dinsdag 28 juni 2016

Pauwen

Vanmiddag moest ik op onze vestiging in Rijswijk zijn. Net als veel van onze crematoria ligt ook deze in een prachtig stukje natuur. Dus voor mij helemaal geen straf om van de parkeerplaats naar het kantoor te lopen. De zon scheen, de vogels floten, een enkele vlinder zag ik fladderen en in de verte hoorde ik stemmen van kinderen die op een sportveld aan de gang waren.

Een en al vredigheid dus, totdat ik opschrok van een akelige, ijselijke kreet. Het klonk alsof er een kind vermoord werd. Dat bleek gelukkig niet het geval. Op de begraafplaats en in de natuur rondom het park leven al sinds jaar en dag een paar pauwen. Hoe ze daar ooit gekomen zijn weet ik niet, maar zij beschouwen het als hun huis. Het is zelfs wel eens voor gekomen dat mijn collega's het verzoek kregen om tijdens een plechtigheid de pauwen voor de grote ramen van de aula langs te laten lopen. Dat doen die beesten wel eens als er een plechtigheid aan de gang is, misschien komen ze naar de muziek luisteren (al heeft nog niemand ontdekt of ze meer van Mozart of van Marco Borsato houden) of ze zijn gewoon nieuwsgierig. 

In elk geval bepalen ze zelf wanneer ze naar binnen gaan staan loeren en kunnen mijn collega's ze niet met een walkie talkie oproepen of ze even voor de ruiten willen gaan staan. Eerlijk gezegd vind ik ze wel mooi die pauwen, maar ben ik ook een beetje bang voor ze. Ze hebben van die venijnige oogjes waarmee ze je priemend aanstaren. Toen ik daar van de winter aan het begin van de ochtend moest zijn stond er een kluitje pauwen voor de deur van het kantoor en die waren niet van plan om op zij te gaan en mij er door te laten. Ze roken natuurlijk van een kilometer afstand het brood in mijn tas. Dacht ik toen, maar ik weer eigenlijk niet of pauwen kunnen ruiken. Eigenlijk ben ik altijd blij als ze gewoon door het park kuieren en mij met geen blik waardig keuren.

Afgelopen voorjaar kwamen er enthousiaste berichten dat de pauwen in blijde verwachting waren. Ze hadden een nest gemaakt en daarin een aantal eieren gelegd. Pa pauw en ma pauw broedden om de beurt liefdevol de eieren uit en na een paar weken hoorde ik van de geboorte van drie kleine pauwtjes. Nu scharrelt dat grut onder toeziend oog van pa en ma en diverse ooms en tantes over het terrein. Ik moet toegeven dat het een schattig gezicht is.

 
De ijselijke kreet die ik vanmiddag hoorde en die me toch een beetje de stuipen op het lijf joeg kwam dan ook van pa of ma pauw omdat een van de kinders iets had uitgevreten denk ik dan maar zo. Gelukkig hadden ze het veel te druk met de kleine ondeugd en kon ik ongestoord naar binnen. Gelukkig maar. 

Eigenlijk best mooi dat op een plek waar afscheid wordt genomen van dierbaren er ook volop leven is en dat er zelfs nieuw leven geboren wordt. Al hoop ik wel dat die pauwen er geen gewoonte van maken om baby's te maken want dan durf ik daar helemaal niet meer naar binnen. 

zaterdag 25 juni 2016

Zaterdag

Zaterdag, een dag waarop je je s'morgens bij het wakker worden nog even omdraait omdat je er nog niet uit hoeft. Een dag waarop je rustig aan kunt opstarten en waar meestal niet veel hoeft, nou ja de boodschappen dan en die je verder helemaal kunt indelen naar eigen inzicht. Een lekkere dag dus. Alle andere dagen zijn ook fijne dagen, die wil ik echt niet te kort doen maar een zaterdag is gewoon een fijne dag. Vind ik dus. 

