Paris au Printemps

Toen Arthur vorig jaar geboren werd was het hier in Nederland ijskoud. Ik geloof dat het de koudste week van het jaar was. Daar had de nieuwe wereldburger geen last van want die lag of lekker bij zijn papa en mama of in een lekker warm bedje. Ook zijn versgebakken opa en oma hadden geen last van de kou want die vlogen (letterlijk en figuurlijk in de wolken) naar Marseille.

Wat een verschil qua weer met dit jaar. Nu liepen we in de zon in Parijs en dachten aan de jarige job die bijna 700 kilometer verderop met zijn papa en mama en Franse familie was omdat zijn overgrootoma onverwacht was overleden.

Als ik eerlijk ben dan voelde dat wel een beetje verdrietig om wel in Frankrijk te zijn maar toch niet bij de jarige te zijn. Maar goed dat was nu eenmaal zo en omdat we niet helemaal naar Parijs waren gegaan om daarover verdrietig te zijn, zette we ons beste beentje voor en maakten we er een paar leuke dagen van.

Parijs en het weer deden daarbij hun uiterste best. Want wie kan bedenken dat je zo in eind februari gewoon in je t-shirt (met lange mouwen, dat dan weer wel) buiten in de zon kunt lopen. We waren al een paar keer eerder in Parijs geweest dus de meest gangbare dingen hadden we al gezien, maar in zo'n grote stad is er altijd wel wat moois te bekijken.

Dochter had gespaard en wilde shoppen. Nu dat is altijd leuk en zeker in Parijs. Bovendien zorgt shoppen bij ons altijd voor een goed humeur dus  namen we de metro en stapten uit op Boulevard Haussmann en brachten we een bezoek aan de warenhuizen en winkels die daar zitten met als hoogtepunt natuurlijk een bezoek aan Galeries Lafayette! Wat een geweldig warenhuis is dit toch. Echt ik zou daar wel een dag of twee kunnen doorbrengen om me te vergapen aan al die mooie mode (die ik niet pas), schoenen, woondingen, hebbedingetjes, make-up en tassen. Heerlijk!

En dan niet alleen de spullen bekijken maar vooral ook de mensen, want dat is en blijft toch het allerleukste. In februari zijn er wel toeristen maar niet de busladingen vol zoals in de zomer en dat is toch veel prettiger. Genoeg te zien en te beleven dus. Bovendien is het goed toeven op zomaar een maandagmiddag in het restaurant met een salade op je bordje als lunch terwijl je uitkijkt op de Eiffeltoren. Zo'n mooi uitzicht heb ik normaal gesproken op het werk op maandagmiddag in het pittoreske Almere niet.

Gisteren stond de begraafplaats Père Lachaise op het programma. Aan de ene kant een beetje gek om in je vakantie een begraafplaats te bezoeken als je in die branche werkt, maar aan de andere kant ook een bezienswaardigheid in Parijs. Wat een immens grote begraafplaats met enorme grafzerken. Zodra je de begraafplaats betreed valt de enorme rust op die daar heerst. Best bijzonder zo midden in een grote stad waar het buiten de muren een kakofonie is van verkeer wat langs raast.

Na een uurtje te hebben gewandeld vonden we het wel genoeg en hebben we de metro gepakt naar Trocadéro. Als je daar het metrostation uitkomt en je wandelt de hoek om dan heb je zo'n prachtig uitzicht richting de Eiffeltoren, dat blijf ik zo mooi vinden. Echt genieten en zeker met dit mooie weer. Vandaar hebben we een lange wandeling gemaakt langs de Eiffeltoren, je kunt er nu niet meer zo onder doorlopen zoals een paar jaar geleden en toen onze voeten het uiteindelijk welletjes vonden zochten we weer een metrostation op om terug te keren naar het hotel. Daar stonden onze koffertjes nog en was het helaas al weer tijd om naar het station te gaan om de terugreis naar Amsterdam te aanvaarden.

Parijs in de lente, het is en blijft een prachtige stad!

