Boos!

Dit blog ben ik begonnen omdat ik oprecht geloof dat een beetje onzin je soms door de dagelijkse dingen heen helpt. We hebben allemaal wel eens even een glimlach nodig om weer verder te kunnen met onze dag! Sinds afgelopen donderdag helpt een beetje onzin even niet meer. Ik had die dag vrij en manlief had s'morgens gezegd, ga er nu eens een dag voor je zelf van maken. Neem een beetje rust. Ja ja, hij weet best dat ik daar niet zo goed in ben en zeker niet als de wasmand uitpuilt en alle vieze handdoeken naar je roepen als je langs loopt: Wij willen gewassen worden en lekker buiten drogen aan de lijn! Dat geroep is moeilijk te negeren dus had ik de was gewoon gedaan en wat kleine klusjes in huis. Toen alle was gestreken in de kast lag nam ik een stoel in de tuin, sloot de laptop (want niewsfreak als ik ben check ik tussen de huishoudelijke bezigheden vaak even twitter of nu.nl) en ging met een boek in de tuin zitten. Dochter kwam en we aten samen gezellig buiten. Alles heel rustig en ontspannen tot manlief om negen uur s'avonds thuis kwam en hij het vreselijke nieuws vertelde van het neergestortte vliegtuig!

Het nieuws op nu.nl en de foto's op twitter waren verbijsterend! De getallen van 298 doden al helemaal. Een beetje uit het lood geslagen ging ik naar bed. De volgende ochtend op kantoor kwam het dichterbij. Een dochter van een collega kende twee mensen uit Volendam die in het vliegtuig zaten en omkwamen. In de loop van de dag liep het aantal Nederlandse slachtoffers steeds meer op. Niet dat het uitmaakt hoeveel Nederlanders er van de 298 zijn overleden. Welke nationaliteit dan ook, het blijft verschrikkelijk. Toch voelde het anders, minder ver van het bed. Komt dat dan omdat de mensen gezichten krijgen? Omdat je verhalen hoort van mensen die weer mensen kenden die zijn overleden?

Wat me nu zo boos maakt zijn die beelden van de rampplek, waar de rebellen in rond stampen en geen blijk geven van enig respect. Dat ze de waarnemers van de OVSE er niet bij laten en er niet voor zorgen dat die lichamen en delen van lichamen zo snel mogelijk geborgen worden, zodat ze terug kunnen naar hun dierbaren.

Door mijn werk weet ik hoe belangrijk het is om een lichaam direct na het overlijden zo snel mogelijk te koelen en te verzorgen. Dat het voor de nabestaanden belangrijk is om goed afscheid te nemen om dat verdriet aan te kunnen en te kunnen rouwen. Al is er soms nog maar een stukje van een hand of voet beschikbaar, het is zo belangrijk voor dat rouwproces dat je met je eigen ogen ziet dat iemand er niet meer is!

En daar in dat veld staan mannen, Russische Separatisten, die heel stoer een vliegtuig uit de lucht hebben geschoten, omdat ze dachten dat het een militair vliegtuig was dat niet in hun luchtruim mocht komen. Dus boem, knal een raket erop want wij zijn nu hier de baas. Even een vergissing, al was de dood van die militairen net zo erg geweest, een heel passagiersvliegtuig met onschuldige mensen erin, vernietigd. Er zaten zo'n 80 kinderen in het vliegtuig en het beeld in mijn hoofd dat die daar onbeschermd liggen laat me maar niet los en zorgt voor een knoop in mijn maag! En dan nu  niet meewerken om er voor te zorgen dat die lichamen geborgen worden en terug kunnen naar hun dierbaren? Wat zijn dat voor mensen? Hoe diep kun je zinken om zulke dingen te doen? Daarom ben ik BOOS! Heel BOOS. En denk aan al die mensen die nu rouwen om het verlies van hun dierbaren en hoop ik maar een ding. Dat er iemand iets doet, die het voortouw pakt en zijn of haar invloed aanwent om er voor te zorgen dat die lichamen terugkomen. Zo'n leider van die separatisten die heeft toch ook ergens nog wel een stukje geweten? Ik kan het van achter mijn laptopje niet oplossen, maar oh wat zou ik deze kerels graag bij hun oor trekken en zeggen en jullie gaan NU die wapens neerleggen en meehelpen om die mensen naar huis te brengen!  Zijn jullie helemaal besodemieterd!