Schoenen en struikelen!

Soms heb je dat. Dan zie je iets en pats je bent verliefd. Dat gebeurde mij een paar maanden geleden. Soms is het handiger om niet meteen aan zo'n verliefdheid toe te geven. Met allerlei argumenten probeer je jezelf er van te overtuigen dat deze verliefdheid nergens goed voor is. Niet doen, niet meer kijken, uit de weg gaan als het je pad kruist, er zeker niet naar op zoek gaan of er in stilte van genieten, maar anderen er niet mee lastig vallen. En dat lukt dan een poosje, maar uiteindelijk is het raak. Je kunt er niet meer omheen, de tijd is rijp. Er op af dus!

Wat wil het geval? Enkele maanden geleden liep een lieve collega van mij de afdeling op met aan haar voeten de allerprachtigste schoenen. Wauw. Die wilde ik ook wel alleen liever in een andere kleur. Nou dat kon zei mijn collega, want dit schatje werd verkocht in vele kleuren. Ze gaf me het webadres en jawel hoor, daar stond op mijn beeldscherm de schoen waar ik naar op zoek was. Ik keek naar het prijskaartje en wist meteen dat deze verliefdheid in de ijskast moest want net de week ervoor had ik twee paar schoenen gekocht voor de zomer die best een rib uit mijn lijf waren. Nu koop ik schoenen niet voor 1 seizoen dus mogen ze best wat kosten, maar ja als het spaarvarken de bodem heeft bereikt moet hij eerst gevuld worden. Zo is dat maar net. Verliefd of niet! Ik zette de verliefdheid dus uit mijn hoofd en kwam vrolijk de zomer door op de schoenen die ik in het voorjaar had gekocht. De pumps van mijn collega waren toch wat meer voor de winter en zeker als ik zwarte wilde hebben. 

Een week of wat geleden zag ik haar weer voorbij lopen op haar mooie schoenen (zij heeft ze in een koraaltint) en pats daar was de verliefdheid weer. Even aan het spaarvarken geschud en waarempel die buik die kon het hebben en gauw naar de website. Daar stonden ze, mijn uitverkorenen, en laten zu nu nog in de reclame zijn ook? In een van die sjiekere buurten van Amsterdam zat zelfs een winkel. Hoe leuk was dat, nu kon ik even langswippen om die schatjes te passen. Eigenlijk was het vorige week zaterdag al de bedoeling, maar enig logistiek geharrewar met boodschappen doen en allerhande huishoudelijke gedoe belette dit bezoek. Dan maar een week later. Die winkel liep niet weg, de schoenen vast ook niet en dan zouden mijn voeten ook door de pedicure onderhanden zijn genomen en poezelig genoeg zijn om in zich in die mooie schoenen te vlijen. En ik had de hele week nog om me erop te verheugen.

Gister was het zover en toog ik met manlief de stad in. Ik had mijn mooie tas mee en had de haren gefohnd en de lippen gestift, want het is een sjieke straat hoor daar in dat Amsterdam Zuid en ik wou voorkomen dat die mensen in de winkel dachten wat moet ma Flodder met onze mooie schoenen. Na het schoenenfestijn zouden we dan een bezoek brengen aan de PC Hooftstraat. De oh zo beroemde straat in Amsterdam waar alle grote merken in prachtige winkels zitten en het hele arsenaal aan BN'ers en rijke stinkerds de hele dag hun inkopen doen. Dat wou ik wel eens met eigen ogen aanschouwen. Ben je in Amsterdam geboren, naar de middelbare school geweest er zelfs vier jaar gewoond en nog nooit in de PC geweest. Dat kon niet.

Maar eerst nog het schoenenfestijn. In de winkel werden we allervriendelijkst geholpen. Wat een verademing om door een echte schoenenverkoper te worden geholpen ipv een een puisterige tiener die het geen ene mallemoer interesseert of jij die schoenen nu wel of niet koopt, als je maar geen rotzooi in de winkel maakt en het snel weer sluitingstijd is. Dit terzijde. De schoenen in mijn maat werden aangedragen en aan mijn voeten gevlijd. Oh wat prachtig. Wel een beetje wennen zo'n hoge hak maar dat kwam wel goed. En toen bleken ze te groot en een maat kleiner was er niet. Voor de zekerheid nog wel even een andere maat in een andere kleur gepast en dat zat als gegoten. Andere filialen werden gebeld of zij nog een paar in huis hadden, maar helaas. Nada noppes niks! Nu sta ik op de lijst en word ik gebeld als ze opnieuw binnen komen. Jammer was ook dat vorige week zaterdag de laatste actiedag was en dat ze nu niet meer in de reclame waren. Een pietsie teleurgesteld liep ik de winkel uit. Maar goed nu kan ik me nog wat langer verheugen. 

We lieten onze opperbeste stemming door deze kleine teleurstelling echter niet zakken en wandelden gezellig samen door een prachtig zonnig Amsterdam naar de PC. Onderweg lekker naar de mensen kijken, de mooie huizen en de prachtige bloembakken aan de Timo Smeehuijzenbrug. We liepen langs vele banketbakkers met verleidelijke etalages, nooit geweten dat die er zoveel zijn in dit stukje van de stad en langs het Museumplein en het vernieuwde Stedelijk Museum met die afschuwelijke badkuip. Wie dat verzonnen heeft? Op een bomvol terras stonden twee prachtig aangeklede dames boven op een tafel een speech af te steken en hun publiek stond (ook al zo feestelijk gekleed) met een glas in de hand aandachtig te luisteren. Op het museumplein lagen mensen op het gras te chillen en het concertgebouw stond glorieus te stralen in de zon. Daar was de PC. Het bleek een smal straatje te zijn met veel spiegelende etalageruiten, gigantisch glimmende bolides of kekke sportwagentjes en een hoop Aziatische toeristen die daar al kakelend en snaterend uitgebreid aan het winkelen waren. Aan de vele tassen aan hun armen te zien bleek dat er een goede omzet gedraaid werd die middag. Aan pracht en praal en bling bling dus geen gebrek in de PC. Nu nog die BN'ers waar we over zouden stuikelen, ik rekte en strekte  mijn nek al uit om er een te spotten. Mooi niet. Nada Noppes Niks, geen BN'er in de verste verte te bekennen. Wel losse stoeptegels. Dat wel. Het blijft Amsterdam natuurlijk en het is dat manlief me opving anders had ik languit in de PC gelegen. Bijna gestruikeld. Ietwat ontchoocheld gingen we naar huis!