeft je een indicatie.
Hoe het met je pensioen is geregeld kun je sowieso navragen bij het pensioenfonds waar je nu pensioen opbouwt. Heb je meerdere banen gehad en meerder pensioenfondsen dan heb je een helder overzicht op Mijn Pensioenoverzicht. Je logt hier in met je DigiD en je ziet wat je krijgt op je pensioendatum.
En wat als je partner in de WIA komt of wegvalt? Hoe ziet dan jouw financiële situatie eruit? Weet je van je partner wat hij/zij wil bij een definitief afscheid? Zijn er verzekeringen en hoe ziet de hypotheek eruit?
Allemaal geen gezellige zaken om te bespreken, maar wel belangrijk.
Dit blog is tot stand gekomen naar aanleiding van een oproep van Elizabeth
