Bepakt en bezakt stond ik vanmorgen op het station om naar school te gaan. Ik was goed voorbereid want met die sneeuw, de slechte voorspelling en gezien de ervaringen van de afgelopen jaren waar bij de eerste vlok sneeuw alle treinen op de noodrem stonden en drommen mensen hutje bij mutje, zij aan zij, op noodbedjes in de Jaarbeurs moesten slapen, kon ik maar beter op mijn hoede zijn. Daarom had ik mijn slaapzak, hoofdkussen, pyama (gelukkig mijn nieuwe), pantoffels en mijn reader maar meegenomen. Kon ik tenminste lekker liggen in die Jaarbeurs in mijn eigen kloffie en met 48 boeken tot mijn beschikking. Ik had ook nog het plan opgevat om een flesje jenever mee te nemen maar daar zag ik toch maar vanaf. Als zo'n flesje opengaat zit je de hele dag in de dranklucht en gaan de mensen maar rare dingen denken. Tenslotte moest er eerst nog gestudeerd worden en in de hal van Hoog Catharijne zit een slijterij dus daar kon ik altijd nog inslaan als de nood aan de man kwam! Mijn collega's hadden eerder al gezegd dat ik best van Utrecht naar Amsterdam kon lopen. Het is maar 30 kilometer en ik kon gewoon de A2 nemen. Nou dat zag ik niet zo zitten. Zeker in zo'n sneeuwstorm en dan van de weg raken, door de kou bevangen eindigen als een grote klont ijs! Geeft zo'n gedoe met ontdooien. Ik zag mijn Utrechtse collega's in gedachte al hannesen om mij te bergen. Dat kon ik ze niet aandoen! Nee dan maar zo'n brits in de Jaarbeurs. Ook niet alles maar wel warm en droog!
Kleumend stond ik dus vanmorgen met een aantal medereizigers op de trein te wachten. En allemaal waren ze ook zo bepakt en bezakt. Niemand nam enig risico. Er was een man met een gitaar bij. Ja zei hij, dan kan ik daar een beetje muziek maken. Of we daar nou zo blij mee moesten zijn vroeg ik me af, maar ja ik had van de week net besloten dat ik eens wat aardiger moest zijn voor mijn medemens dus ik zei er maar niks van. En dat vind ik ook echt dat wij, ja u ook, wat aardiger moeten zijn en die korte lontjes eens wat langer moeten laten worden. Ik ben nog steeds een beetje van de leg van die dood van die grensrechter. Maar dit geheel terzijde. Gelukkig daar was de trein, keurig op tijd. We sukkelden door het Naardermeer en de wereld buiten was een sprookjeswereld met al die sneeuw. De NS deed zijn best en de conducteur maande bij het uitstappen voorzichtig te zijn vanwege de gladde perrons. Op station Hilversum Noord hadden we zicht op de rotonde voor het mediapark waar Sander de Heer zijn radioprogramma presenteerde. Het was grappig om die bedrijvigheid vanuit te trein te kunnen gade slaan. Zonder vertraging kwamen wij in Utrecht aan en zocht ik mijn studiegenoten en de docente op! Het was een goede en leerzame bijeenkomst. Maar het weer speelde wel een rol, een aantal studiegenoten had af moeten zeggen. Eentje sms'te dat ze helaas een aanrijding had gehad en niet kon komen. Gelukkig alleen maar blikschade! Telkens werd er even een blik naar buiten geworpen om te zien hoe dik de sneeuw al lag. Tijdens de lunch maakten we alvast plannen wie naast wie zou gaan liggen en waar we het beste konden gaan eten in de stad. Een studiegenote vroeg zich zorgelijk af of we niet alvast moesten reserveren, want konden we wel terecht met zo'n grote groep. Koortsachtig werd steeds op de diverse ipadjes de site van de NS gecheckt en telkens werd er opgelucht adem gehaald als bleek dat de treinen nog reden. Uiteindelijk zat de les erop en bleek dat we gewoon naar huis konden. Huilend van geluk vielen we mekaar in de armen. Echtgenoten werden in kennis gesteld. Die weer de pest in, want zij konden hun vriendin weer afzeggen en wij begaven ons naar de trein. Oh wat een genot toen ik op het perron kwam en hij stond al klaar. Zachtjes gleden we het station uit en omdat het nu nog licht was en ik niet meer in de zenuwen zat over mijn slaapplaats kon ik genieten van al dat moois buiten. Tuurlijk we reden niet heel hard, maar we reden en vanuit mijn raampje kon ik een Ffjordenpaardje in zijn stalletje zien staan terwijl hij mistroostig naar buiten keek. Waarschijnlijk had hij wel graag in de Jaarbeurs geslapen, dan had hij tenminste gezelschap gehad. Van het station glibberde ik naar huis en kon ik de boel weer uitpakken. Mensen mensen wat is het heerlijk om gewoon op je eigen bank te zitten en straks gewoon je eigen bed in te duiken naast je eigen man! Wie weet waar je naast terecht was gekomen? Alleen zal ik nou nooit weten wat voor liedjes die man met die gitaar had willen spelen. Maar goed een mens kan niet alles hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten