Nieuwe vaardigheden

Nu mijn vader in het verpleeghuis op de revalidatieafdeling verblijft  betekent dat dat je als kind een hoop nieuwe vaardigheden onder de knie moet krijgen. 

Dat begint al als je het verpleeghuis binnenkomt. Het is een wat ouder gebouw, maar alles ziet er keurig onderhouden uit en het is gezellig ingericht, daar is niets mis mee, maar er hangt soms een wat penetrante lucht. Vooral in de liften. Daar stinkt het soms naar poep en pies. Mooier kan ik het niet maken en dat is wennen. Het helpt als je niet door je neus ademt, maar door je mond. 

Onlangs stond ik met mijn schoondochter en de kleinzonen in de lift en er waren nog wat mensen ingestapt. De lucht was niet te harden en Arthur snoof eens diep en vroeg toen - vrij hard - hoe komt het dat het hier zo naar poep stinkt! 

Laurens trok, zo klein als hij is, meteen een blik van ik ben het niet hoor. Net nog een schone luier gekregen. Gelukkig waren we snel op de tweede verdieping. 

Verder moet ik mijn diploma "rolstoelrijden" nog behalen. Met een kinderwagen kan ik prima overweg, maar met een rolstoel en een vader er in, is toch andere koek. Ik ga te hard, of te zacht, mijn bochtenwerk is slordig en het parkeren is ook nog niet je dat. En dan hebben we het nog niet eens gehad over vaders in de rolstoel zetten. Dat is ook een vak apart! Maar al doende leert men en ik doe mijn best. 

Wat ik ook moest leren was het dossier lezen. Mijn vader heeft ons kinderen gemachtigd om zijn dossier online in te kunnen zien. Dat is handig want zo kan ik op mijn werk s'morgens al zien hoe de nacht is geweest en of hij die dag bezoek van artsen of therapeuten krijgt. Maar in zo'n dossier staan veel afkortingen en nu ben ik wel wat gewend vanuit mijn werk, maar sommige afkortingen zijn echt abracadabra. Dat levert soms dan ook wel weer hilarische appjes op van mijn broer en zus. Gelukkig is google een goede en geduldige vriend en komen we er vaak wel uit. 

Hoe vervelend het ook is dat hij daar moet zijn, het is hartverwarmend om te zien hoe goed hij verzorgd wordt en hoe lief alle verpleegkundigen zijn. Diep respect heb ik voor ze. Zoveel liefde voor hun vak en altijd opgewekt. Ik zou het ze niet nadoen. 

Zo meteen ga ik zijn schone was inpakken en weer even langs, vanmiddag heeft hij " borreluur". Dan rollen we hem naar beneden naar het restaurant waar we een drankje drinken en bitterballen eten. Na een uur is hij helemaal gesloopt, maar hij geniet er van als een aantal van zijn nazaten aanschuiven. Zeker als zijn achterkleinzonen er zijn. Dan zien we toch weer een sprankeltje in zijn ogen. 

Het is wat hoor op deze manier oud zijn en zo afhankelijk zijn. Ik weet niet of ik dat wil later en denk er steeds meer over na hoe en wat je daarvoor kunt regelen om je oude dag een beetje gemakkelijk te maken. 

Maar goed eerst vandaag maar weer eens mijn vaardigheden versterken. 

De oudste en de jongste van de familie, hand in hand.