Dagelijkse onzindingen zo heet dit blog. Je moeder verliezen is natuurlijk geen onzin. Ook al ben je 48, je wilt haar niet kwijt. Mijn moeder leefde na een hartinfarct in december 2013 al in reservetijd dus geheel onverwacht kwam het niet, maar als het moment dan daar is, is het schrikken en heftig. Over zo'n groot verlies is dus geen onzin stukje te schrijven.
Wat ik de afgelopen week wel heb mogen ervaren is een enorm warm bad aan meelevende mensen. Ik kreeg maar liefst zes prachtige boeketten bloemen, werd overspoeld met lieve reacties op faceboek, kreeg vele kaarten in de brievenbus en er was veel persoonlijk contact. Dat gaf allemaal troost in deze moeilijke en heftige dagen.
Ik werk nu al negen jaar in de uitvaartbranche en kom dus regelmatig op locaties met de dood in aanraking, maar als die overledene je eigen moeder is dan is alles ineens anders. En toch ook hetzelfde, want de begeleiding door mijn collega's van zowel het regelen en begeleiden van de uitvaartplechtigheid, de collega's die mij en mijn vader terzijde stonden bij de laatste verzorging van mama en de collega's van het crematorium waren top! Zij ontzorgden en maakten het mogelijk dat we mama een prachtig mooi afscheid konden geven waar zowel mijn vader, broer en zus met hun gezinnen als ikzelf en mijn eigen gezin met een warm en goed gevoel op terugkijken. En dat is ondanks het verdriet en het gemis zo ontzettend belangrijk.
Morgen ga ik weer aan het werk, want het heeft niet zoveel zin om op de bank te blijven hangen en alleen maar verdrietig te zijn. Mijn moeder was de laatste geweest die dit zou hebben gewild. Zelf ging ze moeilijke en verdrietige dingen niet uit de weg en heeft ons geleerd niet bij de pakken neer te zitten, maar je weg te vervolgen waarbij je onderweg gerust even stil mag staan bij je verlies en je gemis. Dat ga ik dus weer doen, proberen verder te gaan en het verdriet te verwerken en er mee leren leven dat ze er nooit meer zal zijn.
Met deze ervaring in het achterhoofd zal ik vanuit mijn functie nog beter mijn best te doen om dat waar wij als organisatie voor staan, ontzorgen en een optimale dienstverlening, vorm te geven. Ook weet ik nu dat al die kaarten die ik zelf ooit schreef naar familie of vrienden die iemand hadden verloren wel degelijk hielpen, omdat er iemand is die aan je denkt in je verdriet en in je gemis.
De afgelopen week is de tragedie in Parijs een beetje langs me heen gegaan. Het kwam niet zo binnen als dat anders zou komen omdat mijn hoofd en lijf vol zit met mijn eigen verlies. Vandaag zag ik hoeveel mensen in Parijs meeliepen in de mars en als ik dat zie dan hoop ik zo dat het helpt om de wereld weer een beetje vriendelijker te maken. En dat begint op eigen schaal in kleine kring met een kaartje of een woordje voor iemand die het moeilijk heeft. Ik ben in ieder geval erg dankbaar dat ik deze steun mocht ontvangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten