December 2012 kregen wij onder de kerstboom van onze lieve zoon een Bongo bon met daarin een diner voor twee! Hoe leuk is dat? Heel erg leuk. Al snel besloten manlief en ik dat wij deze bon gingen gebruiken met een hotelovernachting erbij. Zo geschiedde, een hotel werd geboekt het restaurant naar keuze werd gereserveerd. Op de ochtend van vertrek had het hart van manlief andere plannen. Die had geen zin in een uitje die ging liever naar de eerste harthulp in het AMC om daar gekoesterd te worden door de cardioloog en de verpleegkundige van dienst. En ook al gaf manlief steeds maar aan dat het toch echt veel gezelliger was om af te reizen naar Goes, het hart was eigenwijs en heeft een nacht liggen mokken in het AMC. Tja en manlief moest toen wel mee of hij wilde of niet. Dus ons weekendje weg ging niet door en de Bongobon ging weer in de kast. In november probeerden we het nog eens, maar of de duvel er mee speelde weer kwam er wat tussen en ging de Bongobon opnieuw in de kast.
Tot gisteren, want eind van deze maand zou hij niet meer geldig zijn en dat wilden we niet voorbij laten gaan. Het was tenslotte ons kerstkadootje. Een nachtje weg durfden we niet meer aan en dus boekten we een restaurant in ons geliefde Amsterdam. Het restaurant waar we de bon om konden zetten in lekker eten kenden we wel, op weg naar de metro waren we er al vaak langsgelopen en hadden menig blik naar binnen geworpen. Wat we dan zagen waren kleine tafels die heel dicht op elkaar stonden. Van buiten zag het er chique uit maar wel een beetje treurig. Zo op het oog werd er niet veel gelachen. Maar ja misschien doe je dat ook niet als je zo dicht tegen de buren aan zit.
Ik had er dus een beetje hard hoofd in, maar was van plan om er een leuke avond van te maken. En dat werd het. Want tjonge tjonge wat hebben wij lekker gegeten zeg. De bediening was uiterst vriendelijk en het warme brood met de gezouten boter wat op tafel kwam was goddelijk. De chardonnay was als een engeltje op je tong. Een goed begin dus. Wel jammer van die tafels die zo dicht op elkaar staan. Aan onze rechterkant zat een vriendelijk echtpaar gezellig te keuvelen. Deze mevrouw was slecht terbeen, liep met een kruk en moest vaak naar het toilet waardoor ze haar omvangrijke achterwerk (hoor wie het zegt) dan tussen de tafels door moest slingeren en ze dus steeds met haar billen zowat in mijn bord hing. Kijk en dat vind ik niet zo prettig, vreemde billen op mijn bord. Maar ach het mens kon er ook niks aan doen en vroeg steeds vriendelijk of ze erdoor mocht waardoor ik toch op tijd mijn bord kon verschuiven.
Aan de linkerkant zaten twee echtparen. Ze waren met zijn vieren uit eten.Van die uitgebluste types, met dure kleding en sieraden, maar die het niet echt gezellig met elkaar hadden. Waarom ga je dan uit eten denk ik dan. Een van de dames vroeg met snerpende stem of ik mijn tas op zij wilde zetten, zodat zij met haar grote platte schuiveschoppers achter de tafel kon plaats nemen. Toen mevrouw eenmaal geland was en haar tomatensapje voorzien was van een druppeltje tabasco kon het grote zwijgen beginnen. Er hing een geladen sfeertje op links zullen we maar zeggen. Nou dat was aan onze tafel helemaal niet het geval. Wij hadden het gewoon gezellig met ons kerstkadootje. De steaktartare met gefrituurde oesters smolt op je tong en deed verlangen naar meer. Het hoofdgerecht was schelvisfilet op een bedje van schorseneren met een zalf van pastinaak en waar vroeger onze kat zijn angoraneus nog op trok voor de voor hem speciaal gekookte schelvis, smulden wij van deze smaakcombinaties. Nomnomnom wat was dat allemaal lekker.
Op rechts werd ook smakelijk gegeten en genoten maar op links werd het almaar niet gezellig. Ik dacht nog die mensen hadden helemaal geen uiensoepje moeten bestellen, die hadden grote schalen met oesters (die wij regelmatig op andere tafels voorbij zagen komen) moeten laten aanrukken en met groot genot naar binnen moeten slurpen. Dan waren ze vast in romantischere sferen terecht gekomen dan nu het geval was, want die ene dame keek misprijzend naar de uiensoep van haar man en dacht waarschijnlijk, nou daar heb IK vannacht natuurlijk weer last van.
Wij besloten er nog een dessert tegen aan te gooien. Ik bedoel maar als er op links van je zoveel huwelijksellende zit moet je voor je eigen huwelijk wel je best blijven doen, want zo'n voorbeeld wil je niet volgen. Manlief wordt nu eenmaal erg gelukkig van een goede creme brulee en gelukkig hadden ze die op de kaart staan. Ik zag die man genieten terwijl ik van mijn kaasplankje genoot. De koffie met een versgebakken madeleine maakte ons culinaire kadootje af. En petje af voor dit restaurant die met zijn lekkere eten en de goede bediening voor een heerlijk avondje uit zorgde. En die dicht op elkaar staande tafeltjes? Nou je leert er nog eens wat van, vooral hoe je het later niet wil. En dus heb ik ten overstaan van dat "gezellige" viertal mijn man maar eens een dikke zoen gegeven. Tja ik had gefrituurde oesters!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten