Haarlem, Vlissingen, Hasselt, Barneveld en Ameland!

De titel van dit blog duidt niet op een rondreisje door Nederland. Het zou qua volgorde ook helemaal geen logische route zijn en je bent dan ook wel even onderweg, want in deze volgorde moet je - ik heb het uitgerekend - 765 kilometer rijden. En dan heb ik de kilometers vanaf mijn woonplaats naar Haarlem en vanaf Ameland weer terug naar huis nog niet eens meegerekend. Hoewel ik denk dat ik dan op Ameland wel een fijn hotel had geboekt om even bij te tanken. 

Het gaat dus niet om een reis, maar bovenstaande plaatsnamen komen overeen met de kleuren van het garen van Scheepjes Colour Crafter, alle kleuren van dit garen hebben een naam van een plaats. En de "route" is dus niet geografisch gekozen maar de volgorde van kleuren die ik het mooiste vond voor mijn zigzag dekentje. 

Van Haarlem (bruin), Barneveld (roomwit) en Ameland (zachtgroen) had ik van elk nog drie bollen op voorraad en het leek me leuk om daar een dekentje van te haken. Een lekker dekentje in een leuk patroon wat makkelijk weghaakt en wat fijn is om op een koude winteravond over je voeten te leggen op de bank. 

In mijn vakantie was ik op zoek gegaan naar een leuke steek zie dit blog en had ik met een restje het patroon geoefend. Het was heerlijk om daar zomaar een dag aan te besteden. Toen ik dat onder de knie had heb ik de steken opgezet en ben ik begonnen met bruin en al gauw dacht ik, hmm met drie kleuren wordt het misschien toch een beetje saai. Als je op Pinterest kijkt naar voorbeelden zie je zoveel leuke combinaties voorbijkomen en daarom moest er wat bij, ook omdat ik met het garen dat ik had waarschijnlijk maar een kort dekentje zou kunnen maken. 

Nu heeft Colour Crafter heel veel verschillende kleuren en ben ik eens lekker gaan snuffelen bij diverse online handwerkwinkels en bedacht ik waar die kleuren bij moeten passen. Mijn bank is bruin en er liggen oranje kussens op en ook een groene, een beetje de kleur van kleur Ameland en dus wilde ik er een warm oranje bij hebben en een zandkleur. 

Het was nog een beetje puzzelen welke volgorde het zou worden, ik had diverse combinaties gemaakt met de bollen wol, maar deze leek me het leukste. En het haakt heerlijk weg. Ik heb gekozen voor brede strepen van zes toeren, dan heb ik wat minder draadjes weg te werken en oogt het wat rustiger. 

Heel ver ben ik nog niet, want ondertussen heb ik ook druk aan de Ajaxtrui voor Arthur gewerkt. Alle panden zijn af, de hals zit er in en ik ben het logo erop aan het mazen. Morgen zie ik hem en kan ik nog even meten of de mouwen lang genoeg zijn. Mocht dat niet zo zijn dan kan ik ze nog aanpassen. 

Het is maar goed dat ik niet zo'n rondreisje maak want bij Elizabeth zag ik vandaag ook alweer zo'n leuke deken voorbij komen. Inspiratie genoeg, nu de tijd om het te doen nog! 

Wijze woorden van Patricia

Begin deze maand overleed Patricia Routledge, een Britse actrice die jarenlang de rol van Hyacinth Bucket (zoals zij het uitsprak Bouquet) vertolkte. Ik keek graag naar die serie en verwonderde me dan over hoe één vrouw, die zich beter voelde dan anderen, zo'n impact kon hebben op haar omgeving. Dat soort gedrag zag ik wel eens in mijn werkomgeving en dan kreeg zo'n iemand in mijn hoofd het etiket; dat is een Hyacinth! 

Maar ik dwaal af, want de reden dat ik zo graag keek was vooral de humor die er in voorkwam, er waren afleveringen bij dat ik zowat van de bank afrolde van het lachen met haar absurde plannen en de gekke situaties die daaruit voortkwamen. Ik herinner me een aflevering waarin ze een boot gingen huren om er een chique diner of zoiets op te geven. In plaats van een super-de-luxe jacht werd het een simpel kajuitbootje en er ging van alles mis. Mijn lief en ik lagen blauw van het lachen. 

Patricia Routledge is 96 jaar geworden en rondom haar overlijden kwamen er diverse interviews met en berichten over haar in de media waarin ze vertelde over haar lange leven en hoe ze daar op terug keek. 

Mooi om te lezen en één ding raakte me in het bijzonder. Ze zei: 

"Ouder worden is geen laatste stap, het kan het mooiste hoofdstuk van je leven zijn als je jezelf toestaat om weer tot bloei te komen."

Het heeft me aan het denken gezet, want wat ze zegt kan het verschil maken tussen een fijn leven in je laatste jaren en langzaam verbitterd en verzuurd ouder worden tot je laatste uurtje is geslagen. Natuurlijk moet je dan wel je gezondheid en de omstandigheden waarin je leeft een beetje meehebben, maar hier komt mijn favoriete quote weer goed van pas! 

Mooi ook dat iemand die over zo'n groot talent beschikte om anderen zo ontzettend aan het lachen te maken ook het vermogen bezat om mensen aan het denken te zetten. Een veelzijdig iemand, Patricia Routledge, ik hoop dat ze mag rusten in vrede. 

Ondertussen denk ik na over haar advies hoe ik dat in de praktijk ga brengen want het laatste wat ik wil is een zure en verbitterde oude vrouw worden. Zo een waar mensen dan van zeggen: Oh die, nee daar moet je met een grote boog omheen lopen, wat een vreselijk chagrijnig mens is dat. Dat wil ik te allen tijden zien te voorkomen. 

En ineens denk ik terug aan mijn eigen moeder die in het laatste jaar van haar leven, geconfronteerd met een zwak hart en een warrig hoofd, vaak tegen me zei. Ach laten we nog maar een beetje lol maken, want dat deden we voor haar ziekte altijd zo graag. En dat deden we dan weer, tot de tranen van het lachen over onze wangen siepelden. 

Net zoals Patricia dat in de rol van Hyacinth voor elkaar kreeg. Tot mijn grote vreugde vond ik het allerleukste stukje van die boot terug op YouTube. En ook nu weer kreeg ik de slappe lach. 

https://www.youtube.com/watch?v=_rQOwakB7Z0

Kopje thee!

Om 16.00 uur werden we verwacht in het Amstel Hotel en dus stapten dochter en ik, netjes aangekleed, om half vier op de metro. We stapten uit op het Weesperplein en liepen naar het hotel. Over de blauwe loper mochten we naar binnen. (ik had stiekem op een rode loper gehoopt, maar dat zat er niet in). 

In de prachtige hal met een majestueuze trap werden we ontvangen door een aardige meneer achter de receptie die onze jassen aannam en ons verzocht om plaats te nemen in de hal want vanuit daar werden we opgehaald voor de afternoon tea. 

Dat wachten was geen straf want zo konden we even het mooie interieur aanschouwen. De prachtige herfstboeketten die op allerlei sokkels kunstig opgesteld stonden in het midden van de hal, de mooie, hoge plafonds en een schitterende kroonluchter, waarbij ik wel direct dacht; je zult zo'n ding maar moeten poetsen. 

Om 16.00 uur verscheen er een heer in de hal die ons en alle andere mensen één voor één opzocht op zijn gastenlijst, ons verwelkomde en ons naar onze plaatsen bracht in de serre met uitzicht op de Amstel. Wij kregen een mooi gedekte tafel voor het raam en onze stoelen werden aangeschoven. 

Er kwam een dame die ons een glas champagne inschonk en vertelde wat de bedoeling was. We zouden 4 gangen krijgen, twee hartige en twee zoete en bij elke gang kregen we een andere thee geserveerd. 

Even later kwam de eerste gang dat bestond uit een klein glaasje gazpacho van pompoen, een schaaltje met een salade afgetopt met rilletes van eend en een heel klein bordje met wildzwijnenpaté en een toastje van ontbijtkoek. Daar kregen we een groene thee bij met citrusaccenten. 

De tweede gang bestond uit drie mini sandwiches, belegd met zalm, pastrami en gegrilde groente en een roggebroodrondje met roomkaas, komkommer en mierikswortel en bij deze gang kregen we een speciale jasmijnthee. 

