zaterdag 31 januari 2015

Hemel

Als ik mijn ouderlijk huis binnen stap om even bij mijn vader een kop koffie of thee te drinken en een beetje te kletsen, dan voelt dat nog altijd vertrouwd. Nog steeds (het is pas vier weken geleden dus hoezo nog steeds) voelt het alsof mijn moeder elk moment kan binnenstappen. Dat gebeurde wel vaker dan was ze boven even met de was bezig. Nu doe ik mijn jas uit en ga op haar plekkie op de bank zitten. Dat hoekje van de bank waar ze altijd zat en waar ik het gevoel heb dat ze heel dichtbij is, omdat de contouren van haar lichaam zo'n beetje in dat hoekje zitten. Het voelt veilig, alsof ik met mijn dikke achterwerk even bij haar op schoot kruip. Vroeger lag dan naast haar plek haar breiwerk of boek waar ze in bezig was. Het laatste jaar eigenlijk alleen haar bril, agenda en puzzelboekje met woordzoekers nog maar en af en toe de Margriet. Het korte termijngeheugen liet haar steeds vaker in de steek waardoor handwerken of lezen gewoon niet meer gingen. Nu is de bank leeg. Haar spullen liggen netjes in de kast. Mijn oog valt op een stapel Margrieten. Vanaf haar trouwen had ze een abonnement en iedere week beleefde ze veel plezier aan haar lijfblad, tot ook dat niet meer ging. De laatste maanden vond ik steeds vaker nog ingepakte Margrieten in de krantenbak en als ik er naar vroeg dan zei ze, ach ik heb het deze week zo druk gehad, ik ben nog helemaal niet aan mijn Margriet toegekomen.

Mijn vader heeft ze uitgepakt en ze liggen netjes op een stapeltje. Het abonnement is inmiddels niet meer verlengd. Of ik ze mee wil nemen? 

Nu ligt die stapel bij mij thuis naast de bank en af en toe pak ik er eentje en lees en blader hem een beetje door. Veel zijn er nog van afgelopen zomer. Zo ook gisteravond, er was niet veel op tv dus een beetje lezen dan maar. De aanblik van de zomermode en de zomerse gerechten doen op dat moment wel een beetje vreemd aan. Buiten valt er sneeuw en die tovert de tuin om in een winters plaatje. 

In de ingezonden brieven lees ik een brief van een mevrouw die op bezoek gaat bij haar vader in een verpleeghuis. Hij woont er nog niet zo lang en zowel de vader als de dochter moeten erg wennen. Ze vertelt hoe ze hem slapend in zijn rolstoel aantreft, temidden van allerlei bewoners die allemaal in hun eigen wereldje leven en daarbij hun eigen lawaai maken. Dochter stapt op vader af en vader wordt wakker en kijkt zijn dochter aan en vraagt haar, Ben ik al in de hemel?

Er zit ineens een gigantisch brok in mijn keel wat maar niet weg te slikken valt. Want oh wat ben ik daar bang voor geweest het laatste jaar. Dat het geheugen van mijn mam zo achteruit zou gaan dat thuis wonen echt niet meer zou kunnen. Ik doe verwoede pogingen om die brok weg te slikken en probeer de tranen binnen te houden en kijk langs haar foto de almaar witter wordende tuin in. Zie ik het nu goed? Knikt ze me toe vanaf die foto? Zo van het is goed, ik ben gelukkig en vrij en er is mij een boel verpleeghuisellende bespaard gebleven. (Dat praat ik mezelf ook steeds maar in). Ze heeft gelijk en ineens is die brok in de keel weg. Een ding is zeker mam, jij bent in iedergeval in de Hemel!

donderdag 22 januari 2015

Tulpen

Na een paar grijze dagen vertoonde zich vandaag voorzichtig weer eens een zonnetje. Het was mijn vrije dag vandaag en behalve flink aan de studie moesten er ook nog wat boodschappen gedaan worden. Een mens moet tenslotte zo af en toe wat eten. Dus deed ik mijn handschoenen aan en klom ik op de fiets om naar het dorp te karren.

Daar was de wekelijkse woensdagmarkt. Heel vaak kom ik daar niet, want normaal gesproken ben ik op een woensdag aan het werk. Het is maar een kneuterig dorpsmarktje met ongeveer 40 kramen, maar het is best wel gezellig om daar een beetje overheen te lopen. Je komt nog eens een dorpsgenoot tegen alwaar je dan een gezellig praatje mee maakt en je snuffelt eens tussen de kraampjes op zoek naar een koopje. Vandaag kwam ik helemaal geen bekenden tegen en daar was ik niet rouwig om.

