Knappertje

Ik stond op de groenteafdeling toen ik ze de winkel in zag schuiven. Een bejaard echtpaar! Hij, keurig in de kleren, hippe schoenen, hip petje op, voorzichtig schuifelend achter een rollator. Zij, klein, beige groezelige, korte regenjas, haar in model bloempot en met een schrille stem vastberaden de kar voortduwend waar ze nauwelijks met haar hoofd bovenuit stak. Een lang huwelijk schat ik zo in. Op mijn weg door de supermarkt voor de wekelijkse grote boodschappen passeerden wij elkaar regelmatig. Terwijl ik een komkommer pakte stonden zij de bloemkolen te betasten. Nou zij, de dame dan want de man in kwestie stond achter zijn rollator en luisterde naar zijn kwekkende vrouw, maar zei geen woord. Bij het boterschap kwam ik ze tegen en bij het zuivelschap en steeds werd luid uit de doeken gedaan door mevrouw welk artikel er wel en welk artikel er zeker niet gekocht ging worden. Steeds met die zwijgende, toekijkende echtgenoot. 

Mijn eigen echtgenoot ging de lege flessen in het machien gooien terwijl ik het paadje inliep van de koeken en de beschuiten. De kwekkende dame van het echtpaar volgde mij, waarbij ze luid over haar schouder riep: Ik neem voor jou lekker wat Knappertjes mee, Wim! Wim reageerde niet en was even van het toneel verdwenen. Ik dacht nog, die is dat gekakel natuurlijk een beetje zat. Ik kreeg een beetje medelijden met Wim, de hele dag dat gekakel van zo'n mens om je heen en dan ook nog eens getracteerd worden op een Knappertje, de allervieste koekjes die er zijn. Die arme man, waarom nam zijn vrouw niet een lekker kruimelig spritsje voor hem mee? Of een knapperig bokkepootje als het dan toch wat knapperigs moet zijn. Had ik me er mee moeten bemoeien en moeten vragen waarom ze hem niet wat lekkerders gunde? Tijd om daar over na te denken had ik niet, want mijn eega stond met de kar al bij de frisdranken. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Wim met zijn rollator nog net het pad inschuifelen waar de speciale biertjes staan. De echtgenote hoorden we wel over de keuze van een rol aluminium folie, maar we zagen haar niet. 

Wij werkten ondertussen ons lijstje af en toen ik mij ervan verzekerd had dat ik mijn echtenoot absoluut geen plezier deed met een Knappertje togen we richting de zelfscan kassa. Daar was het druk en wij moesten dus aansluiten in de rij. Voor ons stond jawel, kwekkende echtgenote en zwijgende Wim. Juist toen zij het zelfscan apparaat in wilde pluggen om te kunnen betalen (wel een modern echtpaar met dat zelfscannen) riep zwijgende Wim, wacht even dit moet nog gescand worden. Hij pakte uit zijn rollatormandje een sixpack bier en voor zijn echtgenote iets kon zeggen scande hij het bier en plugde het scanapparaat in om te betalen. Er was geen weg meer terug en triomfantelijk en met ondeugend twinkelende ogen draaide hij zich naar mij om en zei: Lekker zo'n biertje om een droog Knappertje mee weg te spoelen.