zaterdag 30 april 2016

Opblaaspop!

Onlangs deden wij een drankje in ons favoriete café toen er een groepje vrouwen van middelbare leeftijd binnendwarrelde. Hoewel het buiten fris was, nog steeds winterjassenweer liepen deze dames er nogal schaars gekleed bij. Korte rokken, blote armen en palen van hakken. Ze hadden allemaal een kroontje op de kop en bij 1 mevrouw hing daar een piepklein kanten sluiertje aan. Het sluiertje omklemde tevens een blote opblaaspop onder haar arm, alsof ze een reddingsboei nodig had. Dat laatste zou best nodig geweest zijn, want toen de dames zich eenmaal geïnstalleerd hadden met veel gelach en lawaai bleken het Engelsen te zijn die een weekendje Amsterdam deden en blijkbaar een vrijgezellenfeestje te vieren hadden er al een paar hadden laten zakken.

Die kroontjes op de veels te bruine zonnebank koppen begreep ik nog wel, maar waarom zou je als aanstaande bruid van tegen de vijftig met je rimpelige kippennekje en je uitgelopen lippenstift in het plooirokje om je mond in vredesnaam met een opblaaspop onder je arm door de stad sjouwen? 

De oberette van dienst, een kordate Amsterdamse met wel een strak lijf, hoofd en een leuke blonde paardenstaart, zette onze drankjes op tafel, zag onze blik en verzuchtte dat het tegenwoordig bijna elk weekend raak is met de Engelse vrijgezellenfeestjes in de stad. Inclusief opblaaspop. Wij dronken ons drankje en aanschouwden het Engelse dronken geleuter en lieten het voor wat het was. 

Vanmorgen had ik mijn vierde haakles in de stad en toen ik vanuit de Jordaan naar het centraal station wandelde zag ik bij de tramhalte een groepje vrouwen die met een opblaaspop een drukke lijn 5 in wilde stappen en waarbij het been van de pop ietwat klem kwam te zitten tussen de deur. Mijn licht werd groen en met de meute mee stak ik de straat over dus ik kon helaas niet zien of de opblaaspop het overleefd had. 

Na een boodschapje bij de Bijenkorf liep ik over het Damrak naar het CS. Vanaf het CS kwam alweer het volgende vrijgezellenfeestje aanwandelen, deze ook weer heel origineel inclusief kroontjes, 1 met sluiertje en de inmiddels niet meer uit het straatbeeld weg te denken opblaaspop. Het was druk op het Damrak waardoor de voetgangersstroom ietwat stagneerde en dat gaf me  mooi de gelegenheid om de opblaaspop eens goed te bekijken. Hij keek met zijn plastic ogen nogal sip het Damrak over en blijkbaar was hij minder opgewonden dan de dames met wie hij op stap was, want zijn plastic piemeltje was niet goed opgeblazen en hing er een beetje lullig bij. Maar goed de dames hadden lol en gierden het uit van het lachen. Zo te zien was ook hier de drank al vroeg in de vrouw. 

In de metro dacht ik na over deze nieuwe trend. Vrijgezellenfeestjes met kroontjes en opblaaspoppen. Gek genoeg heb ik nog geen vrijgezellenfeestjes met mannen en opblaaspoppen gezien. Wat je bezielt je nou als Engelse om een weekend naar Amsterdam te komen voor je gaat trouwen, je vol te gieten met drank en met zo'n sneue plastic pop door de stad te sjouwen. Is dat dan bedoeld om er alvast aan te wennen dat je in je huwelijk letterlijk vast zit aan zo'n vent? Dan hoop ik wel dat de aanstaande echtgenoot wat vrolijker kijkt en wel zin heeft in een vrijpartijtje.

Hoe doe je dat trouwens als vriendinnen van de aanstaande bruid? Wie zorgt er voor de aanschaf van de pop? Koop je die op internet en heb je dan een beetje keus in soorten en maten of ga je met zijn allen een exemplaar uitkiezen in de winkel. Tenslotte moet zo'n opgevouwen vent nog mee in het vliegtuig naar Nederland. Dan sta je dan met mister opblaas in je koffer bij de douane. Zal je net zien dat jij er uitgepikt wordt en je koffertje mag uitpakken en alles laten zien. 