Bij de derde gang kwam er een prachtige etagere op tafel met allemaal heerlijke zoetigheden, zoals een macaron, een witte chocolademousse met iets van rood fruit gevuld. Een eclair van melkchocolade gevuld met iets van sinaasappel, een stukje operacake én een tartelette met caramel en room. Hier kregen we een earl grey thee bij, geserveerd in een portglas. 

Als laatste gang kwamen er twee scones, een vanille en iets met sinaasappel en pistache en daarbij zat een glaasje met perengelei en een clotted cream. De thee was een icetea met rabarber. 

Het was een groot feest! Al die mooi opgemaakte bordjes en schaaltjes, al die smaken die zo goed op elkaar waren afgestemd samen met de verschillende theesoorten. De prachtige omgeving, het uitzicht op de Amstel en het gezelschap van mijn dochter. 

Hoewel het allemaal kleine hapjes waren, was het al met al toch een beste maaltijd en hebben we daar 2,5 uur gezeten. Ik had vooraf geen idee wat ik verwachten kon en had als avondeten een pannetje groentesoep gemaakt. Een lichte maaltijd na zo'n theefestijn, maar we zaten zo vol dat we de soep thuis niet meer aangeraakt hebben. Die komt wel op en gaat anders de vriezer in. 

Het was een geweldig verlaat verjaardagscadeau en ik heb er van genoten! 

Een rood randje en tegenstellingen.

Gistermorgen lag ik op de behandeltafel bij de huisarts terwijl zij heel vakkundig een gerstekorrel uit mijn linkerooglid aan het verwijderen was. Het kreng zat er al een tijd en ondanks warme kompressen en het verzoek om die plaats vrijwillig te verlaten, deed hij dat niet. Terwijl de huisarts aan het peuteren was zei ze, ik hoop niet dat je dit weekend een feestje hebt waarbij je vol in de make-up moet, want dat is nu even niet verstandig. 

Nee, zo'n feestje heb ik niet dit weekend, maar ik had gistermiddag wel "dienst" bij de voedselbank. Inmiddels ben ik lid van het vrijwilligersteam en mag ik na een paar keer meegekeken te hebben samen met nog iemand de intakegesprekken en de herintakegesprekken doen. 

Bij dit soort gesprekken hoef je niet volop in de make-up en opgedoft aanwezig te zijn dus de afwezigheid van mascara en het rode randje aan mijn oog viel helemaal niet op. En ik kon er niks aan doen dat het rode randje nog wat roder was geworden én dat mijn andere oog ook wat roder was geworden aan het eind van de middag.

Want wat een schrijnende en intens verdrietige verhalen hoor je daar en wat is het dan mooi dat je een luisterend oor kunt bieden en als na de intake blijkt dat iemand recht heeft op boodschappen dat je toch iets kunt doen. Al is het maar een heel klein beetje. En wat kunnen mensen dan blij en opgelucht zijn als blijkt dat ze boodschappen krijgen en dat de tranen van opluchting dan vloeien. Een klein druppeltje op een gloeiende plaat, maar vaak helpt dat kleine druppeltje en daar gaat het om. 

Ook gisteren hoorde ik weer een schrijnend verhaal en bloedde mijn hart en hoewel ik in mijn werk geleerd heb om wel mee te leven maar niet mee te lijden, schoot ik toch even vol. Gelukkig had deze client recht op boodschappen en was het fijn om te zien hoe de client met een grote tas met verse groente en andere boodschappen de deur uitging. Nu staat er de komende dagen in elk geval een warme maaltijd op tafel. 

Het is niet allemaal verdriet, het zijn ook verhalen van hoop, moed en heel veel veerkracht van mensen die zich beetje bij beetje uit hun ellende weten te ontworstelen en ook dat is mooi om te zien. Na zo'n middag besef ik steeds weer hoe goed ik het zelf heb en dat het leven een roulette is waarbij het balletje zomaar in het verkeerde vakje kan vallen. In elk geval ben ik blij met dit vrijwilligerswerk, het geeft me het gevoel iets te kunnen bijdragen, al is dat niet veel. 

Een hele bijzondere tegenstelling is dan wel dat ik vanmiddag samen met mijn dochter een high tea heb in een van de sjiekste hotels van Amsterdam. Het Amstel Hotel. Dat is nog een verjaarscadeautje uit 2023. Toen kreeg ik van dochter een voucher om samen met haar te gaan high teaen. De bon was twee jaar geldig en het was er nog niet van gekomen om hem te verzilveren. 

Dus vanmiddag ga ik met mijn rode randje, zonder make-up, maar wel netjes aangekleed naar dat sjieke hotel. Daar mag ik vast wel naar binnen zonder mascara en anders zet ik mijn zonnebril op. Dat doen beroemde gasten die in zo'n hotel logeren ook om niet herkend te worden. Ik ben benieuwd of we nog een beroemdheid spotten en ik ben heel benieuwd naar de entourage en natuurlijk het lekkers dat we gaan krijgen. Ik hou jullie op de hoogte! 

Bloghop van de maand oktober: Favoriete Quote!

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand oktober. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over je favoriete quote! 

Of ik een favoriete quote heb? Nou en of! Let op, daar komt ie:

Je kunt niet kiezen wat je overkomt, maar je kunt wel kiezen hoe je ermee omgaat!

Deze quote heeft me al vaak geholpen als het even anders liep dan ik had gewild. Dat kunnen kleine dingen zijn, zoals een wollen trui te heet wassen of als er een apparaat stuk gaat dan helpt me dat altijd weer te relativeren. Maar ook bij grotere en ernstige dingen helpt het me.

Toen ik in 2022 op zoek moest naar een andere baan moest ik een nieuw cv maken. We kregen van mijn toenmalige werkgever workshops van loopbaancoaches om zo goed mogelijk beslagen ten ijs te komen op de arbeidsmarkt met solliciteren. Eén van die adviezen was om je favoriete quote of een gezegde die op jou van toepassing was, op te nemen in je cv. 

Begin maart 2022 was ik druk met een nieuw cv te maken en wist ik meteen dat bovenstaande quote erop moest komen. Niet wetende dat diezelfde maand ik met mijn eigen quote om de oren werd geslagen toen heel plotseling mijn lief overleed. 

Daar zat ik dan, na de uitvaart. Het leven had me geconfronteerd met iets waarvoor ik niet gekozen had en ook nooit zou kiezen, want ik wilde heel graag oud met hem worden. En toch hielp deze quote me ook weer om mijn leven stapje voor stapje weer op te bouwen en voor een toekomst zonder hem te gaan. 

Ik kon kiezen voor een leven in het hoekje van de bank, wat heel verleidelijk was, maar ik wist heel zeker dat als ik daarvoor zou kiezen dat ik de verbinding met de wereld om me heen zou kwijtraken. En dus koos ik ervoor om regelmatig van de bank af te komen en die stappen te zetten. Was het makkelijk? Nee absoluut niet, maar wel de moeite waard want ondanks het grote gemis heeft die keuze me ook weer heel veel gebracht. 

Natuurlijk besef ik heel goed dat dit voor iedereen anders is en dat het ook een beetje in je karakter moet zitten om te durven kiezen. Maar toch, het is jouw leven, jij zit aan het stuur en dus mag jezelf keuzes maken! 

Nou dit blog is een stuk serieuzer geworden dan ik voor ogen had toen ik begon met schrijven, want ik wilde het luchtig houden, maar blijkbaar kozen de woorden zich vanzelf. En nu ga ik gauw eens lezen welke andere quotes er in deze bloghop voorbij komen. 

Pompoenen, Jasper en Francois!

Wat een heerlijk herfstweer is het dit weekend. Gisteren had de zon even tijd nodig om goed voor de dag te komen, maar ze kwám en dat was fijn. Zo'n zonnetje geeft de wereld een mooie herfstgloed waar ik erg van kan genieten. Ik hou van de herfst en zo langzamerhand komen er ook weer wat herfstgerechten op het menu. 

Ik kookte gisteren een lekker pannetje pompoensoep en dat vertelde ik in de gezinsapp mét de mededeling dat iedereen die daar zin in had welkom was. En ze hadden er zin in, aan het eind van de middag zat ik met mijn gezin en de kleinzonen aan tafel.  Wij zaten heerlijk te kletsen terwijl de jongens aan het spelen waren. De speelgoedgarage is een groot succes trouwens! 

