Toeval

Heb ik uren tevergeefs besteed aan het zoeken en puzzelen hoe mijn blog zo in te stellen dat ik weer kon reageren diende vanavond heel toevallig de oplossing aan!

Na een werkdag kleed ik me altijd eerst even om en ga dan - als er nog niemand thuis is - even gezellig wat blogjes lezen van die dag. Een ontspannend momentje. Dat deed ik vanavond ook en omdat mijn laptopje een beetje traag leek, besloot ik de geschiedenis eens even te wissen. Als je op veel websites surft dan verzamelt hij nogal wat cookies en die moeten ook weer weg.

Direct nadat ik dit gedaan had keerde ik terug naar het blog van de Breimeisjes en tot mijn grote verbazing zag ik onderaan mijn snuit staan (profielfoto) en was mijn boognaam zichtbaar. Ik probeerde een reactie en warempel het werkte! Gauw bij andere blogs gekeken en ook dat werkte maar na twee of drie blogs moet ik weer even de geschiedenis wissen en dan lukt het weer.

Daar had ik nu echt helemaal nooit aan gedacht. Logisch want ik ben ook helemaal niet thuis in dit soort zaken, maar ik ben blij dat ik nu weet waar het euvel zit. Wat een toeval!

Als dat goed blijft werken dan hoef ik mijn laptop niet mee te sjouwen naar Frankrijk om zoonlief - die wel heel goed is met computers - er naar te laten kijken. We gaan pas in februari hoor, maar het is toch een fijn vooruitzicht al duurt het eigenlijk nog best lang voor ik dat kleine mannetje weer in mijn armen kan sluiten.

Gelukkig is er FaceTime en omdat Arthur nu een beetje gaat kletsen wordt dat ook steeds leuker. Hij praat vooral met Franse woordjes, logisch omdat hij dat de hele dag hoort, maar hij heeft ook wat Nederlands in het repertoire. Doei, hapje, lekka (lekker), op en eten is het Nederlandse  repertoire tot nog toe. En opa en oma zegt hij ook. Meer opa, want dat is zijn grote vriend. Als ik de telefoon opneem en hij ziet mijn hoofd in beeld verschijnen dan is het eerste wat hij vraagt; opa?

Ja natuurlijk is opa er jongen, wil je even met hem praten? Er wordt dan driftig geknikt en daarna gekletst (en gekke bekken getrokken) met opa. Maar als hij dan oma zegt dan straal ik van trots en kan ik daar nog dagen op teren. Zo proberen we er het beste van te maken als oma op afstand.

Sinterklaas hebben we bereid gevonden om even om te varen om de cadeautjes af te geven in Marseille. Tenslotte hebben ze daar twee havens en daar kan de stoomboot best even aanleggen. Arthur snapt natuurlijk nog niks van Sinterklaas maar het is toch leuk als hij vanaf jongs af aan wat mee krijgt van die traditie. Leuk hoor om al die cadeautjes bij elkaar te shoppen. Gister hebben we alles ingepakt en hebben we een gedicht gemaakt. In het engels want dan kan schoondochter het ook lezen.

In een van de pakjes zit een kleine brandweerkazerne. Arhur heeft de brandweergenen van zijn overgrootvader (mijn paps) want elke auto doet tatuuu tatuuu en als hij een brandweerauto op straat ziet dan springt hij bijna de wandelwagen uit. Het is heel jammer dat we er niet bij kunnen zijn als hij het pakje openmaakt maar we zien het vast op een filmpje en en februari kunnen we er samen met hem mee spelen want dan mogen we weer een weekje oppassen. Een lichtpuntje om naar uit te kijken.