Meestal maak ik voor de zaterdag veel te veel plannen, maar ach dat geeft niet want alleen van voorpret kan een mens ook al blij worden. Voor deze zaterdag hadden de weermensen van het KNMI en het journaal een droge dag beloofd met misschien een klein zonnetje. Een droge dag vond ik al heel wat. Het is potdorie al juni en de dagen waarop we s'avonds na het werk in de tuin konden zitten (en eten) zijn nog steeds op de vingers van 1 hand te tellen. Afgelopen donderdag was ik op tijd thuis na het werk, had een glaasje spa ingeschonken, de werkkledij verwisseld voor thuiskledij en had me net in het zonnetje op mijn tuinbankje geïnstalleerd met mijn boek toen het al weer begon te druppen. De regendruppels maakten vlekken op mijn boek dus hup maar weer naar binnen. Zegge en schrijven had de hele buitenzit exercitie drie minuten geduurd. 

Dus toen het weerbericht op zaterdag droog voorspelde en op zondag regen had ik bedacht dat ik dan vandaag in de tuin zou gaan om de laatste plantjes die ik vorige week gekocht had op de plaats van bestemming te zetten. Daarvoor moest ik wel eerst even naar het tuincentrum om wat gewone terracotta bloempotten te kopen. Afzien dus, alweer naar een tuincentrum! ;-)

Eerst moest er toch een was in het machien, moest er een boodschappenlijst worden opgesteld en moesten de boodschappen gedaan worden. Op naar het dorp dus en ook meteen maar even langs de opticien voor een beeldschermbril. Toen dat allemaal gedaan was en wij huiswaarts keerden begon het te regenen. Alweer te regenen. Voor de zoveelste keer deze week te regenen. Dat nodigt niet uit tot een bezoek aan een tuincentrum en al helemaal niet om de tuin zelf in te gaan. 

Na het opruimen van de boodschappen dook ik dus maar met de krant en wat tijdschriften (ook vaste prik op zaterdag) op de bank, zette een kopje thee en nam uit pure nijd een stukje chocola. Witte chocolade met framboos en merengue! Lekker dat die is! Daar knapt je humeur direct van op.

Dochter kwam thuis van haar zaterdagbaan en  dronk een kopje thee mee. Even later brak de zon door. Toen ik aan dochter vertelde dat ik eigenlijk die middag naar het tuincentrum had gemoeten voor wat bloempotten, maar dat de regen roet in het eten gooide, zei ze nou dan gaan we toch nog even. Dat kind heeft echt goeie ideeën. 

Dus wij in de auto en op naar het tuincentrum. Nu heb je in Amsterdam verschillende tuincentra's maar er zit er maar eentje binnen de ring. Dat is hier vandaan precies 20 minuten fietsen en als je de stoplichten mee hebt maar 7 minuten met de auto. Dat gingen we dus nog heel goed redden voor sluitingstijd. 

De bloempotten zijn ingeslagen maar halverwege de kas kwam ik onderstaande schatjes tegen. Zijn ze niet mooi? Ik kon ze onmogelijk laten staan. Dus gingen ze ook in de kar en nam ik nog maar twee extra potten mee en nu staan ze op mijn werktafeltje in de tuin. Vanaf mijn plekje op de bank kan ik er goed van genieten. Levensgevaarlijk voor mij zo'n tuincentrum.
Alle planten staan nu of netjes in hun pot of netjes in de border, het onkruid is gewied en de stenen zijn aangeveegd. Uiteindelijk was het toch een welbestede zaterdag en kunnen we van de zondag gaan genieten. Maar eerst nog de zaterdagavond. Met een goed boek of een haakwerkje even genieten van niks moet alles mag, want daar was de zaterdag voor tenslotte.

woensdag 22 juni 2016

Stroomstoring

Gisteravond had ik net de vaat in het machien gekieperd, de aardbeien van hun kroon ontdaan toen ik besloot om even het journaal te kijken. Nu met dat voetbalgeweld moet dat precies om acht uur, normaal zetten we het beeld nog wel een stil om later te kijken, maar manlief is EK fan dus dan weet je het wel.

