Tweede Kerstdag Overpeinzing

Dat is lang geleden dat ik hier een stukkie schreef en dat komt door andere drukke dingen die me bezighielden het afgelopen jaar, maar ook omdat ik het wachtwoord vergeten was waarmee ik in moet loggen. Heel handig. Maar ineens kreeg ik een ingeving en jawel, de boel werkt weer.

Tweede kerstdag, zo'n dag waarop alles mag en niks moet. Een dag waarin je een beetje kunt uitslapen, een late brunch (echt honger heb je niet na het kerstdiner van gister) en dan lekker lui op de bank een beetje naar de Top 2000 luisteren. Beetje lezen, beetje breien en lang in pyjama rondlopen. De agenda voor volgend jaar indelen, de oude blaadjes eruit halen en even stil staan bij wat er allemaal gebeurd is in 2013. Dat is een beetje vroeg want het is nog geen oudejaarsavond, maar dan hebben we dat melancholieke gemijmer maar alvast gehad en kunnen we (lees ik) vrolijk aan het nieuwe jaar beginnen. Er staat ons niets in de weg om van 2014 een mooi jaar te maken. Met manlief gaat het goed, de kinderen gaan goed en gelukkig kunnen we, zoals het er nu naar uitziet, het nieuwe jaar in met allebei mijn ouders. Dat was even schrikken op 8 december toen mijn moeder een hartinfarct kreeg en daarna 2 weken in het AMC lag. Maandag kwam ze thuis met een hele apotheek aan medicijnen en nu moet er weer vertrouwen worden opgebouwd. Ze is er nog en het gaat nu goed en daar ben ik heel erg blij mee en dankbaar voor. Ook mijn zwager is er gelukkig nog, na een hartstilstand in november terwijl hij notabene aan het ecg apparaat in het ziekenhuis lag. Ook met hem gaat het weer goed en is hij druk bezig om weer vertrouwen in het lijf te krijgen. Gelukkig zitten er soms engeltjes op schouders! Toch gaan mijn gedachten ook uit naar vrienden en kennissen die dit jaar te maken kregen met een groot verdriet. Een aantal vrouwen in mijn omgeving hebben te maken met een ernstig zieke echtgenoot en zij vieren dapper kerst terwijl ze weten dat het de laatste kerst samen is. Zij zijn regelmatig in mijn gedachten. Ik probeer me voor te stellen hoe dat moet voelen, maar echt lukken doet dat niet. Ik kan alleen maar hopen dat ze nu nog mooie momenten met elkaar beleven waar ze later veel troost uit kunnen halen.
Een kennis verloor 6 weken geleden heel plotseling haar man, zomaar uit het niets en ook zij probeert uit alle macht van deze kerstdagen iets te maken. Telkens als ik aan haar en haar zoon denk dan schiet ik even vol. Die jongen, 20 jaar, zijn vader al kwijt en zo wijs. Tijdens de condoleance zei iemand tegen hem, je leeft nog in een roes nu, straks komt het echte verdriet. Zijn antwoord was; dat weet ik, maar mijn vader is het waard om om hem te rouwen. Kippenvel kreeg ik daarvan. En ondanks al dat verdriet om me heen, met de spanning nog in mijn lijf om mijn lieve mams, overheerst vooral de dankbaarheid. Omdat ik zo rijk ben. Ik heb al mijn dierbaren nog, we zijn gezond en we hebben het goed. Een hechte familieband, zo bleek de afgelopen weken, waar ik mijn angst en zorgen kon delen met mijn gezin, vader, broer en zus. Dus alle reden om me een tevreden mens te voelen. En dat wens ik iedereen toe, een tevreden en dankbaar gevoel, om wat je wel hebt!