Het was gezellig en de pompoensoep viel in de smaak. Dochter houdt van bakken en zij had een heerlijk brood gebakken voor bij de soep en als toetje een perencake. Erg lekker allemaal. 

Vandaag was de zon al meteen present en dat was fijn om lekker even in de tuin bezig te zijn. Nu moest ik eerst naar het tuincentrum voor kattenbakgrit en daarvoor haalde ik Arthur op die gisteren al te kennen gaf graag mee te willen. 

Het werd een gezellig uitje. Er waren nog volop herfstplanten en sierpompoenen, maar ze waren ook druk bezig om de kerstafdeling weer op te tuigen. En ook om de speurtocht uit te zetten die ze altijd in oktober doen. Arthur had al snel in de smiezen dat het dit keer om dinosaurussen gaat. Tot mijn verbazing kent hij die verschillende beesten ook nog bij naam. Ach zo leer ik ook weer wat. Voor de speurtocht moeten we weer terug, want die is pas vanaf 1 oktober te doen. 

Natuurlijk dronken we wat in het tuincafé, dat hoort erbij, en zochten we niet alleen wat plantjes uit, maar kozen we samen ook een paar sierpompoenen. We sjouwden samen de zware zakken kattenbakgrit in en weer uit de auto en hebben samen de plantjes in de potten gezet en het rek weer gezellig gemaakt. 

Daarna mocht hij de pompoenen schikken op het rek. Het duurde even voordat het naar zijn zin lag, maar nu is het weer een gezellig plekje. We bekeken nog even twee grote spinnenwebben. Hij vindt spinnen een beetje griezelig en toen hij web nummer 1, waarin een dikke spin, had gespot vertelde ik dat dit Jasper was en dat hij niets doet, behalve muggen vangen. 

Hij zag nog een verlaten web waar een bij tegenaan gevlogen was en die heb ik maar even bevrijd door zachtjes een draadje van het web los te trekken zodat de bij loskwam en weer verder kon vliegen. We keken hem samen na en aanschouwden nog even een hommel die in de asters druk naar nectar aan het zoeken was toen Arhtur nog een web zag met daarin ook een grote spin. Hoe heet deze oma? Ehm, geen idee, ik had deze nog niet gezien. 

Oh hoe zullen we hem noemen dan Oma? Er passeerden verschillende namen, maar uiteindelijk is het Francois geworden. We hebben Jasper en Francois verder met rust gelaten en zijn naar binnen gegaan, want een middagje bij oma in de tuin werken is leuk, maar even tv kijken zonder dat je kleine broertje om aandacht komt vragen is ook leuk. En binnen zijn geen spinnen! 

Vakantie met wind en regen!

Natuurlijk weet je dat als je in september vakantie hebt je pech kunt hebben met het weer. Gelukkig had ik met mijn dochter al kunnen genieten van een klein weekje zon op Kreta. Voor de twee weken erna had ik allerlei plannetjes in mijn hoofd gemaakt. Een ochtendje naar de stad om de Albert Cuijpmarkt weer eens te bezoeken. 

Het onkruid in de tuin wieden en een beetje opruimen. Een rondje door een tuincentrum maken. Weer eens naar een (nieuwe) kringloop gaan en daar een paar uurtjes stukslaan. (ik had een mooie gezien op de website van Elizabeth op een uurtje rijden hier vandaan en daar kon ik dan direct een leuk dagje van maken). Lunchen met een vriendin! De schuur opruimen! (niet leuk maar moet wel eens gebeuren). Een haakwerkje opzetten!  Arthur van school halen en samen naar de stad gaan. Laurens ophalen voor een middagje bij oma spelen. De banden van mijn fiets oppompen om weer eens een fijn stukje te fietsen en ook wilde ik mijn kledingkast weer eens opruimen.

Maar zoals dat gaat met plannen maken vooraf, blijkt dat de praktijk anders in elkaar zit. Helaas bleek dat een luchtweginfectie als ongenode gast op visite kwam en voor je die dan de deur uit hebt gewerkt ben je weer even verder. 

Ook zat het weer niet erg mee. Windkracht 8 hadden we hier afgelopen maandag en de haren woeien zowat van je hoofd en van in de tuin werken kwam het dus niet echt en ook mijn fiets bleef met zachte banden in de schuur staan, net als alle rommel daar. Enfin, niemand die het ziet. 

Door die luchtweginfectie was mijn energieniveau niet heel hoog en konden werkjes als kasten opruimen me gestolen worden. En dat is natuurlijk helemaal niet erg. Jammer is het wel zo tijdens de vakantie, maar er is nu eenmaal niets aan te doen. 

Gelukkig ging het al snel weer beter en kon de middag met Arthur wel gewoon doorgaan. In de hozende regen stond ik op het schoolplein en enthousiast kwam hij op me afrennen. Het was geen weer om de stad in te gaan en dat wilde hij ook helemaal niet. Gewoon lekker spelen hier en er stond nog een verrassing op hem te wachten want ik had aan het playmobil assortiment een nieuwe auto toegevoegd. Die stond al een poosje op zijn verlanglijstje. We hebben hem samen in elkaar gezet en hij heeft er de rest van de middag meegespeeld. Een groot succes. 

Voor Laurens had ik iets anders bedacht. Hij is niet zo van het bouwen met blokjes zoals Arthur dat op die leeftijd wel was. Laurens is gek op auto's. Uit de duplo bak vist hij eigenlijk alleen maar de auto's eruit en daar speelt hij mee. Voor hem bedacht ik dat een houten garage wel leuk zo zijn. Daar had ik dus voor naar een kringloopwinkel gewild, maar als je goed zoekt dan vind je op het internet ook leuke dingen voor een schappelijke prijs. Zo kocht ik een nieuwe garage in een kapotte doos die flink was afgeprijsd. 

Waar ik geen rekening mee had gehouden was dat ik dat ding zelf nog in elkaar moest zetten en daar ben of liever gezegd was ik geen held in. Dat deed opa altijd. Maar nu moest ik het zelf doen en heb ik daar een middag aan besteed en staat hij in elkaar. Zo'n leuk ding. Arthur vond hem ook leuk en wist zeker dat zijn broertje daar helemaal weg van zou zijn. 

Laurens heeft hem nog niet gezien, maar dat komt vrijdag. Gisteren was het ook zulk slecht weer dat ik mijn schoondochter had aangeboden om daar even op Laurens te passen terwijl zij met Arthur naar zwemles moest. Dat was heel gezellig en ik mocht ook nog blijven eten. 

Ook vandaag regent het al sinds ik opstond en volgens buienradar blijft het niet droog. Nou dan niet. Ik ga toch maar een opruim klusje doen en dan lekker haken aan mijn nieuwe zigzagdeken of, en eigenlijk moet dat eerst want dat heb ik beloofd, het voorpand afbreien van de Ajaxtrui voor Arthur. 

Een andere vakantie dan vooraf gepland en gedacht, maar eigenlijk ook wel prima zo. Gewoon een beetje rommelen in huis en midden op de dag een beetje handwerken! Die Albert Cuijpmarkt loopt niet weg en het tuincentrum ook niet! 

Zigzag

Vakantie hebben is natuurlijk ook uitermate fijn om op een gewone dinsdagmorgen, terwijl het buiten met bakken uit de lucht komt, een beetje te rommelen met garen en een haaknaald. Natuurlijk is het jammer dat de zon niet schijnt, maar gelukkig heb ik de zon vorige week volop mogen zien toen ik een klein weekje op Kreta was met mijn dochter. 

Het was heerlijk daar en toen we vrijdagavond heel laat weer op Schiphol landden werden we hier ook weer getrakteerd op een mooi en zonnig weekend, dus ik heb helemaal niets te klagen. 

Terug naar de draadjes dan. Toen ik begin vorige maand keek naar garen voor een trui voor Laurens spitte ik mijn voorraad door en zag daar nog wat overschotten Scheepjes Colour Crafter in roomwit, donkerbruin en mosgroen. In mijn hoofd begon een plannetje te rijpen want ik had wel weer eens zin in om te haken. 