Ik ging naar de schoenmaker om mijn schoenen een grote beurt te laten geven, kocht een presentje voor onze vertrekkende stagiaire en sloeg eten in voor twee dagen. Toen nog even een rondje over de markt. Bij de bloemenkraam hadden ze bosjes hyacinten in de reclame. Twee halen en maar een betalen! Ik ben dol op hyacinten en besloot ter plekke dat ik mezelf wel mocht tracteren op deze aanbieding. Ook stond de kraam vol met allerlei kleuren tulpen. Een vrolijk gezicht. Ik kocht een bos voor mijn vader, want hij kocht altijd bloemen voor mijn moeder, omdat ze daar zo van hield en hij het zelf ook gezellig vond om een bloemetje op tafel te hebben.

Het leek me handig om ze meteen even langs te brengen dus ik belde hem of hij thuis was. Nee, zei hij ik sta net bij jou voor de deur voor een koppie thee, maar je doet niet open. Ik kom eraan beloofde ik en fietste snel naar huis.

Daar stond hij al te wachten en toen ik van mijn fiets stapte toverde hij iets van achter zijn brede rug vandaan. Een bos tulpen!! Voor jou, zei hij! Ik schoot in de lach, deed een greep in mijn fietstas en pakte de bos tulpen. Gelijk oversteken pap?

maandag 19 januari 2015

Een beetje vervelend.............

Zo langzamerhand gaat het leven weer zijn gewone gang. Gewoon zoals het was wordt het natuurlijk nooit meer maar we doen ons best. Mijn vader heeft de draad weer opgepakt en zorgt voor zijn kleinkinderen van 7 en 10. Waar voor de kerstvakantie oma hun appeltje schilde als ze uit school waren gehaald door opa en oma, doet nu mijn vader dat. Vroeger kon hij amper een ei bakken en als hij dat al eens deed dan rook het nog dagen naar verbrand ei in huis en riep mijn moeder hoofdschuddend; je vader heeft weer eens een ei gecremeerd. Nu kookt hij voor zijn kleinkinderen en voor mijn broer die altijd al elke maandag bij mijn ouders kwamen eten. Petje af hoor!

Wij de kinderen zijn allemaal weer aan het werk gegaan en de kleinkinderen zijn of aan het werk of weer naar school. Tot zover niks aan de hand dus. Zou je zeggen. Ware het niet dat we natuurlijk nog dagelijks geconfronteerd worden met gemis en verdriet. En dat mag ook. Sterker nog dat moet ook, want anders was het allemaal wel erg schamel. Dat heeft ze niet verdiend.

Vandaag, 10 dagen na de uitvaart van mijn mams, moest ik een uitvaart bijwonen voor mijn werk. Want zo gaat dat, als er iemand te kampen heeft met een overlijden van een partner of een kind, dan is er iemand van P&O aanwezig. Als de medewerker er prijs op stelt natuurlijk. In dit geval stelde de medewerker daar erg prijs op en ik vond dat ik ook moest gaan, omdat ik met deze mevrouw een goed contact heb. Ik werk nu eenmaal in die branche dus het is onvermijdelijk om er niet mee in aanraking te komen en ja het is best snel en ja het deed me ook wat. Waar ik normaal gesproken bij een dergelijke "zakelijke" uitvaart goed in staat ben om het droog te houden, lukte dat vanmiddag even niet. Erg? Nee helemaal niet, want zeg nou zelf wat is een betere plek om te huilen dan een aula van een crematorium of begraafplaats.

Weer viel me op dat mijn collega's, natuurlijk allemaal werkzaam in dezelfde branche, zo betrokken met me waren. De uitvaartverzorger van dienst fluisterde mij bij het inlopen van de aula toe, sterkte! Toen ik het te kwaad kreeg was er even dat klopje op de schouder en het aanreiken van een zakdoek. Het is echt een warm bad aan medeleven en ik moet zeggen dat helpt enorm en vandaag ging het helemaal niet over mijn verdriet, maar over het verdriet van mijn collega.

