Pauwen

Vanmiddag moest ik op onze vestiging in Rijswijk zijn. Net als veel van onze crematoria ligt ook deze in een prachtig stukje natuur. Dus voor mij helemaal geen straf om van de parkeerplaats naar het kantoor te lopen. De zon scheen, de vogels floten, een enkele vlinder zag ik fladderen en in de verte hoorde ik stemmen van kinderen die op een sportveld aan de gang waren.

Een en al vredigheid dus, totdat ik opschrok van een akelige, ijselijke kreet. Het klonk alsof er een kind vermoord werd. Dat bleek gelukkig niet het geval. Op de begraafplaats en in de natuur rondom het park leven al sinds jaar en dag een paar pauwen. Hoe ze daar ooit gekomen zijn weet ik niet, maar zij beschouwen het als hun huis. Het is zelfs wel eens voor gekomen dat mijn collega's het verzoek kregen om tijdens een plechtigheid de pauwen voor de grote ramen van de aula langs te laten lopen. Dat doen die beesten wel eens als er een plechtigheid aan de gang is, misschien komen ze naar de muziek luisteren (al heeft nog niemand ontdekt of ze meer van Mozart of van Marco Borsato houden) of ze zijn gewoon nieuwsgierig. 

In elk geval bepalen ze zelf wanneer ze naar binnen gaan staan loeren en kunnen mijn collega's ze niet met een walkie talkie oproepen of ze even voor de ruiten willen gaan staan. Eerlijk gezegd vind ik ze wel mooi die pauwen, maar ben ik ook een beetje bang voor ze. Ze hebben van die venijnige oogjes waarmee ze je priemend aanstaren. Toen ik daar van de winter aan het begin van de ochtend moest zijn stond er een kluitje pauwen voor de deur van het kantoor en die waren niet van plan om op zij te gaan en mij er door te laten. Ze roken natuurlijk van een kilometer afstand het brood in mijn tas. Dacht ik toen, maar ik weer eigenlijk niet of pauwen kunnen ruiken. Eigenlijk ben ik altijd blij als ze gewoon door het park kuieren en mij met geen blik waardig keuren.

Afgelopen voorjaar kwamen er enthousiaste berichten dat de pauwen in blijde verwachting waren. Ze hadden een nest gemaakt en daarin een aantal eieren gelegd. Pa pauw en ma pauw broedden om de beurt liefdevol de eieren uit en na een paar weken hoorde ik van de geboorte van drie kleine pauwtjes. Nu scharrelt dat grut onder toeziend oog van pa en ma en diverse ooms en tantes over het terrein. Ik moet toegeven dat het een schattig gezicht is.

 
De ijselijke kreet die ik vanmiddag hoorde en die me toch een beetje de stuipen op het lijf joeg kwam dan ook van pa of ma pauw omdat een van de kinders iets had uitgevreten denk ik dan maar zo. Gelukkig hadden ze het veel te druk met de kleine ondeugd en kon ik ongestoord naar binnen. Gelukkig maar. 

Eigenlijk best mooi dat op een plek waar afscheid wordt genomen van dierbaren er ook volop leven is en dat er zelfs nieuw leven geboren wordt. Al hoop ik wel dat die pauwen er geen gewoonte van maken om baby's te maken want dan durf ik daar helemaal niet meer naar binnen.