Hoe krijg je ook genoeg lucht in zo'n geval, zodat hij fier rechtop gaat staan? Anders sjouw je met een slappe hap over je schouder door de stad. Neem je dan een luchtbedpomp mee of blaas je om de beurt die plastic adonis tot leven? Blaas je zo'n piemel apart op en mag de bruid dat dan doen? Geen idee allemaal. 

Enfin zo wordt je op een gewone zaterdagmiddag, na je vierde haakles ineens geconfronteerd met allerlei vragen waar je waarschijnlijk toch nooit antwoord  op krijgt. Alhoewel, de eerstvolgende keer dat ik zo'n groep dames tegenkom ga ik ze het gewoon vragen?

zondag 24 april 2016

Update deken en nieuw project.

Van de 35 blokken die de deken die ik aan het maken ben moet gaan tellen heb ik er inmiddels 14 af. 
http://www.jellina-creations.nl/blog/free-love-and-affection-crochet-pattern-premala-is-ready

Ik maak de blokken op verzoek van mijn dochter, voor wie de deken gaat worden, niet gestreept zoals het originele patroon van Jellina, maar in effen tinten. Voor mij als beginnende haakster is het inmiddels appeltje eitje en vaak zit ik na een drukke werkdag heel tevreden in mijn hoekje van de bank te haken. Als er iets op de tv is waar ik geen belangstelling voor heb dan plug ik mijn oortjes in en al hakend luister ik naar de radio of naar een lekker cd'tje. Heerlijk ontspannend. 

Ik ben inmiddels bijna een echte haakjunk. Bijna, want naast het werk willen manlief en de kinders (ook al zijn ze volwassen) ook zo hun aandacht en ook mijn pols en mijn duim zijn niet altijd even blij met mijn nieuwe hobby. Zo'n 26 jaar geleden ben ik al eens geopereerd aan een carpaal tunnelsyndroom en toen door een kundig chirurg verlost van een lamme duim. Nu dreigen mijn duim en pols samen een kort geding aan te spannen als ik niet zo af en toe even gas terug neem en omdat ik geen zin heb in al dat gedoe geef ik maar een klein beetje toe. Gelukkig blijven er genoeg momenten over om wel lekker te haken.



Van de vijf haaklessen, die ik volg in de cursus haken voor beginners bij De Afstap in Amsterdam, heb ik er nog twee tegoed. We hebben inmiddels al wat meer steken geleerd, patronen leren lezen en zijn mijn medecursisten en ik ingewijd in de geheimen van het meerderen en minderen. Volgende week zaterdag is de vierde les en gaan we aan de gang met Granny Squares, iets waar ik mij zeer op verheug. Het is echt ontzettend leuk om te doen zo'n cursus en als er komend najaar een vervolg komt ben ik de eerste die me aanmeld. 

Nu het einde van de cursus in zicht komt moet ik meer gaan oefenen met moeilijker werk want ik heb immers nog maar twee lessen om de hulp van mijn haakjuf in te roepen als ik er niet uitkom. Toen ik begin dit jaar aan mijn vriendin vertelde (een beetje schuchter omdat ik bang was dat ze het wel erg mutsig vond, omdat zij zelf helemaal niets met handwerken heeft) dat ik een haakcursus ging doen, riep ze direct uit dat ze dat een leuk idee vond en dat ze heel graag in aanmerking kwam voor een gehaakt kleedje. 

Een kleedje vond ik erg tuttig en niet in haar interieur passen maar een gehaakt item moest zeker gaan lukken al was het maar een paar pannenlappen en dus beloofde ik haar een creatie van mijn hand. Een paar dagen later zag ik op het blog van Jeanet van Blij dat ik brei een prachtig patroon van een gehaakte sjaal. Deze was speciaal ontworpen voor de reis van haar dochter naar Kenia. De kleuren van de speciaal voor deze gelegenheid ontworpen Rafiki sjaal vond ik mooi, maar ik was er niet zeker van of ik dat ooit wel zou kunnen en was dus al weer te laat met bestellen. Hoe mooi ik de kleuren ook vond, het zijn niet de lievelingskleuren van mijn vriendin. Die is gek van blauw. 



