Hij past!

Vanmorgen was eindelijk ons postpakket in Frankrijk afgeleverd! Tjonge dat heeft meer dan twee weken geduurd en vooral omdat de Franse posterijen het pakket eerst op een verkeerd adres hadden afgeleverd.

Gelukkig had ik hem met een track and trace code verzonden zodat je toch steeds ziet waar het zich bevindt. Zoon had gemaild met het depot en vanmorgen hadden ze het dan eindelijk.

Rond half elf kregen we een appje of we konden facetimen want dan konden we live zien hoe Arthur zijn cadeautjes uitpakte. In het eerste pakje zat een boekje van mijn oom en tante in de vorm van een brandweerauto en er zaten wielen onder. Dat viel in de smaak en hij begon direct met het autoboek te spelen.

De rest van de cadeautjes waren niet meer zo interessant. Het papier van de Nijntje trui afhalen was nog wel leuk, want lekker scheuren, maar de trui zelf vond Arthur niet interessant. De kaart die er bij zat was veel leuker.

Gelukkig vonden zijn vader en moeder de trui wel heel erg leuk. Hij werd wel direct gepast en hoewel nog iets te groot kan hij hem al prima aan. Dat hij wat te groot is, is niet erg want nu kon hij hem vanmiddag over een andere trui en zijn tuinbroek aan toen ze lekker naar buiten gingen.

We kregen een filmpje van de kleine man in de speeltuin en dan heb je in een trui toch net even wat meer bewegingsvrijheid dan een jas. Daar ging meneer op zijn nieuwe stappers en in zijn nieuwe trui op de klimtoestellen af. 12,5 maand oud en niks geen baby meer maar een ondernemende dreumes.

Door weer en wind.....

Mensenkinderen wat gaat de wind tekeer de afgelopen dagen. Ik denk steeds dat er iets in de brievenbus wordt gegooid maar als ik dan ga kijken blijkt dat de wind een spelletje speelt. Hij staat vol op de voordeur en tilt dan steeds het klepje van de brievenbus op.

S'morgens maakt de wind me wakker en s'avonds wiegt hij me - veilig gelegen onder mijn warme dekbedje - in slaap. Op twitter las ik verhalen van mensen die onrustig worden van dit weer. Ik kan me er wel iets bij voorstellen maar zelf heb ik er geen last van zolang ik er maar niet door hoef.

Vanmorgen werd ik echter verwacht in ons uitvaartcentrum in Haarlem en dat was andere koek. Gelukkig moest ik er halverwege de morgen zijn, maar toch pakte ik een staartje van de ochtendspits mee en had nog een restje file. Dat kwam omdat de wind zijn grote vrienden, flinke buien en dikke regen, had meegenomen. Dat was een gezellig ritje, maar niet heus. Het kwam met bakken uit de lucht en hoe dichter ik bij Haarlem kwam hoe harder de wind op mijn fordje beukte.

Gelukkig kwamen mijn fordje en ik veilig aan en woei ik het pand binnen. Eerst maar even de natte jas ophangen en toen gauw naar de toiletruimte om mijn haar, dat coupe storm had gekregen, weer in orde te brengen.

Hoe anders was het toen ik na gedane zaken rond het middaguur de deur weer uitliep. Toen scheen de zon in Haarlem en die zette de stad in een prachtig licht. Zeker met al die bloesemboompjes die nu volop in bloei staan. Zo mooi! Dat was een onverwacht cadeautje.

De rest van de dag heb ik thuis gewerkt en al snel was de zon weer verdwenen en begon de wind opnieuw te plagen. Vanaf mijn werkplek heb ik zicht op de tuin en het was grappig om te zien, hoe onze huis, tuin en keukenhoutduiven (Dollie en Dirk) tijdens het zoenen bijna van de schutting woeien. Het zoenen lukte daardoor niet erg. Ook de halsbandparkieten hadden moeite met landen op de pinda's en moesten diverse malen een doorstart maken en opnieuw de landing inzetten. Leuk zo'n uitzicht. Dat heb ik vanachter mijn bureau in het pittoreske Almere niet en ik ben ook nog eens heerlijk opgeschoten met mijn werk. Altijd fijn.

Omdat je aan het weer toch niks kunt veranderen maak ik me er ook maar niet druk om. Zolang je er niet door hoeft vind ik het prima. Sterker nog nu in de avond is de wind wel wat gaan liggen maar laat hier toch nog behoorlijk zijn stem horen en dat vind ik eigenlijk wel gezellig. Kopje koffie er bij, wat leuke blogjes lezen en natuurlijk een handwerkje bij de hand.

De babyslofjes zijn helemaal af en zijn erg schattig geworden. Ik hoop ze het weekend op de post te kunnen doen. Tijd voor weer een paar vlaggetjes dus en dat haakt heerlijk weg. Ik mag ze uiteindelijk wel stevig aan elkaar maken want anders waaien ze bij ieder zuchtje wind weg. Al zal  tegen de tijd dat de slinger af is de wind vast wel zijn gaan liggen.

