Diploma

Half januari begon ik aan de opleiding tot basis coach. Elke veertien dagen stapte ik op vrijdag om 8.15 in de metro om naar "school" te gaan. Ik zag tijdens die metrorit de seizoenen in elkaar overgaan en verheugde me telkens weer op een nieuwe lesdag. 

Want met twee bevlogen docenten en met 9 medestudenten die stuk voor stuk superleuke mensen zijn vormden we een hechte groep. Soms was het pittig om het huiswerk op tijd af te krijgen, soms werd ik stevig met mezelf geconfronteerd en na iedere module was het weer hard werken om de opdracht te maken en was het spannend om de uitslag af te wachten, maar ik heb er van genoten!

Na de derde module moesten we met oefen coachees aan de slag en dat was een drukke tijd om dit met het werk te combineren. Gelukkig vond ik drie mensen op mijn werk bereid om mijn oefencoachee te zijn en alledrie hadden ze een serieuze coachvraag. Hoewel ik het spannend vond, want je werkt met mensen en het laatste wat je wil is ze met jouw onkunde beschadigen, ging ik er voor en bleek het een feestje om te doen. 

Het leuke van coachen is dat je door een luisterend oor te bieden, de juiste vragen te stellen en een aantal technieken in te zetten, mensen uitnodigt om op zoek te gaan naar hun antwoorden die ze zelf eigenlijk al hebben, maar waar ze een beetje hulp bij nodig hebben om ze zelf te vinden. 

In juni was de laatste lesdag en toen moesten de laatste examenopdrachten worden gemaakt en begon het grote afwachten. Afgelopen zaterdag hoorde ik dat ik ben geslaagd! Wat een opluchting! 

En nu mag ik mezelf dus een coach noemen! Ben ik dan meteen al een goede coach? Nee, natuurlijk niet want dit is een vak waarin je, net als je je rijbewijs hebt gehaald, veel kilometers moet maken. En dat ga ik doen, in mijn werk, maar ook in mijn eigen, nog op te zetten, praktijk waarin ik naast mijn werk laagdrempelig, coachingstrajecten ga aanbieden. 

Voor het zover is moet er nog flink wat geregeld worden en ga ik in november de opleiding rouw- en verliescoaching doen. Als coach ga ik me richten op mensen met loopbaanvragen en rouw- en verlies in de breedste zin van het woord. Rouwen doe je niet alleen als je een dierbare hebt verloren maar ook bij verlies van gezondheid en daarmee gepaard gaand het verlies aan werk. 

Op deze manier kan ik mijn werk als casemanager verzuim, waarin ik vaak te maken krijg met mensen die door verlies van gezondheid hun baan verliezen, combineren met het coachen om mensen te helpen te leren leven met verlies. 

Vandaag is het precies 3 jaar en 4 maanden geleden dat ik mijn lief verloor en zelf in een rouwproces terecht kwam. Het gemis en het verdriet is niet minder, maar ik kan het steeds beter met me meenemen. 

Langzamerhand heb ik weer het gevoel dat ik meer aan het leven ben dan aan het overleven, dat ik nieuwe stappen kan zetten om mijn leven weer kleur te geven. Zo ben ik begin juli in mijn eentje naar het concert van Tom Jones in de Ziggo Dame geweest. Dat was een hele stap en ik besefte later dat als mijn lief nog had geleefd dat ik Tom nooit in het echt zou hebben gezien en gehoord. Mijn man vond die muziek niet zoveel aan en zou waarschijnlijk niet met me meegegaan zijn en dan was ik ook niet gegaan. En nu deed ik dat wel! Zo zie je maar weer dat je door zo'n groot verlies als mens ook kunt groeien en nieuwe stappen kunt maken, omdat de nieuwe situatie dat van je vraagt.

Ook heeft  deze opleiding me geholpen om mijn toekomst die zo zwart leek zonder mijn lief, meer kleur te geven. Ik heb veel over mezelf geleerd en dat ook om kunnen zetten in daden, want niet alleen ging ik naar Tom luisteren, maar ben ook op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk. En toen kwam er zomaar iets op mijn pad en tijdens mijn kortste sollicitatiegesprek ooit - nog geen 10 minuten - werd ik aangenomen als intaker bij de voedselbank. Daar ga ik in augustus beginnen en daar heb ik zin in. Het wordt tijd dat ik met mijn dikke kont van de bank kom en nieuwe mensen leer kennen.