Ik had eigenlijk zin in koffie maar beloofde mezelf dat direct na het journaal te gaan maken. Nog maar net had de presentator van het journaal verteld wat alle onderwerpen waren of het beeld plofte op zwart. Dat was niet de bedoeling. Ook de tijd op de stereo en DVD floepten uit dus er was iets met de stroom. Manlief zag de voetbalwedstrijd al aan zijn neus voorbij gaan dus die ging rap richting meterkast alwaar alle schakeltjes precies de goede kant op stonden. Een blik op straat leerde dat ook de buren zonder stroom zaten, want her en der werden deuren opengetrokken en geroepen dat de stroom eruit lag. 

Er kwamen wat appjes binnen van mijn broer en zus, die ook zonder stroom bleken te zitten. Dat is logisch natuurlijk als je in hetzelfde dorp woont. Gedeelde smart is wel halve smart.

Het was dus buiten onze schuld. Nu hebben we vorig jaar ook al een flinke storing gehad omdat er hier iemand in de grote elektriciteitscentrale een verkeerd stekkertje uit een stopcontact had getrokken, maar nu achtte ik de kans klein dat er weer zoiets gebeurd was. Een ezel stoot zich in het gemeen niet twee keer......, enfin wat het ook was, er was geen stroom. En dus ook geen koffie!

Sjips geen koffie en daar had ik nu net zo'n trek in. In zo'n geval verlang ik hevig terug naar het pondspak gemalen koffie, een kannetje en een filter terwijl ik normaal gesproken zo blij ben met mijn apparaat waar George Clooney ook zijn koffie betrekt. En nu What Else? 

Eerst de aardbeien dan maar, die lagen toch al ontkroond uit te druppen in de vergiet, wie weet was het dit keer een klein akkefietje en konden we straks wel koffie maken. Ook de strijkbout stond werkeloos te wachten, ik had eigenlijk een date met hem maar helaas die date moest ik afzeggen. 

Gelukkig is het lang licht buiten en lag er nog een fijn boek wat nog lang niet uit is. Kopje thee gezet door water te koken in een steelpannetje en ik ging fijn aan de lees. Nood breekt wet. 

Langzaamaan kwam het kroost thuis met nog een vriendin en werd het langzamerhand wat donkerder. Broer appte dat Liander aangaf dat om 22.15 uur de boel weer gerepareerd zou zijn. Even later hoorden we de brandweer uitrukken en ik ging alvast maar in alle lichtglaasjes een waxientje stoppen en in de grote standaard wat kaarsen. Gelukkig hadden we die op voorraad. 

Even later zat manlief, nog een beetje sippig om de gemiste voetbalwedstrijd te kaarten met het kroost. Knus bij kaarslicht. Goh wat gezellig zei dochter, zullen we een chippie nemen. Dochters vriendin besloot maar om te blijven slapen het was veel te eng om in dat pikkedonker naar huis te fietsen. Broerlief appte weer dat het wel 01.00 uur kon worden voor het opgelost zou zijn. Met kaarslicht gingen we naar het toilet en bij kaarslicht poetsten we onze tanden en haalde ik mijn make-up eraf.  Best romantisch allemaal. Om 03.15 moest ik naar het toilet en op de tast liep ik de trap af. Waar normaal de lantaarnpalen genoeg licht geven om s'nachts zonder licht aan te doen naar het toilet te gaan, nu was het echt heeeel erg donker buiten. En natuurlijk geen ster te bekennen omdat het erg bewolkt was. 

Terug in bed begon ik me wel een beetje zorgen te maken want hoe moest dat nou in de ochtend. Geen stroom betekent ook geen warm water en dus geen douche. Ik moest er niet aan denken om onder een koude douche te gaan. Al piekerend over het naderend ongemak viel ik toch in slaap. Toen ik wakker werd knipperde mijn wekker vrolijk en vertelde me dat we al weer een uur stroom hadden dus kon er gelukkig gedoucht worden. Wat een opluchting en wat is een mens toch afhankelijk van stroom. Wat mis je dat als je het niet meer hebt. Tevreden stapte ik de badkamer in om fris gedoucht aan een nieuwe dag te beginnen. Daar schrok ik me te pletter want enige zwarte strepen liepen vanuit mijn ogen over mijn wangen. Toen bleek dat make-up verwijderen bij kaarslicht toch niet zo effectief is.