Op mijn zonnebedje aan de rand van het zwembad vorige week op Kreta dacht ik er over na wat dan leuk zou zijn. Ik heb de Adriana's sprei nu diverse keren gehaakt en hoewel dat een superleuk patroon is wilde ik toch wat anders en dus haalde ik gister mijn haakbijbel te voorschijn en zocht op steken. Ook een rondje op internet leverde voorbeelden op van leuke steken en dekens en zo bleef ik hangen bij de zigzagsteek. 

Een oefenrondje met de beschrijving uit de haakbijbel bleek niet het gewenste resultaat op te leveren, ik kreeg het niet goed voor elkaar aan de hand van de beschrijving en het schema. Maar gelukkig biedt Youtube dan uitkomst en vond ik een filmpje van Wendy van Delden en zij legde het stap voor stap uit en toen had ik het zo onder de knie. Het wordt dus een deken(tje) van restjes in de zigzagsteek. Ook wel chevronsteek genoemd. Dat klinkt natuurlijk wat chiquer, maar we gaan niet voor chique, maar voor een simpel, maar fijn dekentje in de zigzagsteek. 

Vanmorgen heb ik de lossen opgezet, wat is dat toch altijd lastig tellen als je 196 lossen + 3 moet haken. Ik ben dan zo gauw afgeleid in mijn hoofd, maar nu kwamen de mooie steekmarkeerders die ik vorige week kreeg goed van pas. 

De lossen heb ik met haaknaald 5 gehaakt om het niet te strak te maken en de eerste toer met naald nummer 4,5. Zo'n eerste toer is altijd even pielen, vind ik, maar het ging goed en ik had juist geteld want het patroon kwam precies uit. 

Dus nu kan ik de hele dag haken als ik wil, maar dat kan niet want ik ga vanavond op de jongens passen zodat zoon en schoondochter uit eten kunnen op hun trouwdag en daarom maak ik thuis alvast de pastasaus met veel verse groenten en gehaktballetjes zodat ik daar vanavond snel aan tafel kan met twee hongerige mannetjes. 

Heerlijk zo'n vakantiedag!

                                                                       Proeflapje!

Bloghop van de maand september: Favoriete ruimte in huis.

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand september. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over je favoriete ruimte in huis! 

Toen ik nadacht over de mijn favoriete ruimte in huis kwam als eerste het Engelse spreekwoord: My house is my Castle! Letterlijk vertaald mijn huis is mijn burcht. De plaats waar je je het meest veilig en op je gemak voelt. 

En dat voel ik me eigenlijk in mijn hele huis al moest ik na het overlijden van mijn lief er wel erg aan wennen dat ik alleen in ons huis woonde. In het begin vond ik dat vooral s'nachts eng, maar het wende op den duur ook. Sterker nog in die eerste maanden was mijn/ons huis de plek waar ik het allerliefste wilde zijn. Veilig op mijn plekje op de bank. Als het niet hoefde ging ik de deur niet uit, alleen voor wat frisse lucht en dan het liefste nog in de tuin, zo dicht mogelijk bij huis. 

Nu ga ik weer gewoon en ook met plezier de deur uit, maar is het nog steeds fijn om weer thuis te komen. Zeker nu ik begroet wordt door Tim die altijd enthousiast aan komt rennen als ik weer thuis kom na een werkdag. Ben ik even een uurtje weggeweest, dan komt hij zijn mand niet uit! 😀

Toch is er wel wat verschoven in de favoriete ruimte want eerst was dat de keuken! Het is maar een kleine ruimte en er staat een kleine eettafel met vier stoelen, maar daar zaten we altijd na het werk. Op vrijdag hadden we altijd daar een borreluurtje en als mijn ouders kwamen of vrienden dan schoven we een stoeltje bij en zaten we daar heel gezellig te borrelen en te kletsen met zijn allen. Ondertussen stond er dan iets lekkers op het fornuis te pruttelen of deed de oven zijn best om een gerecht te garen. Fijne herinneringen heb ik daaraan. 

Nu zit ik zelden nog in de keuken. Alleen als de kinderen er zijn want die houden die traditie graag in ere. Maar in mijn eentje vind ik er niks aan en zit ik er alleen als ik aan het koken ben en wacht tot de piepers gaar zijn. 

De favoriete ruimte in huis is nu de woonkamer. Met als veilige haven mijn hoekje op de bank met uitzicht op de tuin. Daar voel ik me fijn en tevreden. Zeker met een kleinkind op schoot of  met Tim naast of achter me op de leuning die dan heel hard ligt te spinnen. Dan zijn we samen tevreden. 

Een andere ruimte in huis is de slaapkamer, met ons fijne bed waar ik op de dagen dat ik niet hoef te werken en dus niet vroeg op hoef, graag nog even lig te lezen met een kop koffie in de buurt! 

Al met al is ons huis, nu mijn huis mijn kasteel waar ik wil blijven wonen tot ik het tijdelijke met het eeuwige ga verwisselen. 

Favoriete hoekje op de bank van Tim. 

Tweede verjaardag trui!

Op de eerste zaterdag van augustus genoot ik s'morgens van mijn kopje koffie terwijl de regen tegen de ramen gutste. Volgens de kalender was het nog volop zomer, maar als ik naar buiten keek voelde het alsof de herfst alvast even een kijkje kwam nemen. 

Dat herfstige gevoel maakte dat ik weer zin kreeg in handwerken en ik pakte de Ajax trui voor Arthur weer op. Ik moet daarvan alleen het voorpand nog breien, het logo erop mazen en hem in elkaar zetten. Terwijl ik aan het breien was dacht ik aan de eerdere truien die ik voor hem heb gemaakt en toen ging er ineens een laatje in mijn hoofd open en zag Arthur op zijn tweede verjaardag in Marseille. 

Voor die tweede verjaardag hadden manlief en ik een weekje vrijgenomen en waren afgereisd naar Marseille om de jarige job hoogstpersoonlijk te kunnen feliciteren. In de koffer zat niet alleen een cadeautje maar ook een zelfgebreide trui met een brandweerauto. 

Mooie herinneringen en ineens vond ik dat Laurens op zijn tweede verjaardag ook een zelfgebreide trui moest krijgen en daar had ik nog vier weken min 1 dag voor. Direct ging ik mijn wol voorraad door maar daar zat niet iets geschikts bij en omdat ik snel moest beginnen was garen bestellen geen optie. 

Hier in het dorp hebben we de Zeeman, de Wibra en de Action die garen verkopen. Van het garen van de Action ben ik geen fan, maar de Royal van de Zeeman is een prettig garen. Helaas had de Zeeman geen mooie kleuren op voorraad. Dus bleef de Wibra over en daar hadden ze een mooie kleur groen van hun merk Saskia garen. 

Thuis maakte ik snel een proeflapje en zette het achterpand op. Omdat Laurens helemaal gek is van Bumba, dat televisie clowntje, wilde ik er aanvankelijk een Bumba inbreien, maar het Saskia garen is wat dikker en dus kwam dat qua toeren niet uit en moest ik kijken naar iets anders. Iets leuks, maar niet te ingewikkeld want zoveel tijd had ik niet. Hij is ook gek van auto's en andere voertuigen én zijn favoriete liedje is nog steeds "de wielen van de bus" en toen ik daar een telpatroon van vond was de keuze snel gemaakt. 

Het was nog even aanpoten want de laatste weken was het of erg warm om te breien of zo druk op het werk dat ik s'avonds niet heel veel puf meer had. En juist toen ik deze week op dinsdagavond de hals er in zou breien lag er bij thuiskomst een lieve kaart op de mat, met daarin prachtige steekmarkeerders! Kwamen die even goed van pas. Zo'n lief cadeautje en ze hebben geholpen want het is gelukt. Zijn trui is af! 

Precies vandaag, op zijn tweede verjaardag! Hij krijgt natuurlijk niet alleen een trui, maar ook een driewieler want de driewielers op de crèche vindt hij helemaal geweldig. Ik ben benieuwd of de cadeautjes in de smaak vallen. 

Ik kreeg al foto's waarop hij op de crèche stralend jarig zit te zijn met een mooie feestmuts op. Morgen is het feestje maar ik ga straks toch stiekem even langs om hem een dikke verjaardagskus te geven! 