En nu tellen we de weken en de dagen af tot de volgende trip, begin april, waar we de kleine man dan hopelijk wel zullen zien en kunnen knuffelen.

Vrolijke vlaggen!

Terwijl vanmorgen de zon het IJ in een prachtig licht zette gleed de Thalys het station binnen en stapten wij in met onze koffertjes en een groot boeket tulpen. Reuze handig zijn die vaastassen tegenwoordig om een boeket bloemen in te vervoeren. (Ze zijn voor een goede vriendin van onze schoondochter die ons te eten vroeg toen ze hoorde dat we toch naar Parijs kwamen.) Dochter klapte een studieboek open, manlief zijn IPad en ik pakte mijn haakwerk.

Al gauw maakte de trein vaart en waren we op weg naar Parijs. In Rotterdam stapte een gezin in met drie jongens waarvan de kleinste samen met zijn moeder voor ons kwam te zitten. Nieuwsgierig keek het jochie tussen de stoelen door en vroeg me wat ik aan het maken was. Ik liet hem het eerste vlaggetje zien wat al bijna het juiste formaat had en vertelde hem dat ik allemaal vlaggetjes aan het haken was. Hij knikte begrijpend, draaide zich om en vroeg zijn moeder naar zijn kleurstiften.

Ik haakte mijn witte vlaggetje af en begon met een blauwe onderwijl genietend van het mooie uitzicht en die stralende zon die daarbuiten alles garneerde met een feestelijk sausje. Zo af en toe kwam er controle van de kleine buurman die keek of ik wel flink opschoot. Na de blauwe begon ik weer aan een witte want voor nog zo’n blauwe zat er niet genoeg garen meer op mijn bolletje. De kleine buurman was tevreden over mijn tempo en vond de vlaggetjes mooi.

Ik hoorde hem flink krassen met zijn stiften en met zijn broers kletsen over kleuren die hij nodig had voor zijn tekening. Heel gezellig en knus daar allemaal in die trein. En best leuk zo’n kleine bewonderaar en daarom besloot ik om van het restje blauw een klein vlaggetje voor hem te maken.

Toen hij daarna weer zijn neus tussen de stoelen stak gaf ik hem het vlaggetje. Stralend keek hij me aan en ging weer zitten. Even later stond hij achterstevoren op zijn stoel en gaf me een tekening.

Een tekening vol met vrolijke vlaggetjes. Ja zei hij, omdat jij vlaggetjes aan het maken was kreeg ik zin om ze te tekenen.

In Parijs, op Gare du Nord hebben we elkaar een fijne vakantie gewenst. En daar ging mijn 5-jarige vriend de trein uit aan de hand van zijn moeder met in zijn andere hand een blauw vlaggetje geklemd.

En de zon bleef maar schijnen en zag dat het goed was.

Parijs en Pech!

Gisteren was ik aan het werk op één van onze vestigingen in het land toen zoonlief belde met triest nieuws. De oma van onze schoondochter, 96 jaar oud, is overleden. Al is 96 een leeftijd waarvan je weet dat Magere Hein ergens in de buurt is, toch is zo'n bericht even schrikken. En raar ook omdat ik aan het werk was in de nagedachtenisruimte van een crematorium en dus midden tussen allerlei urnen zat.

In december hadden we oma nog gezien en zo goed en zo kwaad als dat ging in mijn slechte Frans een praatje gemaakt. Ze was benieuwd naar hoe wij leefden in Nederland en of het gebruikelijk was dat vrouwen in Nederland werkten of thuis voor de kinderen en het huishouden zorgen. Zelf had ze altijd gewerkt en tijdens de Tweede Wereldoorlog had ze in het verzet gezeten. 96 jaar maar nog  zeer kwiek in het koppie nog en een brede belangstelling. Mooi om op zo'n manier oud te worden.