Wateroverlast

Ha tuinman, ja goed dat u belt. Nee natuurlijk snap ik dat u vandaag de tuin niet kon komen doen. En morgen ook niet. Ja natuurlijk hebben wij een deal, maar zeg nu zelf, hoe zou u dat dan willen doen? Want een straatje ophogen terwijl er een halve meter water in de tuin staat lijkt mij niet handig. Tuurlijk u heeft gelijk ik ben ook een amateur, maar ik vind het zo armoedig als u met uw lieslaarzen aan en uw snorkel de tegels moet opvissen alvorens er een paar kuub zand in te storten. U heeft geen lieslaarzen? Nou mooie boel is dat. Huren wij eens een keer een tuinman. Ja ik snap het, u moet ook uw geld verdienen voor die bloedjes van kinderen van u. Maar hoe had u dat gedacht dan? Wel eens aan omscholen gedacht? Vijverspecialist of zwemmeester misschien? Ja zeg nu zelf met deze moesson regens die al dagen aanhouden is het lastig om ons postzegeltje op te knappen. U heeft regenverlet zullen we maar zeggen. Ik neem aan dat u daar voor verzekerd bent? Niet? He wat naar nou. Nou nu niet direct gaan grienen, we hebben al water genoeg tenslotte en dat gesnotter in mijn oor is gewoon niet zo prettig. Ja sorry tuinman ik heb mijn best gedaan de weergoden gunstig te stemmen, maar ik heb ook de wijsheid niet in pacht. Ik vind het echt heel vervelend, maar nieuwe afrikaantjes planten heeft nu echt geen zin. Een waterlelietje komt nu beter uit. Weet u wat, misschien moeten we die hele tuin ophogen, met een nieuwe schutting en mooie nieuwe tegels maar gewoon vergeten. Dit is nu al het vijfde jaar achter elkaar dat het niet door kan gaan door dit pokkenweer. Tuinman we gaan het anders doen. Als u nu bij de achterdeur eens een kek steigertje maakt, met daar op wat leuke potten met afrikaantjes en dan een loopplank naar de schuur. En de schutting kan er dan gewoon uit dan laten we dat gewoon water, doen we aan de kant van de buren gewoon wat zandzakken en dan gaan manlief en ik van het weekend gewoon een leuk roeibootje kopen. Ziet u nu wel, opgelost. Nou niet meer huilen tuinman, nu als de wiedeweerga die lieslaarzen kopen en aan de slag. Ik heb echt zin in mijn nieuwe steigertje met jachthaven. Ja de BBQ kan er ook uit. Dag tuinman! We bellen!!!

Amsterdam

Wat hou ik toch van Amsterdam. Niet alleen van al die mooie plaatjes in de binnenstad, maar zeker ook van de geluiden van de stad. De treinen die over de ijzeren spoorbrug ratelen als ik naar de bieb op het Oosterdok loop. De klikklak hakjes van de Parisiennes die met hun rolkoffertje achter mij liepen op het Damrak en waarvoor ik hoop dat ze ook een paar gympies in die koffer hebben, want anders gaan die poezelige Franse voetjes heel erg zeer doen op die Amsterdamse keitjes. Ik hou ook van  de geluiden van de trams die voor elke  kruising hun bel laten klingelen. De trambestuurder die op zijn plat Amsterdams door de tram roept: He Swartzenekker stap je nou nog in of niet, dan kenne we rije. Het geroezemoes van het winkelend publiek in de Bijenkorf, de lefgozertjes op hun scooters die je als een gek voorbij razen en je op het zebrapad bijna de sokken uit je schoenen rijden. Het zware diesel geronk van de bussen vol toeristen. De Hare Krishna;s die met hun mandolines en eentonig gezang door de Kalverstraat dansen. De straatartiest die met zijn jankende viool iedereen op de Dam doet besluiten om toch maar even ietsje harder door te lopen om zo sneller verlost te zijn van het kattengejank. Het geluid van de bezemwagen van de gemeentereiniging die zo trouw alle rotzooi uit de straten vegen en nog veel meer. Als ik zo'n middagje in de stad ben voor een simpel bezoekje aan de bieb dan zou ik eigenlijk wel een beetje talent van Simon Carmiggelt of Martin Bril willen hebben, omdat zij, ieder op hun eigen wijze, zo mooi de de gebeurtenissen in de stad konden beschrijven. Dat kan ik niet, maar geniet wel heel erg van een middagje mensen kijken in de stad. Gewoon om als toerist in eigen stad rond te kijken en genieten van al het moois wat de stad biedt.