Texel

Vorige week vrijdag stapte ik na de gedane werkweek uit de auto en toen viel het me op dat de lucht zo fris rook! Net Texel dacht ik nog. Die associatie komt omdat we in deze periode vroeger toen de kinderen nog klein waren altijd een weekje of een weekendje gingen uitwaaien op Texel en daar heb ik fijne herinneringen aan.

Toen we even later samen aan de keukentafel aan de "vrijmibo" zaten (of liever gezegd "vrijavobo") vertelde mijn man dat hij die ochtend met iemand had gesproken die een weekje naar Texel zou gaan. Nou daar zou ik ook wel zin in hebben zei hij er achteraan. Dat was toevallig!

Wie schetst mijn verbazing toen mijn man vroeg, zullen we een weekendje naar Texel gaan en hij, nog zowat voor ik ja kon zeggen, al driftig op het internet zat te zoeken naar een aanbieding!

Zo geschiedde het dat ik afgelopen vrijdag een uurtje eerder weg ging van het werk, thuis de koffertjes ophaalde, daarna mijn man en dat we richting Texel reden. Natuurlijk kwamen we geweldig in de file, logisch op vrijdag om dat uur, maar dat mocht de voorpret niet drukken. Rond 7 uur reden we de boot af en om half acht zaten we in een heel knus hotelletje in De Koog.

De wind gierde om het huis, de regen geselde tegen de ramen en de meeuwen krijsten ons een warm welkom toe en het voelde als thuiskomen.

Zaterdagochtend werden we wakker met de zon en na een heerlijk ontbijt gingen we op stap. Eerst naar het wijnhuis in Oosterend. Daar maken ze namelijk zelf likeur en hun appeltaartlikeur is verrukkelijk om je appeltjes in te weken voor - inderdaad - de appeltaart. Ik had heel lang gedaan met het vorige flesje maar laatst was het toch echt op!

Daarna gingen we naar Den Burg. Een schaap kopen voor Arthur want dat hadden we hem beloofd afgelopen week toen we hem aan de telefoon hadden. Hij was toen na zijn vaccinaties en een bronchitis aanval helemaal niet lekker, maar het liedje Schaapje, schaapje heb je witte wol en de belofte van een Texels knuffelschaap toverde toch weer een klein glimlachje op dat lieve snoetje.

In Den Burg heb je ook leuke handwerkwinkels. De Witte Engel is daar eentje van en altijd als ik op Texel ben dan moet ik daar even neuzen. De man gaat dan op de trap zitten naar de vide en ik kan mijn gang gaan. Ik kocht een leuk cadeautje voor een aanstaande jarige job.

Aan de overkant zit een leuke wolwinkel en daar verkopen ze niet alleen mooie wolletjes en katoentjes maar ook knuffelschapen. Een van hen gaat straks mee naar Frankrijk. Bijna bezweek ik nog voor een mooi zacht draadje om een shawl van te breien maar uiteindelijk won het gezonde verstand want ik heb best nog een aardige voorraad aan wolletjes kwam ik laatst achter toen ik op zoek ging naar garen voor de vlaggetjes. Wel kocht ik nog een roze bolletje babygaren voor een paar babyslofjes.

Jammer was het dat er zo af en toe een giga bui over het eiland trok en dat een strandwandeling er daarom niet inzat. We reden naar de vuurtoren met het plan om daar even over het strand te lopen maar het zwerk trok dicht en het ging te keer. De auto stond helemaal te schudden door de wind en de golven werden met grote koppen het strand opgeslagen. Brr. geen weer om te wandelen.

Maar wat ga je dan doen om de middag stuk te slaan? Nu vind mijn man een Texels biertje - Skuumkoppe - erg lekker en daarom reden we naar de fabriek. Op de website hadden we gelezen dat er ook rondleidingen gegeven werden met een proeverijtje als toegift. Nu gruw ik van bier maar vind het wel leuk om te zien hoe dat tot stand komt.

In de brouwerij was er nog net plek voor twee personen en werden we door een leuke gids rondgeleid en geïnformeerd over hoe dat Texels bier tot stand komt. Mooi om te zien met hoeveel passie mensen daar hun werk doen en er over vertellen. Natuurlijk werd er ook een flesje Skuumkoppe gekocht in het bijbehorende winkeltje. Zo is het eerlijk verdeeld, manlief zijn biertje en ik mijn wolletje.

Over wolletjes gesproken, ik had mijn haakwerk meegenomen want dacht dat er best nog even tijd zou zijn om een vlaggetje te haken. Dus niet! We hadden echt een hele fijne hotelkamer, maar het licht was te zacht om goed te kunnen handwerken. Jammer maar helaas.

Vanmorgen werden we wakker met regen en na lekker rustig aan gedaan te hebben en wederom een heerlijk ontbijt zijn we weer richting Amsterdam gegaan. Wat boodschappen gedaan, want morgen mag er weer gewerkt worden en inmiddels draait de wasmachine. Tijd voor een kopje thee en een handwerkje!

