Jurk

Ook al heb je dan te maken met gemis en verdriet dan blijkt toch dat er juist grappige dingen gebeuren waarom je moet lachen. En dat mag natuurlijk ook. Een lach en een traan liggen dicht bij elkaar.

In de zomer van 2013 kocht ik een zwarte jurk. Ik was toen eigenlijk op zoek naar een afgeprijsd t-shirt wat nog mee op vakantie kon en de nieuwe collectie hing al in de winkel. Zelf had ik hem niet eens gezien, maar mijn man wel en hij zei, goh trek hem nu even aan want je bent al een tijd op zoek naar een zwarte jurk. 

Dat klopte, want volgens alle modekenners mag de LBD (Little Black Dress) bij geen enkele vrouw in de kledingkast ontbreken. Nu moet dat in mijn geval natuurlijk een BBD (Big Black Dress) zijn en ik was nog niet tegen een juist exemplaar aangelopen. De jurk die manlief aanwees was wel een leukerdje. Helemaal zwart met driekwart mouwen van een soepele jersey stof en een goede snit. De jurk had zowel om de ronde hals als om de zoom twee rijen zilveren studs. Normaal hou ik daar niet van maar bij deze jurk paste het. Ik trok hem aan en we waren direct vrienden. De jurk ging mee naar huis.

Ik heb hem niet heel vaak aangehad, een keer of vier en toen na vrijdag 2 januari bleek dat er een uitvaart moest komen haalde ik de jurk uit de kast en bracht hem naar de stomerij. Met kerst had ik hem aangehad en mijn mam vond het een mooie jurk. Voor mijn werk draag ik redelijk veel zwart maar deze jurk heb ik slechts 1 keer naar mijn werk gedragen. Ik wilde geen "werkkleding" aan op de uitvaart van mijn mams. 

Woensdag haalde ik de jurk op van de stomerij en hij zag er spic en span uit. Ik hing hem aan de kast tot het moment daar was. In de slaapkamer van mijn ouders kleedde ik mij om en terwijl ik in de spiegel van de linnenkast keek of alles in orde was, zag ik ineens dat er bij de hals twee studs misten. Ook bij de zoom viel er ineens een stud af. Dat was vervelend want we moesten over een kwartier de deur uit en had dus niet zo gauw een andere jurk voorhanden. Ach zei mijn man, wie let er nou op zo'n dingetje aan je zoom. Niemand. 

In het crematorium heb ik overal mijn sporen nagelaten. Als een soort van klein duimpje liet ik overal studs achter. Tijdens mijn speech, tijdens mijn rondje in de condoleance ruimte en ook toen ik naar het toilet ging hoord ik allemaal tinkeltjes van de studs die van mijn jurk vielen. Ik denk dat mijn collega's mij wel een beetje vervloekt hebben met al die rommel op het tapijt. Eenmaal thuis zaten er nog maar een paar op! Mijn hele jurk naar de gallemiezen. Ik had er best een beetje de pest over in. Totdat ik bedacht dat ik daar smakelijk om had kunnen lachen met mijn moeder. Zij zag van dat soort dingen de humor wel in. 

Nu hangt hij zonder enige vorm van versiering, alleen maar zielig zwart te wezen aan de kast. Met hier en daar wat vlekjes van de de lijm waarmee de studs vastzaten. Nu had ik haar zo graag om raad gevraagd. Mam wat nu toch te doen met zo'n kale, gevlekte jurk?