Het staat echter in schril contrast met wat wij in het ziekenhuis meemaakten. Wij zaten, naast de brancard met daarop mijn net overleden moeder, nog helemaal van de kaart te zijn toen er een arts in opleiding ten tonele verscheen. Ze gaf ons keurig een hand en zei toen op net iets te luide en vrolijke toon: Nou dat is ook wel een BEETJE VERVELEND he? Uw vrouw en moeder zomaar overleden.

Ik keek het goede mens eens aan en dacht hoor ik het nou goed? Mijn antwoord was: een beetje vervelend? Dat is nogal zacht uitgedrukt. Zeg maar gerust ontzettend verdrietig!!! Later vertelde mijn broer dat mijn gezicht boekdelen sprak. Ik kon het echt niet verbloemen dat ik zo'n opmerking echt niet passend vond. Met het schaamrood op de kaken en de staart tussen haar benen verdween de arts in opleiding uit het kamertje. We hebben haar niet meer gezien.

Nu mijn woede over deze rare opmerking gezakt is begrijp ik wel dat ze zich geen houding wist te geven. Toch is het raar dat aan artsen dit soort dingen niet verteld of geleerd wordt. Al kun je van een arts, redelijk slimme mensen dunkt me, best verwachten dat ze daar zelf eens over nadenken. Deze dame zal dit waarschijnlijk nooit meer zeggen tegen mensen die net iemand hebben verloren. Althans dat hoop ik dan maar!

maandag 12 januari 2015

Jurk

Ook al heb je dan te maken met gemis en verdriet dan blijkt toch dat er juist grappige dingen gebeuren waarom je moet lachen. En dat mag natuurlijk ook. Een lach en een traan liggen dicht bij elkaar.

In de zomer van 2013 kocht ik een zwarte jurk. Ik was toen eigenlijk op zoek naar een afgeprijsd t-shirt wat nog mee op vakantie kon en de nieuwe collectie hing al in de winkel. Zelf had ik hem niet eens gezien, maar mijn man wel en hij zei, goh trek hem nu even aan want je bent al een tijd op zoek naar een zwarte jurk. 

Dat klopte, want volgens alle modekenners mag de LBD (Little Black Dress) bij geen enkele vrouw in de kledingkast ontbreken. Nu moet dat in mijn geval natuurlijk een BBD (Big Black Dress) zijn en ik was nog niet tegen een juist exemplaar aangelopen. De jurk die manlief aanwees was wel een leukerdje. Helemaal zwart met driekwart mouwen van een soepele jersey stof en een goede snit. De jurk had zowel om de ronde hals als om de zoom twee rijen zilveren studs. Normaal hou ik daar niet van maar bij deze jurk paste het. Ik trok hem aan en we waren direct vrienden. De jurk ging mee naar huis.

Ik heb hem niet heel vaak aangehad, een keer of vier en toen na vrijdag 2 januari bleek dat er een uitvaart moest komen haalde ik de jurk uit de kast en bracht hem naar de stomerij. Met kerst had ik hem aangehad en mijn mam vond het een mooie jurk. Voor mijn werk draag ik redelijk veel zwart maar deze jurk heb ik slechts 1 keer naar mijn werk gedragen. Ik wilde geen "werkkleding" aan op de uitvaart van mijn mams. 

Woensdag haalde ik de jurk op van de stomerij en hij zag er spic en span uit. Ik hing hem aan de kast tot het moment daar was. In de slaapkamer van mijn ouders kleedde ik mij om en terwijl ik in de spiegel van de linnenkast keek of alles in orde was, zag ik ineens dat er bij de hals twee studs misten. Ook bij de zoom viel er ineens een stud af. Dat was vervelend want we moesten over een kwartier de deur uit en had dus niet zo gauw een andere jurk voorhanden. Ach zei mijn man, wie let er nou op zo'n dingetje aan je zoom. Niemand. 

In het crematorium heb ik overal mijn sporen nagelaten. Als een soort van klein duimpje liet ik overal studs achter. Tijdens mijn speech, tijdens mijn rondje in de condoleance ruimte en ook toen ik naar het toilet ging hoord ik allemaal tinkeltjes van de studs die van mijn jurk vielen. Ik denk dat mijn collega's mij wel een beetje vervloekt hebben met al die rommel op het tapijt. Eenmaal thuis zaten er nog maar een paar op! Mijn hele jurk naar de gallemiezen. Ik had er best een beetje de pest over in. Totdat ik bedacht dat ik daar smakelijk om had kunnen lachen met mijn moeder. Zij zag van dat soort dingen de humor wel in. 