Naast het feit dat het verdrietig is dat ze er niet meer is, is het ook verdrietig dat ze juist deze week moest komen te overlijden, want wij zouden zondag afreizen naar Parijs om daar de 1e verjaardag van Arthur te vieren. In Parijs wonen de andere opa en oma en het feest zou daar gevierd worden. Dat gaat nu niet door want de aanstaande jarige job is met zijn ouders en grootouders afgereisd naar Toulouse omdat er nu natuurlijk een uitvaart moet worden geregeld.

Wat nu te doen, want de treinkaartjes waren gekocht, het hotel geregeld en we waren er helemaal op ingesteld. We hebben toch maar besloten om te gaan. Sowieso hadden we er nog een paar dagen aan vast geplakt omdat we dan toch in Parijs waren en er nog zo veel moois te bekijken is in deze prachtige stad. Wel zuur hoor dat ik nu mijn kind, schoondochter en kleinkind niet even kan zien en knuffelen, maar ja daar houdt de dood geen rekening mee. Het is wat het is!

Ondertussen lag ik mooi op schema met zijn trui. Hij is bijna af. Alleen nog het halsboordje eraan breien en de naden dichtmaken en de knoopjes erop. Als ik morgen thuis kom uit het werk dan wil ik de steken voor het boordje even opnemen. Dat vind ik altijd makkelijker met daglicht. Zodra hij klaar is moet hij maar op de post, want ons eerstvolgende bezoek staat pas gepland voor begin april en dan is het in Marseille meestal al zulk lekker weer dat truien overbodig zijn en dan kan hij hem niet meer aan.

 Ondertussen ben ik alvast begonnen met een ander project. Ik was al aan het nadenken wat ik nu eens zou gaan maken en wat ik makkelijk mee zou kunnen nemen naar Parijs. Gedurende de treinreis van ruim 3 uur is het heerlijk om een makkelijk haakwerkje om handen te hebben, maar wat zou ik eens gaan doen. En toen kwam ik op twitter het verzoek tegen van een dame die vroeg of er niet iemand voor haar een vlaggenlijn wilde haken. Perfect!

Ik antwoordde haar dat me dat heel leuk leek, maar dat ze geen haast moest hebben. Dat had ze niet gelukkig en op mijn vraag wat voor kleuren ze in gedachten had liet ze weten dat het verschillende tinten blauw en wat oker mocht zijn. Een beetje de kleuren van het Bunzlau servies.

Ik kende dat niet maar heb het eens even gegoogeld en kijk nou wat een leuke kleuren. Daar had ik nog best veel van in voorraad. Voor het patroon heb ik de hulp ingeroepen van Breimeisje Akkelien. Zij hielp me heerlijk op weg door advies te geven over acryl ten opzichte van katoen en deed me een patroon aan de hand. Om zondag in de trein niet te hoeven pielen met het patroon ben ik vanavond al even begonnen. Een heel gezellig werkje en ik heb zin in al die vlaggetjes.

Enfin voor zondag hoop ik Arthur zijn trui af te krijgen en dan gaan we toch maar een paar dagen er evenrussen uit en in Parijs genieten van wat musea en dergelijke.

PS. Ik weet niet wat er mis is met Blogger maar ik kan vanuit mijn profiel niet meer reageren op andere blogs. Zo gek. Ik ben wel ingelogd, maar kan geen berichtjes sturen. Heel gek. Wie advies heeft is van harte welkom.

Geluidjes

Als oma op afstand leef je op als je telefoon een geluidje maakt. Bij een gewoon appje denk je nog niet meteen van ha een bericht uit het verre Frankrijk over de kleinzoon, maar bij het speciale geluidje (iets met prrrroet) dat hij maakt als er foto's of filmpjes in de cloud worden gezet, nou dan leef je op en wil je direct kijken.

Dat lukt natuurlijk niet altijd meteen want als ik aan het werk ben en op een vestiging midden in een sollicitatie/verzuimgesprek/overleg zit dan kan ik natuurlijk niet tegen degene die tegenover mij zit zeggen: wacht even, ik moet even naar mijn kleinzoon kijken.

