Een beetje vervelend.............

Zo langzamerhand gaat het leven weer zijn gewone gang. Gewoon zoals het was wordt het natuurlijk nooit meer maar we doen ons best. Mijn vader heeft de draad weer opgepakt en zorgt voor zijn kleinkinderen van 7 en 10. Waar voor de kerstvakantie oma hun appeltje schilde als ze uit school waren gehaald door opa en oma, doet nu mijn vader dat. Vroeger kon hij amper een ei bakken en als hij dat al eens deed dan rook het nog dagen naar verbrand ei in huis en riep mijn moeder hoofdschuddend; je vader heeft weer eens een ei gecremeerd. Nu kookt hij voor zijn kleinkinderen en voor mijn broer die altijd al elke maandag bij mijn ouders kwamen eten. Petje af hoor!

Wij de kinderen zijn allemaal weer aan het werk gegaan en de kleinkinderen zijn of aan het werk of weer naar school. Tot zover niks aan de hand dus. Zou je zeggen. Ware het niet dat we natuurlijk nog dagelijks geconfronteerd worden met gemis en verdriet. En dat mag ook. Sterker nog dat moet ook, want anders was het allemaal wel erg schamel. Dat heeft ze niet verdiend.

Vandaag, 10 dagen na de uitvaart van mijn mams, moest ik een uitvaart bijwonen voor mijn werk. Want zo gaat dat, als er iemand te kampen heeft met een overlijden van een partner of een kind, dan is er iemand van P&O aanwezig. Als de medewerker er prijs op stelt natuurlijk. In dit geval stelde de medewerker daar erg prijs op en ik vond dat ik ook moest gaan, omdat ik met deze mevrouw een goed contact heb. Ik werk nu eenmaal in die branche dus het is onvermijdelijk om er niet mee in aanraking te komen en ja het is best snel en ja het deed me ook wat. Waar ik normaal gesproken bij een dergelijke "zakelijke" uitvaart goed in staat ben om het droog te houden, lukte dat vanmiddag even niet. Erg? Nee helemaal niet, want zeg nou zelf wat is een betere plek om te huilen dan een aula van een crematorium of begraafplaats.

Weer viel me op dat mijn collega's, natuurlijk allemaal werkzaam in dezelfde branche, zo betrokken met me waren. De uitvaartverzorger van dienst fluisterde mij bij het inlopen van de aula toe, sterkte! Toen ik het te kwaad kreeg was er even dat klopje op de schouder en het aanreiken van een zakdoek. Het is echt een warm bad aan medeleven en ik moet zeggen dat helpt enorm en vandaag ging het helemaal niet over mijn verdriet, maar over het verdriet van mijn collega.

Het staat echter in schril contrast met wat wij in het ziekenhuis meemaakten. Wij zaten, naast de brancard met daarop mijn net overleden moeder, nog helemaal van de kaart te zijn toen er een arts in opleiding ten tonele verscheen. Ze gaf ons keurig een hand en zei toen op net iets te luide en vrolijke toon: Nou dat is ook wel een BEETJE VERVELEND he? Uw vrouw en moeder zomaar overleden.

Ik keek het goede mens eens aan en dacht hoor ik het nou goed? Mijn antwoord was: een beetje vervelend? Dat is nogal zacht uitgedrukt. Zeg maar gerust ontzettend verdrietig!!! Later vertelde mijn broer dat mijn gezicht boekdelen sprak. Ik kon het echt niet verbloemen dat ik zo'n opmerking echt niet passend vond. Met het schaamrood op de kaken en de staart tussen haar benen verdween de arts in opleiding uit het kamertje. We hebben haar niet meer gezien.

Nu mijn woede over deze rare opmerking gezakt is begrijp ik wel dat ze zich geen houding wist te geven. Toch is het raar dat aan artsen dit soort dingen niet verteld of geleerd wordt. Al kun je van een arts, redelijk slimme mensen dunkt me, best verwachten dat ze daar zelf eens over nadenken. Deze dame zal dit waarschijnlijk nooit meer zeggen tegen mensen die net iemand hebben verloren. Althans dat hoop ik dan maar!