Niet door!

Toen onze schoondochter in december vroeg of wij er zin in hadden om de laatste week van augustus een week op Arthur te komen passen omdat de crèche dan nog vakantie had, zeiden wij volmondig ja!

We wisten toen nog niet dat er een akelig virus op de wereld zou komen huishouden en dood en verderf zou zaaien. Gelukkig maar, want dat virus betekende wel dat het bezoek van en aan onze (klein)zoon en schoondochter niet meer mogelijk was. In juni werd het reisadvies naar Frankrijk weer geel en dat betekende dat ons weekje toch door zou kunnen gaan.

Voorafgaand aan die week boekten we een hotelletje op weg naar Marseille waar we dan nog wat vakantie konden vieren, we hadden immers ondanks of wellicht dankzij corona, hard gewerkt de afgelopen maanden. Dat hotelletje was onder voorbehoud, als dat niet door zou kunnen gaan was het helaas pindakaas, maar als we maar naar Marseille konden. Het reisadvies bleef geel voor heel Frankrijk en dus stonden wij vorige week zaterdag bepakt en bezakt klaar om de volgende dag af te reizen naar Frankrijk. In plaats van het vliegtuig gingen we veilig met eigen auto. Voor de zekerheid had ik s'morgens nog even op de website van het ministerie van Buitenlandse zaken gekeken en op de ANWB, maar beiden gaven nog een geel advies.

Ruim 150 mondkapjes hadden we bij ons, handschoenen, ongeveer een liter handengel in de speciale coronatas en wij waren er klaar voor. En net toen we de laatste rits dichtdeden keek dochter op haar mobiel en rapporteerde de NOS dat het ministerie het reisadvies naar Marseille had aangepast naar oranje! Niet veilig dus! Met allerlei maatregelen van dien.

Oh wat was dit zuur! Zo ontzettend zuur! Om te huilen zo zuur!

Er zat niks anders op dan de reis te annuleren. Met een heel groot schuldgevoel want nu zaten onze zoon en schoondochter wel een week zonder oppas. Gelukkig sprongen de Franse opa en oma in, maar het knaagt toch!

En nu zit ik thuis op de bank, terwijl ik in Marseille had moeten zijn en torens en huizen had moeten bouwen van duplo. Ik had moeten voorlezen uit Pippeloentje met een klein mannetje op mijn schoot. Naar de speeltuin moeten gaan en vieze luiers moeten verschonen. Veel moeten knuffelen en hele gesprekken voeren, want hij kletst al zo leuk. Kortom al die dingen doen die in de taakfunctieomschrijving staan van een oma. Dus niet.

Natuurlijk zijn er ergere dingen op de wereld. We zijn allemaal nog gezond en hopelijk kunnen we over een paar maanden wel gaan als de situatie beter is. We zien ze dan niet veel, maar we hebben wel een goed contact en een hele goede band.

Nu moeten we de vakantie maar anders indelen en dat lukt ook wel weer. Vorige week konden we direct een weekje in het chalet van mijn vader en broer wat op de Veluwe staat. Ik heb op die plek in mijn jeugd bijna alle weekenden en vakanties doorgebracht dus dat is vertrouwd terrein. Het was mooi in het bos en het was fijn daar te zijn.

De komende twee weken vullen we ook wel in, maar het echte vakantiegevoel wordt het niet meer. Ik ga mijn breinaalden maar weer eens opzoeken en mijn artroseduim voorzichtig overtuigen dat een beetje breien heel goed is voor artroseduimen. Arthur wil wel graag weer een trui!