Na lang getwijfel of het mij wel zou lukken deze sjaal te maken, trok ik de stoute schoenen aan en mailde Jeanet van Blij dat ik brei, of ik dit mooie patroon ook bij een andere kleur unicat mocht kopen. Natuurlijk krijg je dat patroon, mailde ze terug en deed er een foto bij van alle kleuren unicat die ze op dat moment op voorraad had. Er zat er ook een tussen met mooie blauwtinten. Ik bestelde en een paar dagen later bracht de post het garen en het patroon. 

Vanmiddag was zo'n zondagmiddag met een serene rust. Kinderen waren aan het werk, het huis was aan kant, de wasmachine deed zijn best en het was veels te koud en zo af en toe ook te nat om naar buiten te gaan wegens de vele hagelbuien. Een perfecte middag dus om eens met de sjaal aan de slag te gaan. Eerst nog even met een ander garen geoefend, maar al snel was ik zeker genoeg om met de unicat te gaan starten. Wat een heerlijk garen, heerlijk zacht en wat een mooie kleuren heeft deze bol, Zeewind genaamd. 

Eind volgende maand is mijn vriendin jarig en dan wil ik hem aan haar geven. Dus ik heb nog wat te doen, maar het gaat top. De eerste acht toeren heb ik gedaan en ik ben bang dat ik de komende weken helemaal een haakjunk wordt. Gelukkig is het woensdag Koningsdag en schijnt het niet al te best weer te worden. Voor mij geeft het niks. Haak weer!! Heerlijk!!

zondag 17 april 2016

Borduurtje (Viooltjes)

Ik ben dol op viooltjes, aan het begin van de lente brengen ze heel dapper al wat kleur in de tuin en ook in de winter staan ze hun mannetje. Kortom een bloemetje waar je op kunt bouwen. Of het nu grootbloemige exemplaren zijn of lieftallige bosviooltjes, ik heb ze allemaal in mijn hart gesloten. 

Toen de regenboogkussens dan ook een borduurtje van een blommetje vroegen voor Ineke was de keus snel gemaakt. Ik meldde mij aan voor een lapje voor Ineke en ging op zoek naar een patroontje van viooltjes. De lente was immers in aantocht. (D.e aanvraag was half maart)

Op pinterest kwam het een na het andere patroon van viooltjes voorbij en het was nog moeilijk kiezen. Nu moet een patroon voor de regenboogkussens aan bepaalde voorwaarden voldoen dus niet ieder viooltje voldeed aan de eisen, maar uiteindelijk vond ik een mooie. Het was een patroontje uit Finland dus de beschrijving kon ik niet lezen, maar dat was ook helemaal niet nodig met een duidelijke teltekening. Er stonden wel kleuren bij aangegeven, maar geen kleurnummers en daarom kon ik naar hartelust uit mijn eigen voorraad kiezen. Dat is altijd een leuk karweitje en na enig wikken en wegen, en in overleg met mijn dochter die een goed gevoel voor kleur heeft, ging ik aan de slag.

Het was afgelopen week door de onverwachte ziekenhuis perikelen nog even spannend of ik het lapje wel op tijd af ging krijgen, maar dit weekend heb  ik alles op alles gezet en vanavond om zes uur was het af! Ik heb er gauw de strijkbout over gehaald en hem op de kiek gezet. Morgen gaat hij op de post en totdat zich een nieuw borduurtje aandient ga ik lekker verder aan de haak!

zaterdag 16 april 2016

Papegaaien Show

Ik schreef al eens eerder over de halsbandparkieten die onze tuin zo nu en dan eens aandoen. Ik had ze al een hele poos niet gezien, maar ineens van de week hing er eentje aan het pindakorfje waar nog een zielig laagje pinda's inzaten. Ik zat thuis te werken en kon de capriolen van deze groene minipapegaai dus goed bekijken. 

