Oermoeders Genen

Volgens mij heb ik de meeste genen van diverse voormoeders geerfd. Dat is misschien maar beter ook want ik weet niet of ik met de genen van diverse voorvaderen wel zo blij zou zijn. Aan de kant van mijn opa waren dat toch vooral Jordanezen die er niet vies van waren om zo af en toe te diep in het glaasje te kijken. Hun echtgenotes daarentegen waren kloeke dames en voedden hun kinderen met straffe hand en een flinke pets van hun pantoffel op. De dames van de kant van mijn moeder waren weer heel andere types, ze waren vaak al vroeg hun man kwijt en moesten dan hun mooie jurk aan de wilgen hangen en in de klompen schieten om het boerenbedrijf en het gezin draaiende te houden net als hun collega's uit de Jordaan. Deze oermoeders hadden geen wasmachine en geen droger tot hun beschikking zoals ik die wel heb, zij lagen nog elke maandag voor de wastobbe om de wollen onderbroeken en borstrokken met de hand te boenen. Godzijdank hebben we die tijd achter ons gelaten. En toch hebben ze iets van hen in mij achtergelaten. Ik durf het eigenlijk niet te bekennen maar het moet maar eens gezegd worden: Ik word namelijk erg gelukkig van een aan de waslijn in een lekker briesje wapperende witte was. Zo dat is eruit. Tja zullen jullie zeggen. Nou en? Moeten wij daarmee. Nou ik zit daar nogal mee want tegenwoordig wordt men gelukkig van een Iphone5 en van een eipet en vakanties naar verweggistan en daar zou ik op zich misschien best ook gelukkig van kunnen worden, maar ja van die wapperende was wordt ik het al. Mensen kijken je toch een beetje meewarig aan, of je van het padje bent, jij met je wapperende was, alsof je rijp bent voor de psycholoog. En wat zegt zo'n man (laten we er even vanuit gaan dat het een man is) dan? Zegt u het maar mevrouw? Wat zegt u? U wordt gelukkig van wapperende was? Ja dokter (zeg je eigenlijk dokter tegen hem of gewoon meneer) maar van witte was nog net effe gelukkiger dan bonte was. Ja dat vind ik zelf ook raar hoor! De psych denkt dan dat hij het niet goed hoort en gaat een beetje aan zijn gehoorapparaat zitten rommelen en humt een beetje in zichzelf, zo van gelukkig van wapperende witte was. Tja dat krijgt ie niet dagelijks in zijn praktijk. Wat moet ie met zo'n mens. Na drie sessies ben je er nog niet uit met de psych en die begint je inmiddels een heel raar geval te vinden. Nu vind je dat zelf al jaren en is het prettig om dat dan ook bevestigd te krijgen, maar daarmee is de vraag nog niet beantwoord of je van wapperende witte was gelukkig mag zijn. Dus aan zo'n psych heb je ook helemaal niks die is er natuurlijk ook voor echte problemen. Dus nu mag het gewoon vanmezelf. Gewoon lekker gelukkig in het ochtendzonnetje, terwijl de mussen gezellig zitten te tetteren in de seringenboom een was aan de lijn hangen. De wind in je haren, de frisse geur van het wasmiddel, de irritatie als je iets laat vallen in het zand en de boel weer af moet kloppen, het gezellige geluidje van de knijpers als je het wasgoed vastzet. Ik blijf het gewoon doen, kan mij het schelen. Alleen is het zo jammer dat zo'n voorliefde alleen beperkt blijft tot het ophangen en het wapperen van die was. Want het afhalen en het opvouwen en strijken, daar heb ik nou weer een pesthekel aan!