Sjaal met een scheef randje!

Voor mijn eerste haakles kocht ik op de markt een paar bollen katoen met acryl. De marktkoopman had een heleboel van dit van kleur verlopend garen. Helaas van diegene die ik het mooiste vond nog maar 1 bol. Dus kocht ik een ander. Bij zo'n wolletje met kleurverloop kun je niet goed zien hoe het verloop gaat worden. Je kunt moeilijk voor zo'n kraam een hele bol afwikkelen om te zien of je het wel mooi vindt. Die koopman ziet je aankomen. Dus kocht ik op goed geluk en ik ging af op het warme oranje wat buiten aan de bol te zien was. Ik heb een paar jaar geleden van mijn lieve echtgenoot namelijk een prachtige handtas gehad in de kleur brique. De kleur van de wol matchte mooi bij mijn tas dus ik dacht, kom laat ik daar eens een sjaal van haken voor bij mijn zomerjas. Die is beige en kan wel wat opgevrolijkt worden. 

Na de eerste haakles popelde ik om te beginnen. We hadden het in die les gehad over stokjes en vasten dus huppekee aan de slag. Ik haakte een ketting van lossen, daar een rijtje vasten op en toen een patroon van drie stokjes, drie lossen en weer drie stokjes........
Daar boven op kwam weer een rijtje vasten en zo ging ik verder. Het kwam qua patroon niet helemaal goed uit, want ik begon met drie stokjes en aan het einde van de toer eindigde ik met een stokje. Maar ach wat maakte het uit dit was toch alleen maar even om te oefenen dus later zou ik het uithalen en de boel overnieuw en goed doen. Echter als een haakjunk zat ik elke avond te haken. Gelukzalig haakte ik mijn toertjes. Heerlijk. Al gauw had ik zo'n stuk gehaakt dat het zonde was om de boel weer uit te halen en dat die randen dan niet gelijk waren? Ach een kniesoor die daar op let en bovendien het was toch maar voor mezelf dus wat kon t schelen. 

Zo haakte ik tevreden drie bollen weg tot een lange lap. Jammer vond ik het wel dat de sjaal gaandeweg steeds groener werd. De warm oranje kleur die zo goed bij mijn tas past kwam veel minder voor dan ik had gehoopt en het gifgroen - wat ik verafschuw - voerde schreeuwerig de boventoon. Toen er nog maar een klein bolletje over was haakte ik aan het eind een randje. Zomaar uit het hoofd en ik vond mezelf een hele Truus dat ik dit na 1 haakles al kon. Hetzelfde randje haakte ik nog aan het begin van de sjaal en ineens was hij af. Daar lag hij dan. Veels te groen te wezen en toen was de liefde over. De afhechtdraadjes hingen er een beetje zielig bij. 

Ik nam hem nog wel mee naar de tweede haakles om de haakjuf mijn huiswerk te laten zien en hoewel er wat op dat scheve randje viel aan te merken kreeg ik toch een pluim van de juf voor mijn noeste arbeid. Thuis legde ik hem maar even uit het zicht. Die draadjes afhechten kwam nog wel want voorlopig was het toch nog geen zomerjassenweer en ik begon vrolijk aan mijn deken. 

Vanavond hadden wij visite. Mijn lieve suikeroom en tante kwamen een hapje mee-eten. Altijd gezellig. Nu mijn moeder er niet meer is heb ik niemand anders meer in de familie om eens gezellig over handwerkzaken te ouwenelen dan mijn tante. Zelf breit ze graag maar kan dat door reuma niet altijd meer volhouden en daarom had ik vorig jaar op haar verzoek van een leuk bandjesgaren een sjaal voor haar gebreid. Ze vertelde dat ze voor de lente eigenlijk nog een andere sjaal wilde maken maar dat haar rug en handen dat niet zo'n goed idee vonden. 

De lievelingskleur van mijn tante is groen! Een en een was heel gauw twee. Ik viste mijn gehaakte sjaal uit mijn handwerkbox en liet hem tante zien. Wat een geweldige sjaal zei ze en zo knap dat je dit na 1 les al hebt kunnen maken. Nou zei ik, zo knap ook weer niet want er zit een scheef randje aan. Wie maalt er nu om een scheef randje riep mijn tante uit en ze liet de sjaal nog eens door haar handen glijden. Mooie kleuren ook zei ze. Vooral dat groen. Ik rook een kans en zei, weet je wat als je hem mooi vindt dan mag je hem hebben. Ga weg, zei tante. Mooi niet, ik ga niet weg maar als jij hem mooi vindt dan neem ik hem de volgende keer voor je mee, want ik moet nog een paar draadjes afhechten. Nou zei tante dat lukt mij zelf ook nog wel en een uurtje later liep ze met oom de deur uit. De sjaal stevig onder haar arm. 

Zo komt het dat mijn eerste haakproject niet zielloos met onafgehechte draden in een doos ligt weg te kwijnen waar geen mens meer naar omkijkt maar lekker om de nek van tante de wereld in mag. Ook met een scheef randje. Zij blij en ik blij. Zo simpel kan het leven soms zijn.