De mussen laten zich nog altijd sporadisch zien, maar de koolmezen en de pimpelmezen zijn trouwe gasten. Die zaten nu op de rand van de schutting een beetje beteuterd te kijken naar dat groene geval dat aan de pindakorf hing. Ook Dollie de duif keek verschrikt maar toen ze merkte dat deze collega best veel morste op de grond was zij zo goed om even te stofzuigen. 

De volgende dag waren ze met zijn tweeën, eentje hing aan de pinda's en de ander zat op een tak erboven te kwetteren dat het een lieve lust was. Waarschijnlijk was de boodschap dat de eter op moest schieten want er waren nog meer vogels die aan tafel wilden. Daar had nummer 1 geen boodschap aan en bleef stug dooreten. Helemaal ondersteboven hangend met de prachtige groene staart fier de lucht in gestoken. Een ekster die ook wel een nootje mee wilde pikken schrok zich te pletter toen de papegaai naar hem uithaalde, met de pinda's nog in de bek. 

Weer een dag later zaten er ineens vier van deze apparaten in mijn seringenboom. De koolmezen en de pimpelmezen kregen nu helemaal geen kans meer en besloten daarom maar eens een van mijn woningen te bezichtigen. Die zijn nieuw en hangen al een tijdje te huur maar geen vogel die nog aangeklopt heeft voor een bezichtiging tot gister dan. Nieuwsgierig zat meneer pimpelmees op de aanvliegstok en stak zijn kopje steeds dieper naar binnen. Telkens als hij even opkeek dan kwetterde hij wat naar mevrouw pimpelmees die op de rand van de schuur zijn bevindingen aanschouwde. Even later werd er gewisseld, mevrouw op de stok en meneer op de schuur. Ben benieuwd of dat nog wat gaat worden. 

Ondertussen worden de papegaaien steeds brutaler. Ze knoeien dat het een lieve lust is, Dollie heeft al vrienden opgetrommeld om te helpen stofzuigen - en ze maken een hoop kabaal. Maar dat vind ik dan weer gezellig. Het is erg leuk om te zien hoe ze vanaf de tak waaraan het pindakorfje hangt, voorzichtig balanceren naar het uiteinde van de tak en zich dan heel voorzichtig met hun snavel vastgrijpen aan de bovenkant van het korfje en dan voetje voor voetje op het korfje stappen en een voorwaartse salto maken om in de juiste snaai positie te komen. Nummer twee kruipt dan op de tak boven het korfje en houdt zijn makker angstvallig in de gaten, onderwijl zijn veren een beetje opdoffend, om als nummer een eindelijk weg vliegt van de korf dezelfde volgorde van beetpakken met snavel, voetje voor voetje en huppekee aan het diner. Nummer drie schuift dan weer de tak op en zo herhaalt zich het proces. 

Vanmiddag koesterden nummer drie en nummer vier zich in de zon, terwijl nummer twee nummer een luidkeels verzocht om nu eens op te schieten. Knus zaten die twee samen op een tak en het zonlicht accentueerden hun felgroene kleur en hun mooie, rode halsketting. Een plaatje om naar te kijken. Allemaal gratis en voor niks. Een doorlopende voorstelling in eigen tuin. Ik wordt er helemaal zen van om naar dit vogelgedoe te kijken. Dat is natuurlijk leuk en aardig maar ik heb geen tijd om zomaar te zitten niksen en het vogelgedoe te aanschouwen. Er moet gewerkt worden. Er moet een borduurtje af voor de regenboogkussens en ik wil lekker haken aan de lapjes voor mijn deken. 
Zo komt er nooit wat af. Gelukkig waren de pinda's bijna op, maar toen ik even een boodschap aan het doen was heeft manlief de pindakorf weer gevuld. Dus voorlopig geniet ik nog maar even van de show in eigen tuin. Kom ik in ieder geval maandag helemaal zen op kantoor. Nou dat is ook wat waard.

Ondertussen is het huis nog niet verhuurd. Meneer en mevrouw Pimpelmees lieten weten dat ze die grote, groene buren toch wat te luidruchtig vonden en dat ze op zoek gaan naar een wat rustiger buurt. 

