Plantenpraatje

Nadat ons postzegeltuintje eind september op de schop was gegaan lag de tuin er strak maar kaal bij. Om het toch nog een beetje kleur te geven kochten we wat najaarsspul zoals heide, bergthee en wat cyclaampjes en chrysanten. Van een collega die in de kop van Noord Holland woont en als liefhebberij kalebassen en pompoenen kweekt en deze dan ook voor een prikkie van de hand doet kocht ik een zak vol en legde hier en daar een pompoen op de etagere en tussen de potten met chrysanten. Zo kwamen we de winter wel door. 

Hele avonden zat ik op de bank het internet af te struinen op zoek naar ideeen voor de beplanting. Terwijl het buiten koud en guur was en de sneeuw met bakken uit de lucht kwam (dit laatste voor het plaatje want het was natuurlijk helemaal geen strenge winter) verdiepte ik mij in de keuze voor allerlei vaste planten. Nu had ik natuurlijk al zo mijn lievelingen want toen wij 23 jaar geleden in dit huis kwamen wonen begon ik met vallen en opstaan aan een tuin. 

Na een paar jaar had ik twee prachtige borders waar de hele zomer wel wat bloeide en waar het goed toeven was. Helaas was ik te bang om de snoeischaar te hanteren waardoor de niet geurende kamperfoelie de regie in de border overnam en de planten die hem niet zinde gewoon het loodje liet leggen. Ik stond er bij en keek er naar. Had ik toen maar streng ingegrepen, maar helaas. 

Nu krijg ik een nieuwe kans om weer een border op te bouwen en al surfende op het wereldwijde web kwam ik er toch wel achter dat ik best een luie tuinier ben. Ik wil veel bloemen en heel erg genieten maar daar moet ik niet al te veel voor doen. Dat gaat natuurlijk ook niet lukken met een fulltime baan. Uiteindelijk had ik een lijstje met planten en in mijn hoofd tekende zich het totaal plaatje af. 

In elk geval moest er iets tegen de schutting komen want ik mis mijn mussen toch wel erg. Die zijn nog steeds erg pissig dat we de wirwar van kamperfoelie weg hebben gehaald. Om mij te pesten zitten ze wel op het dak van de schuur van de buurvrouw, maar niet meer bij mij. Als ik toevallig in de tuin ben en ze zitten op het buurdak dan wordt ik heel boos aangekeken. Dat voelt niet fijn hoor, twintig paar boze mussenogen. Dus wilde ik het goed met ze maken en besloot dat er maar een nieuwe kamperfoelie moet komen. Eentje die wel die heerlijke geur afgeeft en die ik zodra hij maar even uit de pas gaat lopen streng met de snoeischaar toe zal spreken.

Afgelopen zaterdag mocht ik los in het tuincentrum. Als een klein kind had ik me er al de hele week op lopen verheugen. Ik heb wel een half uur staan dubben voor het vak met de clematissen. Alle etiketten gelezen en de kleuren vergeleken. Welke vond ik de mooiste? Bij de kamperfoelie ging het bijna weer mis want had ik toch weer een niet geurende in mijn kar gezet terwijl ik me juist zo verheug op dat heerlijke luchtje. Gelukkig zag ik net op tijd in een ander vak een bordje waarop stond dat deze exemplaren wel geurend waren. 

Met een volgeladen auto en een lege  portomonnee togen we huiswaarts en voorzichtig zetten we alles in de tuin. Zondag was het prachtig weer en heb ik alle planten op hun plek gezet. De clematissen en de kamperfoelie als eerste. Ze leken het wel naar hun zin te hebben. De borders ogen al wat voller en als straks alles een beetje uitgestoeld is en ook doet wat het beloofd, door flink te bloeien en als alle zomerbollen opkomen dan moet het deze zomer al best een aardig geheel worden. 

Na afloopt stond ik moe maar voldaan even weg te dromen en zag in gedachten al die bloemen en rook bijna de geur van kamperfoelie toen er iets langs mijn hoofd flitste. Het was een mus, hij landde op de schutting en keek me met zijn kraalogen brutaal aan. Ik keek terug en wees naar de nieuwe pas geplante kamperfoeliestruikjes. Nog amper een halve meter hoog maar toch weer een struikje. De mus hipte even heen en weer op de rand van de schutting en nam toen een snoekduik regelrecht in mijn nieuwe kamperfoelie. Ook daar wiebelde hij even heen en weer en vloog toen op met een opgestoken vleugel. Ik beschouwde die opgestoken vleugel maar als een opgestoken duim en toen ik vanavond thuis kwam zaten er al twee mussen op de schutting. Dat gaat dus de goede kant op. Ik hoop maar dat de mussenvrede binnenkort getekend gaat worden.