Regen en Seringen

Het hele jaar kijk ik er naar uit, in maart als de eerste tekenen zich aandienen ben ik al blij en dan ineens is het moment daar. Mijn seringenboom zit vol met knopjes. Eerst nog klein natuurlijk, het lijkt of er ieniemienie erwtjes aan de boom groeien, maar allengs worden ze groter, er komt een beetje kleur op, het gaat echt een beetje op bloementrosjes lijken en dan ineens een explosie aan kleur en zoete seringenlucht. Je zou je bed wel onder die boom willen zetten om maar steeds die heerlijke geur op te snuiven. Je wilt wel in bad met seringenbloesem of je vult je kussen er mee en je biedt je lief een boeketje aan, je wilt die geur zo lang mogelijk bewaren. Zo lekker ruikt een seringenboom! Zo zou het tenminste moeten zijn, maar nu staat mijn seringenboom zielig te huilen in de tuin, de blaadjes hangen slap en de bloemen zijn zwaar van de tranen. Het is een en al treurigheid in de tuin. De viooltjes blazen niet meer op hun loftrompet maar huilen een deuntje mee met de seringenboom. De zelfgezaaide doperwtjes krijsen dat ze weer naar binnen willen. Ze vinden het te koud en te nat. Maar ze kunnen me wat, ze moeten het maar voor lief nemen. De radijsjes lijken zich wel te vermaken, zij groeien als kool en dansen van pret bijna hun bak uit.  De courgetteplantjes kijken chagrijnig voor zich uit, dicht tegen elkaar aan gekropen maken ze er maar het beste van. De raapsteeltjes denken bekijken jullie het maar, wij laten ons niet zien. Je zou er zelf bijna droevig van worden en in een diepe herfstdip weg zakken. Ja hallo dat laten we toch zeker niet gebeuren, vandaag of morgen komt echt die zon wel weer te voorschijn hoor. En die tuin? Die moet niet zeuren want een paar weken geleden kon je nog elke avond met de gieter aan de gang omdat die pubers allemaal zo'n dorst hadden. Het is zoo droooog, geeef ons nou wat waaater werd er toen gemekkerd. Heus er komt een moment dat je echt je stoel weer in de zon kan zetten en dat je lekker met je boek of je breiwerk je toet in de warme stralen kunt koesteren, zodat je na een uurtje denkt goh wat krijg ik een strakke kop. Natuurlijk weer vergeten om je in te smeren! Heus het komt echt en tot die tijd stook je de kachel op, steek je de kaarsen aan en je denkt aan stoofschotels en appeltaart ipv asperges en rabarbertaart en het komt echt allemaal goed. Door zo'n beetje regen laat je je toch niet van de wijs brengen. Je zal daar gek wezen! En als je seringengeur wilt dan koop je bij de drogist maar een stuk zeep. Heb je het hele jaar wat aan!

Amandelkoekjes

Voor wie ook zin heeft in een koekje van eigen deeg, je hebt er voor nodig:
100 gram witte (basterd) suiker
150 gram roomboter
 50 gram margarine
150 gram zelfrijzend bakmeel
 50 gram amandelmeel (gemalen amandelen) te koop op de markt of zelf malen van ongebrande amandelen
1 zakje vanillesuiker
1 theelepel bakpoeder
snufje zout
losse ongebrande hele amandelen of amandelschaafsel
beetje koffiemelk
bakpapier 
en een voorverwarmde oven van 160 C

Kneedt alle ingrediënten (behalve de losse amandelen en de koffiemelk) tot een grote bal en rol deze uit tot een lange sliert Doorsnede ongeveer 5 cm. Verpak deze rol in huishoudfolie en leg hem een halfuurtje in de koelkast. Bekleedt ondertussen twee bakplaten met bakpapier en verwarm de oven voor. Snijdt van de rol plakjes van een halve centimeter en leg ze op de bakplaat. Zorg dat er een flinke afstand tussen de koekjes zit want ze lopen uit in de oven. (Daarom doe ik ook 50 gr margarine ipv alles met roomboter want anders lopen ze nog meer uit en heb je 1 grote koekbrij) Druk in elk plakje een amandel en bestrijk de koekjes met wat koffiemelk. Schuif ze in de oven en bak ze in ongeveer 15 minuten goudbruin. Laat ze afkoelen buiten de oven tot ze uitgehard zijn en doe ze in een koektrommel of nodig iemand uit op de thee en eet ze allemaal op!

