Examenstress en pubers in de tuin

Het is me wat, heb je vijf jaar lang je stinkende best gedaan, omdat je toch heel graag de Havo wilde doen en dan is nu de examentijd aangebroken. Mijn kleine grote, meisje, ach wat ben ik trots op haar! Als ze dit leest wordt ze woest, want klein is ze helemaal niet, ze steekt sinds een paar jaar een paar centimeter boven mij uit en ze zal het niet nalaten me daar fijntjes op te wijzen als het haar uitkomt! Zeggen dat ik trots op haar ben, mag ook al niet. Belachelijk. Tja ze is nog steeds een puber!

Vandaag is de examentijd voor haar echt begonnen en waar zoon er twee jaar geleden makkelijk en zonder stress doorheen liep en uiteindelijk met de hakken over de sloot zijn diploma haalde, heeft zij er alles aangedaan om goed voor de dag te komen. Een groter verschil tussen twee kinderen, toch echt van dezelfde ouders, kan er dan ook niet zijn. 

Het voordeel van deze periode is dat je als moeder weer eens echt nodig bent! Dat gebeurt niet zo vaak meer, meestal regelt ze het zelf. Komt ze wel met gezellige verhalen thuis en doen we leuke dingen, maar nu moet er peptalk gegeven worden. Nou en al zeg ik het zelf, daar ben ik best goed in! Ik pep wat af de laatste weken, al moet je daar ook mee uitkijken want teveel werkt misschien wel averechts. Gelukkig zijn er ook dingen waar we samen even van kunnen genieten. Bijvoorbeeld de pubers in de tuin.

De mussenkolonie die gewoonlijk huishoudt in mijn kamperfoeliestruik heeft namelijk een paar weken geleden flinke gezinsuitbreiding gekregen. Inmiddels hebben de jonkies vliegles gehad van pa en ma mus en het scharrelt nu allemaal heel genoegelijk door mijn tuin. De pubers voetballen een beetje met de oude rozebottels die vorige week bruut door de storm van de roos zijn geslagen. Ze doen een poging om aan de pindakorfjes te hangen, dat lukt nog niet erg en dan kukelen ze al heftig fladderend naar beneden om in een zacht bedje van afgevallen seringenblaadjes te vallen. Verder maken ze een hoop herrie, zoals pubers dat nu eenmaal kunnen. Geeft niks, is gezellig.

Pa en ma mus vliegen zich het heen en weer om al dat kroost van lekkere wurmen of andere maaltjes te voorzien en zien er afgepeigerd uit. Het is natuurlijk ook geen doen om voor zo'n kinderschare steeds maar weer op zoek te gaan en elk vliegje eerlijk te verdelen over al die hongerige snaveltjes. 

Dochter en ik waren vanmiddag getuige van een aandoenlijk schouwspel. Alle mussenpubers waren door pa en ma netjes op een rijtje gezet op een tak in de seringenboom en werden ernstig toegesproken door ma. Op een teken van ma vlogen ze allemaal gelijk op en landden in mijn grote rozenstruik. Die zit helaas weer vol luizen. Tot onze grote verbazing kregen de pubers les in luizen eten! Ze kregen allemaal een blaadje toegewezen, pa en ma deden het voor en de kleintjes deden het na. Het ene pubertje deed zijn snaveltje aan de verkeerde kant en werd streng terecht gewezen. En zo zaten al die donzige puberballetjes te smikkelen van luizen. Een win win situatie want zij hebben wat lekkers en ik kom van mijn luizen af. Na de maaltijd mochten ze nog even spelen en daarna gingen ze stuk voor stuk in bad in het oude diepe bord wat ik daar speciaal voor de vogels heb neergezet. Met lieve kleine schone pyjamaatjes aan en gepoetste snaveltjes zaten ze even later weer in de seringenboom waar ze een verhaaltje voorgelezen kregen. Een voor een werden ze naar bed gebracht in de kamperfoeliestruik. We hoorden nog wat gekwetter en even later was het helemaal stil. Ach zo schattig verzuchtte dochter, al dat vogelgedoe aanschouwen helpt enorm tegen examenstress.
 
Ma Mus kwam met dikke wallen onder haar ogen even op de vensterbank zitten om een praatje te maken en een beetje bij te tanken.  Ze vroeg of wij niet een goed adresje hadden van een botoxkliniekje. Die pubers matten haar af en ze vertelde nog een paar weken en dan gaan ze het huis uit! Maar ze moeten eerst vlieg-examen doen! Heb ik daar weer stress van, zuchtte ze! Het is ook overal hetzelfde!