Loslaten

Ik pleit er voor dat vrouwen een dag of 10 na de bevalling standaard een cursus loslaten krijgen aangeboden, betaald door de overheid. Zodat je het als moeder niet harteloos vindt dat je babietje zielig in zijn wiegje ligt te huilen om een voeding, maar jij als moeder toch echt heeeel nodig naar het toilet moet en het schaap dus 3 minuten langer moet laten wachten op zijn eten. Ja lachen jullie er maar om, maar zo'n muts was ik dus. Zo'n training was handig geweest voor later toen hij buiten wilde spelen en ik doodsangsten uitstond om allerlei gevaren die mijn kind zouden kunnen overkomen. Het eerste schoolreisje waar ik niet bij kon zijn, het eerste nachtje logeren (familieleden niet meegerekend) en zijn eerste stapavond. Dat had mij een hoop sores en angsten bespaard om hem en later zijn zus beter te kunnen loslaten. Die navelstreng is dan wel doorgeknipt maar er hangt ergens nog een rafeltje. In mij dan he, want mijn kinderen zijn ondanks mijn gemuts en dankzij een verstandige vader, opgegroeid tot zelfstandige mensenkinderen die hun weg wel weten te vinden. En als ze dat dan eventjes niet weten zijn ze zo flexibel om een andere route te kiezen. Tot zover niks aan de hand dus!

Maar, en nu komt het, vandaag is alles toch een beetje anders. Want vanmiddag om 17.15 staan wij op schiphol om zoonlief uit te zwaaien! Meneer gaat voor zijn werk drie weken naar Londen om daar een opleiding af te ronden. Natuurlijk ben ik hardstikke trots op hem! Zoveel mensen die graag bij deze werkgever willen werken en hij heeft het voor elkaar en is daar helemaal op zijn plek. Bij de aanstelling was er direct al sprake van deze Londenreis dus ik heb me al 5,5 maand kunnen voorbereiden. Ik heb mezelf steeds maar voorgehouden dat het geweldig is dat hij deze kans krijgt en dat het goed voor hem is om zijn vleugels uit te slaan. En bovendien, Londen, waar praten we over, dat ligt toch gewoon aan de overkant. En drie weken, wat zijn nou drie weken. Nee dan de moeders met backpakkende kinderen die door oerwouden en gevaarlijk gebied reizen met een slaapzak en een tentje op hun rug. In een gebied waar je maar moet hopen dat er bereik is met hun mobieltje. Ineens moet ik even aan de moeders van Lisanne en Kris denken. 

Mijn kind wordt door zijn werkgever ondergebracht in een hotel, met een wasserijservice, zodat meneer niet eens zelf zijn sokken hoeft te wassen, met een ontbijt van hier tot gunter en het vervoer naar het opleidingscentrum, het is allemaal geregeld. Dus als moeder zit je gebamzaaid, je weet er wordt goed voor je kind gezorgd en hij krijgt daar waarschijnlijk een hele leuke tijd. Het is ook wel eens heerlijk om niet met zijn rotzooi geconfronteerd te worden, die hij doorgaans zo kwistig over het huis weet te verspreiden. Het is heerlijk om even geen rekening te moeten houden met zijn grillige voorliefdes voor bepaalde gerechten en het is heerlijk om gewoon een schaal groente op tafel te kunnen zetten zonder dat er direct onweersblikken op me afgevuurd worden. Het is heerlijk om gewoon direct naar het toilet te kunnen zonder eerst te moeten soebatten en smeken of hij nu eens van plan is om eraf te komen en het is lekker om geen ruzie te maken wie er als eerste mag douchen. En die gezellige verhalen horen we vast via facetime of skype en anders als hij weer terug is. Tot zover niks aan de hand dus!

Maar eerst dat afscheid straks op schiphol. Daar heb ik altijd al een hekel aan gehad, aan afscheid nemen dus daar zie ik tegenop. Weer dat gevecht tegen de waterlanders, want daar wil je zo'n joch niet mee opzadelen. Ik moet mezelf bij de kladden grijpen en hem gewoon loslaten. Want hoe meer je ze loslaat des te meer geef je ze de gelegenheid dat ze bij je terugkomen. En als geen ander weet ik hoe goed dit voor hem is! Maar ja, ik had zelf waarschijnlijk toch even zo'n traning Leren Loslaten in 10 dagen moeten volgen! Maar tot dusver niks aan de hand! Zucht!