Al gauw maakte de trein vaart en waren we op weg naar Parijs. In Rotterdam stapte een gezin in met drie jongens waarvan de kleinste samen met zijn moeder voor ons kwam te zitten. Nieuwsgierig keek het jochie tussen de stoelen door en vroeg me wat ik aan het maken was. Ik liet hem het eerste vlaggetje zien wat al bijna het juiste formaat had en vertelde hem dat ik allemaal vlaggetjes aan het haken was. Hij knikte begrijpend, draaide zich om en vroeg zijn moeder naar zijn kleurstiften.
Ik haakte mijn witte vlaggetje af en begon met een blauwe onderwijl genietend van het mooie uitzicht en die stralende zon die daarbuiten alles garneerde met een feestelijk sausje. Zo af en toe kwam er controle van de kleine buurman die keek of ik wel flink opschoot. Na de blauwe begon ik weer aan een witte want voor nog zo’n blauwe zat er niet genoeg garen meer op mijn bolletje. De kleine buurman was tevreden over mijn tempo en vond de vlaggetjes mooi.
Ik hoorde hem flink krassen met zijn stiften en met zijn broers kletsen over kleuren die hij nodig had voor zijn tekening. Heel gezellig en knus daar allemaal in die trein. En best leuk zo’n kleine bewonderaar en daarom besloot ik om van het restje blauw een klein vlaggetje voor hem te maken.
Toen hij daarna weer zijn neus tussen de stoelen stak gaf ik hem het vlaggetje. Stralend keek hij me aan en ging weer zitten. Even later stond hij achterstevoren op zijn stoel en gaf me een tekening.
Een tekening vol met vrolijke vlaggetjes. Ja zei hij, omdat jij vlaggetjes aan het maken was kreeg ik zin om ze te tekenen.
In Parijs, op Gare du Nord hebben we elkaar een fijne vakantie gewenst. En daar ging mijn 5-jarige vriend de trein uit aan de hand van zijn moeder met in zijn andere hand een blauw vlaggetje geklemd.
En de zon bleef maar schijnen en zag dat het goed was.
Wat ontzettend leuk! Iets met het leven is een feest, als je zelf de vlaggetjes uithangt ;-)
BeantwoordenVerwijderenVeel plezier in Parijs!
Lieve groet,
Akkelien