15 dingen die je een beetje kunnen helpen.......

In het kader van vormgeven aan mijn nieuwe leven luister ik elke zaterdag naar de Saarpodcast. In het begin, ik moest er nog een paar terugluisteren, vond ik dat soms wel wat ongemakkelijk. Bijvoorbeeld met onderwerpen zoals hoe vertel ik mijn werkster dat ik niet tevreden ben, want de gemiddelde 50+ vrouw hééft helemaal geen werkster, die ploetert zelf met haar sopemmertjes in haar huis en vertelt de stofzuiger dat ze niet tevreden is omdat het kreng stukjes overslaat. Je zult maar zo'n probleem hebben om niet met je werkster te kunnen communiceren, een luxe probleem hoor, maar daardoor heen luisterend was het toch een prettige afleiding en gaf het moed om de zaterdag te beginnen. 

Later werd het met de ziekte van Els, haar verblijf in het hospice en haar eerlijkheid over de reis naar het definitieve afscheid een goed excuus om de dag te starten met een flinke huilbui én als ik eerlijk ben hielp het me in mijn eigen rouwproces ook wel een beetje omdat er daar ruimte was om echt goed afscheid te nemen, iets wat wij niet konden omdat mijn lief zomaar ineens, patsboem dood was! 

Ik volg Saar ook al een tijdje op Facebook en vermaak me daar vaak met de verhalen of met de opsommingen van "21 dingen die een vrouw van 50+ nooit tegen haar buurman moet zeggen" of "10 dingen die het opgroeien in de jaren '70 kenmerkten". Er zitten vaak flauwekul dingen tussen en soms ook rake dingen, maar het is altijd wel vermakelijk. 

Afgelopen week had ik een drukke week op mijn werk met allerlei kennismakingsgesprekken en in één daarvan kwam mijn verse weduwschap ter sprake. Nu wil ik op mijn werk zeker niet bekend staan als de jankende weduwe - huilen doe ik thuis, want die baan daar wil ik een succes van maken - maar dit gesprek was fijn en luchtig en kwam het even over van wat heb je nu nodig in deze situatie. 

Toen ik terugreed naar huis moest ik aan de opsommingen van Saar denken en zo kwam het dat ik mijn eigen 12 dingen heb opgesteld die je als verse weduwe een beetje kunnen helpen:

• Gezichtscrème: door het vele huilen hangen de vellen op een gegeven moment onder je ogen, dus smeren, smeren en smeren, al is het maar met een lik uit het vertrouwde blauwe blik;
• Een korte versie: hoe goed bedoeld ook, mensen vragen te pas en onpas (terwijl je in de rij staat bij de bakker) wat er precies is gebeurd. Zorg voor een korte, of ultrakorte versie van het verhaal zodat je niet overvallen wordt of met je mond vol tanden staat en je krijsend van verdriet bij de bakker op de grond zakt. Of zeg gewoon dat je de belangstelling waardeert maar er op dat moment niet over wil/kan praten;
• Een tijdklok: in je eentje thuis komen is al een ding, maar alleen thuiskomen in een donker huis is een ander ding. Een tijdklok die een lamp aandoet als het donker wordt maakt dat net een stukje beter;
• Een rode lippenstift: dit is een tip van een collega en lotgenoot, als je iets sociaals moet doen en je wil niet dat het van je gezicht af te lezen is, maak je op en doe rode lippenstift op. Het helpt. In mijn geval is het een roze lippenstift!
• Mascara: als je al mascara opdoet, doe alleen je bovenste wimpers, van de onderste wimpers huil je de mascara er in de loop van de dag toch vanaf en het scheelt pandabeer ogen;
• Joggingbroek: een joggingbroek is je beste vriend en je zou bijna vergeten dat je nog andere kleren in de kast hebt, maar doe toch maar wel wat leuks aan nadat je je s'morgens eindelijk uit je bed en door de douche hebt gesleurd, het verdriet is niet minder maar je voelt je toch iets beter in iets leuks. 
• Sorry: zeg nooit sorry voor je tranen. Je lief is dood, je mag huilen. Sterker nog je kunt niet anders;
• Kies: voordat je je huis verlaat gluur eerst even wie er nog meer op straat zijn. Hoe lief en hoe goed bedoeld ook, je hebt niet altijd zin om vragen van verre buren te beantwoorden. Wacht tot zij in hun auto zijn gestapt en vertrek dan zelf. Dat geldt ook voor als je iemand op straat ziet aankomen. Je hoeft niet meteen in een struik te duiken, maar kies vooral zelf of je zin hebt in een contactmomentje. Een volgende keer maak je vast wel weer dat praatje;
• Spiegel: kijk even in de spiegel als de bel gaat voor je de deur open doet. Zodat je pakjesbezorger zich niet een ongeluk schrikt als hij jouw behuilde hoofd ziet. Moet je hem nog gaan troosten;
• Lees: er zijn zoveel boeken en blogs van lotgenoten. Ook al is hun verhaal niet hetzelfde als de jouwe, je vindt herkenning en dat helpt weer een beetje om de dag door te komen. Ik heb vooral veel gehad aan "Je mag mij altijd bellen" van Karin Kuiper en ook "Stad vol ballonnen" van Femke van der Laan bood troost;
• Zakdoekjes: zorg ervoor dat je in elke tas, elke jas een pakje zakdoekjes hebt. Logisch toch?
• Pen en papier: je hoofd is een zeef, schrijf belangrijke zaken meteen op want anders vergeet je het gegarandeerd;
• Vaste plek: leg zaken als sleutels en je notitieblok op een vaste plek, want anders ben je altijd alles kwijt en vind je je autosleutels terug in de koelkast;
• Belangstelling: ook al is het nog zo moeilijk, probeer belangstelling op te brengen voor anderen. Luisteren naar hun verhalen kan afleiding bieden, maar als jij interesse toont in het leven van anderen dan blijven ze ook naar jou luisteren;
• Niet: doe al deze bovenstaande dingen lekker niet en doe gewoon wat jij denkt dat goed voelt! Het is jouw verdriet en jouw gemis!

PS: de eerste toertjes zijn weer gebreid en de brievenbus heb ik eigenhandig weer gerepareerd! Fijn weekend!