Onderweg naar mijn afspraak hoorde ik op de radio een Liander meneer vertellen dat alle gedupeerden van de stroomstoring een vergoeding zouden krijgen. Mooi, daar ga ik dan direct wat zaklantaarns en batterijen van in slaan, zodat wij er bij de eerstvolgende stroomstoring helemaal klaar voor zijn. En een pondspak koffie, een kannetje en een filter!

zaterdag 18 juni 2016

Tuincentrum

Mijn echtgenoot kwam wat schroefjes voor het een of ander tekort en stelde voor om even langs de bouwmarkt te rijden nadat we dochterlief af hadden gezet bij een vriendin voor een feestje. 
Nu zijn bouwmarkten niet direct mijn favoriete winkels, maar deze bouwmarkt in Amsterdam Zuidoost is groot en heeft ook een groot tuincentrum. 

Bij het woord tuincentrum gaat mijn hart altijd ietsjes sneller kloppen. Niks is heerlijker dan een uurtje stukslaan tussen de plantjes in een tuincentrum. Mocht ik ooit een burn-out krijgen (wat ik zeker niet hoop omdat ik weet van anderen hoe verschrikkelijk dat kan zijn) geef mij dan geen psycholoog maar zet me in een tuincentrum en ik kikker op. Toen ik nog parttime werkte en ik wat uurtjes voor mezelf had als het huishouden gedaan was en de kinderen op school zaten, fietste ik wel eens naar het tuincentrum om daar op m'n gemakje wat tussen de planten te schuifelen en te genieten van al dat moois. Kwaad kon dat niet want op de fiets kun je niet heel veel meenemen.

Terwijl mijn echtgenoot gisteren zijn hart ophaalde bij de schroefjes kuierde ik dus tussen de plantjes. En wat stond er weer veel leuks. Gerania in allerlei kleuren en soorten en nog in de aanbieding ook. Uit voorzorg had ik al een kar mee genomen en hup daar verdwenen een aantal gerania in de kar, want aan de de schutting tussen onze en de buurtuin hangen nog lege potten die gevuld moeten worden. 

Even verderop trof ik een tafel met allemaal zomerbloeiers in de aanbieding en laat daar nu net mijn favoriete tabaksplantjes tussen staan in het roomwit. Perfect om de uitgebloeide viooltjes te vervangen die de strijd in onze vakantie helaas hebben opgegeven. Ook stonden er prachtige petuniaatjes in schattig rose en tussen wat trays met afrikaantjes trof ik nog een sixpack surfniaatjes aan. De kleine broertjes en zusjes van petunia's en ook deze net weer in precies de kleuren die ik graag in mijn tuin zie. 

Helemaal in mijn nopjes kwam ik met mijn volle kar bij mijn echtgenoot aan die net de juiste schroefjes had gevonden. Hij wierp een blik op de volle kar en toen op mijn blije gezicht, haalde de schouders op en zei alleen maar: Gauw naar de kassa! De schat!

Thuis zette ik de nieuwe aankopen op mijn oppottafeltje in de tuin en beloofde ze dat ik ze gauw op de plaats van bestemming zou zetten. Misschien die zelfde avond al, maar eerst moesten we even aardbeien eten want buiten op de parkeerplaats van de bouwmarkt stond een kraam van Pietje Genietje (echt waar) die vol stond met bakjes aardbeien. Drie bakjes voor vijf euro. Ze roken zo ontzettend lekker dat we er allebei geen weerstand aan konden bieden. 

Toen de aardbeien verorberd waren begon het te gieten, dus niks meer in de tuin werken en ook vandaag werden we wakker van de regen tegen de ramen. Na de zaterdagse boodschappen spetterde het nog steeds dus de plantjes staan nog steeds waar ze staan helaas. 

