19

Vandaag is het 19 jaar geleden dat ik moeder werd. Op een mistige, grijze en grauwe dag gaf ik het leven aan onze zoon in het AMC in Amsterdam. Daar lagen wij, hij nog in mijn buik, al een week of drie, omdat er zwangerschapsvergiftiging was geconstateerd en hij een flinke groeiachterstand had. De gynaecoloog vond het raadzaam dat er goed op ons gelet werd. Daar was ik het mee eens, zij het dat ik het belangrijker vond dat er aandacht was voor het kind in mijn buik. Hoe het met mij ging vond ik van wat minder belang en vond het eigenlijk ook niet nodig om daar voor in het ziekenhuis te gaan liggen. Ik kon toch ook best wel elke dag naar de verloskundigepraktijk lopen om even het hartje te laten horen? Maar nee, dat vond de gynaecoloog niet zo'n goed idee. Wist ik veel wat zo'n zwangerschapsvergiftiging inhield. Dus lagen wij daar samen en het hoogtepunten van de dag waren het bezoek, want manlief mocht van zijn werkgever elke dag om drie uur aan mijn bed zitten en de tonen van het hartje wat elke dag nog krachtig door de doptone klonk. Verder was het oer en oer saai. Ik was dus behoorlijk opstandig en lag dan ook vaak in de clinch met de dames en heren gynaecologen. Een van die heren had het lef eens om zonder maar iets te zeggen de deken op te tillen en mijn buik te betasten. Des duivels was ik en dat heeft de goede man geweten. Ik schaam mij er nog een beetje voor. Niet heel erg want het was natuurlijk erg onbeschoft om zoiets te doen. Misschien heeft hij er lering uit getrokken. Een dames gynaecoloog merkte tijdens 1 van haar rondes op dat ik niet haar meest erge patient was, een beetje hoge bloeddruk en een beetje klein kindje. Mooi zei ik dan mag ik vast wel even af en toe mijn bed uit. Nou nee dat was dan weer niet de bedoeling. Tja die communicatie van dokters, daar valt nog heel wat op af te dingen. Ondertussen werden er ons de meest ernstige scenario's voorgespiegeld, het kind kon in mijn buik overlijden, of vlak na de bevalling. Hij kon ernstig ziek en ondervoed zijn waardoor hij direct moest worden opgenomen op de afdeling Neonatologie. Zelf kon ik ook allerlei akelige narigheden  krijgen die misschien wel de rest van mijn leven invloed bleven houden. Die gingen het ene oor in en het andere oor uit. Ik lag daar niet voor mezelf maar ik had een taak. Ik moest dat kind totdat het geboren was koesteren en laten weten dat ik, zijn moeder, er altijd voor hem zou zijn, hoe dan ook. Nu staat het een beetje raar om de hele dag tegen je buik aan liggen kletsen, ze vonden mij daar toch al een rare, dus deed ik dat niet hardop. Hele verhalen had ik tegen hem, dat het wel goed kwam. Samen gingen wij dat karwei wel eens eventjes fiksen. En dat deden we ook. Op donderdag 2 december 1993 om 17.54 kwam hij ter wereld. Net op het moment dat ik dacht, nou als ik nu dood ga vind ik dat helemaal niet erg. Jammer voor mijn man die me al die tijd zo goed had gesteund die zou vast wel weer een andere vrouw vinden. Maar dat gebeurde allemaal niet, er werd een heel klein jongetje op mijn buik gelegd. Hij keek ons aan met grote grijze ogen en het moment was daar. Op dat moment werd er een vader en een moeder geboren. En al die rampscenario's bleken gelukkig niet allemaal uit te komen. Na een weekje op de Neonatologie mocht hij mee naar huis. Eigenlijk is hij daarna nooit meer ziek geweest, op een verkoudheidje en een oorontsteking na dan. Die decembermaand was zo speciaal. In ons eigen coconnetje zaten wij met zijn drieen. Uren duurden de voedingen, want ja hij had wel degelijk iets tekort gehad en dus moest hij alle zeilen bijzetten om die fles leeg te krijgen. Ook dat is niet veranderd, hij eet nog altijd langzaam. En vandaag zijn we dan 19 jaar verder. Een volwassen kind die nu lekker in zijn vel zit, waar ik ontzettend boos op kan zijn als hij weer eens zo laks is, maar waar ik ook zo ontzettend om en mee kan lachen door die droge humor en die rake opmerkingen van hem. En die me niets hoeft te vertellen om te weten hoe het met hem gaat, omdat ik dat al zie en voel. Zweverig? Niks hoor. Komt van al die weken in het AMC, daar is die band ontstaan. Nog drie minuten en dan is het exact 19 jaar geleden. Ik ga maar eens een borrel in schenken. Proost jarige job!