Vreugde en Verdriet

Dat is akelig thuiskomen hoor, na vier prachtige, warme dagen in Parijs, als je merkt dat je laptop je zo gemist heeft dat hij het hoofd voor altijd laat hangen. Nu was hij in laptopjaren al best bejaard, maar ondanks dat hadden wij het leuk en viel het afscheid me zwaar. "Groot" verdriet dus.

Gelukkig heb ik nog een zoon wiens hobby bestaat uit alles wat met computers te maken heeft. Hij is inmiddels volwassen, woont wel nog thuis en ik mopper regelmatig over de rotzooi in zijn kamer, maar nu bleek die zooi nog nuttig te zijn.

Want denk aan de winkel van Malle Pietje uit de Swiebertje serie en denk dan in plaats van ouwe meuk aan computerspullen. Wat vond mijn kind ergens in de spelonken van zijn kamer? Juist nog een laptopje. Ook deze was redelijk bejaard, maar deed het nog en met wat botox en een extra vitamientje bleek hij het nog goed te doen. Ziehier het resultaat. Lastig is het hoor om zonder laptop te zitten want even op facebook of op twitter neuzen is er niet bij, laat staan een blogje schrijven of het weerbericht checken. Dan kom je er ook pas achter hoe vaak je dat weerbericht wel niet checkt. Het is eigenlijk belachelijk dat er zoveel tijd mee gemoeid gaat. In mijn laptop loze periode heb ik een trui afgebreid en wel drie boeken uitgelezen.

Toch ben ik blij dat ik weer online ben, want deze week bleek het nodig om wat vaker thuis te werken en dan is een werkend laptopje zeker handig. Dit verdrietje werd dus al snel omgezet in vreugde.

Gisteren was er nog meer vreugde, want onze dochter werd 18. Tijd om even te mijmeren over de afgelopen 18 jaar waarin dat lieve kleine babietje opgroeide tot een prachtige jonge vrouw die stevig in haar schoenen staat en weet wat ze wil en daar ook voor gaat. Ook tijd om toch even verdrietig te zijn omdat mijn moeder deze mijlpaal van 18 jaar niet meer mee maakt. Zo'n trotse oma was ze toen ze haar kleindochter geboren zag worden. Ik zie haar nog staan aan het voeteneind van mijn bed, om me aan te moedigen en te steunen bij de bevalling. Prachtige herinneringen dus met een lach en een traan.

Gelukkig was er ook tijd voor het hier en nu, want het zit erop. Nu onze jongste voor de wet ook volwassen is geworden zitten mijn opvoedtaken erop. Het is gedaan, het is klaar!

Dat betekent natuurlijk niet dat ik haar en haar broer aan hun lot zal overlaten. Natuurlijk niet, ik zal met raad en daad voor ze klaar staan, maar niet meer altijd. Ze moeten die raad en daad zelf willen, want ik wil niet zo'n bemoeizuchtige moeder zijn die op ieder wissewasje reageert en zich overal mee bemoeit en het altijd het beste weet. Nee hoor en mocht ik dat per ongeluk toch eens een keertje doen, dan zijn ze gerechtigd om me dat haarfijntjes te vertellen. We moeten natuurlijk wel veel van elkaar blijven houden.

Er is dus een nieuwe fase aangebroken en hoe dat allemaal zal gaan lopen dat zien we wel. Die nieuwe rol van moederen aan de zijlijn zal best even wennen zijn, maar dat komt best goed. En om me op deze nieuwe rol voor te bereiden ga ik eerst maar eens naar de kapper. Want middelbaar is prima, maar grijs haar komt er bij vooralsnog niet in!