Paleis en Friese vriendelijkheid

Vrijdag vierde onze dochter haar 23e verjaardag. De bedoeling was natuurlijk om dat met elkaar in Marseille te vieren, deze week zouden we immers op Arthur passen. Toen dat niet door ging en vlak nadat Marseille tot code oranje was gebombardeerd Rutte en zijn kornuiten met het advies kwamen om niet meer dan zes mensen op bezoek te ontvangen, besloot dochter direct: Ik vier mijn verjaardag dit jaar niet. Alleen met jullie!

Tja en dan wil je er toch een leuke verjaardag van maken. Het is al een raar jaar door dat virus, maar tegelijkertijd heeft ze ook mooie stappen gezet. In juli studeerde ze af als mr. in de rechten en even daarvoor was ze door een recruiter al benaderd voor een mooie, passende baan waar ze op 1 september gaat beginnen. Allemaal mooie mijlpalen waar we zo goed en zo kwaad coronaproof bij stil stonden.

Met ons uit eten op haar verjaardag vond ze wel gezellig en toen ontstond het idee om een nachtje een hotel te boeken en daar s'avonds met elkaar te dineren. We zochten op het internet naar een passende aanbieding, het hotel moest het coronatechnisch goed geregeld hebben en een restaurant hebben waar je smakelijk kon eten.

Zo kwamen we uit op een hotel in Leeuwarden dat gevestigd is in een voormalig paleis. Een prachtig gebouw met vele vorstelijke vertrekken en een eetzaal met koninklijke allure. Daar kun je best een verjaardagsvorkje weg prikken. En zo geschiedde.

We stapten gedrieën in ons Fordje en togen via de afsluitdijk naar het altijd mooie Friesland. Helaas was het weer niet zo mooi maar toen we besloten in Harlingen een kop koffie te gaan drinken met een verjaarstaartje brak toch even de zon door. Net toen we in een strandpaviljoen waren neergestreken met een prachtig uitzicht op de Waddenzee. Dat was op zich al een cadeautje.

Het hotel was mooi, de mensen vriendelijk en we hesen ons in ons nette kloffie om te gaan dineren in die vorstelijke eetzaal. Het werd een geweldige avond, met super lekker eten en een ontzette attente bediening. Dochter voelde zich toch echt jarig.

Zeker toen neef Arthur samen met zijn papa voorafgaand aan het diner met zijn tante belde en haar een dikke verjaardagskus via FaceTime gaf en ook nog speciaal het woord gefeliciteerd had ingestudeerd. Dat is een best moeilijk Nederlands woord als je 2,5 jaar oud bent. Het kwam er niet helemaal goed uit maar de intentie en dat stralende koppie waren ook cadeautjes.

Vanmorgen reden we op ons gemakje terug naar Amsterdam. Dit keer niet via de afsluitdijk maar met een omweg om nog even wat te eten in Oudemirdum, een mooi Fries dorp in Gaasterland. We hadden het ontbijt overgeslagen dus een bammetje ging er wel in. Zo'n 15 jaar geleden hadden we een vakantiehuisje gehuurd in Oudemirdum en sindsdien hebben we een zwak voor dit dorp en proberen we ieder jaar even langs te gaan.

Toen we net klaar waren met eten kwam er een ouder (zeg maar gerust oud) echtpaar binnen. Ze keken even of er plaats was en of ze er veilig konden zitten (op 1,5 meter en dat was prima geregeld) en toen sloeg de man een arm om de schouders van zijn vrouw en vroeg haar op een hele lieve toon, nou waar wil je zitten meisje van mij?

Dat was zó ontzettend lief! Dochter en ik keken elkaar aan en kregen bijna een brok in de keel. Met een glimlach en een grote zak Fryske dumkes zijn we toen terug naar huis gegaan.

Dochter had een topverjaardag gehad!