Kortom het leven lacht me voorzichtig weer toe, al schijnt de zon nooit meer zo uitbundig zonder hem, ik kan wel weer genieten. Genieten en ook nog verdrieten en dat mag er allemaal zijn. 

Alleen ben ik met handwerken wel ernstig in gebreke gebleven, want Arthur zijn Ajax trui is nog steeds niet af, daar moet ik gauw weer eens aan verder! 

Tenen, Teen, Teentjes

Zonder tenen kom je in het leven niet ver. Je hebt ze nodig bij het lopen want ze zorgen voor balans en evenwicht. Nu heb je tenen en tenen, van mooie verzorgde tenen in een slippertje of onverzorgde, gribus tenen waar de vellen bij hangen in zo'n zelfde slippertje. Ik hoef hier vast niet verder over uit te weiden want nu het hoogzomer is hebben we daar vast allemaal (helaas) wel beeld bij en die beelden zijn vaak niet zo prettig. 

Maar goed die tenen dus, je hebt ze nodig en zijn belangrijker dan je denkt. Ik denk wel eens dat je daarom een teen knoflook door een gerecht moet doen omdat één zo'n teen vaak net dat beetje extra smaak geeft wat een heel gerecht oppept. Al moet je er wel van houden natuurlijk, van die tenen! 

En waarom nu dit betoog over tenen? Nou ik had gisteren weer de allerliefste teentjes te logeren. De kleinzonen kwamen een nachtje slapen en babyvoetjes hebben natuurlijk de allerliefste teentjes. Toen Arthur heel klein was zagen we hem natuurlijk niet zo vaak, maar als we hem zagen dan deed ik altijd het tenenspelletje met hem. Als hij dan net uit bad kwam dan droogde ik zijn teentjes af en vroeg, heb jij nog tenen? En dan telde ik ze en elk teentje kreeg een kusje. 

Heel grappig was dat dit zo'n gewoonte werd dat als we hem dan weer zagen hij uit zichzelf al zijn voetje toestak om het tenenspelletje te doen. Inmiddels is hij 7 en heeft hij stevige jongensvoeten, waarmee hij hard kan rennen en goed kan voetballen en is hij uitstekend in staat om zijn eigen voeten af te drogen. Dus dat spel wordt niet meer gespeeld. 

Maar zijn kleine broertje heeft nog wel van die lieve voetjes met kleine ronde teentjes en sinds zijn geboorte speel ik datzelfde spelletje met hem. En ook hij vindt het zo leuk dat hij te pas en te onpas me een voet onder de neus duwt om zijn teentjes te tellen en te kussen. Dat ze dan soms een beetje zanderig zijn mag de pret niet drukken. Inmiddels moeten na de tenen ook zijn vingers geteld en gekust worden. Het is een mooi ritueel waar we allebei van genieten totdat ook hij te groot is. 

Vrijdagavond zat meneertje hier in bad en dat vindt hij heerlijk. Het werd dan ook een groot spetterfestijn en ik zit dan op de badrand om hem in de gaten te houden en dat betekent dat ik ook nat gespetterd wordt. Dat is natuurlijk het allerleukste. Toen het water te koud werd tilde ik hem eruit, wikkelde hem in een handdoek en droogde dat kleine lieve, naar Zwitsal ruikende, lijfje af. Zo ook zijn tenen. En natuurlijk moest er geteld en gekust worden, maar ach zijn grote teen was wat gehavend. 

Hij had er een paar dagen geleden iets op laten vallen, daar was ik al over geïnformeerd en kreeg een foto van de gehavende teen.  De nagel was blauw en hij had een wondje, wat nu al weer aan het genezen was, maar blijkbaar vond hij dat er toch extra aandacht voor deze zielige teen moest komen en dat deze teen dus extra kusjes nodig had. Nou dat verzoek kon ik zeker voor hem inwilligen. 