Bloghop van de maand augustus. Favoriete kleur!

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand augustus. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over je favoriete kleur! 

Wat is mijn favoriete kleur? Als ik daar goed over nadenk dan kan ik daar niet echt antwoord op geven. Het hangt er ook een beetje vanaf wat je aan een kleur verbindt. Als het om kleding gaat dan is zwart absoluut een favoriet, net als donkerblauw. 

Gaat het om de inrichting van mijn huis dan houdt ik van warme kleuren gecombineerd met naturel. 

Als het om bloemen gaat dan vind ik alle kleuren mooi. Juist de kleuren in de natuur vind ik mooi. Ik hou van een bos in de lente als de zon haar stralen op al het jonge bladgroen laat schijnen en je al die verschillende kleuren groen krijgt. Daar kan ik intens van genieten.

Ik hou van de zee met haar vijftig tinten grijs en blauw, de weerspiegeling in de lucht en witte wolken in het blauw van die lucht. Of donkergrijze wolken waar een randje zon achter vandaan komt. 

Een zonsopgang met een aarzelend, oranje licht, dat de weilanden die nog wit van de mist of dauw zijn in zo'n aparte zachte gloed zet. Of een zonsondergang die met haar donkeroranje de hemel nog even in vuur en vlam zet voor ze afscheid neemt van de dag. 

Een regenboog met al haar kleuren, de heldere kleur van een druppel regen op een roos, een toef witte sneeuw op een uitgebloeide hortensia, de kleuren van een stal met fruit op de markt! en het rood van het roodborstje dat in de winter vaste gast is in mijn tuin.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de kleuren van de herfst! Met zoveel moois waar ik van geniet is het toch niet te doen om daar één kleur van te kiezen? 

Dus doe ik dit keer gewoon lekker eigenwijs en kies ik gewoon niet! 

Diploma

Half januari begon ik aan de opleiding tot basis coach. Elke veertien dagen stapte ik op vrijdag om 8.15 in de metro om naar "school" te gaan. Ik zag tijdens die metrorit de seizoenen in elkaar overgaan en verheugde me telkens weer op een nieuwe lesdag. 

Want met twee bevlogen docenten en met 9 medestudenten die stuk voor stuk superleuke mensen zijn vormden we een hechte groep. Soms was het pittig om het huiswerk op tijd af te krijgen, soms werd ik stevig met mezelf geconfronteerd en na iedere module was het weer hard werken om de opdracht te maken en was het spannend om de uitslag af te wachten, maar ik heb er van genoten!

Na de derde module moesten we met oefen coachees aan de slag en dat was een drukke tijd om dit met het werk te combineren. Gelukkig vond ik drie mensen op mijn werk bereid om mijn oefencoachee te zijn en alledrie hadden ze een serieuze coachvraag. Hoewel ik het spannend vond, want je werkt met mensen en het laatste wat je wil is ze met jouw onkunde beschadigen, ging ik er voor en bleek het een feestje om te doen. 

Het leuke van coachen is dat je door een luisterend oor te bieden, de juiste vragen te stellen en een aantal technieken in te zetten, mensen uitnodigt om op zoek te gaan naar hun antwoorden die ze zelf eigenlijk al hebben, maar waar ze een beetje hulp bij nodig hebben om ze zelf te vinden. 

In juni was de laatste lesdag en toen moesten de laatste examenopdrachten worden gemaakt en begon het grote afwachten. Afgelopen zaterdag hoorde ik dat ik ben geslaagd! Wat een opluchting! 

En nu mag ik mezelf dus een coach noemen! Ben ik dan meteen al een goede coach? Nee, natuurlijk niet want dit is een vak waarin je, net als je je rijbewijs hebt gehaald, veel kilometers moet maken. En dat ga ik doen, in mijn werk, maar ook in mijn eigen, nog op te zetten, praktijk waarin ik naast mijn werk laagdrempelig, coachingstrajecten ga aanbieden. 

Voor het zover is moet er nog flink wat geregeld worden en ga ik in november de opleiding rouw- en verliescoaching doen. Als coach ga ik me richten op mensen met loopbaanvragen en rouw- en verlies in de breedste zin van het woord. Rouwen doe je niet alleen als je een dierbare hebt verloren maar ook bij verlies van gezondheid en daarmee gepaard gaand het verlies aan werk. 

Op deze manier kan ik mijn werk als casemanager verzuim, waarin ik vaak te maken krijg met mensen die door verlies van gezondheid hun baan verliezen, combineren met het coachen om mensen te helpen te leren leven met verlies. 

Vandaag is het precies 3 jaar en 4 maanden geleden dat ik mijn lief verloor en zelf in een rouwproces terecht kwam. Het gemis en het verdriet is niet minder, maar ik kan het steeds beter met me meenemen. 

Langzamerhand heb ik weer het gevoel dat ik meer aan het leven ben dan aan het overleven, dat ik nieuwe stappen kan zetten om mijn leven weer kleur te geven. Zo ben ik begin juli in mijn eentje naar het concert van Tom Jones in de Ziggo Dame geweest. Dat was een hele stap en ik besefte later dat als mijn lief nog had geleefd dat ik Tom nooit in het echt zou hebben gezien en gehoord. Mijn man vond die muziek niet zoveel aan en zou waarschijnlijk niet met me meegegaan zijn en dan was ik ook niet gegaan. En nu deed ik dat wel! Zo zie je maar weer dat je door zo'n groot verlies als mens ook kunt groeien en nieuwe stappen kunt maken, omdat de nieuwe situatie dat van je vraagt.

Ook heeft  deze opleiding me geholpen om mijn toekomst die zo zwart leek zonder mijn lief, meer kleur te geven. Ik heb veel over mezelf geleerd en dat ook om kunnen zetten in daden, want niet alleen ging ik naar Tom luisteren, maar ben ook op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk. En toen kwam er zomaar iets op mijn pad en tijdens mijn kortste sollicitatiegesprek ooit - nog geen 10 minuten - werd ik aangenomen als intaker bij de voedselbank. Daar ga ik in augustus beginnen en daar heb ik zin in. Het wordt tijd dat ik met mijn dikke kont van de bank kom en nieuwe mensen leer kennen.

Kortom het leven lacht me voorzichtig weer toe, al schijnt de zon nooit meer zo uitbundig zonder hem, ik kan wel weer genieten. Genieten en ook nog verdrieten en dat mag er allemaal zijn. 

Alleen ben ik met handwerken wel ernstig in gebreke gebleven, want Arthur zijn Ajax trui is nog steeds niet af, daar moet ik gauw weer eens aan verder! 

Tenen, Teen, Teentjes

Zonder tenen kom je in het leven niet ver. Je hebt ze nodig bij het lopen want ze zorgen voor balans en evenwicht. Nu heb je tenen en tenen, van mooie verzorgde tenen in een slippertje of onverzorgde, gribus tenen waar de vellen bij hangen in zo'n zelfde slippertje. Ik hoef hier vast niet verder over uit te weiden want nu het hoogzomer is hebben we daar vast allemaal (helaas) wel beeld bij en die beelden zijn vaak niet zo prettig. 

Maar goed die tenen dus, je hebt ze nodig en zijn belangrijker dan je denkt. Ik denk wel eens dat je daarom een teen knoflook door een gerecht moet doen omdat één zo'n teen vaak net dat beetje extra smaak geeft wat een heel gerecht oppept. Al moet je er wel van houden natuurlijk, van die tenen! 

En waarom nu dit betoog over tenen? Nou ik had gisteren weer de allerliefste teentjes te logeren. De kleinzonen kwamen een nachtje slapen en babyvoetjes hebben natuurlijk de allerliefste teentjes. Toen Arthur heel klein was zagen we hem natuurlijk niet zo vaak, maar als we hem zagen dan deed ik altijd het tenenspelletje met hem. Als hij dan net uit bad kwam dan droogde ik zijn teentjes af en vroeg, heb jij nog tenen? En dan telde ik ze en elk teentje kreeg een kusje. 

Heel grappig was dat dit zo'n gewoonte werd dat als we hem dan weer zagen hij uit zichzelf al zijn voetje toestak om het tenenspelletje te doen. Inmiddels is hij 7 en heeft hij stevige jongensvoeten, waarmee hij hard kan rennen en goed kan voetballen en is hij uitstekend in staat om zijn eigen voeten af te drogen. Dus dat spel wordt niet meer gespeeld. 