Sneeuw

En alweer sneeuwt het. Was het vanmorgen allemaal nog prachtig groen, nu dwarrelen er weer grote dikke vlokken naar beneden. De tuin verandert weer in een winters sprookje. Ik geef toe het is een prachtig gezicht, maar ik ben er wel een beetje klaar mee! De mussen ook. Zij schuilen in mijn (nep)kamperfoelie struik en kijken me vanuit hun schuilplaats verwijtend aan. Alsof ik er wat aan kan doen. De pinda's en de vetbollen hebben alweer een aardige witte muts op en ik snap dat die beesten de pest in hebben. Met dit weer wil ik ook geen koud eten, maar een lekkere warme hap! Zal straks nog maar even wat brood voor ze snijden. Als ik het een beetje opwarm in de magnetron vinden ze me misschien weer lief. Persoonlijk vind ik sneeuw het mooiste op een kerstkaart of op de televisie. Tuurlijk ik zie de schoonheid van mijn tuin en van zo'n witte wereld, gadegeslagen vanachter een treinraampje heus wel. Maar als je erdoor moet is het een ander verhaal. De stoepen en de wegen spekglad, met gevaar voor eigen leven en met schoenen aan je voeten waar je nog niet dood gevonden in wil worden begeef je je op weg en maar hopen dat je geen smakkerd maakt en wat breekt. Niet alleen wil ik graag mijn eigen ledematen heel houden, het zou me vreselijk slecht uitkomen om wat te breken, maar ook wil ik hier graag het trottoir heel houden. Als ik ten val kom dan vindt de gemeente dat niet leuk. Ik ook niet want de kosten van zo'n stoep repareren berekenen ze door en daar zit je dan al sjaggerijnig te wezen met een ledemaat in het gips en komt er zo'n rekening van de gemeente op de mat. Wordt je niet blij van. Dus als het kan blijven we maar binnen en maken we het daar maar gezellig. Al breiend verlang ik naar de lente, mooie groene weides met dartelende lammetjes, rose bloesems aan de bomen en ontluikend groen. Tulpen die fanatiek staan te bloeien en zachtjes staan te wiegen in het lentewindje. De mussen en de mezen die af en aan vliegen om een nest te bouwen en die me dan vertellen hoe verliefd ze zijn op Piet of Truus Mees of Mus. De was die zachtjes wappert in de wind en die dan zo lekker ruikt als je staat te strijken. Zucht..... Het is nog lang geen lente. De tuin wordt almaar witter, er ligt zeker al weer een cm of drie. Nou ja niks aan te doen. Ik ga maar eens koekjes bakken. Doe ik tenminste nog iets nuttigs. En alvast mijn sneeuwschoenen en mijn ziektekostenpolis maar eens opzoeken.

Muts

Ziezo en weer glijdt er een werkstuk  van mijn  breipennen. Dit keer een hoesje voor mijn reader. Ik heb een hoge productie de laatste weken. In december heb ik een sjaal gebreid voor mijn dochter. Begin deze maand een theemuts, omdat ik het zat was om een handdoek over de theepot te vleien en ik warme thee lekkerder vind dan koude en dan nu dit hoesje voor de reader. Twee weken geleden heb ik sokkenwol gekocht in een heel leuk handwerkwinkeltje midden in de Jordaan en wil ik proberen om sokken van de naalden te laten glijden. Ik heb s'avonds altijd koude voeten dus die komen wel van pas. Dat is nuttig breiwerk. Want ja dat is dus wel een beetje een probleem. Wie zit er te wachten op mijn breisels? Niemand! Vroeger toen de kinderen nog klein waren mocht ik gerust een trui breien voor zoonlief met een grote rode brandweerauto erop, of een voor mijn dochter met een teletubbie of andere held die toen in de mode was. Maar daar hoef ik nu niet meer mee aan te komen. Dan geven ze me al op voor een inrichting. Mijn echtgenoot houdt van tennisen, maar niet van die "mooie" spencers met kabels die die toptennissers dragen. Jammer voor mij! Ik had me graag op zo'n project gestort! Het is natuurlijk ook ontzettend truttig dat gehandwerk. Dat snap ik ook wel. Maar ik vind het prettig om te doen. Tijdens het breien kun je zo heerlijk nadenken of gewoon een beetje dagdromen en de allerbelangrijkste reden is het helpt me bij het afvallen. Want met een breiwerk in mijn handen snaai ik niet! En dat vertaalt zich uiteindelijk in klinkklare kilo's. Ik heb het al eens eerder geschreven, voor mij een winwin situatie. Maar goed wat moet je dan breien? Gelukkig zijn er van tijd tot tijd acties. Mutsjes breien voor zielige kinderen in arme landen. In 2011 heb ik mutsjes gebreid voor baby's in India en vorig jaar voor baby's in Zambia. Het is een gek, maar wel leuk idee dat er in de wereld kindertjes zijn die een door mij vervaardigde muts op hun bol dragen. Nu is er weer een actie voor kinderen in Aziatische landen. Dus nu mijn reader er lekker warm bij ligt in zijn nieuwe hoes, mijn koude voeten nog even moeten wachten omdat ik eerst nog sokkennaalden moet aanschaffen om die sokken te breien, zoek ik vanmiddag de babywolletjes maar weer eens op en ga lekker mutsen breien voor Aziatische kindertjes. Voor wie dat ook wil doen kijk maar op de site www.allesoverbreien.nl En als er iemand nog een theemuts wil, geef een gil ik heb nog wol genoeg om er nog een te maken.

