Het werd, het was, het is gedaan......

Het werd, het was, het is gedaan......

Tijdens mijn werkzame jaren in de uitvaartbranche zag ik veel rouwgedichten voorbij komen. Eén van de mooiste vind ik die van de schrijver M. Vasalis. Bovenstaande zin, die van haar is, spookte de afgelopen week vaak door mijn hoofd. 

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik mijn lief voor het allerlaatst zag voor dat we de deksel op de kist deden. We namen voorgoed afscheid van hem en zowel ik als de kinderen probeerden ons leven weer op te pakken. Een nieuwe richting te geven aan een leven zonder hem. 

Dat dat niet mee viel heb ik regelmatig verteld op mijn blog. En nu zijn we een jaar verder en in de aanloop naar deze week van sterven en van afscheid nemen ging die zin door mijn hoofd. Alsof ik een soort van hoopte dat na dit jaar het over zou zijn. Dat het gedaan zou zijn. Klaar we hebben het gehad en nu wordt het leven weer goed. Een soort van tegen beter weten in hopen dat hij weer voor de deur zou staan. 

Dat gebeurde natuurlijk niet en natuurlijk weet je ook wel dat het niet zo is. Dat het na een jaar niet over is. Dat hij nog steeds zo gemist wordt en dat het verdriet nog even groot is, maar dat er soms momenten zijn dat je het makkelijker draagt. Inmiddels ben ik er van overtuigd dat het nooit meer weg gaat en dat ik het de rest van mijn leven mee zal nemen. En dat is ook goed, onze liefde was en is dat waard. 

Het is dus nog lang niet gedaan, maar in deze bijzondere week waarin de herinneringen zomaar op popten in mijn brein, alsof er luikjes open gingen in mijn hoofd, was er ruimte voor verdriet, maar ook voor saamhorigheid. 

We zijn nog steeds een hecht gezin en hij heeft nog steeds zijn eigen plek in ons midden. Ook Arthur is opa niet vergeten. Vorige week strooiden we zijn as uit en toen we Arthur daarna ophaalden bij mijn broer wilde hij met de playmobil bij oma spelen. Na een tijdje vroeg hij, ben je nog verdrietig om opa? En toen ik hem vertelde dat ik dat was omdat ik hem zo mis, keek hij me nadenkend aan. Ik mis opa ook een klein beetje. Wat mis je dan vroeg ik hem. Hij antwoordde meteen: Dat ik altijd racen met opa ging kijken. 

Ach zo'n mannetje van vijf, die al zo goed in staat is om zijn gevoel te verwoorden en gewoon de vragen die hij heeft durft te stellen. Hoe mooi is dat. 

Morgen komt hij pannenkoeken eten met nog een handjevol andere familieleden en sluiten we samen deze week van herinneringen af en gaan we dapper dat tweede jaar in. Wij kunnen dat!