Op zijn babyslofjes!

Toen ik voor het vlaggetjesproject in mijn grote plastic bak met voorraad en restjes wolletjes dook kwam ik ook een paar bolletjes softfun tegen van de Zeeman. Het waren verschillende kleurtjes, wit, blauw, rood en grijs en die had ik ooit eens gekocht omdat ik de kleuren mooi vond en wat voorraad babywolletjes altijd van pas komt.

Dus toen de trui van Arthur ingepakt en wel op de post naar Frankrijk was en ik me dus eigenlijk vol overgave aan de vlaggen kon wijden, piepte er ineens een ander ideetje op. Een collega bij ons op de verdieping (ze zit achter ons) is zwanger en verwachtte rond 17 maart haar baby. We wisten al dat het een jongetje zou worden en toen ik de bolletjes softfun in handen had dacht ik, komaan laat ik een paar babyslofjes voor haar breien, voor straks als de kleine er is. Dat is een lief cadeautje.

Ik heb toen ik een jaar of acht was leren breien van mijn mams. Bij ons thuis werd er altijd gehandwerkt dus dat wilde ik ook. Kruisjes borduren kon ik al en breien leek me een logische stap. Na de eerste lessen recht en averecht breien, kon ik rechte lapjes maken waar ik voor mijn poppen en/of barbies dan rokjes, shawls of dekentjes van maakte. Leuk om te doen maar ik wilde meer en daarom leerde mijn mams me babyslofjes breien. De eerlijkheid gebied me om te zeggen dat zij in het begin de moeilijkste zaken, zoals het opnemen van de steken aan de zijkant van het voetje voor haar rekening nam, maar al gauw kon ik het zelf.

Ik heb dus ettelijke slofjes gebreid, voor mijn poppen, voor mijn nichtjes, voor mijn eigen kinderen en heel veel kraamcadeautjes. Best gek dat ik voor Arthur nooit slofjes heb gebreid.

Zondagavond zocht ik even op internet naar een goed patroontje, want ik wist nog wel hoe het moest maar had geen idee meer van de stekenverhoudingen. Ik vond hier een patroontje en ging aan de slag. Er was nog wat twijfel over de kleur en koos uiteindelijk de grijze. Wat leuk weer om te doen.

Maandag belde ik eens met de betreffende collega. Ik was benieuwd hoe het met haar was, maar kreeg geen gehoor en sprak haar voicemail in. Dinsdag appte ze me dat ze er nog niet aan toegekomen was om me terug te bellen. Daar had ze een geldige reden voor want in de nacht van zondag op maandag is ze bevallen van een prachtig jongetje en alles is goed met moeder en kind.

Nu moet ik natuurlijk een beetje vaart maken en vanavond kwam het eerste slofje af. Hij moet nog wel in elkaar gezet en er moet een koordje komen, maar dat komt later wel. Nu gauw aan de tweede beginnen en dan kan het kraamcadeau naar de nieuwe wereldburger.

C'est fini!

De Nijntje trui voor Arthur is klaar! Vanmiddag heb ik er de laatste hand aan gelegd. Alleen de zijnaden moesten nog dicht en daar leent zo'n regenachtige zondag zich prima voor!

Morgen gaat hij op de post en dan hopen we maar dat hij hem nog een keertje aan kan voor dat het te warm is. In Marseille is het nu al zo'n 17 à 18 graden en dan is zo'n trui natuurlijk veel te warm. Nu vertelde schoondochter wel dat het s'morgens nog erg fris is en dat hij dan vaak wel nog een trui aan heeft. 

Het kan ook zijn dat de trui nog veel te groot is. Nu is Arthur best groot voor zijn leeftijd en is de trui een beetje ruim uitgevallen. Dat komt omdat deze oma niet goed had opgelet met het patroon en in plaats van maat 86 per abuis maat 98 heeft aangehouden. Aan de ene kant goed omdat Nijn er anders niet inpaste - ik heb al een beetje lopen smokkelen - en aan de andere kant jammer want als hij nu te groot is dan moet nog maar blijken of hij dan in het najaar nog wel past. 

Enfin als dat zo zou zijn dan maken we gewoon een nieuwe en dan krijgt deze trui vast ook een goede bestemming bij een vriendje of vriendinnetje van Arthur op de crèche. 

Dreumesen groeien in het tweede levensjaar minder hard dan in het eerste jaar dus wie weet gaat het wel gewoon passen. In elk geval heb ik een hoop plezier gehad van het breien. Het eerste werkstuk na de operatie aan mijn hand die ik weer heb kunnen maken. 

Fijn hoor om weer te kunnen handwerken, nog steeds niet heel lang achter elkaar want dan krijgt mijn duim een slecht humeur en gaat mijn hand muiten door niet meer te willen meewerken, maar het kan weer en dat is heel erg plezierig.  

Morgen gaat hij dus op de post en dan maar hopen dat Arthur hem mooi vindt.