zondag 10 februari 2019

Geluidjes

Als oma op afstand leef je op als je telefoon een geluidje maakt. Bij een gewoon appje denk je nog niet meteen van ha een bericht uit het verre Frankrijk over de kleinzoon, maar bij het speciale geluidje (iets met prrrroet) dat hij maakt als er foto's of filmpjes in de cloud worden gezet, nou dan leef je op en wil je direct kijken.

Dat lukt natuurlijk niet altijd meteen want als ik aan het werk ben en op een vestiging midden in een sollicitatie/verzuimgesprek/overleg zit dan kan ik natuurlijk niet tegen degene die tegenover mij zit zeggen: wacht even, ik moet even naar mijn kleinzoon kijken.

Als ik in Almere aan het werk ben en mijn telefoon ligt op mijn bureau dan kan dat soms wel en dan weten de collega's al hoe laat het is. Even een minuutje oma tijd.

Werken als casemanager bij een uitvaartorganisatie brengt nu eenmaal met zich mee dat je regelmatig verdrietige verhalen hoort. Van collega's die ernstig ziek zijn en misschien niet meer beter worden of van collega's die iets in hun dagelijkse werk hebben meegemaakt wat hen zo raakt dat ze even hun ei bij je kwijt moeten. Na zo'n verhaal ben ik vaak blij met mijn eigen simpele leven en dat het op dit moment zo goed gaat. Het kijken naar een foto of een filmpje van het dierbare kleinkind helpt dan vaak om die verdrietige zaken weer los te kunnen laten. Het is tenslotte niet mijn eigen verdriet.

Waar ik vroeger mijn telefoon gerust in mijn tas kon laten en er uren niet naar taalde, nu Arthur er is, ligt hij standaard naast me op de bank. Want er zal maar een foto of een filmpje (die zijn vaak niet langer dan een minuutje hoor) binnenkomen. Of beter nog, de telefoon maakt het geluid dat er iemand met je facetimen wil. Dat laatste is helemaal geweldig, want dan zie je je eigen kind en je kleinkind live. Echt, degene die facetimen heeft uitgevonden die mag van mij de Nobelprijs van de missende moeders krijgen. Hoe deden ze dat vroeger toen er alleen nog maar luchtpost was?

Nu Arthur over twee weken al weer een jaar wordt, wordt het steeds leuker om te facetimen. Hij herkent opa en oma nu ook als we op een schermpje te zien zijn. We hebben hem vanaf september wat vaker gezien en in die dagen ook veel voor hem gezorgd en dan gaat zo'n hummel je ook echt herkennen.

Als hij ons nu ziet op de telefoon dan begint dat snoetje te stralen en roept enthousiast; heeee en als hij opa dan ook ziet is het helemaal feest. Dan strekt hij zijn armpjes uit en wil de telefoon kussen. Opa is zijn grote vriend! Zo leuk om te zien.

Zo hebben we een week of wat geleden zelf kunnen zien dat hij losse stapjes kon zetten. Met kromme beentjes en nog ietwat wankel en zien we nu dat hij al aardige stukjes los kan lopen. Sinds vorige week vertelt hij hele verhalen. Er is nog geen touw aan vast te knopen en ook niet te horen of het nu Frans of Nederlands is, maar in zijn eigen babytaal kletst hij er op los en onderstreept zijn verhaal ook met zijn handjes door gebaren te maken.

Wij kletsen natuurlijk terug en hebben zo hele gesprekken. Als buitenstaanders hier getuige van zouden zijn dan zouden die denken dat die twee mensen een behoorlijk steekje los hebben, maar dat kan ons niet schelen. We hebben echt contact met onze kleinzoon. Via de telefoon zingen we samen liedjes en ik kan niet wachten tot ik hem over een poosje echt kan voorlezen.

Door het facetimen, de foto's en de filmpjes hebben we een mooi inkijkje in zijn leventje, de groei en ontwikkeling. Er is niks leuker dan naar een filmpje te kijken waarin hij voor het eerst een mandarijn eet of een knoeiboel maakt van een bordje warm eten. Je voelt bij wijs van spreke de spetters wortel op je telefoon.

Over twee weken vertrekken we naar Frankrijk om daar zijn eerste verjaardag te vieren. Natuurlijk moet er een cadeautje komen. Omdat Arthur nog over een andere liefhebbende opa en twee oma's beschikt heeft hij nu al een heleboel speelgoed en wat koop je dan voor zo'n mannetje. Zijn vader kwam met het idee om een houten beest te kopen wat hij achter zich aan kan trekken. Of een puzzel met van die knopjes. Met als toevoeging; zoals ik er vroeger eentje had met brandweerauto's. Ach gossie dat hij zich die nog herinnert. Ik heb hem laatst nog bij mijn vader in mijn handen gehad.

Enfin een trekbeest moest het worden. Dus opa en ik de stad in. In Amsterdam heb je nog een aantal van die ouderwetse speelgoedwinkels en een daarvan zit op de Spiegelgracht. Sowieso een heel mooi stukje stad. Het was nog een hele toer om niet de gracht in te waaien met die storm van gisteren, maar het is gelukt. We kochten een houten eend die een heel leuk geluidje maakt als je hem achter je aantrekt. Nu maar hopen dat Arthur hem leuk vindt en dat zijn papa en mama niet gek worden van het geluid. Nou ja, anders sturen ze maar een filmpje van Arthur met zijn eend!

Deze lijkt sprekend op het exemplaar wat wij kochten. 

1 opmerking:

  1. Heerlijk om te lezen en wat een fantastisch cadeau voor Arthurs eerste verjaardag!

    BeantwoordenVerwijderen