Nu net komt er een straal zon tussen de wolken door gepiept en zou ik even de tuin in kunnen gaan, maar over een uurtje moeten we naar een feestje en terwijl ik dit zit te typen moeten mijn versgelakte nagels drogen. Dus helaas vandaag gaat het niet meer lukken. Maar morgen, morgen moet het absoluut lukken en is er gelukkig ook een droge dag voorspeld. Morgen krijgt de tuin de hoogste prioriteit! Anders wordt het niks met mijn nieuwe plantjes en dan moet ik binnenkort weer naar het tuincentrum.

vrijdag 17 juni 2016

Van vakantie tot vlag uit!

Voor onze vakantie naar Mallorca had ik een paar bollen Roma een haaknaald en een schaar in de koffer gestopt met als doel daar op vakantie een paar lapjes te haken aan de deken die ik aan het maken ben. Het is de koffer niet uit geweest. Ik heb geen steek gehaakt op vakantie. 

We hadden een heerlijk appartementje met een lekker balkonnetje en ook beneden bij het zwembad was het goed toeven op de ligbedjes of aan de terrastafels. Toch kon ik er niet toe komen om de haaknaald ter hand te nemen. Het was natuurlijk warm en zonnig en dan lig je ingesmeerd en wel op zo'n zonnebed en dan vind ik het niet prettig om met wol aan de gang te gaan. Er waren veel scandinaviers in het hotel en een dame zat vaak te breien en we maakten een klein kletspraatje. Ze vertelde dat het eigenlijk niet te doen was met die warmte, dat ze steeds op moest staan om haar handen te wassen en dat de draad erg stroef verliep, maar ze had zich juist voorgenomen in de vakantie wat af te maken dus ging ze stug door. 

Ik had helemaal niks met mezelf afgesproken dus liet ik de haakspullen in de koffer en heb heerlijk gelezen. Ik las Ik kom terug van Adriaan van Dis uit en daarna begon ik aan de nieuwste Inspector Lynley Mysterie van Elizabeth Georg. Toen ik die uit had las ik een romannetje van Katie Fforde en dat was grappig maar eigenlijk heel flauw en daarna genoot ik van Vera van Jan Siebelink. De laatste dag startte ik in het Marco Effect van Jussi Adler-Olsen en daar ben ik nu nog mee bezig. Al gaat dat wat langzaam omdat ik thuis wel weer ben begonnen met haken. 

Het was een heerlijk weekje Mallorca en ook was het weer fijn thuiskomen en begon ik opgewekt aan de nieuwe werkweek. Dat was een kort weekje want gister en vandaag was/ben ik al weer vrij. Gisteren was namelijk een belangrijke dag. Dochter zou de uitslag krijgen van haar VWO examen. Al was ik er diep van binnen van overtuigd dat ze zou slagen, het is pas definitief als dat telefoontje er daadwerkelijk is en de mentor het bevestigd. 

Het was dus een spannende dag gisteren en om die spanning een beetje te doorbreken zijn we gisteren eerst maar even gaan winkelen. Ik had nl een kledingbon gewonnen in een winkel met mooie kleding voor een maatje meer en die wilde ik graag inwisselen. Dat lukte prima en leidde ons fijn af van de zenuwen. Dochter houdt van shoppen en heeft een goed gevoel voor kleur en combinaties en ik ga dan ook graag met haar winkelen. Daarna gauw even een broodje gegeten op een terras en toen snel naar huis want vanaf 14.00 uur kon er gebeld worden. Thuis hadden we nog een half uur te gaan en zijn we als een gek met stofzuiger en schoonmaakspullen aan de slag gegaan. Ook dat helpt tegen de zenuwen en levert ook nog eens een schoner huis op. Om twee uur zaten we dicht naast elkaar op de bank, telefoon in haar hand en de appjes van klasgenoten kwamen binnen. Zij waren al gebeld maar mochten niks zeggen. Ineens stond manlief in de kamer, die had op zijn werk alles omgegooid zodat hij toch aanwezig kon zijn en zo zaten we met zijn drieën te wachten. Daar was het verlossende telefoontje. Geslaagd en met mooie cijfers. Zo ontzettend trots! De vlag kon uit.

