Diploma

Half januari begon ik aan de opleiding tot basis coach. Elke veertien dagen stapte ik op vrijdag om 8.15 in de metro om naar "school" te gaan. Ik zag tijdens die metrorit de seizoenen in elkaar overgaan en verheugde me telkens weer op een nieuwe lesdag. 

Want met twee bevlogen docenten en met 9 medestudenten die stuk voor stuk superleuke mensen zijn vormden we een hechte groep. Soms was het pittig om het huiswerk op tijd af te krijgen, soms werd ik stevig met mezelf geconfronteerd en na iedere module was het weer hard werken om de opdracht te maken en was het spannend om de uitslag af te wachten, maar ik heb er van genoten!

Na de derde module moesten we met oefen coachees aan de slag en dat was een drukke tijd om dit met het werk te combineren. Gelukkig vond ik drie mensen op mijn werk bereid om mijn oefencoachee te zijn en alledrie hadden ze een serieuze coachvraag. Hoewel ik het spannend vond, want je werkt met mensen en het laatste wat je wil is ze met jouw onkunde beschadigen, ging ik er voor en bleek het een feestje om te doen. 

Het leuke van coachen is dat je door een luisterend oor te bieden, de juiste vragen te stellen en een aantal technieken in te zetten, mensen uitnodigt om op zoek te gaan naar hun antwoorden die ze zelf eigenlijk al hebben, maar waar ze een beetje hulp bij nodig hebben om ze zelf te vinden. 

In juni was de laatste lesdag en toen moesten de laatste examenopdrachten worden gemaakt en begon het grote afwachten. Afgelopen zaterdag hoorde ik dat ik ben geslaagd! Wat een opluchting! 

En nu mag ik mezelf dus een coach noemen! Ben ik dan meteen al een goede coach? Nee, natuurlijk niet want dit is een vak waarin je, net als je je rijbewijs hebt gehaald, veel kilometers moet maken. En dat ga ik doen, in mijn werk, maar ook in mijn eigen, nog op te zetten, praktijk waarin ik naast mijn werk laagdrempelig, coachingstrajecten ga aanbieden. 

Voor het zover is moet er nog flink wat geregeld worden en ga ik in november de opleiding rouw- en verliescoaching doen. Als coach ga ik me richten op mensen met loopbaanvragen en rouw- en verlies in de breedste zin van het woord. Rouwen doe je niet alleen als je een dierbare hebt verloren maar ook bij verlies van gezondheid en daarmee gepaard gaand het verlies aan werk. 

Op deze manier kan ik mijn werk als casemanager verzuim, waarin ik vaak te maken krijg met mensen die door verlies van gezondheid hun baan verliezen, combineren met het coachen om mensen te helpen te leren leven met verlies. 

Vandaag is het precies 3 jaar en 4 maanden geleden dat ik mijn lief verloor en zelf in een rouwproces terecht kwam. Het gemis en het verdriet is niet minder, maar ik kan het steeds beter met me meenemen. 

Langzamerhand heb ik weer het gevoel dat ik meer aan het leven ben dan aan het overleven, dat ik nieuwe stappen kan zetten om mijn leven weer kleur te geven. Zo ben ik begin juli in mijn eentje naar het concert van Tom Jones in de Ziggo Dame geweest. Dat was een hele stap en ik besefte later dat als mijn lief nog had geleefd dat ik Tom nooit in het echt zou hebben gezien en gehoord. Mijn man vond die muziek niet zoveel aan en zou waarschijnlijk niet met me meegegaan zijn en dan was ik ook niet gegaan. En nu deed ik dat wel! Zo zie je maar weer dat je door zo'n groot verlies als mens ook kunt groeien en nieuwe stappen kunt maken, omdat de nieuwe situatie dat van je vraagt.

Ook heeft  deze opleiding me geholpen om mijn toekomst die zo zwart leek zonder mijn lief, meer kleur te geven. Ik heb veel over mezelf geleerd en dat ook om kunnen zetten in daden, want niet alleen ging ik naar Tom luisteren, maar ben ook op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk. En toen kwam er zomaar iets op mijn pad en tijdens mijn kortste sollicitatiegesprek ooit - nog geen 10 minuten - werd ik aangenomen als intaker bij de voedselbank. Daar ga ik in augustus beginnen en daar heb ik zin in. Het wordt tijd dat ik met mijn dikke kont van de bank kom en nieuwe mensen leer kennen.

Kortom het leven lacht me voorzichtig weer toe, al schijnt de zon nooit meer zo uitbundig zonder hem, ik kan wel weer genieten. Genieten en ook nog verdrieten en dat mag er allemaal zijn. 

Alleen ben ik met handwerken wel ernstig in gebreke gebleven, want Arthur zijn Ajax trui is nog steeds niet af, daar moet ik gauw weer eens aan verder!