Maar zijn kleine broertje heeft nog wel van die lieve voetjes met kleine ronde teentjes en sinds zijn geboorte speel ik datzelfde spelletje met hem. En ook hij vindt het zo leuk dat hij te pas en te onpas me een voet onder de neus duwt om zijn teentjes te tellen en te kussen. Dat ze dan soms een beetje zanderig zijn mag de pret niet drukken. Inmiddels moeten na de tenen ook zijn vingers geteld en gekust worden. Het is een mooi ritueel waar we allebei van genieten totdat ook hij te groot is. 

Vrijdagavond zat meneertje hier in bad en dat vindt hij heerlijk. Het werd dan ook een groot spetterfestijn en ik zit dan op de badrand om hem in de gaten te houden en dat betekent dat ik ook nat gespetterd wordt. Dat is natuurlijk het allerleukste. Toen het water te koud werd tilde ik hem eruit, wikkelde hem in een handdoek en droogde dat kleine lieve, naar Zwitsal ruikende, lijfje af. Zo ook zijn tenen. En natuurlijk moest er geteld en gekust worden, maar ach zijn grote teen was wat gehavend. 

Hij had er een paar dagen geleden iets op laten vallen, daar was ik al over geïnformeerd en kreeg een foto van de gehavende teen.  De nagel was blauw en hij had een wondje, wat nu al weer aan het genezen was, maar blijkbaar vond hij dat er toch extra aandacht voor deze zielige teen moest komen en dat deze teen dus extra kusjes nodig had. Nou dat verzoek kon ik zeker voor hem inwilligen. 

En wat is nu het moraal van dit tenen verhaal? Dat elke teen, van groot of klein, een beetje zorg en aandacht nodig heeft! 

Bloghop van de maand juli: Huisdieren

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand juli. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over je favoriete huisdier(en)! 

Hebben jullie even? Want dat is natuurlijk mijn lieve grijze (of eigenlijk blauwe zoals zijn kleur officieel heet) kater Tim. In de volksmond ook wel Timmie of Toetie genoemd! 

Alweer bijna twee jaar geleden haalde ik hem uit het asiel, 16 maanden oud en al twee huisjes versleten omdat hij daar blijkbaar geplaagd werd door kinderen. Toen ik zijn foto op de website van dierenasiel.com zag werd ik op slag verliefd en toen ik samen met mijn dochter voor zijn deurtje stond - hij woonde in het asiel het bovenste appartementje van een drielaags flatgebouwtje - wist ik zeker dat het liefde op het eerste gezicht was en dus ging hij mee van Meppel naar de rand van Amsterdam. 

Wat was hij in het begin schuw en bang van alle harde, onbekende geluiden. Mannenstemmen vond hij eng, de vuilnisauto in de straat was eng, de glazenwasser was doodeng, maar algauw wende hij in zijn nieuwe huis en werd mijn liefde beantwoord. 

En nu, bijna twee jaar later, kan hij nog steeds wel schrikken van een onverwacht hard geluid, maar nu komt hij kopjes geven aan mijn zoon en broer en als de glazenwasser komt dan ligt hij in zijn mandje op de vensterbank zijn werk te beschouwen. 

Als ik thuis werk dan is hij graag in de buurt, bemoeit zich met mijn mail door over mijn toetsenbord te lopen en als ik in een teamsmeeting zit dan luistert hij mee en als hij het saai vindt dan gaapt hij hartgrondig. 

Hij is dol op Face-time gesprekken, als hij het deuntje van een binnenkomend FaceTime gesprek hoort op mijn telefoon dan komt hij aangerend en gaat hij achter me op de leuning van de bank mee zitten kijken wie mij blieft te spreken. Is het mijn dochter, zijn absoluut favoriete persoon dan tikt hij op mijn arm en moet ik de telefoon dichterbij houden en geeft hij kopjes aan het scherm. Laatst had ik een supervisie gesprek van de opleiding en toen kwam hij ook meekijken. 

Tim is een echte knuffelkont geworden - wel alleen als hij dat wil - en hij weet met zijn verschillende miauwen precies aan te geven wat hij wil. Hard en dwingend miauwen is spelen op de trap. Hij ligt halverwege op de trap, ik gooi een balletje omhoog dat hij vangt en dat mept hij dan weer naar beneden. Als ik niet meteen aan het verzoek voldoe, er moet nu eenmaal ook wel eens gewerkt worden en ik kan nu eenmaal niet midden in een gesprek zeggen, sorry mijn kat wil spelen dus ik moet ons gesprek beëindigen, dan gaat hij steeds harder en dwingender miauwen. 

Heeft hij trek in zijn snackje dan komt hij om mijn benen draaien en miauwt dan heel lief en zacht en probeert me mee te krijgen naar de keuken en gaat dan voor de kast zitten waar de snackjes liggen. 

Arthur is dol op hem en heel lief voor hem en hij mag hem ook aaien. Laurens is idolaat van hem, maar Tim vindt Laurens alleen leuk als hij slaapt. Dan gaat hij bij hem in de buurt liggen om op hem te passen. Laurens houden we dus uit zijn buurt en we leren hem dat hij zachtjes moet doen, maar dat is nog een beetje moeilijk als je pas 22 maanden bent. 

Het kattenluik geeft hem de vrijheid om naar buiten te gaan wanneer hij maar wil en kan uren in de tuin doorbrengen, in de border heeft hij tussen de planten bij de rozenstruik een plekje gecreëerd waar hij heerlijk ligt te chillen. Je ziet hem gewoon genieten. En als hij geniet dan geniet ik ook!

Ik kan nog wel een uurtje doorkletsen over mijn favoriete huisdier, maar laat ik jullie niet vervelen. Het is waarschijnlijk wel duidelijk dat ik stapeldol op hem ben! 

Bloghop van de maand: Favoriete vakantiebestemming

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand juni. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over je favoriete vakantiebestemming! 

Tja wat is mijn favoriete vakantiebestemming? Nu is dat mijn eigen bank, bed én tuin maar toen mijn lief er nog was gingen we graag samen naar Frankrijk. Toen de kinderen nog heel klein waren huurden we een huisje in Nederland maar toen ze wat groter waren gingen we naar Frankrijk. 

Vaak zaten we daar in een klein dorpje en hebben fijne vakanties beleefd en mooie herinneringen gemaakt. Zoals de eerste keer waar de eigenaren een grote groentetuin hadden en we elke dag een kistje met kakelverse groente op de stoep vonden. 

Of die keer dat onze spiksplinternieuwe auto kapot ging en wij uiteindelijk met een Franse leenauto terug naar Nederland moesten en de eigenaar van het huurhuisje ons naar een stad 30 kilometer verderop bracht om die huurauto op te halen. Zo aardig allemaal. 

En later natuurlijk toen onze zoon in Frankrijk woonde en we regelmatig afreisde naar Marseille, dat zijn allemaal fijne herinneringen. Je hoort wel eens zeggen dat Frankrijk een mooi land is maar dat er geen Fransen moesten wonen omdat zij zo onvriendelijk zijn. Daar heb ik echt nog nooit iets van gemerkt. Wij troffen altijd aardige mensen, altijd vriendelijk en niks geen onbeschofterigheid. Nu waren wij zelf ook altijd vriendelijk en heb ik altijd in mijn gebrekkige Frans geprobeerd te communiceren. 

Eind juni heb ik weer een weekje vakantie en ik hoop dan alle examenstukken voor de opleiding te hebben ingeleverd en vond laatst dat ik er dan ook best even tussenuit mag. 

Ik had geen zin om met het vliegtuig te gaan en heb er nog even over gedacht om naar Noord Frankrijk te gaan, maar in zo'n lange rit heb ik eigenlijk ook geen zin en toen heb ik een paar dagen een hotel geboekt op Texel! 

Want Texel was óók een favoriete vakantiebestemming van ons gezin. De werkgever van mijn man had daar een huisje wat wij meestal in de voorjaarsvakantie in februari konden huren. We hebben daar heerlijke weken gehad. Lange winterse strandwandelingen gemaakt en heel wat blokken hout verstookt in de open haard! 