Nu hangt hij zonder enige vorm van versiering, alleen maar zielig zwart te wezen aan de kast. Met hier en daar wat vlekjes van de de lijm waarmee de studs vastzaten. Nu had ik haar zo graag om raad gevraagd. Mam wat nu toch te doen met zo'n kale, gevlekte jurk?

zondag 11 januari 2015

Beslist geen onzin!

Dagelijkse onzindingen zo heet dit blog. Je moeder verliezen is natuurlijk geen onzin. Ook al ben je 48, je wilt haar niet kwijt. Mijn moeder leefde na een hartinfarct in december 2013 al in reservetijd dus geheel onverwacht kwam het niet, maar als het moment dan daar is, is het schrikken en heftig. Over zo'n groot verlies is dus geen onzin stukje te schrijven.

Wat ik de afgelopen week wel heb mogen ervaren is een enorm warm bad aan meelevende mensen. Ik kreeg maar liefst zes prachtige boeketten bloemen, werd overspoeld met lieve reacties op faceboek, kreeg vele kaarten in de brievenbus en er was veel persoonlijk contact. Dat gaf allemaal troost in deze moeilijke en heftige dagen.

Ik werk nu al negen jaar in de uitvaartbranche en kom dus regelmatig op locaties met de dood in aanraking, maar als die overledene je eigen moeder is dan is alles ineens anders. En toch ook hetzelfde, want de begeleiding door mijn collega's van zowel het regelen en begeleiden van de uitvaartplechtigheid, de collega's die mij en mijn vader terzijde stonden bij de laatste verzorging van mama en de collega's van het crematorium waren top! Zij ontzorgden en maakten het mogelijk dat we mama een prachtig mooi afscheid konden geven waar zowel mijn vader, broer en zus met hun gezinnen als ikzelf en mijn eigen gezin met een warm en goed gevoel op terugkijken. En dat is ondanks het verdriet en het gemis zo ontzettend belangrijk.

Morgen ga ik weer aan het werk, want het heeft niet zoveel zin om op de bank te blijven hangen en alleen maar verdrietig te zijn. Mijn moeder was de laatste geweest die dit zou hebben gewild. Zelf ging ze moeilijke en verdrietige dingen niet uit de weg en heeft ons geleerd niet bij de pakken neer te zitten, maar je weg te vervolgen waarbij je onderweg gerust even stil mag staan bij je verlies en je gemis. Dat ga ik dus weer doen, proberen verder te gaan en het verdriet te verwerken en er mee leren leven dat ze er nooit meer zal zijn.

Met deze ervaring in het achterhoofd zal ik vanuit mijn functie nog beter mijn best te doen om dat waar wij als organisatie voor staan, ontzorgen en een optimale dienstverlening, vorm te geven. Ook weet ik nu dat al die kaarten die ik zelf ooit schreef naar familie of vrienden die iemand hadden verloren wel degelijk hielpen, omdat er iemand is die aan je denkt in je verdriet en in je gemis.

De afgelopen week is de tragedie in Parijs een beetje langs me heen gegaan. Het kwam niet zo binnen als dat anders zou komen omdat mijn hoofd en lijf vol zit met mijn eigen verlies. Vandaag zag ik hoeveel mensen in Parijs meeliepen in de mars en als ik dat zie dan hoop ik zo dat het helpt om de wereld weer een beetje vriendelijker te maken. En dat begint op eigen schaal in kleine kring met een kaartje of een woordje voor iemand die het moeilijk heeft. Ik ben in ieder geval erg dankbaar dat ik deze steun mocht ontvangen.

zaterdag 3 januari 2015

Lieve Mam



Lieve mam,

De eerste nacht na jouw dood
Sliep ik niet
Duizenden beelden kwamen in mijn hoofd voorbij
Van wie je was, hoe je was en wat je zei

Jouw handen, met de kromme vingers
Jouw warme mama wangen strijkend langs mijn wang
De twinkels  in je mooie grijze ogen
Ze hielpen vannacht mijn tranen drogen

Echt heel ver weg van mij
Kun je eigenlijk nooit zijn
Een deel van jou leeft gewoon in mij voort
Jouw eigen plekje in mijn hart, daar waar jij hoort!