Terwijl ik dit schrijf plenst het buiten van de regen. Het regent zo hard dat er in de tuin een klein laagje water staat. Dat gebeurt steeds bij deze felle, harde buien, maar omdat er genoeg aarde is en de tuin iets afloopt naar de straat richting de regenput hoeven we niet bang te zijn dat we binnen natte voeten krijgen. Gelukkig maar!
Het is wel een verschil met vrijdag. Toen was ik vrij en liep ik in de zon op de markt om verse groente, kaas en nieuwe kopjes in te slaan. Al kochten we die laatsten niet op de markt maar gewoon bij de Hema. Die goeie ouwe Hema, al negentig jaar en bij uitstek geschikt om daar kopjes te kopen. Er waren er hier de laatste tijd een paar gevallen en meestal overleven ze zo'n val op de plavuizen vloer niet.
Het was dus een fijne dag, zo op de markt in de zon. Hoe anders werden we op zaterdagmorgen wakker met een felle regen die tegen de ramen striemde. Ook niet erg want een goed excuus om me nog even om te draaien. Later kreeg ik koffie op bed en gunde ik mezelf een lui uurtje met die koffie en een boek. Het gebeurt niet vaak dat ik van mezelf lui mag zijn.
Voor mij was het niet erg dat het bleef regenen, alle boodschappen in huis, de krant op de laptop en een haakwerkje in de buurt. Over dat haakwerkje gesproken, dochter heeft toch gekozen voor de Adriana deken in plaats van de deken van Zusjeknus. Dat laatste patroon vond ze toch wat minder mooi, dan de Adriana en haar tenen moeten dan maar dealen met die gaten. Prima kind, dan doen we de Adriana.
Ik heb hem opgezet en haak af en toe een toertje. Niet te lang, maar gewoon voor de leuk, omdat het altijd zo heerlijk is om te haken. Afgelopen donderdag was ik bij de chirurg en die had zijn oordeel al snel klaar. Opereren maar! (hij stond nog net niet in mijn bijzijn zijn messen te slijpen 😀)! Niet gezellig maar dan ben ik er maar vanaf. De 15e gaat dat gebeuren.
Maar ik dwaal af, want ik was nog bij de regen en wilde naar de romantiek. Want die was er wel degelijk op die regendag, omdat ons achterbuurmeisje trouwde. De bruidegom heeft Marokkaanse roots dus werd de bruid door haar gom opgehaald door een stoet van toeterende auto's en stonden er familieleden in klederdracht klaar om met muziek en gezang het bruidspaar te begeleiden richting de trouwlocatie. Het was een enorm (vrolijk) lawaai en haar ouders hadden in overleg met de buren in het straatje verschillende partytenten gezet zodat de rituelen volbracht konden worden zonder dat de prachtig opgedofte bruiloftsgasten er als verzopen katjes uit kwamen te zien.
Ik had gehoopt vanachter het logeerkamerraam een glimp te kunnen opvangen van de bruid, maar dat is door de tenten en de paraplu's helaas niet gelukt. Ze zal er vast prachtig uit hebben gezien, want er steeg op een gegeven moment een enorm gejuich op. Mooi om even wat van al die rituelen iets mee te kunnen krijgen.
En mijn nieuwe kopjes drinken lekker!