En nu ga ik dus een paar nachtjes alleen naar Texel. Mijn wandelschoenen en Ereader gaan mee en ik hoop op lekker weer. 

Bloghop van de maand: Sport!

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand april. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over je favoriete sport! 

Daarover ben ik kort, want ik haat sport! 

Sporten is is goed voor lijf en leden zeggen ze. Goed om endorfines aan te maken in je brein en endorfines zorgen weer voor een tevreden- of geluksgevoel. Nou daar is het bij mij al misgegaan toen ik in de maak was, want toen ik in de rij stond om mijn portie endorfines te ontvangen heb ik een dubbele portie gekregen. En dat is natuurlijk fijn, want ik heb -ook in de verdrietigste periodes van mijn leven - nooit last gehad van depressieve gevoelens. Natuurlijk ben ik ook wel eens somber, maar nooit lang. 

Als ik een schone was zie wapperen in de wind, een koolmees zijn veren zie oppoetsen, een witte wolk zie die door de wind door een blauwe lucht wordt gejaagd, een merel hoor zingen of de geur van een vers gezet bakkie koffie ruik, dan bekruipt mij een intens tevreden gevoel. 

Daar hoef ik niks voor te doen en dat is allemaal de schuld van die extra portie endorfines. Nu hoor ik jullie zuchten, geniet er van, want wij moeten wel hardlopen en pilatessen en turnen en zumbadansen en volley- en/of korfballen om onze portie endorfines te krijgen. 

Ja en dat vind ik best naar voor jullie, maar waarschijnlijk zijn jullie allemaal wel mooi slank en niet zo lui als ik! 

Maar goed, endorfines of niet, de jaren gaan wel tellen en die endorfines bestrijden dus geen artrose en daardoor werd het lijf wat pijnlijk en stijf. En zo kwam het dat ik een maand geleden toch maar eens de stoute schoenen aantrok en een afspraak maakte in een sportschool in de buurt. 

Daar maakte ik kennis met de allerliefste (maar ook heel strenge) personal trainster Federica en heb ik besloten om de bonus die ik op mijn werk ontving niet te besteden aan chocola of boeken, maar aan mijn gezondheid. 

En zo komt het dat ik nu al een aantal zaterdagmorgen mijn sportkloffie aantrek, naar de sportschool wandel en daar onder de bezielende leiding van Federica allerlei oefeningen doe om het vege lijf wat minder stijf te maken. Ik heb spierpijn op plekken waar ik het bestaan van spieren niet vermoedde! Vind ik het leuk? Nee! Is het goed? Ja! 

Maar sport, nee daar hou ik niet van! 

Ik hoop dat alle anderen die meedoen aan de bloghop wel van sport houden!

Feestje!

Waarschuwing: als je niet van verhalen houdt over kleinkinderen, of als dat te pijnlijk is, sla dan dit blogje gerust over!

Tijdens de voorjaarsvakantie is Arthur 7 jaar geworden en vanmiddag had hij zijn verjaarspartijtje met zijn vriendjes en vriendinnetjes. Hij verheugde zich daar enorm op, maar het was natuurlijk niet handig om zijn kleine broertje daarbij in de buurt te hebben. Ook voor zijn ouders niet, die al die koters in de gaten moesten houden. Je wil ze tenslotte heel teruggeven aan hun ouders als ze worden opgehaald. 

Daarom had ik aangeboden om voor Laurens te zorgen (absoluut geen straf) en aan het eind van de ochtend haalde ik de kleine man op! Ga je met oma mee, vroeg ik hem? Voor ik het wist stond hij al bij de deur. Tutu die, was het antwoord en inderdaad mijn auto stond voor de deur. 

Achttien maanden oud is hij nu en natuurlijk heb ik het bij mijn eigen kinderen, neefjes en nichtjes meegemaakt, maar telkens is het toch weer een wonder om te zien hoe zo'n klein baby'tje uitgroeit tot een mensje met een eigen wil en hoe zo'n mensje de wereld ontdekt. 

Van niks zelf kunnen naar steeds een beetje meer zelf kunnen en steeds meer kunnen begrijpen. De ene week lukt het nog niet om twee duploblokjes op elkaar te zetten en de andere week lukt het ineens wel en dan de trots op zo'n gezichtje! De interactie die je hebt met zo'n minimens. 

Als oma heb je misschien nog meer de tijd om dit proces te aanschouwen en er van te genieten. In de auto zat meneertje zich al te verkneuteren, althans zo vatte ik het op, want het gebrabbel was niet van de lucht en in mijn achteruitkijkspiegel zag ik af en toe zijn vingertje dat naar iets wees. 

Eenmaal uit de auto liep hij aan mijn hand naar huis en hij liep precies op de goede voordeur af. Die! Ja die. Poe! Ja Tim de poes was er ook, al vond die het bezoek iets minder leuk, want hij werd net in zijn dutje gestoord. 

Ik had het verzoek gekregen om Laurens hier zijn middagslaapje te laten doen, hij had al geluncht, was die ochtend erg vroeg wakker geworden en had al een hoop energie verbruikt. Maar eerst even landen, het leek me niet prettig om direct na binnenkomst door je oma je bed ingegooid te worden. Dus nog even een kwartiertje spelen en toen ik vroeg, dodo? Dat is het woord wat zijn Franse moeder gebruikt voor slaapje ging hij direct naar de trap. Ook dat doet hij zelf al, de trap oplopen, maar alleen als er iemand achter hem loopt. 

Ik legde hem in bed, gaf hem zijn speen en de Nijntje knuffel die hij hier altijd heeft en ging even bij hem in de buurt zitten op het logeerbed. Al gauw vielen zijn ogen dicht en was hij vertrokken. Zo tevreden en volkomen thuis. Hoe mooi is dat. 

Bijna 3 uur heeft hij liggen pitten en na een banaantje en wat drinken gingen we naar het tuincentrum, viooltjes kopen voor zijn moeder. Samen zochten we de viooltjes uit en hij genoot, van de kleuren van de bloemen én van de vissen in de aquaria. En ik genoot met hem mee! 

Daarna gingen we samen naar zijn huis, want Arthur vierde na zijn partijtje zijn verjaardag nog met de Nederlandse familie! Het feestvarken was een beetje moe, maar erg blij met zijn kadootjes en we hadden het gezellig met elkaar. Vandaag was een supergezellig feestje.   

Bloghop Favorieten: Plant of Bloem!

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand maart. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over de favoriete plant of bloem! En dat is nu net een kolfje naar mijn hand, want ik ben dol op bloemen en planten! 

Het maakt niet uit waar ze staan, in de vrije natuur, een buurtperkje, in huis of in mijn tuin, van planten en bloemen kan ik ontzettend genieten. Mijn trouwe bloglezers weten ondertussen wel hoe ik geniet van mijn tuin, oftewel mijn postzegeltje waar ik mijn borders verzorg en elk voorjaar weer de potten vul met eenjarige bloeiers en daar gezellige hoekjes mee maak. 

Toen wij bijna 32 jaar geleden hier kwamen wonen was de tuin niet veel meer dan wat verdord gras, uit de kluiten gewassen coniferen en veel onkruid. Het budget was laag maar dat gaf niet. Aan de straatkant was er behalve hier en daar een paaltje en een stukje gescheurd doek geen afscheiding, maar mijn lief maakte samen met onze vaders een schutting van sloophout met een pergola erboven. Hij werd netjes in de beits gezet en zie daar, het was ineens onze tuin geworden. 

Niet gehinderd door enige kennis van tuinieren ging ik naar plantjesmarkten en tuincentra en stortte me daar op de koopjes en plantte die in de juist gemaakte borders. Dat ging niet helemaal goed, maar een rozenstruik, genaamd Compassion had het wel naar haar zin en liet dat duidelijk merken door uitbundig te groeien en te bloeien en haar zalige parfum over de tuin te sproeien. 

Nu 32 jaar later, ben ik door schade en schande wijs geworden door veel over tuinieren te lezen en het maar gewoon te doen, maar  de roos Compassion staat nog steeds als een grande dame op haar plek tegen de schutting en nog steeds maakt ze me blij met een uitbundige bloei. Ik vertroetel haar dan ook, al heb ik in het begin haar ook wel eens pijn gedaan door een verkeerde snoeibeurt, maar ze heeft het me blijkbaar vergeven. Op dit moment komen er al weer kleine scheutjes groen aan haar takken en laat ze me zo zien dat ze er weer zin in heeft. Nou ik ook! 