Als ik in Almere aan het werk ben en mijn telefoon ligt op mijn bureau dan kan dat soms wel en dan weten de collega's al hoe laat het is. Even een minuutje oma tijd.

Werken als casemanager bij een uitvaartorganisatie brengt nu eenmaal met zich mee dat je regelmatig verdrietige verhalen hoort. Van collega's die ernstig ziek zijn en misschien niet meer beter worden of van collega's die iets in hun dagelijkse werk hebben meegemaakt wat hen zo raakt dat ze even hun ei bij je kwijt moeten. Na zo'n verhaal ben ik vaak blij met mijn eigen simpele leven en dat het op dit moment zo goed gaat. Het kijken naar een foto of een filmpje van het dierbare kleinkind helpt dan vaak om die verdrietige zaken weer los te kunnen laten. Het is tenslotte niet mijn eigen verdriet.

Waar ik vroeger mijn telefoon gerust in mijn tas kon laten en er uren niet naar taalde, nu Arthur er is, ligt hij standaard naast me op de bank. Want er zal maar een foto of een filmpje (die zijn vaak niet langer dan een minuutje hoor) binnenkomen. Of beter nog, de telefoon maakt het geluid dat er iemand met je facetimen wil. Dat laatste is helemaal geweldig, want dan zie je je eigen kind en je kleinkind live. Echt, degene die facetimen heeft uitgevonden die mag van mij de Nobelprijs van de missende moeders krijgen. Hoe deden ze dat vroeger toen er alleen nog maar luchtpost was?

Nu Arthur over twee weken al weer een jaar wordt, wordt het steeds leuker om te facetimen. Hij herkent opa en oma nu ook als we op een schermpje te zien zijn. We hebben hem vanaf september wat vaker gezien en in die dagen ook veel voor hem gezorgd en dan gaat zo'n hummel je ook echt herkennen.

Als hij ons nu ziet op de telefoon dan begint dat snoetje te stralen en roept enthousiast; heeee en als hij opa dan ook ziet is het helemaal feest. Dan strekt hij zijn armpjes uit en wil de telefoon kussen. Opa is zijn grote vriend! Zo leuk om te zien.

Zo hebben we een week of wat geleden zelf kunnen zien dat hij losse stapjes kon zetten. Met kromme beentjes en nog ietwat wankel en zien we nu dat hij al aardige stukjes los kan lopen. Sinds vorige week vertelt hij hele verhalen. Er is nog geen touw aan vast te knopen en ook niet te horen of het nu Frans of Nederlands is, maar in zijn eigen babytaal kletst hij er op los en onderstreept zijn verhaal ook met zijn handjes door gebaren te maken.

Wij kletsen natuurlijk terug en hebben zo hele gesprekken. Als buitenstaanders hier getuige van zouden zijn dan zouden die denken dat die twee mensen een behoorlijk steekje los hebben, maar dat kan ons niet schelen. We hebben echt contact met onze kleinzoon. Via de telefoon zingen we samen liedjes en ik kan niet wachten tot ik hem over een poosje echt kan voorlezen.

Door het facetimen, de foto's en de filmpjes hebben we een mooi inkijkje in zijn leventje, de groei en ontwikkeling. Er is niks leuker dan naar een filmpje te kijken waarin hij voor het eerst een mandarijn eet of een knoeiboel maakt van een bordje warm eten. Je voelt bij wijs van spreke de spetters wortel op je telefoon.

Over twee weken vertrekken we naar Frankrijk om daar zijn eerste verjaardag te vieren. Natuurlijk moet er een cadeautje komen. Omdat Arthur nog over een andere liefhebbende opa en twee oma's beschikt heeft hij nu al een heleboel speelgoed en wat koop je dan voor zo'n mannetje. Zijn vader kwam met het idee om een houten beest te kopen wat hij achter zich aan kan trekken. Of een puzzel met van die knopjes. Met als toevoeging; zoals ik er vroeger eentje had met brandweerauto's. Ach gossie dat hij zich die nog herinnert. Ik heb hem laatst nog bij mijn vader in mijn handen gehad.