Familieleden gebeld, taart en bloemen gehaald en het feestvarken mocht bij de juwelier iets moois kiezen. Om 19.00 uur moest ze de cijferlijst halen en vanaf 20.15 druppelden de familieleden binnen met bloemen, cadeautjes en lieve felicitaties. Wat een heerlijk en glorieus moment voor haar. En ook voor ons want ze heeft er hard voor gewerkt en ondanks het verlies van een oma en een opa (die node gemist werden gister) in een jaar tijd heeft ze het toch maar gedaan. 

Mochten jullie dus vandaag iemand tegen komen die vreselijk raar loopt, dan ben ik dat. Want ik loop gewoon naast mijn schoenen van trots!

woensdag 1 juni 2016

Klare sjaal!

Het was nog even buffelen maar het is me uiteindelijk gelukt om de Rafiki sjaal voor mijn vriendin op tijd af te krijgen. Het was een heerlijk project en eigenlijk is het ook een beetje jammer dat het nu af is. Ik heb er uiteindelijk een maand over gedaan. Elke avond probeerde ik wat toeren te haken en in het weekend vaak wat meer. Het unicat garen haakt heerlijk, wel even opletten dat je alle vier de draadjes om je haaknaald hebt maar als je dat eenmaal doorhebt gaat het makkelijk. Ook het kleurverloop van dit garen vind ik erg mooi.
Het ging er nog even om spannen of hij op tijd af zou zijn. Zondag moest ik nog 25 toeren en dat moest makkelijk lukken, maar toen was er visite en had ik minder tijd. Haastige spoed doet zelden goed en s'avonds voor het slapen gaan merkte ik dat ik een fout had gemaakt. De boel moest weer uitgehaald worden. Toen moest ik nog twaalf toeren maar het bed wachtte want maandag moest er gewoon gewerkt worden. 

Maandagavond hadden we met de afdeling een etentje omdat een van onze collega's ons gaat verlaten. Het is altijd gezellig om met ons ploegje uit eten te gaan, al was de reden nu een beetje zuur omdat we deze collega vreselijk gaan missen, maar eigenlijk zat ik een beetje op de wip. Om half tien ging ik naar huis en net op dat moment kwam de regen met bakken uit de lucht. Het werd dus een voorzichtig ritje. Thuis man en kinderen gauw gedag gezoend en snel aan de haak. Gelukkig om 10 voor twaalf haakte ik de laatste steken. 

Dinsdag uit mijn werk heb ik de draden afgehecht, dat waren er maar twee dus dat was snel gedaan. Gauw even foto's gemaakt en hem mooi ingepakt. Voor blocken was helaas geen tijd. Mijn vriendin is ook mijn buurvrouw en we hoorden door de muur al het geroezemoes van de visite. Daar ging ik met een bos pioenrozen en mijn sjaal. Zou ze hem mooi vinden? Ah wel ja zei manlief, tuurlijk zei dochter en als zij hem niet wil neem ik hem gewoon mam.
De jarige nam het pakje in haar hand en voelde er eens aan. Oeh zei ze, ik ben benieuwd. Wow, zei ze wat mooi. Zelf gemaakt? Op mijn ja zei ze, wat geweldig. Ze vond hem echt mooi, van teruggeven was geen sprake en ik was opgelucht, het is toch altijd maar afwachten of iemand van je eigen maaksels houdt. Het werd een gezellig verjaarsfeestje. 

Morgen gaan we met vakantie en stop ik wat bolletjes Roma in de koffer en ga ik in Mallorca lekker verder met de deken. Ook een fijn project, maar na de vakantie ga ik zeker nog een bol unicat bestellen en daar nog eens een sjaal van maken want het haakt wel erg prettig. Nooit gedacht dat ik na vijf haaklessen zoiets moois al zou kunnen maken. Ik ging de haakcursus eigenlijk doen als een stukje ontspanning na een heftig jaar vorig jaar met het overlijden van mijn mams, maar nooit gedacht dat ik er zo'n plezier aan zou beleven en meteen verslaafd zou worden. Las ik voor de cursus nog wel eens een boek, nu zit ik s'avonds te haken. Maar ach ieder heeft zo zijn eigenaardigheden. En nu ga ik de koffers pakken en morgen lekker even naar de zon met manlief.