Nieuw jaar = Nieuw begin

Jawel hoor, daar sta je weer met alle mensen waar je van houdt (nou ja niet alle mensen want je kind bijvoorbeeld is met zijn matties aan het feesten) om je heen te wachten tot de klok twaalf slaat om je dan vervolgens tussen manlief en dochterlief te werpen om ze een heel gelukkig nieuwjaar te wensen. En dat doe je, met heel je hart hoop je dat 2013 beter wordt dan 2012. Was het dan zo'n slecht jaar? Als je nou eens heel eerlijk tegen je zelf bent en eens heel goed alle hoeken en gaten in je geheugen aftast, was het dan zo slecht? Nee natuurlijk niet, we zijn er allemaal nog, niemand die belangrijk voor je is is je ontvallen in 2012. Hoewel een beetje grieperig en verkouderig hebben we toch allemaal het jaar gezond afgesloten. Tuurlijk het was een spannend jaar met heel veel zorgen. Dat wel. En daar kun je in blijven hangen of je kunt denken wat geweest is is geweest ik stop het in mijn rugzak en zal het onderweg vast nog wel eens tegenkomen, maar nu even niet meer. Dat zou je kunnen doen. Je kunt er ook over blijven zeuren hoe moeilijk en spannend het allemaal niet was, was het ook echt hoor, ja dat zou je kunnen doen, met dienverstande dat je omgeving het wel eens spuugzat wordt dat gezeik van jou! Maar goed als jij dat echt wil, ga je gang, zeur maar raak! Kies maar! Of kijk eerst eens naar wat er wel goed was in 2012. Nou eh, kind is geslaagd. Precies weet je nog hoe trots je daar stond te snotteren in die aula tijdens de diploma-uitreiking? En de vakantie in Parijs, oh la la wat heb je daar genoten! En die paar kilo's die je in 2012 wist te verliezen? Ok het is niet veel maar wel wat en bovendien is het jaren geleden dat je dat is gelukt! En al die lieve mensen om je heen, die je telkens weer steunden en waar je telkens weer tegenaan mocht zeuren. Dat is toch ook goud waard? En al die lol die je hebt gehad met je collega's over die Christian uit Vijftig Tinten Grijs. Bij wijs van spreken onder het bureau gelegen van het lachen, tranen over de wangen. Oh dat was zo zalig om zo te kunnen lachen. Hoor ik daar, de misschien wat gedateerde maar oh zo ware kreet, tel je zegeningen aankomen? Nou je het zegt, ja eigenlijk wel, want eigenlijk weet je diep in je hart wel dat je ontzettend rijk bent. En dat rijk betreft dan niet het saldo van je bankrekening, nee maar alles wat je hebt aan liefde en geluk en lieve mensen om je heen. Conclusie? Zegeningen geteld, keuze gemaakt, niet meer zeuren en blijven hangen in het verleden, maar genieten van wat je hebt! Van het samenzijn met mensen waar je van houdt, lekker werken, studeren, lekker koken, lekker eten, gezellige dingen doen, beetje breien, een mooi boek, de vogels in de tuin en al die kleine dingen die het leven zo rijk maken. Dus? Allemaal een heel gelukkig en liefdevol maar vooral gezond 2013 toegewenst!