Enfin een trekbeest moest het worden. Dus opa en ik de stad in. In Amsterdam heb je nog een aantal van die ouderwetse speelgoedwinkels en een daarvan zit op de Spiegelgracht. Sowieso een heel mooi stukje stad. Het was nog een hele toer om niet de gracht in te waaien met die storm van gisteren, maar het is gelukt. We kochten een houten eend die een heel leuk geluidje maakt als je hem achter je aantrekt. Nu maar hopen dat Arthur hem leuk vindt en dat zijn papa en mama niet gek worden van het geluid. Nou ja, anders sturen ze maar een filmpje van Arthur met zijn eend!

Deze lijkt sprekend op het exemplaar wat wij kochten. 

Linzen restjes soep!

Al weer ruim een half jaar verliet onze dochter het ouderlijk nest en bleven wij met zijn tweeën over. Dat ging prima, er was geen sprake van een leeg nest syndroom.

Maar waar ik na een half jaar nog steeds niet aan gewend  ben is ons inkoopbeleid voor de maaltijden aanpassen. Het lukt me maar zelden om niet teveel te koken en dus ook niet teveel te kopen. Al jaren maak ik een soort van weekmenu en haal daar de boodschappen op. Het liefst zoveel mogelijk op zaterdag zodat ik daar de rest van de week niet naar om hoef te kijken. Dat was altijd handig met kinderen omdat ik er een hekel aan heb om na mijn werk nog boodschappen te moeten doen.

Nu merk ik dat ik aan het eind van de week toch best nog veel spullen in de koelkast heb liggen omdat de week toch anders liep dan tevoren gepland. Dochter kwam toch wel of toch niet eten. Manlief had toch eigenlijk geen zin in een bepaald gerecht of we gingen tussendoor een hapje uit eten of noem maar op. Er moet natuurlijk wel wat met die spullen. Weggooien is zonde! Daar beginnen we niet aan. Teveel koken is niet zo'n probleem want daar weet de vriezer wel raad mee en zowel mijn vader als mijn dochter zijn beide fan van onze ingevroren maaltijden (lees verse kliekjes)!

Afgelopen week verliep ook weer anders dan gepland en dus vond ik vandaag nog een zak verse spinazie in de koelkast en had ik nog een pond tomaten die wel erg rijp waren geworden. Die spinazie was eigenlijk bedoeld voor een gerecht uit een kooktijdschrift met linzen. De linzen waren ook aanwezig.

Dus sneed ik een grote ui in stukjes en een teen knoflook in plakjes en fruitte ik dat aan in een beetje zonnebloemolie. Daar deed ik de in stukjes gesneden tomaten bij en een half pond rode linzen.  Bij de appie stuitte ik vanmorgen op een aanbieding van de kruidenblikjes van onze eigen Nederlandse Jamie Oliver, Jonnie Boer en nam daar een blikje curry madras mee. Die kwam nu goed van pas in mijn soep. Ik deed twee theelepels curry madras bij het groentemengsel en bakte dit even mee. Een halve liter water erbij, deksel op de pan en 20 minuten zachtjes laten koken.

Toen de groente zacht en gaar was heb ik de pan even van het vuur gehaald en toen de hele mikmak gepureerd met mijn staafmixer. Dat was eigenlijk nergens voor nodig want een beetje grof was ook lekker geweest, maar ja als je een nieuwe staafmixer hebt wil je die ook gebruiken.

Toen de boel lekker fijn was deed ik er nog 750 ml water bij en twee groentebouillonblokjes en bracht de boel weer aan de kook. Na een paar minuten deed ik de spinazie erbij en pureerde dit grof en deed er 200 ml kokosmelk bij. Op smaak brengen met wat peper, zout en verse peterselie en ik had een heerlijk restjessoepje. Lekker als diner voor vanavond voor we op verjaarsvisite gaan bij mijn broer.