Vogelrestaurant

Nog een beetje gammel van een onuitgenodigd griepje nestel ik me op de bank om eens flink aan de studie te gaan. De kachel brandt, de radio staat gezellig aan, lekker kopje koffie erbij en de laptop op schoot. Ik zit heerlijk. Natuurlijk is het arbotechnisch totaal onverantwoord en hoor ik mijn nek en schouders al roepen, doe es normaal joh, maar die moeten nu gewoon even hun mond houden en alleen doen waar ze voor gemaakt zijn en dus niet zeuren. Eigenwijs? Tuurlijk!! Maar zo heb ik wel goed uitzicht op mijn tuintje en daarmee dus zicht op al het vogelbezoek en dat is genieten. En genieten is dus goed voor lijf en leden. Daarmee hef je veel op en bovendien zit ik niet als een plumpudding in elkaar maar keurig rechtop, kussentje in de rug om (als een oud wijf) echt lekker te zitten. Alle ingrediënten voor een goed resultaat zijn aanwezig en ik ga van start. De zinnen vlotten lekker uit mijn vingers, het is een leuk onderwerp en ik heb er plezier in. Na een halfuurtje kijk ik op en zie heftig gefladder voor het raam. Meneer en mevrouw Pimpelmees! Of ik de boel even bij kan vullen want er is niks lekkers meer. En jawel hoor alles is leeg. Allemaal ingetreden in grote en kleine vogelbuikjes. Er zit niks anders op om aan het verzoek te voldoen. Ze hebben honger en hongerige medevogels laat men nu eenmaal niet in de kou staan zo is mij geleerd. Bovendien zat er gisteren een reservering in mijn mailbox van zo'n 30 mussen. Zij vergaderen elke donderdagmiddag in mijn seringenboom en hebben daar dan graag een hapje en een drankje bij. Ook zegt de Arbowet dat het goed is om van tijd tot tijd van de werkplek te vertreden dus ik kom in de benen en begeef me naar de keuken om oud brood in blokjes te snijden. Het is ook goed om even een frisse neus te halen in de tuin. Ik strooi het brood daar uit. Kieper nog een paar handen broodblokjes op het dak van de schuur, want ik zie de meeuwen al van een afstandje naar me loeren en denken, zodra dat mens weer naar binnen is, dan slaan wij onze slag. HaHa! Nu ben ik de beroerdste niet en mogen zij ook best wat, maar ze zijn met zoveel en dan snaaien ze alles voor de snavels van de kleintjes weg. Dat wil ik niet. Ik wil niet discrimineren in mijn tuin. Ik hou van harmonie. Ook onder vogels. Dus voor hen mik ik het op de schuur, kunnen de meeuwen zich daar tegoed doen en de kleine gevederde vrienden kunnen dan hun buikjes vol eten in de tuin. Voor hen dek ik netjes de tafel op het stenen plateautje waar in de zomer de bbq altijd staat. Ook vul ik de silo's bij met vetbollen en ik leg de servetjes klaar om de snavels mee af te vegen. Ze zitten al op de rand van de schutting te wachten tot ze aan kunnen vallen. Ook Dollie de Duif landt statig op de schutting. Bescheiden als ze is sluit ze achter aan in de rij. Ik verzoek de dames en heren nog even vriendelijk om er geen bende van te maken, ieder het zijne te gunnen en niet op mijn ramen te poepen. Ik heb een hekel aan ramen lappen. Ze knikken gewillig. Ik heb mijn hielen nog niet gelicht of het meeuwengespuis daalt in een witte wolk met veel gekrijs neer op de schuur en binnen een paar seconden ligt er geen kruimeltje brood meer. Met een vals oog kijken ze nog even naar het brood op de keurig gedekte tafel, maar ik kijk ze vanachter het raam streng aan en ze kennen hun plaats, houden zich aan de afspraak en druipen af om op het dak van de overburen te gaan zitten mokken. Ondankbare krengen. Het was echt lekker brood hoor! Ondertussen maakt meneer Ekster een bende van de keurig gedekte tafel en jaagt het kleinvolk weg. Wel verdorie, ik weer naar buiten omdat zwart-witte geteisem ernstig toe te spreken. Is hij nu helemaal een haartje betoeterd. Hij kijkt me met zijn brutale oogjes aan en fluistert dan uiteindelijk sorry. Ja kom op zeg. Daar ben ik streng in! Het is voor allemaal en niet eentje gaat de baas spelen en anders krijgt hij de rode kaart! Ik hoor de mussen in de sering al snibben: Lekker, goed dat ze er wat van zegt. Wij hadden tenslotte gereserveerd. Uiteindelijk gaat het er weer vreedzaam aan toe. Ik zie, inmiddels weer geïnstalleerd op de bank, dat er druk vergaderd wordt in de sering. Het gaat er hard aan toe. De voorzitter zie ik regelmatig met zijn hamertje op de silo slaan. De merels en de mezen trekken zich er niks van aan en scharrelen hun kostje bij elkaar. Ook Dollie zit te genieten aan de gedekte tafel. Ik zie nog net dat ze keurig achter haar vleugel een boertje laat. Het is leuk zo'n restaurant en ook echt genieten, maar ik ga toch maar in de keuken zitten, want zo komt er van werken natuurlijk niks. Wordt het arbotechnisch toch nog verantwoord!