Mosselen

Vorige week zaten wij gezellig op het terras van een eetcafe in Utrecht. Leuk is het dan om mensen te kijken. Er kwam een klein Chinees dametje aangewandeld en zij nam plaats op het terras en bestelde bij de al toegesnelde uitbater een pannetje mosselen. Dat hoorden wij natuurlijk niet, want je gaat niet met je kop op de tafel van zo'n mevrouw liggen om nieuwsgierig aan te horen wat ze gaat bestellen. Nee dat zagen wij toen de hele handel werd gebracht. Een grote pan mosselen, stokbrood en wat sausjes. Dat kleine dametje begon te eten in een rap tempo alsof ze meedeed aan de Olympische Spelen, onderdeel Wiekanhetsnelstemosseleneten. Binnen de kortste keren was het pannetje leeg (tenminste dat nam ik aan) en was de deksel van de pan gevuld met lege schelpen. In mijn verbeelding liet ze daarna ook nog een knetterharde boer om het mooie tafereeltje af te maken. Maar of ze dat ook echt deed? Ik hoop van wel. De uitbater was zichtbaar trots dat dit dametje zo van zijn mosselen had zitten te genieten en verkondigde met luide stem dat de mossels dit jaar toppie waren. Dit alles met plat Utrechtse tongval. Dus stonden er hier gisteren mosselen op het menu. Tenminste voor manlief en mij want de rest blieft ze niet. Ze waren heerlijk! Manlief had er bij de plaatselijke slijterij een heerlijk flesje Wit voor uitgezocht en wij genoten. Totdat ik met mijn stomme kop aan dochterlief, toen zij ene mossel had geprobeerd, vertelde dat die beesten nog leefden voor ze de pan ingingen. Dierenmishandeling vond ze. Tja toen ik ze onder de kraan aan het wassen was zag ik er wel een die net de ramen aan het lappen was. Een ander stond net te stofzuigen. Toch jammer voordat je de dood in wordt gejaagd om nog zoveel huishoudelijke activiteiten te ontplooien. Maar daar kon ik toch niks aan doen? Ik neem aan dat ze als kleine mosseltjes wel is verteld wat hun doel in hun mosselleven zou zijn en dat ze beter vadsig in hun schelp konden blijven liggen dan almaar de binnenboel te doen. Dat vertelt zo'n visboer er niet bij of die beesten wel voldoende voorlichting hebben gehad. Vandaag maar weer de veilige middenweg gekozen en chili con carne gemaakt. Daar leefde echt niks meer voor het de pan inging of bleven die kidneybeans zich daarom zo hardnekkig aan de rand van het blik vasthouden?