 Afbeeldingsresultaat voor halsbandparkiet

vrijdag 15 april 2016

Vis

Ken je die mop van die mensen die een weekendje naar Zeeland zouden gaan en daar in een fijn restaurant een lekker visje wilden verorberen? Nou die gingen niet! Het lijkt wel als of er een vloek op rust, want dit is nu al de derde keer dat wij een gepland weekendje naar Zeeland moesten annuleren vanwege een eigenwijs hartritme van mijn echtgenoot. Al was dit keer zijn hartritme niet de oorzaak maar de ICD die hij heeft de boosdoener. Gelukkig kon het worden opgelost en is hij in het AMC in Amsterdam weer fantastisch geholpen. Er wordt op twitter heel wat afgemopperd en geklaagd over de zorg - en ik geloof ook heus wel dat het niet altijd van een leien dakje gaat - maar eerlijk is eerlijk in de 15 jaar dat wij bij het AMC lopen zijn wij altijd goed geholpen. De zorg daar is uitstekend. Niet alleen voor manlief die optimaal verzorgd wordt maar ook voor mij als partner en dat mag ook wel eens gezegd worden. 

Niet naar Zeeland dus maar gewoon thuis blijven. We zouden daar met zijn tweetjes vanavond gaan eten in een restaurant waar we een jaar of acht geleden bij toeval met het hele gezin heerlijk aten. Er staat behoorlijk wat vis op de kaart - logisch in het Zeeuwse - en wij verheugden ons er al op om een heerlijk visje te verorberen. Manlief is dol op zeetong, hij heeft dat vorig jaar in een restaurant gegeten en likt zich nog steeds de lippen af als hij er alleen al aan denkt.


Maar goed, dat je niet gezellig in Zeeland een visje kunt verorberen wil niet zeggen dat je thuis niet gezellig samen vis kunt eten. Op zoek dan maar naar een recept voor zeetong. Je wilt zo'n man tenslotte eens goed verwennen.
Dus ik naar de visboer om twee zeetongen aan te schaffen. De visvrouw heeft ze keurig van hun vel ontdaan en ze onthoofd, best zielig natuurlijk maar ja dat is nu eenmaal het lot van een vis bij de visboer.


Vanavond ga ik die tongetjes dan eens lekker bakken, doe er wat aardappeltjes bij en een flinke toef veldsla en maak het geheel af met een partje citroen. Dat komt vast helemaal goed. Hoop ik, want hoewel ik best een potje eten kan koken heb ik dit nog nooit gedaan. Als er vanavond dus donkere rookwolken boven Amsterdam opstijgen dan weten jullie dat het experiment mislukt is. 

 https://kookrecepten.wordpress.com/2007/09/27/zeetong-a-la-meuniere/


zaterdag 9 april 2016

Uitgroei

Ik vind grijs een prachtige kleur, echt heus waar, maar niet op mijn hoofd! Dus gaan mijn hoofd en ik regelmatig naar de kapper en die tovert vakkundig het grijs weg in de richting van mijn eigen kleur. De ene keer met een vleugje koper erdoor en de andere keer met wat blonde highlights, al naar gelang mijn pet staat. Eh ik bedoel hoofd want aan petten heb ik ook een hekel. De wind moet door mijn haren kunnen waaien. 

Soms loopt mijn haar niet in de pas met mijn eigen wensen. Dan groeit het eigenwijs na een paar weken al weer uit en loop ik met een grijze rand op de kop. Een andere keer zit het weken goed en heb ik er geen omkijken naar. Als je haar maar goed zit zegt men en ik ben daar een vurig aanhanger van. 

Nu heb ik makkelijk haar maar helaas niet zulke prachtige, lange golvende lokken die ik nonchalant met een hoofdbeweging om de kop kan laten vallen. Ik klaag niet hoor, maar als ik die shampoo reclames zie wordt ik wel eens een tikkie jaloers. Wellicht voor niks want die shampoo meisjes zijn misschien ook wel gefotoshopt. Als ze dat fotoshoppen in tijdschriften al doen zullen ze dat op tv wel helemaal doen denk ik zo. 

