Theater & Tompouce

Begin September dwarrelde de nieuwe speellijst van het theater hier in het dorp in mijn mailbox. Bij het doorbladeren zag ik een leuke cabaretvoorstelling en appte dochter of ze zin had om mee te gaan. Dat had ze en dus bestelde ik kaartjes. 

Vlak voor kerst hadden we het over leuke dingen die er in 2025 aan zouden komen en ik noemde ons theaterbezoek. Oeps zei ze, ik kan die avond niet, met de vriendengroep hebben we ons verlate sinterkerstdiner en het was al zo'n gepuzzel om die datum bij elkaar te krijgen. Vind je het heel erg? 

Nee dat vond ik niet, ik zag op de website dat de voorstelling was uitverkocht en er was vast een wachtlijst dus als ik niemand in mijn omgeving zou vinden, was er vast nog iemand anders die ik er blij mee kon maken. 

Maar die iemand diende zich aan in de vorm van mijn broer. Hij had wel zin om mee te gaan. Vooraf zouden we een hapje gaan eten bij een eetcafé tegenover het theater dus helemaal goed. 

Dochter haalde opgelucht adem en later bleek dat er in de vriendengroep de vraag ontstond waar het diner te houden. Dochter was eigenlijk aan de beurt, maar met 8 mensen om tafel ging niet lukken in haar eigen appartementje. Doe het dan maar hier, zei ik. Aan de tafel die ik als mijn bureau gebruik passen net 8 mensen. Het is een beetje krap maar het gaat!

En zo geschiedde!  De vrienden hebben elkaar ooit leren kennen  een zaterdagbaantje bij de Hema en nu ruim 10 jaar later hebben ze nog steeds goed contact. Toen ik het pand verliet om mijn broer op te halen kwamen er al heerlijke geuren uit de keuken. Dochter maakte het hoofdgerecht en de anderen namen allemaal iets mee voor de overige gangen en de drankjes. Het beloofde een heerlijk diner te worden. 

Zelf had ik ook een hele fijne avond. De voorstelling was een try-out van cabaretier Erik van Sauers en liep eigenlijk al als een trein, het was erg leuk. Hij kan een goed verhalen vertellen en kleine, doodgewone zaken groots uitlichten op een erg grappige manier, waardoor ik zo'n situatie voor me zie en daar erg om moet lachen. Naast me hoorde ik mijn broer ook lachen en af en toe stootten we elkaar aan als herkenning. 

We dronken nog een drankje na en ik bracht hem weer naar huis. Toen ik weer bij mijn eigen huis arriveerde gingen daar juist de eerste gasten weer weg, die moesten de trein halen en in de gang klonken de stemmen van mensen die plezier hebben en rook het nog steeds naar lekker eten. 

De vaatwasser draaide overuren, maar toen ik vanmorgen beneden kwam was alles netjes opgeruimd. Dochter was hier blijven slapen en na de brunch kreeg ik een overheerlijke, zelfgemaakte tompouce en vertelde ze dat er allemaal lekkere restjes voor me in de koelkast staan. Vanavond hoef ik dus niet te koken. 

Ik noem dat een win-win situatie!