De Bril

Het verval komt met de jaren! Dat weet iedereen! Alleen als je nog jong bent dan wuif je dat weg met het idee dat jij nog lang niet aan de beurt bent. Op een gegeven moment gaan je wangen een beetje hangen, er moet zo'n klein leesbrilletje komen van de Hema, je krijgt een plooirokje boven je lip en zwaaien in een truitje met blote armen kun je maar beter niet meer doen, want de bleke kipfilets vliegen je om de oren. Soms zie je foto's van 20 jaar geleden en je denkt, mensenkinderen wat zat ik toen te zeuren, was ik nog maar zoals toen! Maar helaas niks aan te doen, je schoonheid verlept (als je die al had) en je wordt nooit meer nagefloten op straat, tenzij je rok per abuis in je onderbroek is gestopt na een toiletbezoek en je dus compleet voor joker loopt. Ja dan wordt er nog naar je gefloten. Anders niet, daarvoor zijn de meewarige blikken in de plaats gekomen. 

Zeker als je bijvoorbeeld net een lekker ijsje naar binnen werkt, dan voel je de blikken branden. Kijk dat dikke mens eens vreten van dr ijsje! Ze mocht wel eens wat afvallen. Maar oh wee als je op een verjaardag verkondigt: Nee ik hoef geen taart. Dan krijg je geen meewarige blikken, maar boze blikken. Die taart is speciaal voor jou gebakken en ben je gek, jij bent helemaal niet dik. Nee ach gewoon een beetje stevig, maar zo'n stukkie taart kun jij heus echt hebben hoor. En zo blijft het tobben. 

Zo'n 50 jaar geleden kocht mijn uit de Amsterdamse Jordaan afkomstige overgrootmoeder gewoon een jasschort maat xxl, liet haar leesbrilletje aan een ketting immer rusten op haar pronte boezem en niemand die er wat van vond. Maar dat kan tegenwoordig niet meer, we moeten er altijd tiptop uitzien. Haartjes in de verf, nageltjes gelakt, blouses gestreken en de schoenen gepoetst. En een keurig make-upje voor een frisse uitstraling. We gaan echt niet toegeven dat we geen twintig meer zijn.

En toch soms moet het. Met pijn in het hart kon ik niet meer ontkennen dat een leesbril alleen niet meer genoeg was. Vorig jaar bracht de vriendelijke dame van de brillenwinkel de boodschap al heel voorzichtig. U (ja ze zeggen allemaal u tegenwoordig) kunt natuurlijk al een multifocale bril aanschaffen, maar het hoeft nog niet. Handig schoof ze diverse glaasjes in een raar montuurtje en mensenkinderen wat werd het helder in de verte! Maar had ze net niet gezegd; het hoeft nog niet? Nee we zijn nog even lekker ijdel, nog niet de hele dag met die bril op de kop. Toch maar weer een kekke leesbril met wat sterkere glazen. En toen begon het gedonder weer. Sollicitatiegesprekken; kandidaat aankijken, bril af, iets opzoeken in de brief en cv, bril op! Met de leesbril nog op mijn snufferd even snel een printje uit de printer halen, ondertussen bijna mijn nek breken. Op school staren naar het bord  met de bril op, lezen in mijn boek, hup de bril weer af. s'Avonds met een boek voor de tv van het zelfde laken een pak!

En zo werd ik langzaam klaargestoomd voor het echte werk. Er moest een bril komen waar ik mee in de verte kon kijken en waar ik mee kon lezen. Dus toch maar naar de brillenwinkel. Dezelfde aardige dame van vorig jaar zei na de oogmeting heel lief, ik denk dat het nu toch wel tijd wordt mevrouw. Slik slik. Maar goed als we er dan toch aan moeten geloven dan ook een leuk montuurtje. Ik wou wel weer een kekke zwarte, net als de leesbril. Dat vond manlief niet zo'n goed idee. De hele dag tegen het uiterlijk van een pinnige schooljuf aankijken zag hij niet zo zitten. Enfin, na 100 monturen te hebben gepast (een mens neemt zo'n besluit niet lichtvaardig dus er moet wel wat fatsoenlijks op de kop) kwam er dan toch een montuur voorbij die lekker zat en ook nog goed stond.

Vrijdag kon ik hem ophalen en  oh oh wat is het wennen! Zeker de wereld is glashelder en dat is mooi, maar ik ben al bijna drie keer van de trap gestuiterd en al bijna een keer overreden omdat ik door het verkeerde deel van de bril keek. Ik zet hem af zodra ik opsta van mijn bureau om naar de printer te lopen. (Nu wel dus) en twijfelde vanmiddag in de sportschool. Met of zonder bril? Uiteindelijk maar zonder, was toch wat prettiger. Van mijn dochter moet ik mijn ogen anders opmaken, anders zie je niks van mijn mooie nieuwe oogschaduw. Kan ik daar weer mee zitten hannesen. Nee het valt niet meer te ontkennen, die middelbare leeftijd. Maar in een jasschort maat xxl zul je mij niet zien! Er zijn grenzen!