Weelderige lokken heb ik dus niet maar wel een flinke uitgroei zag ik vanmorgen in de spiegel. Ai ai. Want geen grijs haar willen is een ding maar uitgroei op de kop is een ander ding. Dat is behoorlijk armoedig. Juist was ik vorige week naar de kapper geweest en was het geknipt. Dat kappersbezoek was even een vluggertje en toen leek de uitgroei eigenlijk wel mee te vallen.

Vanmorgen dan toch die grijze streep. Nondeju en morgenavond ga ik uit eten. Dan wil een mens er toch een beetje fatsoenlijk uit zien. Tijd om de boel te laten verven bij de kapper was er niet meer, want morgen heb ik haakles en op zaterdag is mijn kappertje sowieso al snel bezet. Op naar de drogist voor een doe het zelf kit. Thuis maar eens de gebruiksaanwijzing gelezen en aan de slag. Op zich zijn het simpele handelingen maar met een leesbril op de tekst lezen en dan de rommel in je haar smeren is een gedoe. Vooral als je druipers krijgt en die had ik. Dan moet je de boel meteen verwijderen anders ga je als een soort gevlekte panter door het leven, naar het restaurant en werk. Als de smurrie dan in je haar zit moet je doodstil blijven zitten, in de badkamer want anders loop je door het hele huis te lekken en dat wil je niet. Dan is een half uur best lang hoor!

Daarom liet ik het bad vol lopen en deed er een lekker schuimpje in en liet mij met mijn druipkop in het warme water zakken. In bad zitten druipen maakt niet uit, maar je kunt dus niet zo lekker achterover leunen want anders maakt de verf vlekken op je bad, die er niet meer uitgaan. Echt comfortabel zat het dus niet, maar goed je moet er wat voor over hebben. 

Na dertig minuten moet je dus opstaan uit het bad, de douche open draaien en je weer in die gladde plastic handschoenen wurmen en dan de boel uitspoelen, een conditioner er in, intrekken, uitspoelen, afdrogen, uit bad stappen, in de spiegel kijken en je te pletter schrikken. 

Daarna moet je je hele badkamer soppen en alle vlekken wegwerken en jezelf ook nalopen op vlekken en die ook met jif met bleek schrobben. Ik heb een grote bruine vlek op mijn pols die niet meer weg wil en verder ruik ik alsof ik uren in een zwembad heb gelegen. Manlief vroeg al ietwat verwonderd of ik een nieuw douchegelletje had. Maar.......... geen grijze streep meer te bekennen!

dinsdag 5 april 2016

Plantenpraatje

Nadat ons postzegeltuintje eind september op de schop was gegaan lag de tuin er strak maar kaal bij. Om het toch nog een beetje kleur te geven kochten we wat najaarsspul zoals heide, bergthee en wat cyclaampjes en chrysanten. Van een collega die in de kop van Noord Holland woont en als liefhebberij kalebassen en pompoenen kweekt en deze dan ook voor een prikkie van de hand doet kocht ik een zak vol en legde hier en daar een pompoen op de etagere en tussen de potten met chrysanten. Zo kwamen we de winter wel door. 

Hele avonden zat ik op de bank het internet af te struinen op zoek naar ideeen voor de beplanting. Terwijl het buiten koud en guur was en de sneeuw met bakken uit de lucht kwam (dit laatste voor het plaatje want het was natuurlijk helemaal geen strenge winter) verdiepte ik mij in de keuze voor allerlei vaste planten. Nu had ik natuurlijk al zo mijn lievelingen want toen wij 23 jaar geleden in dit huis kwamen wonen begon ik met vallen en opstaan aan een tuin. 

Na een paar jaar had ik twee prachtige borders waar de hele zomer wel wat bloeide en waar het goed toeven was. Helaas was ik te bang om de snoeischaar te hanteren waardoor de niet geurende kamperfoelie de regie in de border overnam en de planten die hem niet zinde gewoon het loodje liet leggen. Ik stond er bij en keek er naar. Had ik toen maar streng ingegrepen, maar helaas. 