Ik wil haar dan ook op dit blog uitroepen tot mijn favoriete plant én bloem! 

Natuurlijk zijn de andere planten in de tuin me ook dierbaar. De meeste vaste planten komen nu voorzichtig weer boven de grond en ik kan me dan al weer verheugen op hun bloei en de mooie combinaties die zij met elkaar maken in de border. 

Deze week was het zulk mooi weer dat ik een middag vrijgekomen heb om die door te brengen in mijn tuintje. Met de toet in de zon, een kopje thee erbij en Tim scharrelend om me heen ben ik aan het zaaien geslagen. Tomaten, bolcourgettes en doperwten in de groenteafdeling en bij de bloemen lathyrus en juffertjes in het groen. Die potjes staan nu in een kweekbakje op de vensterbank. 

In de tuin bloeien nu sneeuwklokjes, krokussen en helleborussen. Ook staat er hier en daar al een narcis die binnenkort haar gele blaadjes zal ontvouwen. Op het rek staan hele mooie dubbele narcisjes, die had ik kant en klaar in het tuincentrum gekocht en zij bloeien nu. Op de tuintafel staat een schaal met diepblauwe hyacinten, deze had ik met kerst gekregen en bloeien nu ook en ruiken heerlijk. 

Wat me opviel is dat er weer veel bijen en hommels op die narcissen en hyacinten afkomen. Veel meer dan vorig jaar en dat is een goed teken. 

Ik zou nog veel meer kunnen vertellen over mijn andere favorieten in de tuin, mijn sering, de lelietjes van dalen, de korenbloem, maar dat zou maar saai worden en dus ga ik gauw kijken bij de andere bloghoppers wat daar de favoriete bloemen en planten zijn. 

Weekendwondertjes

Nu ik niet meer op vrijdag werk heb ik drie dagen weekend en die drie dagen gaan eigenlijk net zo snel om, maar genieten doe ik er zeker van. 

Gisteravond was ik met schoonzus en zwager naar het theater. We zagen Saturday Night Fever in het DeLaMar in Amsterdam en wat een geweldige show was het. Met die heerlijke muziek van de Beegees en bij de hoofdrolspelers Buddy Vedder en Esmée Dekker spatte het plezier in hun optreden er vanaf, net als bij de rest van de cast eigenlijk. Ik heb er van genoten! 

Vandaag was ook een fijne dag, wakker worden met een stralende zon, koffie en het weten dat de dag nog helemaal voor je ligt. Terwijl ik zat te bedenken wat ik allemaal wilde en moest doen kreeg ik een mailtje binnen. De beoordeling van mijn eerste module opdracht was er en die had ik goed gemaakt. Wat een fijne opsteker. 

Tevreden reed ik naar het tuincentrum want ik had zin in viooltjes en het voortuintje had wat aandacht nodig. Bij het vervangen van de kozijnen was er niet zoveel meer van over en al helemaal niet meer nadat in december de straat openlag om de gasleiding te vervangen en de gasmannen de stoeptegels in mijn groenstrookje hadden geparkeerd. 

De hortensia had er niet onder geleden en tot mijn verbazing waren de rozenstruikjes ook veerkrachtig en hadden ondanks de kou toch al weer nieuwe loten gemaakt. Het onkruid begon ook al weer te groeien en het zag er wat armoedig uit. Dus hup naar het tuincentrum. Altijd een feestje! 

Eenmaal terug wiedde ik het onkruid en zette de gekochte tulpen, narcissen en blauwe druifjes in de grond, heel handig die bloembollen in zo'n pot en nog wat bodembedekkers. Bij de voordeur aan de haak hing ik een pot met violen. Het ziet er weer netjes uit. 

Dochter kwam theedrinken en dat deden we in de achtertuin, lekker in de zon en terwijl we bijkletsten zette ik wat primula's en viooltjes in diverse potten. Nog wat dode takken van vaste planten weggehaald en toen was de kliko vol en werd het al weer kouder. 

Dat gaf niks want ik wilde nog lekker even een uurtje breien. Arthur is helemaal gek van voetballen en wilde graag een Ajaxtrui! En die ben ik dus aan het maken voor hem. Afgelopen dinsdag mocht hij 7 kaarsjes uitblazen en dat deed hij in Parijs. We facetimeden natuurlijk en ik kreeg filmpjes van de jarige die samen met zijn moeder en neefje een groot Aquarium in Parijs bezocht. 

Op die filmpjes stond mijn kleine Franse Amsterdammer in zijn Ajax T-shirt de vissen te aaien. Althans zo leek het. Het was in elk geval leuk om te zien hoe hij genoot en hoe groot hij al weer is. 

Ik schiet nu lekker op aan de trui, het achterpand en de mouwen zijn af en nu ben ik bezig aan het voorpand. Gelukkig gaat het weer goed met Ajax en staan ze nu bovenaan in de competitie, tot grote vreugde van Arthur, want van verliezen houdt hij niet. En nu maar hopen dat ze kampioen worden en ik op tijd zijn trui af heb! 

Het leek wel lente!

Afgelopen maandag stond ik om 7 uur s'ochtends nog, dik ingepakt, mijn autoruiten te krabben. Koning Winter had ze rijkelijk voorzien van een ijslaag. Het was -5 maar het voelde als -15! Nou ja, na zo'n sessie kom je dan wel goed wakker en fris op kantoor. 

Wat een verschil met het eind van de week, want vrijdag ging ik de deur uit om naar de kapper te gaan en toen bleek ineens de lente te zijn gearriveerd. Wat heerlijk en eigenlijk zonde om een paar uur in zo'n kappersstoel door te brengen, maar ja de lokken behoeven ook enig onderhoud en dus genoot ik er maar achter het raam van en onderweg naar een andere afspraak was het genieten van het uitzicht over de ineens wat - zo leek het althans - groenere weilanden. 

Vandaag was er tijd om de tuin in te gaan en ook dat was genieten. Hoewel het de afgelopen week soms stevig gevroren heeft piept er hier en daar al weer onkruid naar boven. Tijd om korte metten mee te maken, net als met de uitlopers van de aster. Deze dame is een bazig type en heeft de neiging om zich door de hele border overal mee te bemoeien. Dat vind ik niet goed want daarmee drukt zij mijn andere geliefde planten weg en daarom geef ik in het vroege voorjaar altijd goed haar grenzen aan door de uitlopers die ze al gemaakt heeft weg te halen en haar alleen toegang te geven tot haar eigen stuk. 

Daar mag ze uitgroeien en dan aan het eind van de zomer haar wolk van lila bloemetjes tentoon stellen. Nu de overige planten nog nauwelijks boven de grond komen kun je er goed bij en trek je er zo hele slierten uit. 

Het was heerlijk in de tuin en ik kon zelfs een kop thee buiten drinken omdat de stoelen droog waren. Tim scharrelde gezellig om me heen en speelde met de gesnoeide takken van de kamperfoelie. 

Ook maakte ik de vogelhuisjes leeg. In beide huisjes zat een nestje, terwijl ik dacht dat er maar 1 huisje verhuurd was. Ik had vanuit het ene huisje de koolmeesjes uit zien vliegen terwijl pa en ma ze aanmoedigden vanaf de schutting. In dat huisje was het nestje ook leeg. In het andere nestje lagen drie dode koolmeesjes, ach wat sneu! 

Altijd mooi om te zien hoe zo'n nestje gemaakt is en nu zag ik ook dat Tim een bijdrage had geleverd aan de bekleding, want in beide nestjes zat het vol met haar van Tim. Hij scharrelt graag tussen de plantenpotten en de borders door en dan blijft er nog wel eens een pluk haar hangen van zijn lange vacht. 

Als je goed kijkt dan is er al best wat te zien in zo'n wintertuin. De bollen komen goed op, de helleborus bloeit en er zijn een heleboel sneeuwklokjes. Ook komen er hier en daar al weer groene puntjes aan de roos. Heerlijk hoor een nieuw tuinseizoen. Ik hoop dat Koning Winter zijn koffers gepakt heeft en wat mij betreft: Laat die lente maar komen!