En wat is nu het moraal van dit tenen verhaal? Dat elke teen, van groot of klein, een beetje zorg en aandacht nodig heeft! 

Bloghop van de maand juli: Huisdieren

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand juli. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over je favoriete huisdier(en)! 

Hebben jullie even? Want dat is natuurlijk mijn lieve grijze (of eigenlijk blauwe zoals zijn kleur officieel heet) kater Tim. In de volksmond ook wel Timmie of Toetie genoemd! 

Alweer bijna twee jaar geleden haalde ik hem uit het asiel, 16 maanden oud en al twee huisjes versleten omdat hij daar blijkbaar geplaagd werd door kinderen. Toen ik zijn foto op de website van dierenasiel.com zag werd ik op slag verliefd en toen ik samen met mijn dochter voor zijn deurtje stond - hij woonde in het asiel het bovenste appartementje van een drielaags flatgebouwtje - wist ik zeker dat het liefde op het eerste gezicht was en dus ging hij mee van Meppel naar de rand van Amsterdam. 

Wat was hij in het begin schuw en bang van alle harde, onbekende geluiden. Mannenstemmen vond hij eng, de vuilnisauto in de straat was eng, de glazenwasser was doodeng, maar algauw wende hij in zijn nieuwe huis en werd mijn liefde beantwoord. 

En nu, bijna twee jaar later, kan hij nog steeds wel schrikken van een onverwacht hard geluid, maar nu komt hij kopjes geven aan mijn zoon en broer en als de glazenwasser komt dan ligt hij in zijn mandje op de vensterbank zijn werk te beschouwen. 

Als ik thuis werk dan is hij graag in de buurt, bemoeit zich met mijn mail door over mijn toetsenbord te lopen en als ik in een teamsmeeting zit dan luistert hij mee en als hij het saai vindt dan gaapt hij hartgrondig. 

Hij is dol op Face-time gesprekken, als hij het deuntje van een binnenkomend FaceTime gesprek hoort op mijn telefoon dan komt hij aangerend en gaat hij achter me op de leuning van de bank mee zitten kijken wie mij blieft te spreken. Is het mijn dochter, zijn absoluut favoriete persoon dan tikt hij op mijn arm en moet ik de telefoon dichterbij houden en geeft hij kopjes aan het scherm. Laatst had ik een supervisie gesprek van de opleiding en toen kwam hij ook meekijken. 

Tim is een echte knuffelkont geworden - wel alleen als hij dat wil - en hij weet met zijn verschillende miauwen precies aan te geven wat hij wil. Hard en dwingend miauwen is spelen op de trap. Hij ligt halverwege op de trap, ik gooi een balletje omhoog dat hij vangt en dat mept hij dan weer naar beneden. Als ik niet meteen aan het verzoek voldoe, er moet nu eenmaal ook wel eens gewerkt worden en ik kan nu eenmaal niet midden in een gesprek zeggen, sorry mijn kat wil spelen dus ik moet ons gesprek beëindigen, dan gaat hij steeds harder en dwingender miauwen. 

Heeft hij trek in zijn snackje dan komt hij om mijn benen draaien en miauwt dan heel lief en zacht en probeert me mee te krijgen naar de keuken en gaat dan voor de kast zitten waar de snackjes liggen. 

Arthur is dol op hem en heel lief voor hem en hij mag hem ook aaien. Laurens is idolaat van hem, maar Tim vindt Laurens alleen leuk als hij slaapt. Dan gaat hij bij hem in de buurt liggen om op hem te passen. Laurens houden we dus uit zijn buurt en we leren hem dat hij zachtjes moet doen, maar dat is nog een beetje moeilijk als je pas 22 maanden bent. 

Het kattenluik geeft hem de vrijheid om naar buiten te gaan wanneer hij maar wil en kan uren in de tuin doorbrengen, in de border heeft hij tussen de planten bij de rozenstruik een plekje gecreëerd waar hij heerlijk ligt te chillen. Je ziet hem gewoon genieten. En als hij geniet dan geniet ik ook!

Ik kan nog wel een uurtje doorkletsen over mijn favoriete huisdier, maar laat ik jullie niet vervelen. Het is waarschijnlijk wel duidelijk dat ik stapeldol op hem ben!