Nu krijg ik een nieuwe kans om weer een border op te bouwen en al surfende op het wereldwijde web kwam ik er toch wel achter dat ik best een luie tuinier ben. Ik wil veel bloemen en heel erg genieten maar daar moet ik niet al te veel voor doen. Dat gaat natuurlijk ook niet lukken met een fulltime baan. Uiteindelijk had ik een lijstje met planten en in mijn hoofd tekende zich het totaal plaatje af. 

In elk geval moest er iets tegen de schutting komen want ik mis mijn mussen toch wel erg. Die zijn nog steeds erg pissig dat we de wirwar van kamperfoelie weg hebben gehaald. Om mij te pesten zitten ze wel op het dak van de schuur van de buurvrouw, maar niet meer bij mij. Als ik toevallig in de tuin ben en ze zitten op het buurdak dan wordt ik heel boos aangekeken. Dat voelt niet fijn hoor, twintig paar boze mussenogen. Dus wilde ik het goed met ze maken en besloot dat er maar een nieuwe kamperfoelie moet komen. Eentje die wel die heerlijke geur afgeeft en die ik zodra hij maar even uit de pas gaat lopen streng met de snoeischaar toe zal spreken.

Afgelopen zaterdag mocht ik los in het tuincentrum. Als een klein kind had ik me er al de hele week op lopen verheugen. Ik heb wel een half uur staan dubben voor het vak met de clematissen. Alle etiketten gelezen en de kleuren vergeleken. Welke vond ik de mooiste? Bij de kamperfoelie ging het bijna weer mis want had ik toch weer een niet geurende in mijn kar gezet terwijl ik me juist zo verheug op dat heerlijke luchtje. Gelukkig zag ik net op tijd in een ander vak een bordje waarop stond dat deze exemplaren wel geurend waren. 

Met een volgeladen auto en een lege  portomonnee togen we huiswaarts en voorzichtig zetten we alles in de tuin. Zondag was het prachtig weer en heb ik alle planten op hun plek gezet. De clematissen en de kamperfoelie als eerste. Ze leken het wel naar hun zin te hebben. De borders ogen al wat voller en als straks alles een beetje uitgestoeld is en ook doet wat het beloofd, door flink te bloeien en als alle zomerbollen opkomen dan moet het deze zomer al best een aardig geheel worden. 

Na afloopt stond ik moe maar voldaan even weg te dromen en zag in gedachten al die bloemen en rook bijna de geur van kamperfoelie toen er iets langs mijn hoofd flitste. Het was een mus, hij landde op de schutting en keek me met zijn kraalogen brutaal aan. Ik keek terug en wees naar de nieuwe pas geplante kamperfoeliestruikjes. Nog amper een halve meter hoog maar toch weer een struikje. De mus hipte even heen en weer op de rand van de schutting en nam toen een snoekduik regelrecht in mijn nieuwe kamperfoelie. Ook daar wiebelde hij even heen en weer en vloog toen op met een opgestoken vleugel. Ik beschouwde die opgestoken vleugel maar als een opgestoken duim en toen ik vanavond thuis kwam zaten er al twee mussen op de schutting. Dat gaat dus de goede kant op. Ik hoop maar dat de mussenvrede binnenkort getekend gaat worden.

zondag 3 april 2016

Sjaal met een scheef randje!

Voor mijn eerste haakles kocht ik op de markt een paar bollen katoen met acryl. De marktkoopman had een heleboel van dit van kleur verlopend garen. Helaas van diegene die ik het mooiste vond nog maar 1 bol. Dus kocht ik een ander. Bij zo'n wolletje met kleurverloop kun je niet goed zien hoe het verloop gaat worden. Je kunt moeilijk voor zo'n kraam een hele bol afwikkelen om te zien of je het wel mooi vindt. Die koopman ziet je aankomen. Dus kocht ik op goed geluk en ik ging af op het warme oranje wat buiten aan de bol te zien was. Ik heb een paar jaar geleden van mijn lieve echtgenoot namelijk een prachtige handtas gehad in de kleur brique. De kleur van de wol matchte mooi bij mijn tas dus ik dacht, kom laat ik daar eens een sjaal van haken voor bij mijn zomerjas. Die is beige en kan wel wat opgevrolijkt worden. 

Na de eerste haakles popelde ik om te beginnen. We hadden het in die les gehad over stokjes en vasten dus huppekee aan de slag. Ik haakte een ketting van lossen, daar een rijtje vasten op en toen een patroon van drie stokjes, drie lossen en weer drie stokjes........
Daar boven op kwam weer een rijtje vasten en zo ging ik verder. Het kwam qua patroon niet helemaal goed uit, want ik begon met drie stokjes en aan het einde van de toer eindigde ik met een stokje. Maar ach wat maakte het uit dit was toch alleen maar even om te oefenen dus later zou ik het uithalen en de boel overnieuw en goed doen. Echter als een haakjunk zat ik elke avond te haken. Gelukzalig haakte ik mijn toertjes. Heerlijk. Al gauw had ik zo'n stuk gehaakt dat het zonde was om de boel weer uit te halen en dat die randen dan niet gelijk waren? Ach een kniesoor die daar op let en bovendien het was toch maar voor mezelf dus wat kon t schelen. 

Zo haakte ik tevreden drie bollen weg tot een lange lap. Jammer vond ik het wel dat de sjaal gaandeweg steeds groener werd. De warm oranje kleur die zo goed bij mijn tas past kwam veel minder voor dan ik had gehoopt en het gifgroen - wat ik verafschuw - voerde schreeuwerig de boventoon. Toen er nog maar een klein bolletje over was haakte ik aan het eind een randje. Zomaar uit het hoofd en ik vond mezelf een hele Truus dat ik dit na 1 haakles al kon. Hetzelfde randje haakte ik nog aan het begin van de sjaal en ineens was hij af. Daar lag hij dan. Veels te groen te wezen en toen was de liefde over. De afhechtdraadjes hingen er een beetje zielig bij. 

Ik nam hem nog wel mee naar de tweede haakles om de haakjuf mijn huiswerk te laten zien en hoewel er wat op dat scheve randje viel aan te merken kreeg ik toch een pluim van de juf voor mijn noeste arbeid. Thuis legde ik hem maar even uit het zicht. Die draadjes afhechten kwam nog wel want voorlopig was het toch nog geen zomerjassenweer en ik begon vrolijk aan mijn deken. 

Vanavond hadden wij visite. Mijn lieve suikeroom en tante kwamen een hapje mee-eten. Altijd gezellig. Nu mijn moeder er niet meer is heb ik niemand anders meer in de familie om eens gezellig over handwerkzaken te ouwenelen dan mijn tante. Zelf breit ze graag maar kan dat door reuma niet altijd meer volhouden en daarom had ik vorig jaar op haar verzoek van een leuk bandjesgaren een sjaal voor haar gebreid. Ze vertelde dat ze voor de lente eigenlijk nog een andere sjaal wilde maken maar dat haar rug en handen dat niet zo'n goed idee vonden. 

De lievelingskleur van mijn tante is groen! Een en een was heel gauw twee. Ik viste mijn gehaakte sjaal uit mijn handwerkbox en liet hem tante zien. Wat een geweldige sjaal zei ze en zo knap dat je dit na 1 les al hebt kunnen maken. Nou zei ik, zo knap ook weer niet want er zit een scheef randje aan. Wie maalt er nu om een scheef randje riep mijn tante uit en ze liet de sjaal nog eens door haar handen glijden. Mooie kleuren ook zei ze. Vooral dat groen. Ik rook een kans en zei, weet je wat als je hem mooi vindt dan mag je hem hebben. Ga weg, zei tante. Mooi niet, ik ga niet weg maar als jij hem mooi vindt dan neem ik hem de volgende keer voor je mee, want ik moet nog een paar draadjes afhechten. Nou zei tante dat lukt mij zelf ook nog wel en een uurtje later liep ze met oom de deur uit. De sjaal stevig onder haar arm. 

Zo komt het dat mijn eerste haakproject niet zielloos met onafgehechte draden in een doos ligt weg te kwijnen waar geen mens meer naar omkijkt maar lekker om de nek van tante de wereld in mag. Ook met een scheef randje. Zij blij en ik blij. Zo simpel kan het leven soms zijn.